Heidegger and the Essence of Dasein

Being and Time argumentuje, że my, jako Dasein, jesteśmy definiowani nie przez to, czym jesteśmy, ale przez nasz sposób istnienia, nasze „możliwości egzystencjalne”. Diagnozuję i odpowiadam na interpretacyjny dylemat, który wynika z niejednoznacznego użycia przez Heideggera tego ostatniego terminu. Większość odczytań podkreśla jego specyficzny sens, utrzymując, że Dasein nie ma ogólnej istoty i jest za to zdeterminowane przez jakiś historycznie uwarunkowany sposób rozumienia siebie i sensu bycia w ogóle. Nie wyjaśnia to jednak sensu, w jakim Bycie i czas jest dziełem ontologii fundamentalnej, kończącym się twierdzeniem Heideggera, że odnalazł on sens bycia Dasein w pojęciu pierwotnej czasowości. Z drugiej strony, odczytania, które kładą nacisk na ogólny sens „możliwości egzystencjalnych”, znajdują Heideggera w bezowocnym poszukiwaniu transcendentalnych warunków koniecznych dla istnienia Dasein, co wydaje się opierać na twierdzeniu, że Dasein jest konstytutywnie rzucone, faktyczne i „w każdym przypadku moje”. Oba odczytania są problematyczne i, jak twierdzę, wynikają z braku rozróżnienia i wyjaśnienia ontologicznie wyjątkowej relacji pomiędzy szczegółowymi i ogólnymi aspektami istoty Dasein. Twierdzę, że możemy lepiej wyjaśnić tę relację, Heideggerowską metodę jej badania oraz sens, w jakim Dasein posiada istotę, która jest otwarta na filozoficzne badanie, jeśli odczytamy ontologię Bycia i Czasu w kategoriach tego, co Anton Ford nazywa „kategorialnymi” relacjami rodzaj-gatunek.

.

Leave a Reply