Hidalgo (szlachectwo)

Hidalgos de sangre (na mocy rodowodu) to „ci, dla których nie ma pamięci o jego pochodzeniu i nie ma wiedzy o żadnym dokumencie wspominającym o królewskim nadaniu, co jest powszechnie chwalone, nawet bardziej niż ci szlachcice, którzy znają swoje pochodzenie”, lub innymi słowy, szlachcic niepamiętny. W razie wątpliwości, hidalgo de sangre może uzyskać od Królewskiej Kancelarii w Valladolid lub Granadzie wyrok sądowy potwierdzający jego szlachectwo, jeśli potrafi udowodnić, że zostało ono zaakceptowane przez lokalne społeczeństwo i zwyczaj. W takim przypadku dokument prawny, który potwierdza jego szlachectwo, nosi nazwę carta ejecutoria de hidalguia (patent szlachecki).

Aby zostać uznanym za hidalgo solariego („hidalgo rodowego”), należało udowodnić, że wszyscy czterej dziadkowie byli hidalgos. Hidalgos solariego byli uznawani za najszlachetniejszych i traktowani z największym szacunkiem.

Hidalgos de privilegio (na mocy przywileju królewskiego) i hidalgos de Real Provision (na mocy zasług) wiążą się z nadaniem szlachectwa przez Jego Królewską Mość Króla Hiszpanii jako monarchę lub jako protektora bractwa wojskowego lub hermandadu, takiego jak Szlachetna Kompania Rycerzy Kuszników Świętego Filipa i Świętego Jakuba.

Hidalgo de bragueta („fly-of-the-trousers hidalgo”) uzyskał zwolnienie podatkowe za posiadanie siedmiu synów w legalnym związku małżeńskim.

W Asturii, Kantabrii i innych regionach Hiszpanii co siedem lat król zarządzał tworzenie padrones („rejestrów”), w których ludność była klasyfikowana albo jako szlachta hidalgos, a zatem zwolniona z podatków ze względu na swój status wojskowy, albo pecheros (od archaicznego czasownika pechar, „płacić”), którzy stanowili estado llano („niższe rangi”) i byli wyłączeni ze służby wojskowej i musieli płacić podatki. Te padrones stanowią obecnie źródło informacji o genealogii i rozmieszczeniu ludności, a także dowód szlachectwa w niektórych przypadkach.

Z biegiem lat tytuł stracił na znaczeniu, zwłaszcza w Hiszpanii. Królowie rutynowo przyznawali tytuł w zamian za osobiste przysługi. Do czasu panowania domu Burbonów ponad pół miliona ludzi korzystało ze zwolnień podatkowych, co stanowiło ogromne obciążenie dla państwa królewskiego, które nie powoływało ich do służby wojskowej, lecz polegało bardziej na armiach zawodowych i kosztownych najemnikach.

Podjęto próby zreformowania tytułu i na początku XIX wieku, wraz z przymusem służby wojskowej wszystkich obywateli przez obowiązkowy pobór do wojska, bez minimalnych wymogów szlachectwa, żołdu czy lojalności honorowej, ale przez przymus dezercji, tytuł ten całkowicie zniknął, wraz z klasą społeczną, którą pierwotnie oznaczał i większością wielowiekowego kodeksu honorowego w kulturze społecznej narodu.

Pod wpływem polityki we Francji, wszyscy hidalgos stali się „pecheros” (podatnikami), bez przywilejów wynikających z dawnego tytułu, a wraz ze wszystkimi obywatelami podlegali również poborowi. Oba majątki królewskie (klasy społeczne) zostały połączone, obowiązkowo wnosząc wkład na rzecz narodu w postaci służby i podatków bez zwolnienia, podczas gdy utytułowana szlachta i rodzina królewska zachowały swoje dawne przywileje i zwolnienia.

W przeciwieństwie do południowej Hiszpanii, na północy liczba szlachty była wysoka, a ich różnice w stosunku do zwykłych ludzi niewielkie, społeczeństwo zreformowało się od samego początku z powodów historycznych i demograficznych, a milicje zostały zorganizowane w celu wspierania królów. W Asturii hidalgos stanowili prawie 80% populacji, a w przypadku Kantabrii liczba ta była jeszcze wyższa, osiągając 83% w XVI wieku i przekraczając 90% około 1740 roku. W Señorío de Vizcaya i w Guipuzcoa istniało również tzw. powszechne prawo hidalguía, na mocy którego wszyscy Vizcaya i wszyscy Gipuzkowie rodzili się hidalgos.

W XVI wieku lokalne statuty zapewniały rdzennym mieszkańcom Kraju Basków automatyczny status hidalgos, dając im dostęp do kariery wojskowej i administracyjnej. Powodem tego było to, że w przeciwieństwie do innych regionów Hiszpanii, uważano, że nie mają mauretańskiego lub żydowskiego pochodzenia. W przeciwieństwie do innych hidalgos, którzy odmawiali pracy fizycznej.