Hiroshi Yamauchi

Wczesna karieraEdit

W 1949 roku dziadek Yamauchiego i prezes Nintendo, Sekiryo Kaneda, doznał udaru mózgu. Ponieważ nie miał innego bezpośredniego następcy, poprosił Yamauchiego o natychmiastowe przybycie do Nintendo, aby objąć stanowisko prezesa. Aby to zrobić, musiał porzucić studia prawnicze na Uniwersytecie Waseda. Yamauchi zaakceptowałby to stanowisko tylko wtedy, gdyby był jedynym członkiem rodziny pracującym w Nintendo. Niechętnie, dziadek Yamauchi zgodził się, a wkrótce potem zmarł. Zgodnie z umową, jego starszy kuzyn musiał zostać zwolniony. Ze względu na jego młody wiek i całkowity brak doświadczenia w zarządzaniu, większość pracowników nie traktowała Yamauchiego poważnie i żywiła do niego urazę. Wkrótce po przejęciu władzy musiał zmierzyć się ze strajkiem pracowników fabryki, którzy oczekiwali, że łatwo się ugnie. Zamiast tego wzmocnił swój autorytet, zwalniając wielu długoletnich pracowników, którzy podważali jego autorytet. Kazał zmienić nazwę firmy na Nintendo Karuta i ustanowił jej nową siedzibę w Kioto. Yamauchi prowadził Nintendo w „notorycznie imperialistycznym stylu”. Był jedynym sędzią potencjalnych nowych produktów, a tylko produkt, który przemawiał do niego i jego instynkty poszedł na rynek.

Był pierwszym, który wprowadził plastikową zachodnią kartę do gry na rynek japoński. Zachodnie karty do gry były wciąż nowością w Japonii, a opinia publiczna kojarzyła je z grami hazardowymi w zachodnim stylu, takimi jak poker i brydż. Większość gier hazardowych była technicznie nielegalna, z kilkoma tylko usankcjonowanymi prawnie wyjątkami: wyścigami konnymi, pachinko i loterią. Dlatego też rynek na wszystko, co kojarzyło się z hazardem, w tym hanafuda, był ograniczony. Pierwszy „hit” Yamauchi przyszedł, gdy zrobił umowę licencyjną z Walt Disney w 1959 roku dla swoich plastikowych kart do gry. Nintendo skierował swoje karty do gry jako narzędzie do gier imprezowych, że cała rodzina może cieszyć, zapowiedź firmy podejście do 21 wieku. Disney’s tie-in został stworzony w tym celu. Nintendo’s Disney playing card była również dołączona do małej, cienkiej książeczki z wieloma tutorialami do różnych gier karcianych. Strategia się powiodła i produkt sprzedał się w bezprecedensowym nakładzie 600,000 sztuk w ciągu jednego roku, wkrótce przynosząc Nintendo dominację na japońskim rynku kart do gry. Z tego sukcesu, Yamauchi po raz kolejny zmienił nazwę firmy na Nintendo Company Limited i wziął firmę na giełdzie i stał się prezesem. Następnie zdecydował się na podróż do USA, aby odwiedzić United States Playing Card Company, największego na świecie producenta kart do gry. Po przybyciu do Cincinnati, Yamauchi był rozczarowany widząc małe biuro i fabrykę. Uświadomił sobie, że produkcja kart to bardzo ograniczone przedsięwzięcie.

Po powrocie do Japonii Yamauchi postanowił zdywersyfikować firmę. Niektóre z nowych obszarów, w które się zaangażował, obejmowały firmę taksówkarską o nazwie Daiya, hotel miłości z pokojami wynajmowanymi na godziny (w którym podobno bywał) oraz indywidualnie porcjowany ryż błyskawiczny. Wszystkie te przedsięwzięcia zakończyły się niepowodzeniem i doprowadziły firmę na skraj bankructwa. Pewnego dnia Yamauchi zauważył jednak, że inżynier fabryki Gunpei Yokoi bawi się prostym, wysuwanym pazurem, który Yokoi zrobił dla rozrywki podczas przerwy w pracy. Yamauchi nakazał Yokoi’owi przekształcenie wysuwanego pazura w odpowiedni produkt. Produkt został nazwany Ultra Hand i stał się natychmiastowym hitem. To było wtedy, że Yamauchi postanowił przenieść Nintendo skupić się na produkcji zabawek. Z już ustanowionego systemu dystrybucji do domów towarowych dla swoich kart do gry, przejście było naturalne dla Nintendo. Yamauchi stworzył nowy dział o nazwie Games and Setup, obsadzony początkowo tylko przez Yokoi i innego pracownika, który dbał o finanse i znajdował się w magazynie w Kioto w celu badań i rozwoju. Gunpei Yokoi został przydzielony wyłącznie do opracowywania nowych produktów. Yokoi wykorzystał swój dyplom inżyniera do opracowania tak zwanych zabawek elektrycznych, takich jak tester miłości i pistolet świetlny wykorzystujący ogniwa słoneczne jako cele. Te elektryczne zabawki były dość nowatorskie w latach 60-tych, kiedy większość innych zabawek były proste w pochodzeniu, takie jak klocki lub lalki. Ostatecznie Nintendo udało się ustanowić siebie jako głównego gracza na rynku zabawek.

Początek ery elektronikiEdit

Yamauchi zdał sobie sprawę, że przełom technologiczny w przemyśle elektronicznym oznaczał, że elektronika może być włączona do produktów rozrywkowych, ponieważ ceny spadały. Atari i Magnavox sprzedawały już urządzenia do gier przeznaczone do użytku z telewizorami. Yamauchi wynegocjował z firmą Magnavox licencję na sprzedaż jej konsoli do gier, Magnavox Odyssey. Po zatrudnieniu kilku pracowników Sharp Electronics, Nintendo uruchomił Color TV Game 6 w Japonii, który został następnie kilka zmian i aktualizacji tej serii.

Yamauchi miał Nintendo rozszerzyć w Stanach Zjednoczonych, aby skorzystać z rosnącej amerykańskiego rynku arcade. Zatrudnił swojego zięcia Minoru Arakawa do szefa nowej operacji amerykańskiej. Ich japońskie hity, takie jak Radar Scope, Space Fever i Sheriff nie osiągnęły takiego samego sukcesu w Stanach Zjednoczonych, więc Yamauchi zwrócił się do projektanta Shigeru Miyamoto’s pet project, Donkey Kong w 1981 roku, który stał się hitem smash.

Yamauchi przeniknął Nintendo z unikalnym procesem rozwoju przemysłowego. Ustanowił trzy oddzielne jednostki badawczo-rozwojowe, które konkurowały ze sobą i dążyły do innowacji. System ten sprzyjał wysokiemu poziomowi zarówno niezwykłych, jak i udanych gadżetów. Yokoi, który kierował jednostką R&D1, stworzył pierwszą przenośną grę wideo LCD wyposażoną w mikroprocesor o nazwie Game & Watch. Chociaż Game & Watch był udany, Yamauchi chciał coś, co było na tyle tanie, że większość mogła go kupić, a jednocześnie na tyle wyjątkowe, że zdominowałoby rynek tak długo, jak to możliwe.

Nintendo Entertainment SystemEdit

Yamauchi był tak pewny siebie z Famicomem, że obiecał firmie elektronicznej milion zamówień jednostek w ciągu dwóch lat. Famicom z łatwością osiągnął ten cel. Po sprzedaniu kilku milionów sztuk Yamauchi zdał sobie sprawę z wagi oprogramowania, które działało na systemach gier i zadbał o to, aby system był łatwy do zaprogramowania. Yamauchi uważał, że to nie technicy tworzą doskonałe gry, ale artyści. Famicom został wydany w Stanach Zjednoczonych jako Nintendo Entertainment System (NES). Yamauchi, bez wykształcenia inżynierskiego lub związanego z grami wideo, był jedyną osobą decydującą o tym, jakie gry będą wydawane. Jego niezwykłe wyczucie tego, czego ludzie będą chcieli w przyszłości, mogło być jedną z przyczyn sukcesu Nintendo. Aby pomóc wiosna kreatywności, stworzył trzy grupy badawczo-rozwojowe i pozwolił im konkurować ze sobą. To spowodowało projektantów do cięższej pracy, aby spróbować dostać ich gry approved.

Super Nintendo Entertainment SystemEdit

W 1990 roku Super Famicom został wydany w Japonii. Został on wydany rok później w Ameryce Północnej i w 1992 roku w Europie, w obu regionach jako Super Nintendo Entertainment System (SNES). Super Famicom został wyprzedany w ciągu trzech dni w Japonii i miał graczy obozujących dni przed sklepami w nadziei na uzyskanie następnej przesyłki. Nintendo wykazały znaczną ekspansję w tym okresie z nowych zakładów, R&D obiektów i partnerstwa z Rare. Yamauchi miał wyświetlane od początku zdolność do identyfikowania dobrych gier, nawet jeśli nigdy nie grał je, a on nadal to zrobić sam do co najmniej 1994 roku. Artykuł 1995 w Next Generation poinformował, że Yamauchi, choć 68 lat, „pozostaje bardzo dużo w zarządzaniu” Nintendo i nazwał go „Najbardziej obawiali się i szanowany człowiek w branży gier wideo”.

W 1995 roku, Virtual Boy został wydany, ale nie sprzedają się dobrze. Niemniej jednak, Yamauchi powiedział na konferencji prasowej, że nadal ma wiarę w to i że firma będzie nadal rozwijać gry dla niego. W roku fiskalnym kończącym się 31 marca 1995 roku Nintendo osiągnęło przychody w wysokości 416 miliardów jenów.

Nintendo 64Edit

W 1996 roku Nintendo wydało swoją nową, w pełni przystosowaną do 3D konsolę, Nintendo 64. Około tego czasu Yamauchi publicznie stwierdził, że chciał przejść na emeryturę, ale nie sądzę, że nie było żadnych dobrych kandydatów, aby go zastąpić jeszcze. Rok później ogłosił, że przejdzie na emeryturę do 2000 roku, niezależnie od braku dobrego następcy, a w szczególności chciał zakończyć swoją karierę wraz z premierą 64DD. W 1999 roku Yamauchi i Nintendo ogłosili zamiar pracy nad nowym systemem z procesorem IBM Gekko i technologią Matsushita DVD o kryptonimie Dolphin. System ten został nazwany GameCube. Yamauchi mówił na E3 o wpływie, jaki wydanie Xbox będzie miało na GameCube.

GameCubeEdit

Yamauchi promował GameCube jako maszynę zaprojektowaną wyłącznie do bycia konsolą do gier wideo, podejście, które uważał za odmienne od podejścia Microsoftu i Sony do ich odpowiednich konsol Xbox i PlayStation 2 (z których obie mają funkcje odtwarzania DVD i CD-ROM, podczas gdy Xbox posiada również wbudowany dysk twardy). Yamauchi wierzył, że ten nacisk na „tylko wydajność” i stworzenie sprzętu, który pozwoli programistom „łatwo tworzyć gry”, odróżni GameCube od konkurencji.

Yamauchi chciał również, aby urządzenie było najtańsze w swoim rodzaju, ponieważ wierzył, że ludzie „nie bawią się samym urządzeniem do gier. Grają za pomocą oprogramowania i są zmuszeni do zakupu automatu, aby móc korzystać z oprogramowania. Dlatego cena maszyny powinna być tak tania, jak to tylko możliwe.” Nintendo stąd wycenione GameCube znacznie mniej kosztowne niż jego rywale na rynku, chociaż gry konsoli były wycenione identycznie do tych, które zostały zaprojektowane dla konkurencyjnych systems.

Post-Nintendo presidencyEdit

On 24 maja 2002, Yamauchi ustąpił jako prezes Nintendo i został zastąpiony przez szefa Nintendo’s Corporate Planning Division, Satoru Iwata. Yamauchi następnie stał się przewodniczącym rady dyrektorów Nintendo. Odszedł z zarządu 29 czerwca 2005 r. ze względu na swój wiek, a także dlatego, że uważał, iż zostawia firmę w dobrych rękach. Yamauchi również odmówił przyjęcia jego emerytury, która została zgłoszona do około 9 do 14 milionów dolarów, wierząc, że Nintendo może umieścić go do lepszego wykorzystania. On pozostał największym udziałowcem Nintendo, a od 2008 roku zachował 10% udziałów w Nintendo. Był 12 najbogatszym człowiekiem w Japonii ze względu na jego udziały w Nintendo od jej sukcesu z Wii i Nintendo DS konsoli. Przekazał większość z 7,5 miliarda jenów na budowę nowego centrum leczenia raka w Kioto. W 2006 roku założył Shigureden, muzeum poezji w Kioto.

.