Lowell, Amy

Personal

Urodzona 9 lutego 1874 roku, w Brookline, MA; zmarła na udar mózgu, 12 maja 1925 roku, w Brookline, MA; córka Augusta i Katherine Bigelow (Lawrence) Lowell; partnerka Ady Dwyer Russell (sekretarka i redaktorka). Wykształcenie: Uczęszczała do Brooklyn Institute of Arts and Sciences, 1917-18, Tufts College, 1918, i Columbia University, 1920; Baylor University, Litt. D., 1920. Religia: Episcopalian.

Kariera

Poeta i eseista. Yale University, New Haven, CT, Francis Bergen foundation lecturer, 1921; Brown University, Providence, RI, Marshall Woods lecturer, 1921.

Członek

Phi Beta Kappa.

Awards, Honors

Helen Haire Levinson Prize, Poetry magazine, 1924, for „Evelyn Ray”; Pulitzer Prize for Poetry, Columbia University Graduate School of Journalism, 1926, for What’s O’Clock.

Writings

(With Katherine Bigelow Lawrence Lowell and Elizabeth Lowell) Dream Drops or Stories from Fairy Land by a Dreamer, Cupples & Hurd (Boston, MA), 1887.

A Dome of Many-Coloured Glass, Houghton (Boston, MA), 1912.

Sword Blades and Poppy Seed, Macmillan (New York, NY), 1914, przedruk, AMS Press (New York, NY), 1981.

Six French Poets: Studies in Contemporary Literature, Macmillan (New York, NY), 1915, przedruk, Books for Libraries Press (Freeport, NY), 1967.

(editor and contributor) Some Imagist Poets: An Anthology, Houghton (Boston, MA), 1915.

Men, Women, and Ghosts, Macmillan (New York, NY), 1916.

(redaktor i współtwórca) Some Imagist Poets, 1916: An Annual Anthology, Houghton (Boston, MA), 1916.

(editor and contributor) Some Imagist Poets, 1917: An Annual Anthology, Houghton (Boston, MA), 1917.

Tendencies in Modern American Poetry, Macmillan (New York, NY), 1917, przedruk, Haskell House (New York, NY), 1970.

Can Grande’s Castle, Macmillan (New York, NY), 1918.

Pictures of the Floating World, Macmillan (New York, NY), 1919.

Legendy, Houghton (Boston, MA), 1921.

A Critical Fable, Houghton (Boston, MA), 1922.

John Keats, Houghton (Boston, MA), 1925, przedruk, Archon Books (Hamden, CT), 1969.

What’s O’Clock, edited by Ada Dwyer Russell, Houghton (Boston, MA), 1925.

East Wind, edited by Ada Dwyer Russell, Houghton (Boston, MA), 1926.

Ballads for Sale, edited by Ada Dwyer Russell, Houghton (Boston, MA), 1927.

Selected Poems of Amy Lowell, edited by John Livingston Lowes, Houghton (Boston, MA), 1928.

Poetry and Poets: Essays, edited by Ferris Greenslet, Houghton (Boston, MA), 1930.

Complete Poetical Works of Amy Lowell, introduction by Louis Untermeyer, Houghton (Boston, MA), 1955.

The Letters of D. H. Lawrence and Amy Lowell, 1914-1925, edited by E. Claire Healey & Keith Cushman, Black Sparrow Press, 1985.

Also author of the privately printed The Madonna of Carthagena, 1927; „In a Garden” appeared in Des Imagists: An Anthology, edited by Ezra Pound, A. & C. Boni (New York, NY), 1914; autor angielskich wersji wierszy w Fir-Flower Tablets: Poems Translated from the Chinese, w tłumaczeniu Florence Ayscough, Houghton (Boston, MA), 1921; dostawca poezji do licznych periodyków, w tym Yale Review, Atlantic, and the Nation.

Sidelights

Często cytowana uwaga przypisywana poetce Amy Lowell odnosi się zarówno do jej zdecydowanej osobowości, jak i poczucia humoru: „Bóg stworzył mnie kobietą interesu”, Lowell podobno żartowała, „a ja stworzyłam siebie poetką”. W ciągu kilkunastoletniej kariery napisała i opublikowała ponad 650 wierszy, ale badacze za jej najbardziej wpływowy wkład w historię literatury uważają niestrudzone wysiłki, by obudzić w amerykańskich czytelnikach współczesne trendy w poezji. Po jej przedwczesnej śmierci w 1925 roku, zbiór dzieł Lowella, wydany pośmiertnie jako What’s O’Clock?, otrzymał w 1926 roku Nagrodę Pulitzera w dziedzinie poezji. Jednak zmiana poetyckich mód zatarła pamięć o poetyckich dokonaniach Lowella. Przyczyny tego zaćmienia tkwią zarówno w samej poetce, jak i w jej publiczności. Lowell była bardzo płodna i bardzo nierówna. Ponieważ tak wiele jej poezji było złych, łatwo było ją surowo oceniać. Co więcej, jej najlepsza i najbardziej charakterystyczna poezja była bardzo zagadkowa dla konwencjonalnych czytelników i pozostaje taka do dziś. Język tych wierszy jest głównie obrazowy, w wyniku czego odrzucono ją jako pisarkę, która dotyka jedynie fizycznych powierzchni świata, a więc nie potrafi oświetlić żadnego z jego głębszych znaczeń. Chociaż krytycy zauważają, że Lowell, w najlepszym wydaniu, jest pisarką o niezwykłej werwie, świeżości i pięknie wyrazu, jest niewiele lepiej rozumiana sześćdziesiąt lat po swojej śmierci niż w 1912 roku, kiedy opublikowała swój pierwszy tomik wierszy, A Dome of Many-Coloured Glass.

Urodzona w znamienitej rodzinie

Lowell urodziła się w Brookline, Massachusetts, w 1874 roku, w znamienitej rodzinie z Nowej Anglii. Jak eseista dla Dictionary of Literary Biography zrelacjonował, „Była potomkiem Percival Lowle, kupca z Bristolu, który wyemigrował w 1639 roku do Newbury, Massachusetts. Lowellowie z kolejnych pokoleń dotarli na szczyt bostońskiego społeczeństwa, o czym świadczy popularne powiedzenie: „Cabotowie rozmawiają tylko z Lowellami, a Lowellowie rozmawiają tylko z Bogiem”. Dziadkowie Amy Lowell, John Amory Lowell i Abbott Lawrence, byli pionierami w rozwoju przemysłu bawełnianego w Nowej Anglii. Lawrence pełnił również funkcję ambasadora na dworze Świętego Jakuba. Jej ojciec, Augustus Lowell, poszedł w ślady ojca w interesach biznesowych, w zamiłowaniu do ogrodnictwa i w obowiązkach obywatelskich. Jej matka, Katherine Bigelow Lawrence, była znakomitą lingwistką i muzykiem…. Była najmłodszym z pięciorga dzieci. Jej bracia, Percival i Abbott Lawrence, byli na drugim i pierwszym roku studiów na Uniwersytecie Harvarda; jej siostry, Katherine i Elizabeth, w chwili jej narodzin miały szesnaście i dwanaście lat”. Brat Lowella, Abbott Lawrence Lowell, został znanym astronomem i rektorem Harvard College. Jako młoda dziewczyna Amy uczęszczała do prywatnych szkół w przerwach między podróżami z rodziną do Europy, a w wieku siedemnastu lat rozpoczęła pilny proces kształcenia się w liczącej siedem tysięcy tomów bibliotece w Sevenels, siedzibie rodziny Lowellów w Brookline, gdzie mieszkała również jako osoba dorosła. „Pokój Lowell, który zachowała przez całe życie i nazwała 'Sky Parlour’, znajdował się na ostatnim piętrze i wychodził na piękne, wzorzyste ogrody, starannie uprawiane przez jej ojca”, jak podaje Richard Benvenuto w książce Amy Lowell.

A Dome of Many-Coloured Glass Is Published

W sierpniu 1910 roku, w wieku trzydziestu sześciu lat, Lowell doczekała się publikacji swojego pierwszego wiersza, „Fixed Idea”, w „Atlanticu”. Inne wiersze pojawiały się regularnie w różnych czasopismach w ciągu następnych kilku lat. W 1912 roku ukazał się pierwszy zbiór poezji Lowell. A Dome of Many-Coloured Glass został określony przez eseistki Dictionary of Literary Biography, E. Claire Healey i Laurę Ingram, jako „typowa pierwsza książka, charakteryzująca się konwencjonalną tematyką, tradycyjnymi formami i ograniczeniami właściwymi dla pracy samotnego poety, który nie miał kontaktu z innymi praktykami swojej sztuki.” Krytycy zauważyli jednak, że „szczerość wypowiedzi Lowella i okazjonalny błyskotliwy obraz dają przebłysk tego, co miało nadejść.” Z niezwykłą dokładnością nakreślili też wszystkie oblicza idealistycznej i mistycznej myśli Lowella. Najważniejszy z nich dotyczy istnienia transcendentnej siły, która przenika świat i odpowiada za boskość, którą Lowell wyczuwała we wszystkich stworzonych rzeczach. W wierszu „Przed ołtarzem” samotny i pozbawiony grosza czciciel składa swoje życie i istotę w ofierze tej Sile, którą Lowell sławi również w „Poecie”, innym wczesnym wierszu. Poruszony niesamowitymi wspaniałościami stworzenia, poeta jest nakłaniany, jak mówi, do porzucenia zwykłych przyjemności życia, aby podążać za idealnością symbolizowaną przez „zwiewne pałace chmur” zachodu słońca. Taka osoba, jak mówi, „odrzuca ludzkie przyjaźnie życia, by wyznawać samotność życia w marzycielskiej ekstazie.”

Oprócz piękna samych wierszy, Healey i Ingram pisali również z uznaniem o artystycznym projekcie A Dome of Many-Coloured Glass, który Lowell oparł na tomiku brytyjskiego poety Johna Keatsa z początku XIX wieku. Lowell, wielbicielka twórczości Keatsa od czasów nastoletnich, stopniowo gromadziła kolekcję papierów i rękopisów autora, które później wykorzystała w ważnej biografii. „Poza kolekcją Keatsa”, wyjaśnia eseista Dictionary of Literary Biography, „Lowell zbudowała obszerną bibliotekę literacką – z naciskiem na poezję – która zawierała rękopisy autografów, listy, pierwsze i inne wczesne wydania angielskich i amerykańskich autorów…. Lowell była znaczącą postacią w świecie kolekcjonerów książek w pierwszej ćwierci XX wieku”. Jej kolekcja licząca około 12 000 książek, listów i rękopisów została ostatecznie przekazana po jej śmierci Uniwersytetowi Harvarda. A. Edward Newton, pisząc w swojej książce The Amenities of Book-Collecting and Kindred Affections, opisał Lowell jako „poetkę rzadkiej dystynkcji, krytyka i najwybitniejszą amerykańską kobietę kolekcjonera.”

Odkrywa Imagizm

Po rozpoczęciu kariery jako poetka, gdy była już po trzydziestce, Lowell stała się entuzjastyczną studentką i uczennicą sztuki. Pewnego dnia w 1913 roku, po przeczytaniu kilku wierszy podpisanych „H.D., Imagiste”, zdała sobie sprawę, że jej własna poezja podąża w tym samym literackim duchu. Nowy styl poezji, z którym właśnie się zetknęła, został nazwany „imagizmem” przez jego głównego orędownika, Ezrę Pounda. Dla poety takiego jak Lowell, zajmującego się pozaracjonalnymi obszarami doświadczenia, imagizm był wielkim postępem ponad ograniczeniami logicznej wypowiedzi. Imagizm zapożyczał zarówno z angielskiego, jak i amerykańskiego stylu wiersza, tworząc nowy anglo-amerykański ruch literacki, który „sprowadzał poetycką ekspresję do jej najczystszej, najbardziej bezpośredniej formy” – wyjaśniają Healey i Ingram w Dictionary of Literary Biography. Jego praktycy – Pound, Ford Madox Ford, H.D. (Hilda Doolittle), i Richard Aldington, między innymi – byli podzieleni między Londyn i Stany Zjednoczone i pod wpływem ogólnego nastroju modernizmu przenikającego epokę przed I wojną światową.

Pragnąc dowiedzieć się więcej o Imagism, Lowell udał się do Londynu z zamiarem spotkania z Poundem; wiozła ze sobą list wprowadzający od Harriet Monroe, redaktorki chicagowskiego magazynu Poetry. Lowell i Pound zaprzyjaźnili się, a ona sama poznała również poetę Johna Goulda Fletchera i powieściopisarza Henry’ego Jamesa; jej podróż była również godna uwagi ze względu na kontakt z innymi modernistycznymi trendami w sztukach performatywnych i wizualnych. Po powrocie do Bostonu Lowell podjął kampanię, aby poezja imagistyczna odniosła sukces krytyczny i finansowy w Stanach Zjednoczonych i zaczął często podróżować między dwoma krajami. W tym czasie Lowell pisała również własne wiersze i doczekała się publikacji kilku tomików wierszy, w tym Sword Blades and Poppy Seed w 1914 roku, Can Grande’s Castle w 1918 roku i Pictures of the Floating World w 1919 roku. Wiersze Lowell, choć pisane w stylu Imagist, ewoluowały w kierunku tego, co określała jako „unrhymed cadence”, niemetryczny styl, który uważała za dobrze dopasowany do języka angielskiego i oparty na naturalnych rytmach mowy. Wraz ze swoim przyjacielem Johnem Gouldem Fletcherem, Lowell przypisuje się wprowadzenie tego stylu wersyfikacyjnego, zwanego również prozą polifoniczną, do poezji amerykańskiej, sztuki opisanej przez S. Fostera Damona w Amy Lowell: A Chronicle jako „najbardziej różnorodną i elastyczną formę poetycką, jaką kiedykolwiek wymyślono w języku angielskim. Przebiega ona bez przeszkód z jednego rytmu w drugi, zgodnie z nastrojem chwili; pozwala na użycie każdego i każdego urządzenia znanego wersyfikacji, jedynym ograniczeniem jest to, że 'dźwięk powinien być echem dla sensu’.” Pound nie zgodził się jednak z marką poezji imagistycznej Lowella i formalnie porzucił ten ruch. Według eseisty z Gay and Lesbian Literature, „wkład Lowella stanowił zerwanie z pierwotnym ruchem europejskim, co spowodowało, że Pound pogardliwie nazwał amerykański odłam 'Amygisme’.” Zerwanie to spowodowało powstanie dwóch frakcji wśród poetów Imagistu, z których część chciała, aby Lowell objął redakcję corocznej antologii poezji Imagistu, do której wcześniej się przyczynił. Frakcje anty-Pounda wśród pisarzy uważały, że redakcja antologii przez Pounda, jak również jego ogólne przywództwo de facto, wykazywały zbyt kapryśny sposób.

Redakcja tych zbiorów poezji Imagistowskiej przez Lowell rozpoczęła się w 1915 roku od Some Imagist Poets: An Anthology, do której ona również się przyczyniła; dwa kolejne tomy zostały opublikowane w następnych latach. We wstępie do tomu z 1915 roku Lowell próbowała ustalić pewne kryteria dla twórców poezji imagistycznej. Powinni oni dążyć, pisała, do „1. posługiwania się językiem mowy potocznej….2. Tworzyć nowe rytmy….3. Pozwolić na absolutną wolność w wyborze tematu….4. Przedstawić obraz…. 5. Tworzyć poezję, która jest twarda i jasna, nigdy nie zamazana ani nieokreślona. 6. Wreszcie, większość z nas wierzy, że koncentracja jest samą istotą poezji.”

Lowell nadal publikowała tomy poezji w ciągu następnych kilku lat, ale Legendy z 1921 roku będą ostatnim zbiorem jej własnych prac opublikowanych przed śmiercią. Wykorzystuje w nim jedenaście legend z całego świata jako podstawę dla jedenastu wierszy. William Lyon Phelps, recenzując to dzieło dla „New York Times Book Review”, pochwalił rozwój, jaki Lowell wykazała od początków swojej kariery poetyckiej. „Nie ma po prostu porównania w doskonałości między” mocniejszymi częściami Legend, pisał Phelps, „a najlepszymi stronami jej pierwszej książki. Podczas gdy jej główną mocną stroną jest opis, dzięki niezwykłej wrażliwości na dźwięki, kolory i zapachy, w Legendach dała taką różnorodność piękna, która zachwyca jej przyjaciół i oszałamia jej wrogów.” John Livingston Lowes, pisząc w Saturday Review of Literature, zgrupował Legends i Can Grande’s Castle jako jedne z wybitniejszych przykładów twórczości Lowella. „Nie znam żadnego pisarza angielskiego, którego władanie bogatym słownictwem zmysłowych wrażeń zbliża się do Amy Lowell” – zapewniał krytyk. „Prawie fizyczny wpływ tego zaskakuje za każdym razem, gdy przewraca się jej strony.”

Przez znaczną część jej kariery ciekawość i intelektualny zapał Lowell zaprowadziły ją dalej niż jej wychowanie w Nowej Anglii i kontynentalne podróże; przez Pounda zainteresowała się, a następnie znalazła się pod wpływem kultury Dalekiego Wschodu. Jeden z badaczy jej twórczości, William Leonard Schwartz, zauważył, że poezję Lowell, zwłaszcza po „Obrazach płynącego świata”, można porównać do rytmów japońskiej sztuki wizualnej. Pisała również wiersze haiku i to, co nazywała „Chinoiseries”, czyli wiersze wzorowane na idiomatycznych językach Wschodu. Idąc o krok dalej, Lowell przerobiła również chińskie wiersze z tłumaczką Florence Ayscough w tomie Fir-Flower Tablets z 1921 roku. Niektórzy krytycy wytykali błędy w tłumaczeniach, ale inni chwalili tę pracę. Schwartz, pisząc w „Modern Language Notes”, zauważył: „jeśli kiedykolwiek zaszczepimy dalekowschodnie gałęzie na poezji angielskiej, będziemy wracać do orientalnych wierszy Amy Lowell z wdzięcznością i szacunkiem należnym natchnionemu odkrywcy”. Saturday Review of Literature krytyk Lowes również pochwalił Fir-Flower Tablets, uznając wiersze w tomie „w ich wykwintnej sztuki, wśród arcydzieł ich rodzaju.”

Lowell pióra dwie książki krytyki literackiej, 1915 Six French Poets: Studies in Contemporary Literature, i Tendencje w nowoczesnej poezji amerykańskiej, opublikowane w 1917 roku. Poeta Untermeyer, w American Poetry since 1900, chwalił ten drugi tom, zauważając „to jej katolickość smaku, jej ujarzmienie uprzedzeń, które czynią taką książkę nie tylko szlachetną interpretacją, ale i przyczynkiem do krytyki.” W późniejszych latach, pomimo coraz słabszego zdrowia, Lowell nadal poświęcała swoją energię na przekonanie amerykańskiej publiczności do docenienia poezji współczesnej. Odbywała podróże z wykładami, wyznając, że rozkoszuje się okazjami oratorskimi. Co ważniejsze, wykorzystywała swoje kontakty towarzyskie, niezależność finansową i szczerą osobowość, by wspierać kariery innych poetów, udzielając im informacji zwrotnych, polecając ich prace innym, działając jako łącznik z redaktorami i pisząc artykuły na ten temat. Carl Sandburg był jednym z odbiorców wsparcia Lowella.

A Critical Fable Looks at the Poets of Her Time

A Critical Fable Lowella, opublikowana w 1922 roku, była literacką odpowiedzią na A Fable for Critics, wcześniejszą pracę napisaną przez jej kuzyna Jamesa Russella Lowella. Była to lekka satyra na prądy literackie jej czasów i biznes pisarski. Lowes, pisząc w „Saturday Review of Literature”, określił ją jako „tour de force autoportretu, a raczej żartobliwego, skrzącego się, kapryśnego portretu samej siebie tak, jak wiedziała, że inni ją widzą”. Benvenuto opisał A Critical Fable jako „długi, dowcipny przegląd, w rymowanych paragrafach, czołowych poetów jej czasów, w tym jej samej, którą opisała jako 'wirujący aflatus’. Lowell opublikowała ten poemat anonimowo 15 września 1922 roku. Miała nadzieję, że świat literacki będzie huczeć o jego możliwym autorze; i przez ponad rok – Lowell uznała utwór na początku 1924 roku – proponowano różnych kandydatów…. Chociaż większość portretów przedstawia szczerą ocenę, dokonaną z lekkim sercem, inne – w tym linie dotyczące Eliota i Pounda – ustępują miejsca goryczy; widoczna jest zarówno wrogość Lowell, jak i jej wspaniałomyślność; i nie może się ona oprzeć, pod przykrywką anonimowego głosu, przewidywaniu przyszłej sławy dla siebie.”

Ostatnim projektem pisarskim Lowell była biografia poety Johna Keatsa. Benvenuto wyjaśnił, że „Lowell była miłośniczką Keatsa od lat 90. XIX wieku, kiedy przyprowadzała do domu swoich szkolnych kolegów i czytała im jego poezję. Jego wpływ jest silny w jej wczesnej poezji; tytuł jej pierwszej książki, A Dome of Many-Coloured Glass, jest zaczerpnięty z 'Adonais’, elegii Shelleya do Keatsa. W ciągu całej swojej kariery napisała wiele wierszy o Keatsie lub na jego temat.” Praca nad biografią zajęła jej kilka lat, od 1921 do lipca 1924 roku. „Dwutomowa biografia, licząca ponad dwanaście setek stron, była zaplanowana na początek 1925 roku” – pisze Benvenuto. „Nad niczym nie pracowała tak długo i tak ciężko jak nad Keatsem – to wyczerpywało jej energię. Tak bardzo zaangażowała się w życie i twórczość Keatsa, że niemal czuła, jakby jego tożsamość zastępowała jej własną.” Książka okazała się wielkim sukcesem. W ciągu dziesięciu dni od publikacji ukazały się jej cztery dodruki. Lowell pojawił się nawet na okładce magazynu Time.

Final Days

Do wiosny 1925 roku Lowell był zajęty planowaniem trasy wykładowej po Anglii. Aby ją pożegnać, Benvenuto relacjonował, „duża grupa jej przyjaciół zorganizowała 'Complimentary Dinner in Honour of Miss Amy Lowell’ 4 kwietnia 1925 roku. Uczestniczyło w nim kilkaset osób; a Lowell – która, jak to zwykle bywa, spóźniła się o godzinę – usłyszała, jak wychwalano ją w kilkunastu przemówieniach. Na koniec przeczytała jeden ze swoich wielkich wierszy, 'Bzy’.” Zdrowie Lowell podupadało od kilku lat; choroba gruczołów spowodowała przybieranie na wadze, co doprowadziło do kolejnych problemów zdrowotnych, takich jak ataki przepukliny. Musiała poddać się kilku operacjom. W maju 1925 roku doznała poważnego ataku; dwa dni później wstała z łóżka wbrew zaleceniom lekarskim i natychmiast doznała udaru mózgu. Zmarła w ciągu kilku godzin. Winfield Townley Scott, pisząc w New England Quarterly, oświadczył, że ogromny wysiłek, jaki włożyła w biografię Keatsa, „z pewnością zabił Amy Lowell.”

Indiosynkrazje Lowell były równie sławne w jej czasach, jak jej wiersze. „Podobnie jak Stein”, zauważyła Cecily M. Barrie w Gay and Lesbian Literature, „Lowell nie unikała rozgłosu. Lowell rozumiała, że jej krzykliwy wizerunek, jak również status bostońskiej dziedziczki i siostry rektora Uniwersytetu Harvarda, wszystko to razem wzbudzało ciekawość opinii publicznej. Niestety, zarówno krytycy, jak i publiczność zdawali się mieć większą obsesję na punkcie jej dziwactw niż na punkcie jej sztuki. A w kontekście Nowej Anglii na przełomie wieków, niekonwencjonalność Lowell wydawała się nienormalna. Paliła małe, czarne cygara Manilla – wybór „niekobiecy”, ale mający tę zaletę, że cygara palą się wolniej niż papierosy, a więc wystarczają na długie godziny komponowania wierszy. Nie stroniła od czerpania przyjemności z przeciwstawiania się społecznym konwenansom, które czyniły palenie tabu dla kobiet; kiedyś sprawiła, że niczego niepodejrzewający młody mężczyzna zarumienił się, gdy porównała odpakowywanie cygara do rozbierania damy warstwa po warstwie, po czym zapaliła i uwodzicielsko się zaciągnęła. Lowell lubiła spać do 3:00 po południu, bawić się do północy, a potem pisać prawie do świtu – był to dla niej idealny czas na kontemplację księżyca i rozkoszowanie się jego natchnieniem. Domagała się 16 poduszek i sybaryckiej wielkości wanny, ale obszerne proporcje jej ciała sprawiały, że były to rzeczy niezbędne. Zażądała też, by lustra były obłożone czernią, co było kolejnym ustępstwem wobec jej trwającej całe życie otyłości. Wreszcie, nosiła włosy w surowym pompadour w daremnej próbie dodania wzrostu do jej pięć stóp wzrostu.”

Relationship with Ada Dwyer Russell

By 1920 Lowell był zaangażowany przez kilka lat w związku z jej sekretarzem, Ada Dwyer Russell, związek, który niektórzy z jej biografów zauważyć wydaje się, że zapewnił poecie stabilność emocjonalną i szczęście, być może po raz pierwszy w życiu. Barrie wyjaśniał: „Ich związek był więzią miłości, przypuszczalnie platonicznej, która została uznana przez ich przyjaciół, ale nie została trwale zapisana, ponieważ pierwszym obowiązkiem Ady jako wykonawczyni testamentu Lowella było 'skremowanie’ całej osobistej korespondencji znajdującej się w majątku Lowella”. Niezależnie od szczegółów ich związku, Lowell był osobą pełną pasji i to siła Ady dała jej odwagę, by uwolnić się od wielu ograniczeń narzuconych jej jako członkini rodziny Lowellów”. Lowell napisał kilka romantycznych od do Russella przez lata, w tym „The Temple,” „Anticipation,” i „The Taxi.”

Jeśli lubisz prace Amy Lowell

możesz chcieć sprawdzić następujące książki:

Hilda Doolittle (H.D.), Collected Poems, 1912-1944, 1986.

Marianne Moore, Becoming Marianne Moore: Early Poems, 1907-1924, 2002.

Ezra Pound, Selected Poems, 1957.

Ada Dwyer Russell zredagowała trzy pośmiertne zbiory wierszy Lowella, w tym What’s O’Clock, który otrzymał nagrodę Pulitzera za poezję w1926 roku, East Wind i Ballads for Sale. Mówiąc o What’s O’Clock, Barrie wyjaśnił, że Eleanora Duse, „słynna włoska aktorka teatralna, oczarowała Lowella w 1902 roku swoją sztuką i osobą, i wzbudziła w nim przywiązanie, które trwało przez całe życie Lowella. W nagrodzonej Pulitzerem książce z wierszami What’s O’Clock, wydanej pośmiertnie w 1925 roku, sześć sonetów Lowella do Duse, które wcześniej uznano za zbyt kontrowersyjne dla czytelników, zostało w końcu upublicznionych i wyraźnie ukazują one respekt i uwielbienie poety dla Duse. Od niej Lowell nauczył się, że sztuka ma moc wnikania, a nawet porządkowania biegu życia, i że ekspresja wewnętrznego „ja” może być przeżywana w sposób dramatyczny i bogaty.”

W Dictionary of Literary Biography, Healey i Ingram określili Lowell jako „ucieleśnienie nowej wyzwolonej kobiety”, wyraźnie powołując się na „nieograniczoną wiarę poetki we własne możliwości.” Benvenuto doszedł do wniosku, że „w poezji Lowell jest wiele rzeczy wartych zbadania i przedyskutowania. Stała się znakomitą gawędziarką i wiedziała wystarczająco dużo o ludzkiej naturze, by stworzyć tak złożone postacie, jak te w 'Lalce’ i 'Zapisane na odwrocie’. Opowiadając o zauroczeniu lisa księżycem czy podróży Perry’ego do Japonii, potrafiła sprawić, że obrazy i symbole były subtelne i nośne. W swoich najlepszych tekstach zwracała taką samą uwagę na oddziaływanie słów, czerpała z ich symbolicznych i konotacyjnych możliwości. Była równie sprawną artystką posługującą się obrazowymi barwami języka, jak i malarką słów. Ale nawet w tych wierszach, w których nie ma nic ponad to, co rzuca się w oczy, jest wiele do zobaczenia; a my dopiero zaczęliśmy docierać do sedna najlepszych z nich. Z jej zdumiewającą różnorodnością, z jej rozmaitymi eksperymentami, z jej niezdecydowaniem w jednej chwili i jasnością umysłu w innej, z jej licznymi porażkami i sukcesami, nie jest ona poetką łatwą do podsumowania – co sprawia, że wiele wciąż dominujących założeń na jej temat jest tym bardziej podejrzanych. Jedno wydaje się pewne: wniosła niemały wkład w epokę Yeatsa, Pounda i Eliota, a bez niej byłyby to czasy zupełnie inne i mniej ekscytujące.”

Źródła biograficzne i krytyczne

KSIĄŻKI

Benvenuto, Richard, Amy Lowell, Twayne, 1985.

Bryher, Winifred, Amy Lowell, a Critical Appreciation, Eyre & Spottiswoode (Londyn, Anglia), 1918.

Damon, S. Foster, Lowell: A Chronicle, with Extracts from Her Correspondence, Houghton (Boston, MA), 1935, przedrukowano jako Amy Lowell: A Chronicle, Shoe String Press, 1966.

Dictionary of Literary Biography, Gale (Detroit, MI), Tom 54: American Poets, 1880-1945, Third Series, 1987, Tom 140: American Book-Collectors and Bibliographers, First Series, 1994.

Encyclopedia of World Biography, 2nd edition, Gale (Detroit, MI), 1998.

Faderman, Lillian, Surpassing the Love of Men: Romantic Friendship and Love between Women from the Renaissance to the Present, Morrow (New York, NY), 1981.

Flint, F. Cudworth, Amy Lowell, University of Minnesota Press (Minneapolis, MN), 1969.

Galvin, Mary E., Queer Poetics: Five Modernist Women Writers, Greenwood Press, 1998.

Gay and Lesbian Biography, St. James Press (Detroit, MI), 1997.

Gay and Lesbian Literature, St. James Press (Detroit, MI), 1994.

Gould, Jean, Amy: The World of Amy Lowell and the Imagist Movement, Dodd (New York, NY), 1975.

Gregory, Horace, Amy Lowell: Portrait of the Poet in Her Time, Nelson (Edinburgh, Scotland), 1958.

Healey, E. Caire, and Keith Cushman, editors, The Letters of D. H. Lawrence & Amy Lowell, 1914-1925, Black Sparrow Press, 1985.

Heymann, C. David, American Aristocracy: The Lives and Times of James Russell, Amy and Robert Lowell, Dodd, Mead (New York, NY, 1980.

Newton, A. Edward, The Amenities of Book-Collecting and Kindred Affections, Atlantic Monthly Press (Boston, MA), 1918.

Newton, A. Edward, A Magnificent Farce and Other Diversions of a Book-Collector, Atlantic Monthly Press (Boston, MA), 1921.

Reference Guide to American Literature, 3rd edition, St. James Press (Detroit, MI), 1994.

Rosenbach, A. S. W., The Unpublishable Memoirs, Kennerley (New York, NY), 1917.

Ruihley, Glenn Richard, The Thorn of a Rose: Amy Lowell Reconsidered, Shoe String Press, 1975.

Walker, Cheryl, Masks Outrageous and Austere: Culture, Psyche, and Personal in Modern Woman Poets, Indiana University Press (Bloomington, IN), 1991.

Wolf, Edwin II, and John Fleming, Rosenbach: A Biography, World Publishing (New York, NY), 1960.

PERIODICALS

Harvard Library Bulletin, January, 1981, Maxwell

Luria, „Miss Lowell and Mr. Newton: The Record of a Literary Friendship”, s. 5-34.

Modern Language Notes, marzec, 1928, s. 145-152.

Nation, luty 28, 1925, s. 749.

New England Quarterly, wrzesień, 1935, s. 320-330.

New York Times, 14 maja, 1925, str. 18.

New York Times Book Review, 12 czerwca, 1921, str. 19.

Saturday Review of Literature, 3 października, 1925.

Sewanee Review, styczeń, 1920, str. 37-53.

Time, 2 marca, 1925.*

Przypisy.