Galway Kinnell

Galway Kinnell był wielokrotnie nagradzanym poetą najbardziej znanym z poezji, która łączy doświadczenia codziennego życia z dużo większymi siłami poetyckimi, duchowymi i kulturowymi. Często skupiając się na roszczeniach natury i społeczeństwa wobec jednostki, wiersze Kinnella badają stany psychologiczne w precyzyjnym i dźwięcznym wolnym wierszu. Krytyk Morris Dickstein nazwał Kinnella „jednym z prawdziwych mistrzów poetyckich swojego pokolenia”. Dickstein dodał: „Niewielu jest innych piszących dzisiaj, w których twórczości tak mocno odczuwamy pełną ludzką obecność.” Robert Langbaum zauważył w American Poetry Review, że „w czasach, gdy tak wielu poetów zadowala się zręcznością i trywialnością, Kinnell mówi wielkim głosem o całym życiu”. Naznaczony wczesnymi doświadczeniami jako działacz na rzecz praw obywatelskich i antywojenny, zaangażowany społecznie wiersz Kinnella poszerzył się w późniejszych latach o poszukiwanie tego, co istotne w ludzkiej naturze, często poprzez zaangażowanie w świat przyrody i zwierząt. Z niezwykłą karierę obejmującą wiele dekad, wybrane wiersze Kinnella (1980) zdobył zarówno Pulitzer Prize i National Book Award.
Kinnell urodził się w 1927 roku w Providence, Rhode Island i dorastał w Pawtucket. Jako dziecko był introwertykiem, dorastał czytając odosobnionych amerykańskich pisarzy, takich jak Edgar Allan Poe i Emily Dickinson. Po dwóch latach służby w Marynarce Wojennej USA, w 1948 roku uzyskał licencjat z najwyższym wyróżnieniem na Uniwersytecie Princeton, gdzie był kolegą poety W.S. Merwina. Rok później uzyskał tytuł magistra na University of Rochester. Następnie Kinnell spędził wiele lat za granicą, w tym stypendium Fulbrighta w Paryżu oraz dłuższe pobyty w Europie i na Bliskim Wschodzie. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w latach 60. Kinnell dołączył do Kongresu Równości Rasowej (CORE), rejestrując afroamerykańskich wyborców na Południu. Wiele z jego doświadczeń – podróże po świecie, życie w mieście, prześladowania jako członka CORE i demonstranta przeciwko wojnie w Wietnamie – znalazło w końcu wyraz w jego poezji. Jeden z pierwszych głosów, które zaznaczyły zmianę w amerykańskiej poezji z mózgowego dowcipu lat 50-tych do bardziej wyzwolonej, politycznej pracy lat 60-tych, Kinnell „jest poetą krajobrazu, poetą solilokwium, poetą miejskiej podszewki i poetą, który mówi dla złodziei, sprzedawców wózków i drwali z niewymuszoną symulacją wernakularnej”, zauważył współpracownik Hudson Review, Vernon Young.
Z jego pierwszych książek, What a Kingdom it Was (1960), Flower Herding on Mount Monadnock (1964) i Body Rags (1968), Body Rags zawiera większość najbardziej chwalonych i antologizowanych wierszy Kinnella. Wykorzystując doświadczenia zwierząt do badania ludzkiej świadomości, wiersze Kinnell, takie jak „The Bear”, zawierają szczere i często niemiłe obrazy. Objęcie przez Kinnella tego, co brzydkie, jest jednak dobrze przemyślane. Autor powiedział Los Angeles Times: „Próbowałem przenieść moją poezję tak daleko, jak tylko mogłem, zatrzymać się nad tym, co brzydkie, tak w pełni, tak daleko i tak długo, jak tylko mogłem to przełknąć. Prawdopodobnie bardziej niż większość poetów włączyłem do swojej twórczości to, co nieprzyjemne, ponieważ uważam, że jeśli kiedykolwiek masz zamiar znaleźć jakąś prawdę w poezji, musi ona opierać się na całym doświadczeniu, a nie na wąskim segmencie pogodnych wydarzeń.” Choć w jego poezji roi się od ziemskich obrazów, takich jak zwierzęta, ogień, krew, gwiazdy i owady, Kinnell nie uważa się za „poetę przyrody”. W wywiadzie udzielonym Danieli Gioseffi dla Hayden’s Ferry Review, Kinnell zauważył: „Nie uznaję rozróżnienia między poezją natury a, co byłoby drugą rzeczą? Poezją ludzkiej cywilizacji? Jesteśmy stworzeniami ziemi, które budują nasze wyszukane miasta i bobry są stworzeniami ziemi, które budują swoje wyszukane domki i operacje kanałowe i tamy, tak jak my … Wiersze o innych stworzeniach mogą mieć polityczne i społeczne implikacje dla nas.”
Mimo obsesji na punkcie osobistego zestawu obaw i mitologii, Kinnell czerpie z tradycji zarówno swoich współczesnych, jak i poprzedników. Studiując twórczość Theodore’a Roethke i Roberta Lowella, innowacje Kinnella „unikały studiowanej dwuznaczności, a on sam ryzykował bezpośredniość adresu, precyzję obrazowania i eksperymenty z surrealistycznymi sytuacjami i obrazami”, jak twierdzi autor Contemporary Poetry. Krytycy najczęściej porównują twórczość Kinnella do Walta Whitmana, jednak ze względu na jego transcendentalną filozofię i osobistą intensywność; sam Kinnell zredagował The Essential Whitman (1987). Jak zauważył Robert Langbaum w American Poetry Review, „podobnie jak romantyczni poeci, do których tradycji należy, Kinnell próbuje wyciągnąć nieśmiertelność z naszej śmiertelności.”
Inne znane prace Kinnella to The Book of Nightmares (1971) i The Avenue Bearing the Initial of Christ into the New World: Poems 1946-1964 (1974). Tytułowy poemat tego ostatniego opisuje życie na Avenue C w nowojorskiej dzielnicy Lower East Side, czerpiąc inspirację z „The Waste Land” T.S. Eliota. Dziesięć części „Księgi koszmarów”, poematu o długości książki, który w dużej mierze czerpie z „Elegii duinejskich” Rainera Marii Rilkego, koncentruje się wokół dwóch autobiograficznych momentów – narodzin córki i syna Kinnella – badając jednocześnie relacje między społeczeństwem a społecznością za pomocą systemu symbolicznego, który czerpie z metafor kosmicznych. Książka ta jest jedną z najbardziej cenionych przez Kinnell. Rilke był szczególnie ważnym poetą dla Kinnella, a wśród jego wielu działań jako tłumacz, później współtłumaczył The Essential Rilke (1999), z Hannah Liebmann.
Wybrane wiersze (1982), za które Kinnell zdobył nagrodę Pulitzera i był współzdobywcą National Book Award w 1983 roku, zawiera utwory z każdego okresu w karierze poety i został wydany na krótko przed zdobyciem prestiżowego stypendium Fundacji MacArthura. Prawie dwadzieścia lat po Poematach wybranych Kinnell wydał retrospektywny zbiór A New Selected Poems (2001), skupiający się na poezji Kinnella z lat 60. i 70. Jego poezja z tego okresu charakteryzuje się ostrym surrealizmem, ale także zmaga się z wielkimi pytaniami o to, co ludzkie, społeczne i naturalne. W Boston Review Richard Tillinghast napisał, że twórczość Kinnella „jest dowodem na to, że wiersze wciąż można pisać, i to pisać poruszająco i przekonująco, na tematy, które w każdej epoce fascynują, rozpalają, niepokoją, wprawiają w zakłopotanie i zasmucają serca mężczyzn i kobiet: eros, rodzina, śmiertelność, życie ducha, wojna, życie narodów… zawsze stawia czoło egzystencji, bez uników i myślenia życzeniowego”. Kiedy Kinnell jest na szczycie swojej formy, nie ma lepszego poety piszącego w Ameryce.”
Ostatnia książka Kinnella, Strong is Your Hold (2006) została wydana na rok przed jego 80. urodzinami. Książka, która kontynuuje bardziej uprzejmy, medytacyjne stanowisko Kinnell opracowała przez lata, zawiera również długi wiersz „When the Towers Fell,” napisany o 11 września 2001 roku. W wywiadzie z Elizabeth Lund dla Christian Science Monitor Online, Kinnell oświadczył: „Zadaniem poety jest odkrycie tego, co dzieje się w nim samym, odkrycie związku między nim a światem i ujęcie tego w słowa, które mają pewien kształt, które mają szansę przetrwać”. Lund zauważył, że „Kinnell nigdy nie wydaje się tracić swojego centrum, ani współczucia. Potrafi sprawić, że niemal każda sytuacja, każda strata, wybrzmiewa. Rzeczywiście, wiele z jego prac pozostawia czytelnika z pysznym bólem, poczucie pragnienia, aby spojrzeć jeszcze raz na każdej scenie mija.”
Kinnell przez wiele lat mieszkał w Vermont, a zmarł w 2014 roku w wieku 87 lat.

.