What I Learnt The Hard Way About Facial Scar Treatment

Delen wat ik weet over littekenbehandeling

Ik kan niet geloven dat het al meer dan een jaar geleden is dat ik mijn gezicht openbrak en 14 hechtingen had! Het had een enorme impact op me en ik dacht echt dat ik voor het leven getekend zou zijn. Technisch gezien ben ik dat ook, maar na 12 maanden moet je heel goed kijken om een van mijn littekens te zien en een ervan is zelfs voor mij onzichtbaar in een vergrotende spiegel! Het heeft me veel tijd gekost om over de ervaring te schrijven en wat ik heb geleerd over de behandeling van littekens in het gezicht.

Vele keren wilde ik het wel. Maar er was duidelijk een blokkade in mijn denken. Maar hier ben ik dan eindelijk om er alles over te delen en wat ik nu weet over littekenbehandeling en hoe dat mij heeft geholpen. Er zijn verschillende dingen waarvan ik overtuigd ben dat ze hebben geholpen om de littekens te verminderen, de genezing te versnellen en ze nu vrij onbeduidend te maken.

Ik werd geïnspireerd om eindelijk deze blog te schrijven omdat ik een post op Facebook zag van een vrouw die een snee over haar wenkbrauw had die er bijna identiek uitzag als de mijne, hoewel niet zo diep. Het deed me beseffen dat ik veel kennis heb over de behandeling van littekens in het gezicht en ik wil dit delen om anderen te helpen die misschien ook hun gezicht hebben opengescheurd!

Hoe mijn ongeluk gebeurde

Ik was op een fantastische vakantie met mijn man in Turkije toen mijn ongeluk gebeurde. We hadden een spotgoedkope last minute deal naar het Hilton Dalaman, een prachtig hotel met volpension, iets wat we maar heel zelden eerder hadden gedaan en we hadden een heerlijke vier dagen van luxe verwennerij.

We waren allebei hectisch geweest in de aanloop naar de reis en keken ernaar uit om heel weinig te doen, weer iets heel nieuws voor ons beiden. Ik denk dat dat veel te maken heeft gehad met wat er gebeurde. Je weet hoe makkelijk het is om ziek te worden als je op vakantie gaat en voor de verandering eens ophoudt?

We hadden een routine aangenomen waarbij we het ontbijt oversloegen na een uitgebreide avondmaaltijd en ’s ochtends veel sportten voor een relatief vroege lunch. Veel bewegen betekende op deze ochtend elk een kilometer hardlopen en roeien in de fitnessruimte, squash voor beginners (wat ik nog nooit had gespeeld), 25 baantjes trekken in het zwembad en in en uit de sauna en het stoombad.

Ik voelde me geweldig. Echt geweldig. Geen duizeligheid, niets. Ik had goede trek in de lunch. Maar ik had nog niets gegeten. En toen ik me omdraaide om te gaan douchen in de kleedkamers, gebeurde er iets. Mijn lip deed zeer, ik dacht dat mijn tanden eruit zouden vallen en ergens droop bloed vandaan.

Maar het engste was de manier waarop de vrouw die net de kleedkamer was binnengekomen naar me keek. Complete afschuw op haar gezicht. Ik kon bij een spiegel komen en zag bloed stromen uit een enorme snee in mijn wenkbrauw die letterlijk in tweeën was gespleten – het was nu op twee niveaus! Je kan er een foto van zien die mijn lieve man nam toen we in het ziekenhuis aankwamen. Ik wilde hem hier niet uploaden omdat hij nogal gruwelijk is! Dus wees gewaarschuwd!!! Maar als u wilt zien hoe ik er eerst uitzag na mijn val klik dan hier.

In eerste instantie dacht ik dat ik was gestruikeld over de natte marmeren kleedkamervloer (waarbij ik de marmeren hoek van een muur had geraakt op weg naar beneden). Maar na veel nadenken realiseerde ik me dat ik me niet herinnerde naar beneden te zijn gegaan of de hoek te hebben geraakt. Dus kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik was flauwgevallen en ik ben er vrij zeker van dat het kwam doordat ik niets had gegeten voordat ik veel had gesport, waardoor mijn bloedsuikerspiegel was gekelderd en ik was flauwgevallen.

Het hotelpersoneel zette me in een rolstoel en bracht me naar de eerste hulp in het hotel – godzijdank was er zo’n centrum. Ik voelde me erg flauw en wist dat ik moest gaan liggen om niet in te storten. Ik moest onderhandelen met de medische staf van het hotel om wat suiker te krijgen. Mijn lichaam schreeuwde om een beetje om mijn bloedsuikerspiegel weer op peil te krijgen en te voorkomen dat ik me flauw zou voelen. Maar in plaats daarvan probeerden ze me aan een infuus te leggen en konden ze geen ader in mijn arm vinden, wat pijnlijker bleek dan mijn gezicht. Het medisch personeel heeft altijd moeite gehad aders te vinden om mij iets in te spuiten, bloed af te nemen of een infuus aan te leggen. Uiteindelijk kreeg ik een stuk banaan en ik voelde me onmiddellijk beter met een beetje suiker in mijn systeem. Dat was een enorme les voor me!

Toen ik viel had ik gelukkig mijn zwempak nog aan. Anders was het misschien nog gênanter geweest dan het al was. Mijn man ging wat droge kleren halen en de lieve jonge vrouw die voor me zorgde en waarvan ik later ontdekte dat zij de manager van het hotel was, hielp me mijn natte zwempak uit te trekken en droge kleren aan te trekken voordat de ambulance arriveerde om me naar het ziekenhuis te brengen. Het was allemaal een beetje dramatisch!

Het Turkse ziekenhuis

Er is waarschijnlijk weinig verwarrender dan in een operatiekamer te zijn waar niemand jouw taal spreekt en jij die van hen ook niet. Toen ik voor het eerst in het ziekenhuis werd opgenomen, was er een dame die uitstekend Engels sprak en voor de internationale afdeling van het ziekenhuis werkte. Zij verwerkte mijn opname en regelde alles met onze reisverzekeringsmaatschappij – godzijdank American Express. Ze reageerden ongelooflijk snel en als gevolg daarvan kon ik de operatie die ik nodig had snel ondergaan, wat volgens mij hielp om de littekens te minimaliseren. Ik kon ook een privé-behandeling krijgen zodat ik niet hoefde te wachten en ik ben de chirurg die mij heeft gehecht heel dankbaar. Ik vroeg hem om zijn uiterste best te doen voordat we naar de operatiezaal gingen! Hij beloofde me dat hij dat zou doen!

Maar daar lag ik dan op de operatietafel, zonder mijn tolk en plotseling ongelooflijk koud en rillend. Ze moeten me iets gegeven hebben om me te kalmeren, want ik kan me niets herinneren van het hechten zelf. Hoewel ik zeker geen algemene verdoving heb gehad. Een jonge verpleegster leunde over me heen, grijnsde en besloot dat ze haar middelbare school Engels wilde oefenen. Ik ben bang dat ik niet erg toeschietelijk was. Dit was niet het moment!

Toen ik uit de operatiezaal kwam, zag ik er heel mooi uit. De blauwe plekken begonnen zichtbaar te worden en dat zou nog enkele dagen duren. Hier is een kleine video die ik vanuit mijn ziekenhuisbed heb gemaakt. Ik besloot al snel dat dit iets was dat ik moest documenteren. We hadden nog twee dagen van onze vakantie over en we hebben niet veel gedaan. Het was genoeg wennen aan de meewarige blikken van iedereen die me zag!

Dit was het begin van mijn herstel dat een hele tijd duurde. Het was niet alleen de fysieke kant van mij die moest herstellen. Het was ook de psychologische kant, en ik denk dat het misschien daarom is dat het me meer dan een jaar heeft gekost om dit bericht te schrijven. Ik herinner me dat ik me in het begin schaamde dat ik, zoals ik toen dacht, was uitgegleden in de kleedkamer. Ik voelde me oud en onstabiel op mijn voeten. Er is iets met vallen waardoor je je ongelooflijk kwetsbaar kunt voelen. Het duurde een hele tijd voordat dat gevoel wegging.

Ik voel me slecht dat het zo lang heeft geduurd voordat ik over deze ervaring schreef, want er was een vrouw die een belangrijke rol speelde bij het bespoedigen van mijn herstel en het minimaliseren van mijn littekens en ik beloofde haar dat ik over de hele ervaring zou schrijven. Dus hier ben ik dan eindelijk! Haar naam is Cristina Betto en ze is een acupuncturist met een specialisatie in gezichtsacupunctuur.

Velen van jullie die dit lezen zullen weten dat ik de gastheer ben van de Magnificent Midlife Podcast. Als je dat niet weet, ga dan alsjeblieft luisteren, want het is echt geweldig. Op de podcast, kort na mijn ongeval, interviewde ik Elizabeth Temperley-Shell die ik had gekend in een vorig leven toen we beiden werkten in het bedrijfsleven, zij in design en ik in communicatie. Zij heeft zich later omgeschoold tot acupuncturiste en adviseerde me gezichtsacupunctuur te nemen om de littekens te verzachten. Ze was alleen een beetje te ver weg voor mij om naar haar toe te gaan voor de behandeling. Maar laat me teruggaan naar het begin van mijn herstel.

Mijn herstel

Toen ik terugkwam in het Verenigd Koninkrijk, was ik nog steeds in shock en het duurde even voor ik de wereld aankon. Ik moest me aanpassen om zonder make-up de deur uit te gaan.

Dit is iets wat ik normaal gesproken niet doe. Ik draag altijd een beetje foundation omdat ik me bewust ben van acne-littekens. Maar sinds mijn ongeluk kan ik nu naar buiten zonder make-up op, want zes weken lang had ik geen keus. In het begin kon ik niet eens mijn gezicht of haar wassen, maar uiteindelijk lukte het me om te douchen nadat de hechtingen eruit waren, met een paar chirurgische waterdichte pleisters die ik van mijn lieve buurvrouw had gekregen. Heel aantrekkelijk.

Hier is een video die ik maakte op dag vijf, toen ik me zowel kwetsbaar als filosofisch voelde over wat er was gebeurd, net voordat ik dacht dat de hechtingen eruit zouden gaan. In dit stadium dacht ik nog steeds dat ik was uitgegleden in plaats van flauwgevallen.

Ik moest drie keer naar de dokter/het ziekenhuis om de flippende hechtingen eruit te krijgen. Toen ik voor het eerst naar de dokter ging, kon de verpleegster het niet doen omdat de snee niet goed geheeld was door afdekplastic over de eigenlijke hechtingen. Ik was bang dat ze eraf zouden vallen. Had ik ze er maar afgetrokken om de snee te laten ademen!

Toen ik een tweede keer terugging, kon de verpleegster niet alle hechtingen vinden en verwees ze me naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling van het ziekenhuis. Was het echt zo moeilijk, piekerde ik. Jakkes!

Ik ging naar het Royal Free Hospital in Hampstead en kon eindelijk zonder al te veel oponthoud de hechtingen laten verwijderen door een ongelooflijk aardige verpleegster. Nadat ze mijn hechtingen er vakkundig had uitgehaald, gaf ze me toe dat ze dit soort werk de laatste vijf jaar niet meer had gedaan. Gelukkig had ze me dat niet van tevoren verteld!

Mijn zorgen over de hechtingen waren dat ik had gehoord en gelezen dat het bij littekens in het gezicht belangrijk is de hechtingen er snel uit te halen voordat ze zelf littekens bovenop de snee vormen. Ik was ook doodsbang om ze te laten verwijderen. Mijn enige ervaring tot nu toe met het laten verwijderen van hechtingen waren mijn keizersnedes, die ondraaglijk waren! Dit was opmerkelijk pijnloos en de verpleegster was mijn engel! Hier is een vrolijk filmpje dat ik maakte vlak nadat de hechtingen waren verwijderd.

Versnelde genezing

Toen moest ik wachten tot de huid zelf was genezen voordat ik met mijn acupunctuurbehandeling kon beginnen. Maar toen ik daar eenmaal mee begonnen was, was de snelheid van genezing echt opmerkelijk. Ik geloof dat drie dingen hebben bijgedragen aan de snelheid en de omvang van mijn genezing. Het eerste was KELO-COTE littekengel, mij aangeraden door de dame in de apotheek. Haar gezicht stond zo vol medelijden toen ze me zag en ze zei: “dit is wat je nodig hebt”, terwijl ze een blauwe tube van het schap achter haar pakte. “Mijn dochter gebruikt dit en het is echt goed.” Ze zei ook dat ik ervoor moest zorgen dat ik altijd zonnebrandcrème op het litteken gebruikte, niet alleen nu, maar eigenlijk vrijwel voor altijd. Dus ik begon de gel te gebruiken zodra de huid genezen was. Later ontdekte ik een versie met ingebouwde zonnebrandcrème, dus daar ben ik op overgestapt.

Toen mijn huid was genezen, begon ik met wekelijkse sessies bij mijn lieftallige acupuncturist. Ze gebruikte een acupunctuurbehandeling genaamd “surround the dragon”, waarbij ze naalden rondom de twee littekens, op mijn wenkbrauw en boven mijn lip plaatste om de genezing op die plaatsen te versnellen. Ze gebruikte ook een speciale roodlichttherapielamp waar ik tijdens de behandeling onder lag. Je kunt de naaldjes boven zien en onder mij onder de lamp.

De lamp wordt meestal gebruikt als huidverjongingsmiddel. Ik weet niet of het een directe invloed heeft gehad op mijn genezing, maar het was in ieder geval zeer aangenaam en ik denk dat het dat waarschijnlijk wel heeft gedaan. Ik denk dat ik zes acupunctuursessies heb gehad en het was verbazingwekkend om te zien hoe snel mijn gezicht tussen elke sessie herstelde. Aan het einde van elke behandeling gaf Cristina ook een beetje Gua Sha massage over het litteken en gebruikte een miniatuur Chinees cupping apparaat om de huid op te tillen en de inkeping te egaliseren.

Ik ben Cristina Betto heel, heel dankbaar. Het kostte me veel tijd om haar te vinden in Noord-Londen en dicht bij huis. Niet alle acupuncturisten hebben ervaring in het werken met het gezicht en Cristina heeft dat zeker. Ze is ook gewoon de meest geruststellende en lieve persoon en wordt ten zeerste aanbevolen. Haar behandeling van littekens in het gezicht was werkelijk transformerend voor mij.

Deze hele ervaring was levensveranderend en heeft me veel geleerd over schoonheid, onze obsessie met jeugd en zogenaamde perfectie, en hoe het eigenlijk is wie we zijn als mensen dat ons mooi maakt, niet hoe we er per se uitzien. Toen het gebeurde, was ik er kapot van en bang dat ik, na mijn hele leven met acnelittekens te hebben geworsteld, nu twee duidelijk zichtbare littekens op mijn gezicht zou hebben. Maar die boven mijn lip, daar heb je een microscoop voor nodig en die op mijn wenkbrauw is nauwelijks te zien. Ik bedek het niet en ik ben er dol op geworden. Mijn stiefkinderen vonden het heel cool!

Mijn litteken is een herinnering aan die tijd en aan mijn behoefte om het rustiger aan te doen en meer na te denken over hoe ik in het leven sta. Ik heb nog steeds momenten dat ik het vergeet, als ik me haast. Alleen al het schrijven van dit bericht heeft me eraan herinnerd dat ik het rustiger aan moet doen.

Ik schrijf dit speciaal voor iedereen die een soortgelijk ongeluk heeft gehad en bang is dat hij of zij voor het leven getekend zal zijn. Dat kan zijn, maar misschien is het toch niet zo erg. En zelfs als we ouder zijn, heeft ons lichaam, inclusief onze huid, een opmerkelijk vermogen om te genezen. Maar probeer zeker de littekengel en acupunctuur uit.

Toen ik de gezichtsacupunctuur onderging, had ik ook een behandeling voor algemene stress en herstel van het evenwicht, wat op dat moment ook ongelooflijk nuttig was. Ik wist dat acupunctuur nuttig kon zijn om het lichaam in balans te brengen tijdens de menopauze, maar de rol ervan als behandeling van littekens in het gezicht was helemaal nieuw voor me. Het was gewoon briljant allemaal!