Final Fantasy XV było warte czekania

Po kilkunastu godzinach gry w Final Fantasy XV, po zabiciu niezliczonych potworów, przemierzeniu setek mil i zżyciu się z zgraną grupą przyjaciół, w mojej klatce piersiowej nabrzmiało dziwne uczucie. Staliśmy we czwórkę na kamienistej plaży malowniczego jeziora otoczonego strzelistymi, zielonymi drzewami. Słońce zaczęło zachodzić, kąpiąc wszystko w przepięknym żółtym świetle. Prompto, blondwłosy, głupkowaty członek naszego kwartetu, właśnie ustawił timer swojego aparatu i podreptał z powrotem do malowniczego miejsca, abyśmy wszyscy mogli zrobić sobie wspólne zdjęcie. Gdy migawka wydała głośne „klik!”, dotarło do mnie: Naprawdę będę za nimi tęsknił, gdy to się skończy.

Podobnie jak poprzednicy w długiej serii, Final Fantasy XV jest epicką grą fabularną, która rozciąga się na dziesiątki godzin. To gra, w której przemierzasz fantastyczny świat, aby uratować planetę przed jakimś ostatecznym złem. Ale różni się też od poprzednich gier Final Fantasy, które często były definiowane przez liniowe historie i strategiczne, turowe walki. FFXV jest w jakiejś formie produkcji od ponad dekady, a końcowy rezultat przenosi serię do współczesności z ogromnym otwartym światem i dynamicznymi, szybkimi walkami.

Rdzeń Final Fantasy nie zagubił się jednak w tej transformacji. Zamiast tego nowe elementy wzmacniają doświadczenie, tworząc ekscytującą podróż przez fascynujący świat. Jednak mimo ogromnych ambicji i wielkich, nowych zmian, te części gry, które utkwiły mi w pamięci, to bardziej osobiste chwile między czwórką przyjaciół, którzy naprawdę się kochają. Spędziłem prawie 40 godzin na ratowaniu świata, ale to, co naprawdę sprawiło, że zakręciła mi się łezka w oku, to natknięcie się pod koniec podróży na głupie selfie.

FFXV stawia cię w roli Noctisa, ponurego 20-letniego księcia, który wygląda jak wyrwany z japońskiego podręcznika do gier RPG, z umiejętnością władania zarówno magią, jak i ogromnymi mieczami, oraz niezdolnością do poradzenia sobie z ciężkimi obowiązkami dorosłości. Wcześnie wyrusza do pobliskiego miasta, aby poślubić swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, Lady Lunafreyę. Dołącza do niego trójka przyjaciół: surowy ochroniarz Gladiolus, sztywny i poważny strażnik Ignis oraz głupkowaty, ale i niespokojny Prompto. Cała czwórka ubiera się na czarno i wygląda jak chłopięcy zespół. Nawet gdy spędzają noc na biwaku w dziczy, ich włosy wciąż wyglądają idealnie.

W samym sercu gra jest opowieścią o podróży drogowej z najlepszymi przyjaciółmi, samochodem i otwartą drogą – oblaną stylem Final Fantasy. Kwartet prowadzi być może najbardziej luksusowy samochód z możliwych, przemierzając długie autostrady usiane małymi miasteczkami i mnóstwem uroczych, małych knajpek. Kiedy zjeżdżają z drogi i przemierzają pustkowia, napotykają na wszelkie możliwe potworne bestie, z którymi muszą walczyć. Słuchają radia, ale ty, graczu, masz możliwość włączenia klasycznych ścieżek dźwiękowych FF.

Oczywiście, zgodnie z tradycją JRPG, skromna podróż szybko przeradza się w coś większego, a oddział rusza na ratunek światu przed nadchodzącą ciemnością.

FFXV przypomina mi bardzo Final Fantasy VII, grę, która zaznaczyła wejście serii do statusu prawdziwego przeboju. Podobnie jak tamta gra, FFXV sprawia wrażenie zbioru sprzeczności, które wbrew sobie łączą się w spójną całość. To wystawne widowisko, które uwielbia skupiać się na rzeczach przyziemnych; głęboko poważna historia o miłości, stracie i przyjaźni, która jest też momentami niewiarygodnie głupia; kraina fantasy wypełniona elementami wyrwanymi z science fiction i współczesności; celebracja rażących stereotypowych typów postaci z gier JRPG, a mimo to główna obsada wyrasta poza swoje tropiki, stając się osobowościami, które czują się jak prawdziwi ludzie z prawdziwymi emocjami.

For all of its tonal similarities to past entries, FFXV is a vastly different experience to actually play. Podczas gdy tradycyjne JRPG mają tendencję do bycia liniowymi sprawami, FFXV od pierwszych chwil oferuje ogromny świat, który można eksplorować w wolnym czasie. Choć nigdzie nie jest tak dynamiczny czy gęsty jak w grach takich jak Grand Theft Auto czy Assassin’s Creed, przestrzeń ta daje podobne poczucie wolności i respektu. Oto ogromny świat, w którym możesz udać się dosłownie wszędzie.

Nie będziesz już musiał szlifować swojej drogi przez niezliczone losowe bitwy, aby podnieść umiejętności swoich bohaterów; zamiast tego możesz podjąć się wielu różnych zadań pobocznych, które wyślą cię na eksplorację różnych zakątków świata, co pomoże ci zdobyć nowe umiejętności, ekwipunek i gotówkę. Zadania różnią się jakością. Na każdą ekscytującą przygodę przypada wiele nudnych zadań, w których musisz po prostu biegać z jednego miejsca do drugiego, aby zebrać i dostarczyć jakiś przedmiot. W jednej z misji przez dobre 40 minut wpatrywałem się w ziemię w poszukiwaniu pięciu czerwonych żab na plaży, co przywodziło na myśl słabe punkty gier massively multiplayer online z początku XXI wieku. Na szczęście możesz swobodnie pominąć bardziej uciążliwe misje poboczne, ponieważ FFXV nie jest grą, która zmusza cię do wykonywania wielu dodatkowych szlifów, aby odnieść sukces w głównej linii fabularnej.

FFXV pozbywa się koncepcji losowych i turowych bitew, systemu walki opartego na menu, znanego każdemu, kto grał w poprzednie gry Final Fantasy. Kontrolujesz tylko Noctisa – jego kumple działają na własną rękę, z wyjątkiem specjalnych ataków „drużynowych”. Noctis atakuje w czasie rzeczywistym, a jego zdolność do wykonywania błyskawicznych combosów i poruszania się po polu bitwy sprawia, że bitwy są szybkie i płynne. Wyglądają one również niesamowicie: przywoływanie potężnych potworów i rzucanie magicznych zaklęć skutkuje niesamowitymi efektami wizualnymi. Nadal możesz zasadniczo pauzować grę, aby zrobić coś takiego jak użycie przedmiotu leczącego, ale w większości przypadków bitwy w FFXV wyglądają jak coś z gry akcji. Możesz nawet unikać i blokować ataki.

Zmiany są w dużej mierze odświeżające, ale przychodzą z szorstkimi krawędziami i niespójnymi zasadami. Chociaż walka jest szybsza i bardziej satysfakcjonująca, może również stać się zagmatwana i nieuporządkowana, zwłaszcza gdy walczysz z ogromnymi grupami wrogów lub szczególnie masywnymi bossami. Kiedy skaczesz dookoła, atakując dziesiątki wrogów, kamera rzadko kiedy śledzi cię prawidłowo, przez co trudno jest dostrzec, co dzieje się wokół ciebie. Jedynym sposobem, w jaki udało mi się przetrwać niektóre z większych bitew, w których nie widziałem, co się dzieje, było użycie umiejętności lock-on i nadzieja na najlepsze.

Język wizualny świata gry, w międzyczasie, może być niespójny. Przez pewien czas będziesz w stanie skakać po obiektach lub przemykać się przez szczeliny, aby dotrzeć do nowych obszarów. Ale w innych miejscach nie będzie to możliwe. Gra nigdy nie wyjaśnia, kiedy i dlaczego możesz wchodzić w interakcję z niektórymi obszarami, a z innymi nie, nawet jeśli wyglądają niemal identycznie. Może to sprawić, że znalezienie drogi do wyjścia z labiryntów będzie niewiarygodnie frustrujące. W najgorszych momentach świat sprawia wrażenie pozbawionego życia, serii interesujących lokacji otoczonych praktycznie pustą przestrzenią. Jeśli zdecydujesz się na wycieczkę pieszo zamiast samochodem, nuda ciąży ci jak tłusty chocobo.

FFXV wprowadza wiele zmian, ale jedna z moich ulubionych obraca się wokół struktury gry. Podczas gdy świat jest w dużej mierze otwarty dla Ciebie na początku, w kierunku zakończenia, wydarzenia lejek swój gang do bardziej liniowego doświadczenia. Ta decyzja rozwiązuje jeden z wielkich problemów narracyjnych w grach z otwartym światem, gdzie jesteś na misji, aby uratować świat, ale możesz poświęcić czas na wykonanie nieistotnych side-questów lub po prostu bezcelową eksplorację. Ale w FFXV, gdy sprawy stają się poważne, nie możesz marnować czasu – kampania nagle i pewnie domaga się Twojego skupienia. Jest to odważna i odświeżająca zmiana, która sprawia, że końcowe momenty gry są tak intensywne i mocne, jak powinny. (Na szczęście, gdy skończysz grę, możesz swobodnie wyruszyć z powrotem do otwartego świata, aby zrobić wszystko, co mogłeś zostawić niedokończone lub niezbadane.)

A FFXV zarabia na swój emocjonalny akt końcowy, wykonując wyjątkową pracę, aby uhonorować bardziej osobiste momenty ze swoją obsadą, te, które sprawią, że naprawdę przejmiesz się swoimi towarzyszami. Są tu starożytni królowie, potężni bogowie i przepowiednie o bohaterze światła, ale ta historia błyszczy w mniejszych, bardziej wiarygodnych momentach.

Na przykład, Prompto jest początkującym fotografem i każdego wieczoru możesz sprawdzić zdjęcia, które zrobił. Niektóre z nich to upozowane zdjęcia grupowe, inne to szczere ujęcia niczego szczególnego. Prompto robi wiele selfies, pokazując swój charakterystyczny, głupkowaty uśmiech. Gdy przeglądasz rolkę aparatu, twoi przyjaciele komentują zdjęcia; Noctis może wspomnieć, jak dobrze wygląda na zbliżeniu, a Gladiolus będzie wspominać bitwę, która zaowocowała fajnym ujęciem akcji. Do końca gry zgromadzisz skarbnicę znaczących wspomnień, wypełnionych wszystkim, od wycieczek kempingowych po spotkania z gigantycznymi potworami.

Podobnie, Ignis jest znakomitym kucharzem, a kiedy grupa wybiera się na noc na kemping – co będziesz musiał zrobić, gdy nie ma w pobliżu hotelu, w którym mógłbyś się zatrzymać – przygotowuje smaczny posiłek. W trakcie gry nauczy się nowych przepisów, a ty możesz zbierać dla niego składniki do wypróbowania. Czasami, po walce z dziką bestią, wykrzyknie „Wymyśliłem nowy przepis!” i wykorzysta część mięsa w daniu. Wszystkie potrawy są wykonane z zadziwiającą dbałością o szczegóły, mimo że nie mają większego znaczenia dla rozgrywki poza kilkoma niewielkimi dodatkami do statystyk. Skupienie się na przyziemnych aspektach questu sprawia, że zarówno on, jak i cała grupa trzymają się mocno. To nie są tylko faceci, którzy walczą razem, by uratować świat. Jedzą razem i żartują. Razem płaczą. Każdy z nich ma ulubioną potrawę i specjalny talent, który pomaga ich zdefiniować.

Dzięki serii błędnych posunięć i ogromnym przerwom między kolejnymi grami, Final Fantasy nie jest już tak kultową nazwą, jaką było kiedyś. Z taką presją musi sobie poradzić każda gra, a co dopiero taka, której historia rozwoju jest tak długa i pełna problemów jak w przypadku FFXV. Jednak gra ta nie tylko dostarcza dokładnie tego, czego można oczekiwać od wspaniałych doświadczeń z FF – epickich misji, pamiętnych postaci, pięknego świata do eksploracji, oszałamiającej oprawy wizualnej i ścieżki dźwiękowej – ale idzie o krok dalej.

To jest Final Fantasy, które łączy dekadę postępu ustanowioną przez jej współczesnych z ikoniczną mieszanką opowieści, sztuki i muzyki serii. I bardziej niż jakakolwiek gra z serii przed nią, FFXV ma osobisty charakter, tworząc rodzaj więzi z fikcyjnymi postaciami, co udaje się niewielu grom. Mogę zapomnieć część historii, jak i dlaczego wielka przygoda, ale nie zapomnę tych intymnych momentów. Jest to podróż, podczas której postacie rozwijają się nie tylko pod względem statystyk.

Jak zbliżałem się do końca gry, bałem się ostatecznej konfrontacji, wiedząc, że po napisach końcowych mój czas z tymi postaciami dobiegnie końca. Jestem szczęśliwy, że mam te wszystkie zdjęcia, które przypominają mi o dobrych czasach.

Final Fantasy XV będzie dostępne 29 listopada na PS4 i Xbox One