Alberta Hunter

Alberta Hunter was een baanbrekende Afro-Amerikaanse populaire zangeres wier pad de stromingen van de jazz, blues en popmuziek doorkruiste. Hoewel ze belangrijke bijdragen leverde aan al deze stilistische genres, wordt ze niet uitsluitend geclaimd door één enkele stijl van optreden. Hunter nam op in zes decennia van de twintigste eeuw, en genoot van een muziekcarrière die de meeste mensenlevens overleefde.

Hunter werd geboren in Memphis, en afhankelijk van welk verhaal je leest, liep ze weg van huis of verhuisde haar familie naar Chicago toen ze 12 jaar oud was. Haar carrière begon in de hoerenhuizen aan de zuidkant van Chicago, waarschijnlijk in 1911 of 1912, hoewel ze 1909 beweerde. Al vroeg trouwde ze, maar uiteindelijk ontdekte ze dat ze liever vrouwen dan mannen had. In Chicago werkte Hunter met de legendarische pianist Tony Jackson, was goed bevriend met King Oliver’s pianist Lil Hardin Armstrong, en zong zelfs in blanke clubs. Maar werken in deze gewelddadige, ruige nachtclubs was gevaarlijk, en niet lang na een incident waarbij Hunter’s pianobegeleider werd gedood door een verdwaalde kogel, besloot ze haar talent te beproeven in New York.

Niet lang na haar aankomst, maakte Hunter contact met Harry Pace en zijn Black Swan Records concern. Hunter’s eerste platen voor Black Swan, gemaakt in mei 1921, waren de eerste blues vocalen opgenomen door het bedrijf. Later, nadat Paramount Black Swan had overgenomen, werden deze kanten vermengd met Hunter’s nieuwere Paramount opnamen; haar werk van beide labels domineerde de vroege koppelingen in de Paramount 12000 Race series. Haar opnamen werden ook geperst voor labels als Puritan, Harmograph, en Silvertone onder pseudoniemen als Josephine Beatty, Alberta Prime, Anna Jones, en zelfs May Alix, de naam van een andere (overigens inferieure) echte live zangeres!

Hoewel sommige luisteraars die gewend zijn aan haar stem op haar opnamen van na 1977 weinig of niets hebben aan deze vroege wassen, heeft Hunter een positieve bijdrage geleverd aan een aantal zeer belangrijke sessies. Deze omvatten een Paramount date uit 1923 waar ze begeleid werd door een blanke groep, de Original Memphis Five, waarvan gezegd wordt dat het de eerste sessie in zijn soort was; de beroemde Red Onion Jazz Babies sessie voor Gennett-Champion’s New York studio met Louis Armstrong en Sidney Bechet die “Cake Walking Babies from Home” opleverde en de vocale versie van “Texas Moaner Blues”; vele sessies met Fletcher Henderson’s eerste orkest, en enkele andere waar ze werd bijgestaan door Fats Waller, Eubie Blake, Lovie Austin, en Tommy Ladnier. In totaal maakte Hunter meer dan 80 platen vóór 1930, waarvan de meeste vóór 1925 werden gemaakt. Een (naar verluidt) afgewezen afspraak voor Vocalion in 1926 bracht haar samen met King Oliver, Lil Armstrong, en Johnny Dodds, maar er is nooit iets concreets over deze sessie boven water gekomen, en al helemaal geen opnamen ervan.

Tijdens de jaren ’20 vestigde Hunter zich ook als songwriter van enige betekenis; haar liedje “Downhearted Blues” werd gecoverd door Bessie Smith op haar eerste opname voor Columbia — het werd een enorme hit voor Smith. Hunter brak gemakkelijk door in het zwarte vaudeville circuit en in 1927 vertrok ze naar Europa voor een lang verblijf dat haar het grootste deel van de depressie buiten de V.S. zou houden. In Londen maakte Hunter in 1934 een uitgebreide serie opnamen met een orkest onder leiding van Jack Jackson, waarvan sommige rechttoe rechtaan popplaten waren zonder enige pretentie van blues of jazz. Terug in de V.S. in 1935, vond Hunter nog steeds een publiek dat op haar wachtte, maar het werd steeds moeilijker om platen op te nemen. Ze maakte sessies met ARC, Bluebird, en Decca, maar deze leverden geen hits op, en sommige werden zelfs niet uitgebracht. Uiteindelijk werkte Hunter in de jaren ’40 voor indies als Regal en Juke Box. Onaangedaan, werkte Hunter in het USO circuit tijdens de Tweede Wereldoorlog en had nog steeds een aanzienlijke aantrekkingskracht in termen van persoonlijke optredens. Er zijn mensen die volhouden dat haar opnames niets anders zijn dan een zwakke imitatie van het echte werk, en dat het Alberta Hunter was, de “live” artieste, die haar fanbase actief hield gedurende deze jaren.

Hunter stopte met showbusiness gedurende twee decennia, te beginnen in 1956, ten gunste van het werken als gediplomeerd verpleegster in een ziekenhuis in de omgeving van New York City. Ze brak slechts één keer met deze routine, in 1961, om een terecht gevierd album te maken voor Bluesville dat haar herenigde met haar oude vrienden Lovie Austin en Lil Hardin Armstrong. Geen van haar patiënten of collega’s in het ziekenhuis had enig idee wie ze was of wat voor een beroemde naam ze was geweest, en Hunter had het liever zo.

Toen Hunter in 1977 stopte als verpleegster, was ze 81 en klaar om weer de weg op te gaan. Tegen die tijd was haar stem gruizig en vuil, en haar fans hielden daarvan. Ze maakte vier albums voor Columbia tussen 1977 en haar dood in 1984, waaronder het buitengewone Amtrak Blues, en voor veel jongere luisteraars zijn dit de platen waarmee Alberta Hunter wordt gedefinieerd. Vreemd genoeg hebben diezelfde fans weinig geduld voor haar zoete en kostbare zang in de jaren ’20, en relatief weinigen buiten Engeland zouden veel tolerantie hebben voor haar werk met Jack Jackson in de jaren ’30. Niettemin zijn alle opnamen van Hunter op hun eigen manier interessant en prachtig.

Alberta Hunter was een van de vroegste Afro-Amerikaanse zangeressen, samen met Sippie Wallace, die de overstap maakte van de laaghartige bordelen en sporthuizen naar de internationale schijnwerpers. Dat zij niet in een hokje te plaatsen is, getuigt van het verbazingwekkende feit dat zij al op de scène was voordat de genres zelf gedefinieerd waren. Haar lange levensduur als populaire artieste wordt slechts door enkele anderen geëvenaard, en zij was succesvol in het aanpassen van haar stijl aan veranderingen in de populaire smaak, alsmede in het volgen van haar eigen persoonlijke ervaringen.