Red Letter Media

Stoklasa stworzył swoją pierwszą recenzję wideo dla Star Trek Generations po ponownym obejrzeniu filmu w 2008 roku. Stoklasa uznał, że jego własny głos brzmi „zbyt nudno” jak na recenzję i przyjął postać Harry’ego S. Plinketta, którą wcześniej wykorzystał w kilku filmach krótkometrażowych (pierwotnie grał ją Rich Evans). Postać ta po raz pierwszy pojawiła się w You’re Invited! The Olsen Twins Movie, krótki film, który zawiera klipy z The Adventures of Mary-Kate & Ashley, w którym bliźniaki Olsen przyjąć telefon od człowieka o nazwie Pan Plinkus, nazwa Stoklasa i Evans albo błędnie usłyszeć jako, lub zmienione na, Mr. Plinkett.

Plinkett został opisany jako „cranky”, „schizofrenik”, i „psychotyczne” z głosem, który został nazwany „krzyż między Dan Aykroyd w Blues Brothers i Milczenie owiec 'Buffalo Bill”.

Recenzje PlinkettaEdit

Recenzja Star Trek Generations spotkała się z wieloma przychylnymi komentarzami, inspirując Stoklasę do zrecenzowania pozostałych trzech filmów Star Trek: Następne pokolenie – Pierwszy kontakt (1996), Insurrection (1998) i Nemesis (2002). Zainspirowany nimi, Stoklasa stworzył swoją recenzję filmu Star Wars: Episode I – The Phantom Menace, powołując się na swoją niechęć do trylogii prequeli tej serii oraz na to, jak wpłynęła ona na trend filmów charakteryzujących się widowiskowością CGI, w miejsce kaskaderskich popisów aktorskich i starannie wykonanej scenografii, które charakteryzowały filmy wcześniejszych dekad.

Stoklasa od tego czasu stworzył recenzje do filmów Jamesa Camerona Avatar i Titanic, Star Wars: Episode II – Attack of the Clones, Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith, Baby’s Day Out (do którego nawiązano pod koniec recenzji Attack of the Clones), filmu dla dzieci Cop Dog (pierwotnie wspomnianego w krótkim filmiku aktualizacyjnym), Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, Star Wars: The Force Awakens, a także jego sequela The Last Jedi oraz rebootu Ghostbusters z 2016 roku. Stworzył również satyryczną krótką recenzję filmu Star Trek J.J. Abramsa, a później uzupełnił ją pełnometrażową recenzją.

Stoklasa wydał ścieżki komentarzy audio wykonane w charakterze Plinketta do Gwiezdnych wojen, Star Wars: Episode I – The Phantom Menace i Star Trek V: The Final Frontier, które są dostępne do pobrania. Stworzył także dwie krótkie recenzje wideo oparte na dwóch pierwszych teaser trailerach do Star Wars: The Force Awakens (Epizod VII), które, jak zauważa, opierają się na wcześniejszym komentarzu dotyczącym wyreżyserowania przez Abramsa filmu Star Wars z jego wcześniejszego komentarza do Star Trek.

W jednym z wywiadów Stoklasa stwierdził, że tworząc recenzję, on i przyjaciel obejrzą film tylko raz, robiąc notatki i często przerywając film, aby omówić sceny. Po tym, napisałby 20-30 stronicowy scenariusz do niego w postaci Plinketta, głos i edytować go razem wraz z niektórych improwizacji.

The Phantom Menace

Przegląd Stoklasy z The Phantom Menace został opublikowany na YouTube w dniu 10 grudnia 2009, i szybko stał się popularny, otrzymując ponad pięć milionów wyświetleń od jego wydania. Wideo było szeroko linkowane przez wiele osób w całym Internecie, w tym gwiazd takich jak Damon Lindelof i Simon Pegg. W porównaniu z jego wcześniejszymi recenzjami filmów Star Trek, które trwały od 30 do 40 minut, recenzja Phantom Menace miała całkowity czas trwania około 70 minut. Przegląd wziął Stoklasa między siedem i dziesięć dni, aby zakończyć.

Stoklasa uważa, że film nie ma prawdziwego bohatera lub silne postacie w ogóle. Demonstruje to prosząc swoich przyjaciół o opisanie postaci z oryginalnej trylogii i Phantom Menace bez odwoływania się do wyglądu fizycznego postaci lub zawodów. W zestawieniu z barwnymi opisami osobowości, jakich udzielili postaciom Hana Solo i C-3PO, przyjaciele Stoklasy nie są w stanie wymyślić podobnie konkretnych opisów postaci z Phantom Menace – Qui-Gon Jinna i Padmé Amidali. Stoklasa uważa, że wiele decyzji podejmowanych przez postać Jinna jest wysoce wątpliwych. Sugeruje ponadto, że postać ta jest całkowicie zbędna dla fabuły i całej historii, poza finałową, kulminacyjną walką na miecze świetlne. Zwraca uwagę na próbę dodania przez Lucasa kolejnych elementów fabuły w każdym z kolejnych filmów Gwiezdnych Wojen, co określa mianem „efektu mnożenia zakończeń”. Stoklasa następnie ilustruje chaotyczną i zagmatwaną naturę zakończenia filmu, ciągnąc razem cztery równoległe wątki fabularne, każdy z radykalnie innym tonem, niejasnymi celami i ogólnym brakiem właściwej motywacji postaci.

RecepcjaEdit

Recenzje Stoklasy zostały uznane za część wyłaniającej się formy sztuki, która hybrydyzuje mashup z esejami wideo, ponieważ wykorzystują one połączenie materiałów filmowych z danego filmu i innych powiązanych źródeł.

Kirbach argumentuje również, że popularność Plinketta można wyjaśnić, po części, jako formę katharsis. Ponieważ jest on przedstawiony jako szalony, shtick Plinkett „legitymizuje nasz nerd-rage przez dosłowne go”. Plinkett włącza George’a Lucasa w trwający dramat edypalny jako kastrującą figurę ojca, figurę ojca, przeciwko której jesteśmy zaproszeni do wściekłości z powodu jego rażącej nieudolności. Ale oprócz surowego katharsis, Kirbach twierdzi, że szaleństwo Plinketta jest również krytyką samego przemysłu filmowego. Fikcjonalizując swojego krytyka, Stoklasa konstruuje postać, która nie jest w stanie mówić z bezpiecznego dystansu do tekstu, który analizuje. „Plinkett staje się figurą kultury konsumpcyjnej, która jest karmiona na siłę hollywoodzkim chłamem ponad swoją wytrzymałość” – pisze Kirbach. I dalej:

Główny zamysł Stoklasy – że ktoś musiałby być „szalony”, żeby oglądać filmy w sposób, w jaki robi to Plinkett – implikuje również ledwie ukrytą odwrotność: że przemysł filmowy wzbudził konsumpcyjną fantazję w ludziach, którzy nie oglądają filmów w ten sposób. Obsceniczność i żartobliwość Plinketta bez wątpienia mają na celu zdobycie widzów, ale są także apologią lub obroną Stoklasy przed kulturą, która już interpretuje jego poziom pasji jako patologiczny. Ta centralna ironia prowadzi nas do pytania, co tak naprawdę jest bardziej szalone: konsument, który odrzuca ekspresję masowego przemysłu kulturowego, czy sam masowy przemysł kulturowy. Plinkett satyrycznie przedstawia rodzaj konsumenta, jaki generuje taki system: psychotyczny, seksistowski, zabójczy.

W wywiadzie dla Esquire, komik Patton Oswalt zauważył, że recenzje pana Plinketta są przykładem „niesamowitego filmowego stypendium” na temat prequeli Gwiezdnych Wojen, które pokazują, jak wiele z uniwersum Gwiezdnych Wojen zostało przez nie zmarnowane. The Daily Telegraph nazwał recenzje „legendarnymi” i opisał je jako bardziej popularne niż rzeczywiste filmy.

Jednakże recenzje zostały również skrytykowane przez fanów Gwiezdnych Wojen. Stoklasa stwierdził, że jego zdaniem „Gwiezdne Wojny dla niektórych ludzi są jak religia, więc tak reagują na ataki na nie.” Jeden z fanów napisał 108-stronicową odpowiedź punkt po punkcie na recenzję Phantom Menace, biorąc pod uwagę wiele krytycznych uwag Stoklasy, które Stoklasa wykpił w filmiku zapowiadającym jego recenzję Zemsty Sithów.

Reżyser Jordan Vogt-Roberts, krytykując film CinemaSins’ Everything Wrong With .. wideo jego filmu, Kong: Wyspa Czaszki, za złą krytykę filmową zamaskowaną pod przykrywką „satyry”, pochwalił Red Letter Media za dobrą krytykę filmową i satyrę, stwierdzając, że „Recenzja Phantom Menace autorstwa Red Letter Media JEST satyrą. Oni lampoon pewien typ nerd kultury i ich takedown jest dokładne & przemyślane. Krytyka Red Letter Media wytrzymuje próbę czasu. CinemaSins chce tylko srać na rzeczy dla samego srania na nie.”