Spartacus Educational

Fale buntu ogarnęły czarne społeczności na wieść o zabójstwie Kinga. Memphis, Birmingham, Chicago, Detroit, Nowy Jork i wiele innych miast wybuchło w ten weekend. Waszyngton, DC, stanął w płomieniach. W Bay Area samochody policyjne zalały czarne dzielnice, a Gwardia Narodowa została postawiona w stan gotowości. Garry uzyskał wycofanie nakazu aresztowania Bobby’ego Seale’a i w piątek zorganizował konferencję prasową w budynku sądu. Bobby zgolił wąsy i brodę, aby się ucharakteryzować, a jego twarz przybrała młody, niewinny wygląd. Bobby podkreślał, że Partia Czarnych Panter sprzeciwia się zamieszkom jako daremnym i autodestrukcyjnym, ponieważ czarne dzielnice zawsze były najbardziej poszkodowane. Przemawiał w radiu, telewizji i na wiecach, podejmując maraton wysiłków, by powstrzymać rozprzestrzeniającą się wokół nas katastrofę. Eldridge powiedział mi, że to było wszystko, co personel mógł zrobić, aby wyjaśnić, jak bezsensowne było to setki ludzi, którzy rzucili się do naszego biura czepiając się broni, aby dać upust swojej wściekłości w niezorganizowany sposób.

W sobotę Eldridge i ja spotkaliśmy się przy wejściu na Sproul Plaza w Berkeley, aby udać się na wiec, na którym przemawiał na kampusie. Stojąc na chodniku, spojrzałem na niego, jego czarną skórzaną kurtkę błyszczącą w słońcu. W czarnym swetrze z golfem, czarnych spodniach, czarnych butach i czarnych okularach przeciwsłonecznych wyglądał jak zamaskowany w śmierci. Przeszedł mnie dreszcz. Przez głowę przemknęła mi myśl, że już nigdy więcej go nie zobaczę. Odepchnęłam ją od siebie – wszystko może się zdarzyć – ale nie chciałam o tym teraz myśleć. Fala czułości ogarnęła mnie, gdy pomyślałam o tym, jak swobodnie Eldridge ryzykował życiem, by uchronić Hueya przed komorą gazową.

Eldridge wygłosił elektryzujące przemówienie. Nie chciał pozostać na wiecu, ale zamiast tego uparł się, by pospiesznie wrócić do biura Panter. „Czy nie ma gdzieś miejsca, gdzie mógłbym cię zabrać na kilka godzin?” zapytał. „Nie chcę cię dzisiaj w biurze i myślę, że jest za gorąco, żebyś wracał do domu.”

„Podrzuć mnie do domu Kay,” powiedziałem. „Nie widziałem jej ostatnio, a ona mieszka niedaleko kampusu.”

Kay była studentką studiów magisterskich w Berkeley. Ona i ja przyjaźniłyśmy się od czasu, gdy byłyśmy dziećmi w Tuskegee, gdzie jej kuzyn Sammy Younge został zamordowany za zaangażowanie w ruch praw obywatelskich. Po tym, jak został zastrzelony, rzuciłem studia i przyłączyłem się do ruchu. Tego wieczoru w jej domu, Kay i ja rozmawialiśmy o naszym życiu, dopóki jej mąż, Bill, nie wrócił do domu.

Po kolacji, wszyscy oglądaliśmy późne wiadomości w salonie. Dominowały sceny z lokalnych wieców pamięci dla Dr Kinga i zamieszek wybuchających w całym kraju. Kay i Bill poszli spać po zakończeniu wiadomości, a ja przeciągnęłam telefon na stolik, który stał naprzeciw sofy, zastanawiając się, dlaczego Eldridge tak długo czekał, żeby mnie odebrać.

Na ekranie mignął biuletyn o strzelaninie z udziałem policji w Oakland – nie podano miejsca ani czasu. Przypomniałam sobie moje wcześniejsze przeczucie o śmierci Eldridge’a, po czym zamilkłam na kanapie, czekając, aż zadzwoni telefon. Spałem tak spokojnie, że żaden z telefonów nie obudził mnie aż do około piątej rano następnego dnia. Odebrałam dzwoniący telefon.

Alex Hoffman, jeden z adwokatów Huey’a, mówił swoim niskim, zmęczonym głosem: „Przypuszczam, że już słyszałaś, Kathleen, ale Eldridge jest w San Quentin.”

Alex mówił dalej, że Eldridge i siedmiu innych Panter zostało aresztowanych zeszłej nocy po strzelaninie w pobliżu domu Davida Hilliarda, i że Bobby Hutton został zabity.

Zdrętwiałem z szoku.

„Zabiorę cię do więzienia, żebyś zobaczyła Eldridge’a, jak tylko uda mi się ustalić szczegóły,” powiedział Alex. „Zawsze zostaw numer, pod którym będę mógł się z tobą skontaktować.”

Do czasu, gdy zobaczyłem Alexa w niedzielę, Eldridge został przewieziony do więzienia w Vacaville, jakieś pięćdziesiąt mil na północ od Bay Area, izolując go od reszty uwięzionych Panter. Alex i ja czekaliśmy w nudnym boksie zarezerwowanym dla wizyt adwokatów, kiedy zauważyłem, że Eldridge jest pchany w korytarzu na wózku inwalidzkim. Wyglądał jak schwytany olbrzym, rany i zadrapania na twarzy, włosy spalone na czubku głowy, stopa przykryta ogromnym białym bandażem. Kiedy strażnik wwiózł go do pokoju, zobaczyłem, że oczy Eldridge’a są opuchnięte, twarz obrzmiała, a broda zmatowiała.

Widok ten pozostawił mnie zbyt oszołomionego, by płakać. Teraz rozumiałam ten szklisty wyraz, który widziałam na zdjęciach twarzy ludzi, których domy lub kościoły zostały zbombardowane, jakby nie mogli uwierzyć w to, na co patrzą. Przewidywanie lub czytanie o przerażającej przemocy nie przygotowuje do jej przyjęcia. Czułem się zbyt przerażony tym, co może spotkać Eldridge’a w tym osławionym więzieniu, by rozwodzić się nad tym, jak niewiele brakowało, by został zabity poprzedniej nocy.

Od czasu, gdy widziałem go po raz ostatni, był uwięziony w piwnicy w Oakland, gdzie wraz z Bobbym Huttonem uciekał w poszukiwaniu schronienia po tym, jak strzały padły między dwoma policjantami z Oakland a kilkoma samochodami Czarnych Panter. Pięćdziesięcioosobowa grupa szturmowa waliła kulami w dom, w którym ukrywali się przez dziewięćdziesiąt minut. Kiedy kanister z gazem łzawiącym, który został wrzucony do piwnicy zapalił się, Eldridge i Bobby zgodzili się poddać. Eldridge nie był w stanie chodzić, ponieważ kula trafiła go w nogę. Powiedział Bobby’emu, żeby się rozebrał, żeby policja nie mogła go oskarżyć o ukrywanie broni, ale Bobby zdjął tylko koszulę. Kiedy wyszedł w świetle reflektorów przed dom z rękami uniesionymi w powietrzu, grad kul zabił go na miejscu. Tylko okrzyki tłumu ściągniętego wystrzałami uratowały Eldridge’a od natychmiastowej śmierci, gdy wyczołgał się z piwnicy za Bobbym.