Tatuaże Do-Not-Resuscitate: Czy są ważne?

W niedawno opublikowanym artykule w New England Journal of Medicine przedstawiono przypadek, w którym tatuaż „Do Not Resuscitate” (DNR) (patrz ryc. 1) spowodował dylemat etyczny u lekarzy medycyny ratunkowej i krytycznej opiekujących się pacjentem, którzy kierowali się wątpliwymi zaleceniami konsultantów ds. etyki.1 Nieznany pacjent trafił na oddział ratunkowy nieprzytomny i w stanie krytycznym. „Do Not Resuscitate” zostało wytatuowane na jego przedniej ścianie klatki piersiowej, wraz z domniemanym podpisem.

Bez wskazówek od najbliższych krewnych lub dokumentacji zaawansowanej dyrektywy, zespół opieki zdrowotnej początkowo postanowił nie honorować tatuażu DNR. Jednak później cofnęli swoją decyzję i uhonorowali tatuaż po konsultacji etycznej. Konsultanci ds. etyki doszli do wniosku, że można założyć, iż tatuaż reprezentuje autentyczne preferencje pacjenta oraz że „prawo czasami nie jest wystarczająco zwinne, aby wspierać opiekę skoncentrowaną na pacjencie i szacunek dla jego najlepszego interesu”. Wniosek konsultantów ds. etyki nie powinien stanowić precedensu dla przyszłych podobnych przypadków, ponieważ tatuaż DNR nie był ani prawnie, ani etycznie wystarczający do kierowania opieką medyczną.

Przed zagłębieniem się w konkretne niedoskonałości tatuażu, warto zapoznać się z planowaniem opieki z wyprzedzeniem (ACP). Istnieją dwie główne formy dokumentów ACP: dyrektywy wyprzedzające (AD) i zlecenia lekarskie na leczenie podtrzymujące życie (POLST). Dyrektywy zaliczkowe są dokumentami prawnymi, które można wypełnić w dowolnym momencie życia w celu określenia przyszłej opieki i/lub wyznaczenia zastępcy osoby podejmującej decyzje. AD muszą być wypełnione przez daną osobę (on/ona) i wymagają świadka lub notariusza, w zależności od stanu. Formularze POLST są zleceniami lekarskimi dotyczącymi opieki u schyłku życia (EOL), które mogą być przenoszone pomiędzy instytucjami opieki zdrowotnej. Są one przeznaczone dla pacjentów poważnie chorych lub słabych, którzy są blisko końca życia i mogą być wypełniane z pomocą osoby zastępującej. W tabeli 1 podsumowano różnice między AD a POLST.

(kliknij, aby powiększyć) Tabela 1: Porównanie AD i POLST

Tatuaż „Nie reanimować” w artykule nie jest ani prawnie, ani etycznie wystarczający do kierowania opieką medyczną z następujących powodów:

1. Tatuaże nie są prawnymi AD ani POLST, które są dwoma dokumentami ACP możliwymi do przeniesienia między instytucjami w Stanach Zjednoczonych. Tatuaż nie może być uznany za AD do noszenia, ponieważ nie zawiera świadka ani notariusza, którzy wypełnialiby dokumentację prawną.
2. Nie można zakładać świadomego podejmowania decyzji. Badania wykazały, że pacjenci słabo rozumieją terminologię związaną z opieką EOL, a tylko około połowa ankietowanych pacjentów oddziałów ratunkowych prawidłowo rozumiała termin „Do Not Resuscitate. „2 Nie ma dowodów na to, że tatuaż wskazuje na wyraźne zrozumienie statusu DNR.
3. Tatuaż zawiera informacje niewystarczające do kierowania postępowaniem medycznym. Czy pacjent ma na myśli brak uciskania klatki piersiowej, brak intubacji, brak wazopresorów? Dokumenty AD i POLST precyzują preferencje, dzięki czemu świadczeniodawcy mogą lepiej interpretować życzenia pacjenta, chociaż nadal mogą pojawić się nieporozumienia co do tego, czy pożądane są określone interwencje.
4. Preferencje dotyczące opieki nad osobami po śmierci żywiciela są dynamiczne. W zależności od takich czynników, jak wiek, stan zdrowia, rokowanie i postęp technologii medycznej, preferencje danej osoby dotyczące opieki po śmierci mogą się zmieniać.3 W przeciwieństwie do tatuażu, formularze AD i POLST można łatwo zmienić, aby odzwierciedlały aktualne życzenia pacjenta.
5. Żal z powodu tatuażu jest powszechny. Ponad 50% osób później żałuje swoich tatuaży.4 Najczęstszą motywacją do usunięcia tatuażu jest złe podejmowanie decyzji, często będące wynikiem odurzenia, co prowadzi do późniejszego żalu. Wcześniej opisano przypadek tatuażu DNR, który nie odzwierciedlał aktualnych życzeń pacjenta.5

Ważną zasadą etyczną, którą powinni rozważyć lekarze medycyny ratunkowej, jest to, że wstrzymanie i wycofanie leczenia podtrzymującego życie są uważane za równoważne etycznie. Dlatego w przypadku niejasności co do woli pacjenta lekarze medycyny ratunkowej powinni przystąpić do interwencji ratujących życie. Po uzyskaniu dalszych informacji opieka nad pacjentem może być odpowiednio zmniejszona zgodnie z jego preferencjami.

.