Articles of Interest&nbsp&nbsp

Elderly – Misja Hiszpańsko-Amerykańska

Osoba w zaawansowanym wieku albo starzejąca się, będąca w ostatnim okresie życia człowieka. Liczba a wzrosła w LA w ostatnich dziesięcioleciach z powodu dłuższej średniej długości życia i niższego wskaźnika urodzeń.

Coraz więcej a mieszka w dużych miastach kontynentu i dołącza do zmarginalizowanych sektorów populacji. A należą do najbiedniejszych grup społecznych w Ameryce Łacińskiej. Kościoły już od pewnego czasu zaczęły zdawać sobie sprawę z ich znaczenia i potrzeb.

W wielu miejscach opracowywane są specjalne programy dla osób starszych. Stały urzędnik kościelny (prezbiter) w Kościołach prezbiteriańskich i niezależnych. Są one wybrane i wyświęcone do służby na sesji i pomóc pastorowi w komunii.

Nauczyciele również wykonywać obowiązki duszpasterskie; tych, którzy prowadzą pomóc w rządzie kościelnym i administracji. Są oni uznawani za duszpasterzy kościelnych. W innych kościołach ewangelikalnych a’s pełnią funkcje pastoralne i przywódcze. Wśród mormonów są to osoby wyświęcone do kapłaństwa Melchizedeka.

Starszy – Douglas Tenney

(hebr., zaqen; gr., presbyteros). W dawnych czasach starsi wspólnoty byli nazywani starszymi. To oni rządzili społecznością i podejmowali wszystkie ważne decyzje. Mojżesz zebrał starszych Izraela, aby ogłosić, że Pan usłyszał ich wołanie o pomoc i wyznaczył go do wyprowadzenia ich z Egiptu (Wj 4,29). Później wezwał ich do ustanowienia Paschy (Wj 12,21). Na Synaju 70 starszych weszło z Mojżeszem na górę i ujrzało Boga Izraela (Wj 24,9).

Na pustyni 70 starszych dzieliło z Mojżeszem boskie namaszczenie, aby dać mu ulgę (Num 11,25). Gdy Izraelici osiedlili się w Kanaanie i mieli króla, starsi nadal pełnili swoje funkcje (1Ki 8:1). Każde miasto miało swój zestaw starszych (Ezech 10:14); porównaj (1Sa 16:4). Po powrocie z wygnania starsi utworzyli Sanhedryn, żydowską radę rządzącą.

Starsi dołączyli do kapłanów i uczonych w Piśmie, sprzeciwiając się Jezusowi (Mt 27:12). Kiedy powstały kościoły, starsi zostali wyznaczeni dla każdego zgromadzenia. W NT terminy starsi i biskupi są używane zamiennie (Tt 1,5), (Tt 1,7).

Od tych ludzi wymagano nienagannego życia i posłuszeństwa prawdzie w wierze (1 Tm 3,1-7); (Tt 1,6-9). Do ich obowiązków należał duchowy nadzór nad zgromadzeniem i nauczanie Słowa (1 Tm 5:17). Przed końcem I wieku n.e. termin biskup nabrał szczególnego znaczenia, wskazując na wyjątkowego przywódcę Kościoła. Biblijnym tego przykładem (zarówno w księdze Dziejów Apostolskich, jak i w listach Pawła) jest Jakub, brat Jezusa, który był oczywiście przywódcą kościoła jerozolimskiego.

Elder – Jerusalem Dictionary

(I) W judaizmie. Tak długo, jak Izraelici żyli zgrupowani w plemionach, podlegali władzy wodzów plemiennych i klanowych, a przede wszystkim wodza większego. (zekenim). Chociaż w zasadzie wszystkie głowy rodzin posiadały równą rangę, w rzeczywistości władzę sprawowały głowy najpotężniejszych rodzin.

(2) W 2Jn i 3Jn „a.” jest określeniem samego autora; Jana (epistolas de).

(3) 24 a. w Ap 4:4,10 5:5-14 7:11-13 11:16 14:3 19:4 są wokół Boga jako niebiański senat (Dn 7:10 Iz 24:23).

Anciano – Diccionario Mundo Hispano

(Heb., zaqen; gr., presbyteros). W dawnych czasach starsi wspólnoty byli nazywani starszymi. To oni rządzili społecznością i podejmowali wszystkie ważne decyzje. Mojżesz zebrał starszych Izraela razem, aby ogłosić, że Pan usłyszał ich wołanie o pomoc i wyznaczył go, aby wyprowadzić ich z Egiptu (Exo 24:9).

Na pustyni 70 starszych dzieliło boskie namaszczenie Mojżesza, aby dać mu ulgę (1Sa 16:4). Po powrocie z wygnania starsi utworzyli Sanhedryn, żydowską radę rządzącą.

Starsi dołączyli do kapłanów i uczonych w Piśmie, sprzeciwiając się Jezusowi (Tt 1:7).

Od tych ludzi wymagano nienagannego życia i posłuszeństwa prawdzie w wierze (1Ti 5:17). Przed końcem I wieku n.e. termin biskup nabrał szczególnego znaczenia, wskazując na wyjątkowego przywódcę Kościoła. Biblijnym tego przykładem (zarówno w księdze Dziejów Apostolskich, jak i w listach Pawła) jest Jakub, brat Jezusa, który był oczywiście przywódcą kościoła jerozolimskiego.

Stary człowiek – Słownik pastoralny

Stary człowiek – Adwentystyczny Słownik Biblijny

Stary człowiek (hebr. 5âqên, dosł. 'brodaty’; gr. presbuteros). W OT słowo to oznacza osobę o pewnym oficjalnym poziomie lub pozycji wśród swoich braci, jako głowa rodziny, domu lub plemienia ( ; , ); opisuje również członków społeczeństwa uważanych za mądrych i czcigodnych z racji ich wieku i wiedzy (słowo to nie musi oznaczać wielkiego wieku, ale dojrzałość i doświadczenie; ; , 5; itd.) Bóg polecił Mojżeszowi wybrać 70 starszych, aby pomagali mu w wypełnianiu wielkiej odpowiedzialności rządzenia Izraelem (ww. 17); byli to ludzie specjalnie przygotowani przez Boga do tej pracy (ww. 24-26). Co więcej, w przypadku, gdyby cały naród zgrzeszył, starsi mieli go reprezentować w zadośćuczynieniu (vs 15). Każde miasto miało swoją grupę, z określonymi obowiązkami cywilnymi i religijnymi (; , 12; , 4, 9, 11; itd.), a w niektórych przypadkach musieli oni odpowiadać za całe miasto (-9). Najwyraźniej starsi innych starożytnych narodów mieli obowiązki podobne do tych, jakie mieli starsi Izraela (; , 4, 11), ale ci zachowali ważne miejsce nawet po tym, jak narodem rządzili królowie (; 20:7, 8; ) i utrzymali tę pozycję przez pewien czas (; ; Jl. 1:14; ; 27:1; ; ; ; ; ). Słowo „starsi” jest po raz pierwszy zastosowane do członka kościoła chrześcijańskiego w , gdzie jest odniesienie do niektórych władców Judei. W 4, 6 starsi są wymienieni oddzielnie od apostołów i najwyraźniej było ich więcej niż jeden w każdym kościele (14:23; Tyt. 1:5). Jeśli porówna się wersety 17 i 28 z kp 20, okaże się, że terminy presbuteros i episkopos – zwykle tłumaczone jako „biskup”, ale dosłownie oznaczające „nadzorcę” – są używane synonimicznie. To znaczy, że biskupi i starsi mieli mieć te same cechy (1-7; Tyt. 1:5-9). Kiedy Piotr pisał do zborów w Azji Mniejszej (), napominał starszych, aby dbali o tych, którzy są pod ich nadzorem, nie siłą, ale dobrowolnie; aby nie wypełniali swojego urzędu dla osobistych korzyści lub z dominującą postawą (5:1-4). Niektóre z ich funkcji to: głoszenie i nauczanie (1), pasterzowanie (1), administrowanie (Tyt. 1:6-9), namaszczanie chorych i modlenie się za nich (15). Wśród symboli Objawienia są 24 starsi. Są oni ukazani jako siedzący na 24 tronach otaczających tron Boży, odziani w białe szaty i noszący złote korony (). Dołączają do „czterech żywych stworzeń” w chwaleniu i wielbieniu Boga (wersety 8-10; 11:16; 19:4). Przy innej okazji są oni przedstawieni ze złotymi kadzielnicami i harfami, śpiewając nową pieśń (5:8, 9). Informacje biblijne są niewystarczające do ich wiarygodnej identyfikacji, zwłaszcza w świetle dowodów tekstowych, że „the” powinno brzmieć „them”, a nie „us” w w. 10, oraz że istnieją wątpliwości co do „us” w w. 9 (CBA 7:783,784,789). Zobacz biskupa.

Stary człowiek – Dictionary Insight

Zarówno hebrajskie słowo za-qén, jak i greckie pre-sbý-te-ros oznaczają „starca” lub „człowieka starego”, a ich użycie nie ogranicza się do dosłownego znaczenia, osoby w zaawansowanym wieku (Ge 18:11; Deut 28:50; 1Sa 2:22; 1Ti 5:1, 2) lub starszych od innych (Lu 15:25), ale w szczególny sposób odnosi się także do tych, którzy zajmują pozycję autorytetu i odpowiedzialności w społeczności lub narodzie. To właśnie w tym ostatnim znaczeniu termin ten jest najczęściej używany zarówno w Piśmie Świętym hebrajskim, jak i greckim.

Od czasów starożytnych było w zwyczaju darzyć starszego człowieka wielkim szacunkiem i szanować go za jego doświadczenie i wiedzę, jak również za mądrość i dobry osąd, które takie pochodzenie może przynieść. Mieszkańcy wielu narodów podporządkowywali się kierownictwu starszych, czy to najstarszych członków danego rodu, czy też tych, którzy odznaczali się wiedzą i mądrością. W rezultacie, wyrażenie „starszy” miało podwójne znaczenie: mogło być stosowane zarówno w sensie fizycznym, jak i oznaczać stanowisko lub urząd. Wzmianki o „starszych ziemi egipskiej”, jak również o „starszych Moabu i starszych Madian” nie obejmowały wszystkich starszych tych narodów, lecz odnosiły się do tych, którzy służyli jako rada do kierowania i prowadzenia spraw narodowych: oni byli „książętami” tych narodów. (Ge 50:7; Nu 22:4, 7, 8, 13-15; Ps 105:17, 21, 22.)

W podobny sposób wyrażenia „starsi Izraela”, „starsi zgromadzenia”, „starsi mojego ludu” i „starsi ziemi” są używane w tym oficjalnym znaczeniu i nie odnoszą się do każdego starca z narodu izraelskiego. (Nu 16:25; Le 4:15; 1Sa 15:30; 1Ki 20:7, 8.) W stosunkowo nielicznych przypadkach, gdy zeqe-ním (starsi) pojawia się bez żadnego słowa kwalifikującego, trzeba polegać na kontekście, aby określić, czy odnosi się to po prostu do starszych mężczyzn, czy też do tych, którzy zajmują oficjalne stanowisko kierownicze.

Starsi Izraela. Jeszcze przed exodusem Izraelici mieli „starszych”, którzy przedstawiali ludowi sprawy zasługujące na uwagę, działali jako jego rzecznicy i podejmowali pewne decyzje. Mojżeszowi powiedziano, aby przedstawił swoje zlecenie tym starszym, gdy powróci do Egiptu, a oni, a przynajmniej ich główni członkowie, towarzyszyli mu, gdy pojawił się przed faraonem. (Wj 3:16, 18.)

Gdy Mojżesz, jako przedstawiciel Boga, przedstawił narodowi przymierze Zakonu, to właśnie oficjalni „starsi” reprezentowali lud w zawieraniu przymierza z Jehową. (Wj 19:3-8) Jakiś czas później, gdy Izraelici skarżyli się na warunki panujące na pustyni, Mojżesz wyznał Jehowie, że ciężar administracyjny ludu jest dla niego zbyt wielki. Jehowa odpowiedział wtedy: „Zbierz do mnie siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, których znasz jako starszych ludu i zarządców ludu, a ja zabiorę część ducha, który jest na tobie, i włożę go na nich, a oni pomogą ci unieść ten ciężar”. (Nu 11:16, 17) Ci „starsi” byli teokratycznie wyznaczeni do tej pozycji służby. (Nu 11:24, 25.) Od tego czasu Jehowa uczynił ich, wraz z Mojżeszem, współuczestnikami kierownictwa i zarządzania ludem.

Z czasem Izraelici zdobyli Ziemię Obiecaną i porzucili koczowniczy tryb życia, by ponownie osiedlić się w miastach, tak jak to było w Egipcie. W związku z tym opieka nad ludźmi w każdej z tych społeczności przypadła starszyźnie. Działali oni jako organ nadzorczy w swoich społecznościach i mianowali sędziów i urzędników odpowiedzialnych za wymierzanie sprawiedliwości, zachowanie pokoju, dobrego porządku i dobrobytu duchowego. (Deut 16:18-20; 25:7-9; Josh 20:4; Ruth 4:1-12.)

Odniesienia do „całego Izraela, ich starszyzny i ich głów, ich sędziów i ich urzędników” (Joz 23,2; 24,1) oraz „starszyzny Izraela i wszystkich głów plemion, głów domów ojców” (2Ch 5:2), nie oznaczają, że „głowy”, „sędziowie”, „urzędnicy” i „wodzowie” byli inni niż „starsi”; wskazują raczej, że ci, którzy zostali tak nazwani, sprawowali specjalne urzędy w swojej roli starszych. (Porównaj 2Ki 19:2; Mk 15:1.)

„Starsi” posiadający jurysdykcję krajową byli określani takimi wyrażeniami jak „starsi Izraela” (1Sa 4:3; 8:4), „starsi ziemi” (1Ki 20:7), „starsi zgromadzenia” (Sdz 21:16), lub, po podziale królestwa i w odniesieniu do królestwa południowego, „starsi Judy i Jerozolimy”. (2Ki 23:1.)

Podobnie jak wielu królów i kapłanów Izraela, „starsi” w ogóle okazali się niewierni w wypełnianiu swoich obowiązków wobec Boga i ludu. (1Ki 21:8-14; Eze 7:26; 14:1-3.) Ponieważ utracili oni boskie wsparcie, przepowiedziano, że „chłopcy staną się ich książętami” i że „ceniony w niewielkim stopniu stanie przeciwko temu, który zasłużył na zaszczyt”. (Iz 3, 1-5.) Dlatego też Pismo Święte podkreśla, że sam wiek nie wystarczy, że „siwe włosy są koroną piękności”, ale okazują się nią tylko wtedy, „gdy są na drodze sprawiedliwości”. (Pr 16,31) „Nie ci, którzy po prostu obfitują w dni, są mądrzy, ani ci, którzy są po prostu starzy, rozumieją sąd”, ale ci, którzy, oprócz ich doświadczenia, niech duch Boży prowadzi ich i uzyskać zrozumienie Jego Słowa. (Job 32:8, 9; Ps 119:100; Prov 3:5-7; Ecc 4:13.)

Przywództwo przez ciało „starszych” trwało przez całą historię narodu, nawet podczas wygnania babilońskiego i po powrocie do Judy. (Jr 29:1; Ez 6:7; 10:7, 8, 14) W czasach Jezusa istnieli „starsi” (gr. pre-sbý-te-roi), którzy zajmowali się sprawami publicznymi (Łk 7:3-5), zarówno we wspólnocie, jak i w skali całego kraju. Zgromadzenie starszych” (gr. pre-sby-té-ri-on) w Jerozolimie było ważnym źródłem opozycji wobec Jezusa i Jego uczniów. (Lu 22:66; Ac 22:5.)

Starsi zgromadzenia chrześcijańskiego. Na tej podstawie nietrudno zrozumieć odniesienia do „starszych” (pre-sbý-te-roi) zgromadzenia chrześcijańskiego. Jak w naturalnym Izraelu, tak i w duchowym Izraelu „starsi” lub „starsi mężowie” byli odpowiedzialni za prowadzenie zgromadzenia.

W dniu Pięćdziesiątnicy apostołowie działali jako ciało, z Piotrem służącym jako rzecznik, ponieważ był prowadzony przez wylanego ducha Bożego. (Dz 2:14, 37-42.) Jest jasne, że byli oni „starszymi” w sensie duchowym na mocy intymnej więzi, jaką mieli od początku z Jezusem i dlatego, że osobiście zlecił im nauczanie (Mt 28:18-20; Ef 4:11, 12; por. Dz 2:42).Ci, którzy stali się wierzącymi, uznali, że apostołowie mają władzę rządzenia w nowym narodzie pod zwierzchnictwem Chrystusa (Dzieje Apostolskie 2:42; 4:32-37; 5:1-11) i mianowania na stanowiska w służbie, albo bezpośrednio jako ciało, albo przez przedstawicieli, apostoł Paweł jest tego najlepszym przykładem. (Dzieje Apostolskie 6:1-6; 14:19-23) Kiedy pojawiła się kontrowersja dotycząca obrzezania, niektórzy „starsi” spotkali się na zebraniu z apostołami, aby przedyskutować tę sprawę. Ich decyzja została podana do wiadomości zgromadzeń wszędzie i została przyjęta jako ostateczna. (Dz 15:1-31; 16:1-5) Dlatego, tak jak niektórzy byli „starszymi” całego narodu izraelskiego, jest oczywiste, że ci „starsi” tworzyli wraz z apostołami ciało kierownicze dla całego międzynarodowego zgromadzenia chrześcijan. O samym Pawle jest powiedziane, że później udał się do Jerozolimy i spotkał się z Jakubem i „wszystkimi starszymi”, którym zrelacjonował wyniki swojej pracy i od których otrzymał radę w pewnych sprawach. (Ac 21:15-26.)

W kilku przypadkach termin „starsi” jest używany w kontraście z młodszymi mężczyznami lub równolegle ze starszymi kobietami, bez wskazania, że implikuje on pozycję odpowiedzialności w zgromadzeniu. Dlatego w tych przypadkach odnosi się on po prostu do mężczyzn w dojrzałym wieku. (Ac 2:17, 18; 1Ti 5:1, 2.) Słowo to jest również używane w odniesieniu do „mężczyzn z dawnych czasów”. (Hbr 11:2) Jednak w chrześcijańskich Pismach Greckich jest ono używane w większości przypadków w odniesieniu do „starszych” odpowiedzialnych za kierowanie zgromadzeniem. W niektórych tekstach „starsi” są nazywani e-pí-sko-poi lub „nadzorcami” („biskupami”, NC). Paweł użył tego terminu mówiąc do „starszych” w zborze efeskim, a w liście do Tytusa użył go ponownie w odniesieniu do „starszych”. (Ac 20:17, 28; Tit 1:5, 7.) Oba słowa odnoszą się więc do tego samego urzędu: pre-sbý-te-ros wskazuje na dojrzałe cechy powołanego, a e-pí-sko-pos na obowiązki właściwe temu urzędowi.

W odniesieniu do greckiego słowa pre-sbý-te-ros, dzieło Episcopos y Presbyteros (Manuel Guerra y Gómez, Burgos, 1962, str. 117, 257) mówi: „Dokładne tłumaczenie tego terminu w prawie wszystkich świadectwach hellenistycznych, które do nas dotarły, to tłumaczenie starszego mężczyzny, synonimu dojrzałego mężczyzny. Dojrzałość osądu i kryterium przewodniego jest jego cechą wyróżniającą. Niezależnie od tego, czy termin ten ma techniczne znaczenie w świecie hellenistycznym, jak również izraelskim, nie oznacza on sędziwego i niedołężnego starca, lecz dojrzałego mężczyznę, który dzięki doświadczeniu i roztropności nadaje się do sprawowania rządów nad swoją rodziną lub narodem.”

Nie ulega wątpliwości, że „starsi” starożytnego Izraela byli ludźmi w sile wieku. (1Ki 12:6-13.) Podobnie też „starsi”, czyli nadzorcy chrześcijańskiego zgromadzenia nie byli zbyt młodymi mężczyznami, jak to wynika z odniesienia apostoła do ich żon i dzieci. (Tyt. 1:5, 6; 1Ti 3:2, 4, 5) Jednakże wiek fizyczny nie był jedynym i podstawowym czynnikiem, jak wynika z innych wymagań (1Ti 3:2-7; Tyt. 1:6-9), ani też nie był określony konkretny wiek. Na przykład, chociaż Tymoteusz był stosunkowo młody, brał udział w mianowaniu „starszych” i oczywiście był za takiego uznawany. (1Ti 4:12.)

Kwalifikacje do sprawowania urzędu „starszego” w chrześcijańskim zgromadzeniu wymagały, aby dana osoba odznaczała się wysokim poziomem postępowania i duchowości. Zdolność do nauczania, napominania i strofowania odgrywała decydującą rolę wśród kwalifikacji do tego urzędu. (1Ti 3:2; Tit 1:9.) Paweł dał Tymoteuszowi to uroczyste polecenie: „Głoście słowo i pilnie je pielęgnujcie w dobrym czasie i w trudnym; strofujcie, poprawiajcie, napominajcie, z wszelką cierpliwością i umiejętnością nauczania” (2Ti 4:2). (2Ti 4:2) Jako „pasterze”, „starsi” są odpowiedzialni za duchowe karmienie stada, opiekę nad tymi, którzy są chorzy duchowo i ochronę stada przed wtargnięciem „wilków”. (Ac 20:28-35; Snt 5:14, 15; 1Pe 5:2-4) Co więcej, Paweł, człowiek, który gorliwie oddawał się nauczaniu „publicznie i od domu do domu”, przypominał również Tymoteuszowi o jego odpowiedzialności za „wykonywanie pracy ewangelisty” i „pełne wykonywanie swojej posługi”. (Ac 20:20; 2Ti 4:5.)

Jako „starsi” z apostolskim autorytetem Paweł i Piotr sprawowali niekiedy zwierzchnictwo nad innymi „starszymi” w niektórych zborach (por. 1Co 4:18-21; 5:1-5, 9-13; Flp 1:1; 2:12; 1Pe 1:1; 5:1-5), podobnie jak apostoł Jan oraz uczniowie Jakub i Juda, którzy pisali listy do zborów. Paweł wyznaczył Tymoteusza i Tytusa do działania w jego imieniu w pewnych miejscach. (1Ko 4:17; Php 2:19, 20; 1Ti 1:3, 4; 5:1-21; Tit 1:5.) W wielu przypadkach ludzie ci zajmowali się nowo założonymi zborami wierzących; zlecenie Tytusa polegało na „poprawieniu tego, co było wadliwe” w zborach na Krecie.

Zgodnie z zapisem biblijnym Paweł, Barnaba, Tytus i Tymoteusz byli zaangażowani w mianowanie na stanowiska „starszych” w zborach. (Ac 14:21-23; 1Ti 5:22; Tit 1:5) Nie ma wzmianki o tym, że dokonywali oni takich nominacji niezależnie od siebie. W relacji z podróży powrotnej Pawła i Barnaby przez Lystrę, Ikonium i Antiochię, Dzieje Apostolskie 14:23 mówią, że „mianowali ich starszymi w każdym zborze” („mianowali starszych w każdym zborze”, NJB; „mianowali starszych w każdym zborze”, Val). Odnośnie znaczenia greckiego czasownika kjei-ro-to-né-o, w Dziejach Apostolskich (F. F. Bruce, 1970, str. 286) znajduje się następująca uwaga: „Chociaż etymologicznym sensem tego słowa jest 'wybierać przez pokazanie rąk’, zaczęto go używać w znaczeniu 'mianować’, 'nadawać imię’: porównaj to samo słowo z przedrostkiem w X. 41”. W Leksykonie grecko-angielskim, autorstwa Liddella i Scotta, najpierw podana jest wspólna definicja kjei-ro-to-né-o, a następnie powiedziane jest: „Później zwykle oznaczało to mianowanie, powoływanie na urząd kościelny” (poprawione przez H. Jonesa, Oxford, 1968, str. 1986). Podobnie, Parkhurst’s Greek and English Lexicon to the New Testament (Londyn, 1845, str. 673) mówi: „Followed by a direct complement, to appoint or install to an office, though without suffrages or votes”. Urząd, na który powoływano tych chrześcijan, był urzędem „starszego” lub „starca”, bez podawania rąk.

Paweł napisał do Tymoteusza: „Starsi, którzy znakomicie przewodniczą, niech będą poczytani za godnych podwójnej czci, zwłaszcza ci, którzy trudzą się w mówieniu i nauczaniu.”

Paweł napisał do Tymoteusza: „Starsi, którzy znakomicie przewodniczą, niech będą poczytani za godnych podwójnej czci, zwłaszcza ci, którzy trudzą się w mówieniu i nauczaniu. (1Ti 5:17.) W świetle tego, co mówi następny werset (18), a także wcześniejszego wyjaśnienia dotyczącego honorowania wdów przez pomaganie im w sensie materialnym (wss. 3-16), ta „podwójna cześć” prawdopodobnie obejmowałaby wynagrodzenie materialne.

Kim są „dwudziestu czterech starszych” na niebiańskich tronach?

W Księdze Objawienia termin pre-sbý-te-roi jest zastosowany około dwunastu razy do istot duchowych. Otoczenie, ubiór i ich działania wskazują na ich tożsamość.

Apostoł Jan miał wizję tronu Jehowy w niebie, otoczonego dwudziestoma czterema niższymi tronami, na których siedziało dwudziestu czterech starszych odzianych w białe szaty wierzchnie i ze złotymi koronami na głowach. (Obj. 4:1-4) W dalszej części wizji Jan nie tylko widział, jak dwudziestu czterech starszych wielokrotnie upadało z uwielbieniem przed tronem Jehowy, lecz także obserwował, jak odgrywali oni aktywną rolę w różnych aspektach wizji w miarę jej rozwoju. (Ap 4:9-11; 5:4-14; 7:9-17; 14:3; 19:4) W szczególności widział ich uczestniczących w głoszeniu Królestwa, określając, że Jehowa objął swą wielką moc i zaczął rządzić jako Król. (Ap 11:15-18.)

W starożytnym Izraelu „starsi Izraela” reprezentowali naród i przemawiali w jego imieniu. (Wj 3:16; 19:7.) W ten sam sposób chrześcijańscy „starsi” mogą reprezentować całe zgromadzenie duchowego Izraela. Dlatego dwudziestu czterech starszych siedzących na tronach wokół Boga może równie dobrze reprezentować całe ciało namaszczonych chrześcijan, którzy okazując się wiernymi aż do śmierci, otrzymują obiecaną nagrodę w postaci niebiańskiego zmartwychwstania i tronów w pobliżu tronu Jehowy. (Ap 3:21) Liczba dwadzieścia cztery jest również znacząca, ponieważ była to liczba oddziałów kapłańskich, które król Dawid zorganizował do służby w świątyni jerozolimskiej. Namaszczeni chrześcijanie będą stanowić „królewskie kapłaństwo”. (1Pe 2:9; 1Chr 24:1-19; Lu 1:5-23, 57-66; Ap 20:6; zob. NADZÓR.)

.