Brien Taylor: A Yankees Tragedy

Jeśli chodzi o młodych prospektów, potencjał może szybko zamienić się w tragedię.

Czasy się zmieniają. Przez ostatnie dwa lata Jankesi gromadzili drafty, zatrzymywali prospekty i próbowali handlować młodymi, uznanymi graczami, kiedy tylko było to możliwe. Nadzieją jest to, że nie będą już wyrzucać pieniędzy na wolnych agentów, i że będą w stanie rozwijać swoje własne gwiazdy i potencjalnie odtworzyć dynastię „Core Four” (plus Bernie) z końca lat 90-tych.

Niestety, nie jest łatwo zrobić to, co Jankesi zrobili dwadzieścia lat temu. Na każdego Dereka Jetera, Jorge Posadę, Andy’ego Pettitte’a i Mariano Riverę przypadają dziesiątki facetów, którzy nigdy nie wykorzystają swojego potencjału. Dziś przyjrzymy się jednemu z tych ostatnich archetypów: Perspektywa „nie do przegapienia”, która w zamierzeniu miała uczynić z „podstawowej czwórki” „Fab Five”. Tym gościem był Brien Taylor, a jego historia nie ma szczęśliwego zakończenia.

Po zajęciu ostatniego miejsca w 1990 roku – w tym samym roku, w którym wybrali Posadę i Pettitte’a, a Riverę podpisali jako amatora – Jankesi byli w posiadaniu najbardziej pożądanej nagrody w dniu draftu w całym sporcie – ogólnego wyboru numer jeden w drafcie 1991. Mogli wybrać albo Taylora, elektrycznego leworęcznego miotacza ze szkoły średniej, albo Mike’a Kelly’ego, sprawnego centerfieldera z Arizona State. Chociaż większość ludzi myślała, że Jankesi wezmą bardziej rozwiniętego Kelly’ego, GM Gene „Stick” Michael zdecydował się postawić na potencjał Taylora.

Po spojrzeniu na jego raport, nie mogę powiedzieć, że ich winię. Po tym wszystkim, Taylor jest nadal uważany przez wielu za najlepszy prospekt pitchingu wszechczasów. Jako senior w East Carteret High School, Beaufort, North Carolina native uderzył 203 hitters w 84 inningów, podczas gdy pozwalając tylko 18 hitów i 24 spacerów. Jak udało mu się zdominować tak wiele? Cóż, kiedy masz 98-mph heater i przyzwoity curveball i changeup, nie wielu licealistów będzie w stanie cię dotknąć. Kiedy Jankesi zobaczyli 19-letniego Taylora, zobaczyli swoją własną wersję Doca Goodena, który zelektryzował Nowy Jork w tym samym wieku, mniej niż dekadę wcześniej.

Po drafcie, Michael i jankeski hajs poszli próbować skłonić Taylora do podpisania umowy. Cyrk, który po tym nastąpił, powinien być ostrzeżeniem, że rozwój Taylora nie pójdzie zgodnie z planem. Taylor zatrudnił dobrze zapowiadającego się Scotta Borasa i obaj dali sobie jasno do zrozumienia, że nie podpiszą kontraktu, jeśli Yankees nie dadzą Taylorowi lepszego kontraktu niż ten, który rok wcześniej dostał Todd Van Poppel. Van Poppel, uczeń szkoły średniej, w jakiś sposób przekonał Athletics, aby dali mu trzyletni kontrakt w lidze głównej o wartości 1,2 miliona dolarów po tym, jak stali się jego pierwszorundowym wyborem.

Ponieważ czuł, że Taylor jest jeszcze lepszy niż Van Poppel, Boras chciał dla swojego klienta kontraktu w lidze głównej o wartości 1,55 miliona dolarów. Jankesi odrzucili pomysł podpisania umowy z licealistą (bo, duh), a negocjacje przeciągały się. Sprawy szybko stały się sporne, a w sprawę zaangażowała się nawet matka Taylora. Posunęła się nawet do teorii, że za taktykę negocjacyjną Jankesów można winić rasizm i klasizm. Pod koniec lipca, podczas telekonferencji z mediami po odrzuceniu przez Taylora i Borasa oferty w wysokości 600 tysięcy dolarów, powiedziała:

„W miarę upływu czasu zaczynam się zastanawiać. Czy to dlatego, że jesteśmy tu z powrotem, jesteśmy biedni i jesteśmy czarni? Nie twierdzę, że tak jest, ale jeśli tak, to ja też mogę z tym żyć.” Dodała: „Pan Michał zszedł tu dwa razy. Nawet nie przywitał się ze mną. Jeśli mnie pytasz, to był to jawny brak szacunku. Mógł się przywitać. Żyłam z czymś takim przez całe życie. To znaczy, brak szacunku dla ludzi.”

Michael odparł następnego dnia, obwiniając Borasa za sprowadzenie Taylorów na manowce. Powiedział: „Każdy, kto mnie zna, wie, że to nie ja, i że ten doradca wprowadza ją w błąd. Napiszę do niej miły list. Nie chciałem być w żaden sposób lekceważący.”

Nawet zawieszony George Steinbrenner zirytował się podczas tych negocjacji. Według artykułu z 1991 roku z Florida Sun Sentinel, Steinbrenner powiedział: „Po prostu nie wiem, co moi ludzie robią lub co myślą. Jeśli pozwolą mu odejść, powinni zostać zastrzeleni”. Zastrzelić! Domyślam się, że czas spędzony poza domem nie wpłynął dobrze na starego George’a.

Negocjacje ciągnęły się przez cały sierpień. W końcu, gdy zbliżał się termin rozpoczęcia przez Taylora zajęć w Louisburg College i stracenia go dla nich prawdopodobnie na zawsze, Jankesi mrugnęli okiem. Nie spełnili jednak wszystkich żądań Taylora i Borasa. Obie strony zgodziły się na umowę za 1,55 miliona dolarów, ale miałaby to być zwykła umowa z mniejszą ligą. Tak czy inaczej, Taylor byłby najlepiej opłacanym graczem w historii draftu i nikt nie musiałby zostać zastrzelony.

Now finally in the fold, Taylor reported to Fort Lauderdale for the 1992 A+ Florida State League season. Pomimo kiepskiego bilansu wygranych/przegranych w tym sezonie (6-8), Brien nie zawiódł, notując 2,57 ERA, wraz z 1,159 WHIP i 187 strikeoutami w 161,1 inningach. 66 spacerów to trochę za dużo, ale nadrobił to pozwalając tylko na 121 uderzeń. Tego lata Yankees wybrali Jetera z szóstą pozycją w drafcie. Wszystkie elementy były teraz tam, aby stworzyć coś naprawdę wyjątkowego.

Jankesi postanowili rzucić wyzwanie Taylorowi w 1993 roku, przesuwając go do AA Albany-Colonie, a wyniki były nieco bardziej mieszane. Brien wciąż miał przyzwoitą ERA na poziomie 3.48, ale w 163 inningach przeszedł 102 zawodników. Część z tych spacerów można przypisać faktowi, że Jankesi skupiali się na szlifowaniu jego podkręconej piłki, ponieważ uważali, że jego szybka piłka jest już gotowa do gry w dużej lidze, ale cóż. Tak czy inaczej, Jankesi wciąż byli podekscytowani Taylor’em i większość spodziewała się, że zadebiutuje w lidze w 1994 roku. Niestety, to podekscytowanie zniknęło całkowicie zaledwie kilka miesięcy po sezonie.

Fakty zmieniają się nieco w zależności od tego, kto opowiada historię, ale wiadomo, że 18 grudnia 1993 roku kariera baseballowa Briena Taylora skutecznie dobiegła końca. Według artykułu Jeffa Passana z 2006 roku na Yahoo.com, Taylor pojawił się w domu niejakiego Rona Wilsona, aby bronić jego brata Brendena, którego Wilson pobił po wcześniejszej kłótni. Aby usłyszeć Wilson powiedzieć, Brenden był agresorem w początkowej sprzeczce, a Brien pojawił się rozgniewany do tego stopnia, że miotacz stracił kontrolę nad sobą.

Nieważne jak to się zaczęło, walka zakończyła się tym, że Taylor zamachnął się na swoje warte 1,55 miliona dolarów ramię, próbując uderzyć innego mężczyznę, który tam był, nie trafiając całkowicie i upadając w agonii, zwichnąwszy ramię i rozrywając błonę maziową. Uraz był tak zły, w rzeczywistości, że słynny chirurg Dr Frank Jobe nazwał go „jednym z najgorszych urazów ramienia, jakie kiedykolwiek widziano.”

Taylor miał operację później w tym miesiącu, i stracił cały sezon 1994 podczas rekonwalescencji. Kiedy wrócił w 1995 roku, był cieniem dawnego siebie. Niegdyś elektryczna szybka piłka Taylora ledwo przekraczała 90 mil na godzinę, a jego i tak już słaba kontrola nie była w stanie go pokonać. Niestety dla Taylora, nigdy więcej nie udało mu się przejść przez A-ball. To był ten sam rok, w którym „Podstawowa Czwórka” zadebiutowała w lidze.

W ciągu następnych czterech sezonów, były fenomen rozegrał tylko 108,2 inningów, a jego ERA wyniosła okropne 11,51. Najbardziej przerażającą statystyką była liczba jego spacerów… 175 (w tym 43 w zaledwie 16,1 inningach w 1996 roku). Uderzył tylko 86 osób.

Jankesi zwolnili Taylora po sezonie 1998. Zamiast świętować drugie mistrzostwo zespołu w World Series w tej dekadzie z „Core Four”, Brien Taylor szukał pracy i spoglądał w dół końca swojej kariery. Udało mu się spędzić 1999 rok na przedłużonym wiosennym treningu z Mariners, a w 2000 roku zagrał kilka mniejszych ligowych meczów dla Indian, ale kurtyna wkrótce zamknęła się na baseballowym życiu Briena.

Jego osobisty nie wypadł dużo lepiej. Często trudno jest się pozbierać po takim zawiedzeniu, a Taylor miał swoje problemy. Pracował jako doręczyciel UPS, a w końcu jako murarz ze swoim ojcem. W 2012 roku, gdy „podstawowa czwórka” zaczynała żegnać się z baseballem (Posada przeszedł na emeryturę w 2011, Pettitte i Rivera w 2013, a Jeter po 2014), Taylor został skazany za handel kokainą. Dziś jest wolnym człowiekiem, ale nie mógłby być dalej od mężczyzn, którzy zasilili tę dynastię Yankees.

Tragiczna historia Taylora mogła przytrafić się każdemu. On nie zmarnował swojego talentu będąc pijakiem czy narkomanem. Postawił się w złej sytuacji i miał straszny wypadek. Wypadki mogą przydarzyć się każdemu i w każdej chwili. Dlatego właśnie poleganie na tym, że obiecujący zawodnicy spełnią swoje obietnice jest zawsze ryzykowne. Do diabła, czasami kontuzja nie ma nic wspólnego z nieudanym prospektem. Spójrz na Jesusa Montero. Wyglądał jak mistrz świata w 2011 roku, ale jego talent nigdy nie dojrzał do poziomu głównej ligi.

Czy Jankesi powinni wrócić do wydawania pieniędzy wyłącznie na bardziej ustabilizowanych, starszych zawodników? Oczywiście, że nie. Cieszę się, że drużyna poświęca się rozwojowi systemu. Mówię tylko, że zawsze należy rozważyć wymianę prospektów, jeśli można odzyskać coś pewnego, ponieważ żaden prospekt – nawet numer jeden w klasyfikacji generalnej – nie jest gwarantowanym sukcesem.

Mamy nadzieję, że tacy zawodnicy jak James Kaprielian, Aaron Judge, Greg Bird, Jorge Mateo, Gary Sanchez i Luis Severino wypalą i że żaden z nich nie stanie się następnym Brienem Taylorem.