The Forester Sisters

Debiutancki singiel grupy „(That’s What You Do) When You’re in Love”, wydany w połowie 1985 roku, osiągnął szczyt numer dziesięć na liście przebojów Billboard Hot Country Songs. Piosenka posłużyła jako główny singiel z debiutanckiego albumu, wydanego w tym samym roku. Trzy kolejne single z tego albumu dotarły do 1986 roku do pierwszego miejsca na tej samej liście przebojów; w kolejności ich wydania były to „I Fell in Love Again Last Night”, „Just in Case” i „Mama’s Never Seen Those Eyes”. Pochodzący z Muscle Shoals autorzy tekstów Terry Skinner i J. L. Wallace wyprodukowali album i byli współautorami zarówno „When You’re in Love”, jak i „Mama’s Never Seen Those Eyes”; ten pierwszy napisali z Kenem Bellem, z którym wcześniej nagrywali w zespole Bama. Utwór „Just in Case” został napisany przez członków Exile, J.P. Penningtona i Sonny’ego LeMaire’a, a wcześniej nagrany przez ten zespół na albumie „Kentucky Hearts” z 1984 roku. Dane sprzedażowe z Warner Bros. Nashville wskazują, że sprzedano ponad 100.000 kopii „I Fell in Love Again Last Night”. Wraz z sukcesem tego albumu, siostry zostały nominowane przez Academy of Country Music do tytułu Wokalnej Grupy Roku zarówno w 1985 jak i 1986 roku, wygrywając nagrodę w tym drugim roku. Sam album był nominowany w kategorii Najlepszy Krajowy Występ Duetu lub Grupy z Wokalem na 28. Dorocznej Nagrodzie Grammy w 1985 roku. Sukces komercyjny albumu spowodował, że zespół zaczął intensywnie koncertować, występując z Alabamą, Georgem Jonesem, Rickym Skaggsem i kilkoma innymi artystami muzyki country w 35 stanach. Niekredytowana recenzja w People była mieszana, nazywając ich brzmienie „ciężkim na country” i stwierdzając, że gospelowe brzmienie „The Missing Part” „dodaje wyraźnego ciepła, które miesza się przytulnie z jasnością kwartetu”. W momencie wydania albumu Kathy mieszkała ze swoim mężem Terrym Adkinsem, który był również ich menedżerem i gitarzystą basowym, podczas gdy pozostałe trzy siostry nadal mieszkały z rodzicami.

Drugim albumem kwartetu był „Perfume, Ribbons & Pearls” z 1986 roku. To wykres tylko jeden singiel w „Lonely Alone”, który spędził dwa tygodnie na pozycji numer dwa na Hot Country Songs tego roku. Wśród autorów piosenek, którzy przyczynili się do powstania albumu byli Pam Tillis, Bob McDill i Walt Aldridge. Podobnie jak w przypadku poprzedniego albumu, Skinner i Wallace pozostali producentami. People opublikował pozytywną recenzję, chwaląc wokalne popisy wszystkich czterech sióstr i stwierdzając, że album „rozgrzewa serce, a jednocześnie pobudza palce”. Cliff Radel z The Cincinnati Enquirer ocenił album na 2 z 5 gwiazdek, nazywając śpiew „czystym jak niebo w rześki jesienny dzień”, ale krytykując „ubogie piosenki”. Pisarka Montreal Gazette Lucinda Chodan skontrastowała brzmienie kwartetu z The Judds, stwierdzając, że „te niebiańskie głosy harmonizują w służbie piosenek, które w większości są tak indywidualne, jak grosze w słoiku”. Uważała, że „100% Chance of Blue” i cover The Supremes „Back in My Arms Again” były najbardziej wyrazistymi piosenkami, ale i tak skrytykowała produkcję. Po „Lonely Alone”, siostry Forester były wokalistkami w przeboju The Bellamy Brothers z końca 1986 roku „Too Much Is Not Enough”, singlu numer jeden z ich albumu Country Rap. Po sukcesie tej piosenki, te dwie grupy odbyły wspólną trasę koncertową w następnym roku w ramach Brothers and Sisters Tour.

Późne lata osiemdziesiąteEdit

You Again, trzeci album sióstr, zawierał trzy single po jego wydaniu w 1987 roku. Pierwszym z nich był cover hitu Brendy Lee z 1965 roku „Too Many Rivers”, który siostry Forester zdobyły do pierwszej piątki na listach przebojów country. Po nim pojawił się utwór tytułowy, który stał się piątym i ostatnim hitem numer jeden sióstr. Ostatnim singlem był numer pięć „Lyin’ in His Arms Again”, również napisany przez Skinnera i Wallace’a, którzy podzielili się obowiązkami producenckimi z Barrym Beckettem, Jamesem Stroudem i Emorym Gordy Jr. Na płycie znalazł się również utwór „Sooner or Later”, późniejszy przebój Eddy’ego Ravena z 1990 roku. James M. Tarbox z Knight Ridder News Service pozytywnie zrecenzował album, uznając go za „spójny” ze względu na liryczne tematy miłosne, zauważając jednocześnie, że brzmienie było zarówno „tradycyjne”, jak i „bystre w kilku utworach, które z łatwością można przenieść do innych formatów”. Wraz z You Again, siostry nagrały również A Christmas Card, album składający się z tradycyjnych kolęd, który został wydany później w 1987 roku.

Kolejnym albumem był Sincerely z 1988 roku. Jego głównym singlem był „Letter Home”, a następnie cover popowego standardu z lat 50-tych „Sincerely” i wreszcie „Love Will”. Na płycie znalazł się również cover The Beatles „I’ve Just Seen a Face” oraz kompozycja Harlana Howarda „These Lips Don’t Know How to Say Goodbye”, która później stała się hitem country Douga Stone’a w 1991 roku. Wendy Waldman, autorka tekstów, zajęła się większością obowiązków producenckich na tym albumie, z pomocą Becketta, Strouda i Normana przy niektórych utworach. Sincerely przyniósł kwartetowi drugą nagrodę Grammy za najlepsze wykonanie country przez duet lub grupę z wokalem podczas 31. dorocznej ceremonii rozdania nagród Grammy w 1988 roku. Jan Walker z The Orlando Sentinel powiedziała, że „każda z 10 piosenek na płycie ma pewne brzmienie, które jest wizytówką pozornie bezwysiłkowej, naturalnej harmonii czterech głosów rodzeństwa”. William Ruhlmann z AllMusic zrecenzował album również z przychylnością, stwierdzając, że „już posiadaczki wspaniałego stylu harmonii wokalnej, The Foresters osiągnęły szczyt, kiedy połączyły się z pisarką/producentką Wendy Waldman dla tego albumu, wycinając jej 'Letter Home’ i inny mocny materiał”.

Warner Bros. wydał dwa kolejne projekty z udziałem sióstr w 1989 roku. Pierwszym z nich był album gospel zatytułowany All I Need. Zawierał on wykonania tradycyjnych hymnów i spirituals, takich jak „Amazing Grace” i „Precious Memories”, wraz z popularnymi XX-wiecznymi pieśniami gospel, takimi jak „This Ole House”. Christy opisała ten album jako „korzenie, do których powróciłyśmy”, nawiązując do wychowania sióstr jako śpiewaczek w swoich kościołach. Norman, Beckett i Stroud współprodukowali ten album. Później w 1989 roku ukazał się pakiet Greatest Hits. Znalazły się na nim dwie nowe piosenki: „Don’t You” i „Leave It Alone”, z których obie dotarły do pierwszej dziesiątki na Hot Country Songs w tym samym roku. Do końca dekady, grupa pierwsze czternaście singli miał wszystkie osiągnęły top dziesięć pozycji na tej liście przebojów, w tym czasie najdłuższy taki passa osiągnięta przez nowego artystę od Billboard country listy przebojów zostały rozszerzone do 100 pozycji w 1960s.

1990sEdit

Despite rozmach ich poprzednich singli, grupy 1990 album Come Hold Me był nieudany na listach przebojów country, z żadnym z dwóch wybranych singli osiągając Top 40. Były to cover „Drive South” Johna Hiatta, w którym gościnnie wystąpili bracia Bellamy, oraz „Nothing’s Gonna Bother Me Tonight”. Waldman tym razem sama wyprodukowała album. Wśród muzyków wspomagających znaleźli się Sam Bush, Mark O’Connor, Willie Weeks i Craig Bickhardt. Jerry Sharpe z The Pittsburgh Press wystawił albumowi mieszaną recenzję, mówiąc, że jest na nim „za dużo rocka w połączeniu z kiepskim materiałem”. Chwalił single, wraz z utworem tytułowym i „You’ll Be Mine” jako najmocniejsze ze względu na ich występy wokalne.

W kwietniu 1991 roku Warner wydał kolejny album grupy Talkin’ 'Bout Men. Robert Byrne, kolejny muzyk z Muscle Shoals, wyprodukował ten album i zagrał na nim na gitarze. Album został nagrany w tym samym studio, w którym grupa nagrała swoje dema i dwa pierwsze albumy studyjne. Siostry zauważyły, że poprzedni producenci chcieli podkreślić ich „łagodniejsze” brzmienie, podczas gdy Byrne był skłonny włączyć country rock i western swing. Główny singiel „Men”, którego współautorem był Byrne, trafił na ósme miejsce listy przebojów Hot Country Songs w tym samym roku. Kim powiedziała o „Men”, nowatorskiej piosence o relacjach między kobietami i mężczyznami widzianymi z perspektywy kobiety, że jest ona dla niej relatywna, ponieważ słuchała jej po kłótni z mężem. Sukces piosenki doprowadził również do parodii o nazwie „Women”, nagranej w Curb Records przez zespół studyjny Bandit Brothers; do połowy 1991 roku, parodia ta również znalazła się na liście Hot Country Songs. „Men” stał się trzecią nominacją sióstr do nagrody Grammy w kategorii Best Country Performance by a Duo or Group with Vocal, otrzymując nominację podczas 34th Annual Grammy Awards w 1991 roku. Pomimo sukcesu „Men”, na liście przebojów albumu znalazł się tylko jeden singiel „Too Much Fun”, który osiągnął numer 62. Johnny Loftus recenzja albumu z przychylnością na AllMusic, nazywając „Men” „Bonnie Raitt-lite country pop numer”, i znalezienie wpływów Western swing i gospel w niektórych utworach, a jednocześnie komplement siostry harmonies.

Ostatnie wejścia sióstr na listę przebojów przyszedł w 1992 roku z albumu I Got a Date. Zarówno „What’ll You Do About Me” (późniejszy przebój top-20 w 1995 roku dla Douga Supernaw) jak i utwór tytułowy spadły poza top 40 muzyki country. June powiedziała The News-Press w czasie wydania albumu, że siostry chciały pokazać swoją „dowcipną, złośliwą stronę”. Grupa postrzegała go również jako album koncepcyjny, tematycznie podobny do „Men”. Kim zwróciła szczególną uwagę na utwór tytułowy, stwierdzając, że w czasie nagrań przechodziła przez rozwód i czuła, że w wieku 31 lat jest „za stara, by znów zacząć się umawiać”. Tom Roland z AllMusic napisał, że album był „szeroki stylistycznie, z silną dawką dowcipu, szczególnie w utworze tytułowym i 'Redneck Romeo’.”

Siostry zrobiły sobie przerwę od nagrywania przez większą część połowy lat 90-tych, ale kontynuowały regionalne trasy koncertowe, choć głównie w weekendy, aby zająć się swoimi dziećmi przez resztę tygodnia. W 1996 roku powróciły do studia by nagrać nowy album zatytułowany More than I Am. Warner sprzedawane album jako „pozytywny kraj”, wyposażony w podnoszące na duchu i duchowe wiadomości bez wyraźnie współczesnej muzyki chrześcijańskiej w naturze, a biorąc inspirację z podobnych wydań przez Ricky Van Shelton i Susie Luchsinger. Mąż Christy, Gary Smith, wyprodukował album i zagrał na nim na instrumentach klawiszowych. Wśród współautorów piosenek znaleźli się Karen Staley i Paul Overstreet, z których ten ostatni był wcześniej współautorem utworu „I Fell in Love Again Last Night”. Po tym albumie siostry postanowiły wycofać się z biznesu muzycznego, powołując się zarówno na chęć spędzenia większej ilości czasu z rodziną, jak i na rosnącą koncentrację gatunku na artystach płci męskiej. Kathy została następnie nauczycielką muzyki, June nauczycielką uczniów z wadami wzroku, a obie Kim i Christy projektantkami wnętrz. Cztery siostry od tego czasu ponownie połączyły się, aby dać okazjonalny występ, zwłaszcza w 2013 roku, aby uhonorować ich wprowadzenie do Georgia Music Hall of Fame.