Dom Gropiusa

Filozofia projektowaniaEdit

Jeśli chodzi o moją praktykę, to kiedy zbudowałem swój pierwszy dom w USA – który był moim własnym – postawiłem sobie za cel wchłonięcie do mojej koncepcji tych cech tradycji architektonicznej Nowej Anglii, które uznałem za wciąż żywe i odpowiednie. Ta fuzja regionalnego ducha ze współczesnym podejściem do projektowania zaowocowała domem, którego nigdy nie zbudowałbym w Europie z jej zupełnie innym klimatem, zapleczem technicznym i psychologicznym.

– Walter Gropius, Scope of Total Architecture (1956)

W 1931 roku Gropius został poproszony o napisanie artykułu opisującego idealny, nadający się do życia mały dom dla Architectural Forum. Gropius nakreślił najważniejsze aspekty projektu domu, brzmiące jak prawdziwy opis mieszkania Lincolna: „Dom mieszkalny nie powinien już przypominać czegoś w rodzaju fortecy, jak monument murów o średniowiecznej grubości i kosztownego frontu przeznaczonego do efektownej reprezentacji. Zamiast tego ma być lekkiej konstrukcji, pełen jasnego światła dziennego i słonecznego, zmienny, oszczędzający czas, ekonomiczny i użyteczny w ostatnim stopniu dla jego mieszkańców, których funkcjom życiowym ma służyć.”

Gropius przeszedł do opisu idealnego układu takiego domu, niemal dosłownie nakreślając kompozycję Domu Gropiusa: „Rzut przyziemia (…) jest geometryczną projekcją jego idei przestrzennej – planu organizującego poruszanie się w obrębie domu. Elewacja, fasada, jest wynikiem tego planu, a nie punktem wyjścia … Stąd brak sztucznej symetrii, lecz swobodny układ funkcjonalny następstwa pomieszczeń, krótkie, oszczędzające czas przejścia komunikacyjne, ruchome przestrzenie dla dzieci, wyraźne oddzielenie części mieszkalnej, sypialnej i gospodarczej domu, wreszcie właściwe wykorzystanie terenu, a zwłaszcza jego nasłonecznienia. Sypialnie potrzebują porannego słońca (skierowanego na wschód), pokoje dzienne powinny mieć światło od południowego do zachodniego, a strona północna pozostawiona jest na magazyny, kuchnie, klatki schodowe i łazienki.”

DomEdit

Położony wśród pól, lasów i zabudowań gospodarskich, Dom Gropiusa miesza tradycyjne materiały architektury Nowej Anglii (drewno, cegłę i kamień polny) z materiałami przemysłowymi, takimi jak pustaki szklane, tynk akustyczny, spawana stal i chromowane balustrady. Konstrukcja składa się z tradycyjnej drewnianej ramy słupowo-ryglowej Nowej Anglii, pokrytej pomalowanym na biało pionowym sidingiem z piórem i wpustem. W wewnętrznym foyer zastosowano tradycyjne deski elewacyjne, ale są one ułożone pionowo, aby stworzyć iluzję wysokości. Deski te pełniły również praktyczną funkcję galerii. Ponieważ dzieła wystawiane w Domu Gropiusa często się zmieniały, drewno służyło jako łatwa powierzchnia do wbijania gwoździ, łatania, przemalowywania i zaczynania od nowa. W domu znajduje się połączony salon i jadalnia, kuchnia, biuro, szwalnia, trzy sypialnie i cztery łazienki. Wszystkie łazienki zostały umieszczone w mniej eksponowanym północno-zachodnim narożniku domu i korzystały z tego samego pionu kanalizacyjnego dla maksymalnej wydajności. Jedną z najbardziej zauważalnych różnic pomiędzy Domem Gropiusa a sąsiednimi domami jest jego płaski dach. Podczas gdy w dużej części Europy, a nawet w niektórych częściach Stanów Zjednoczonych płaskie dachy stawały się dość powszechne, w Lincoln i okolicach normą były spadziste dachy z dwuspadowymi ścianami. Gropius wymodelował swój płaski dach z lekkim nachyleniem do środka, gdzie woda mogła spływać do suchej studni na posesji.

W czasie budowy Domu Gropiusa adoptowana córka Waltera i Ise, Ati, miała 12 lat. Gropius zadbał o to, aby Ati była szczęśliwa i czuła się komfortowo i pozwolił jej na duży wkład w projekt jej sypialni. Ati wybrała ciepłą paletę kolorów i wiele mebli, w tym biurko, które Gropius zaprojektował podczas studiów w Bauhausie w 1922 roku. Pokój Ati jest największą z trzech sypialni, z prywatnym wejściem i spiralnymi schodami z kutego żelaza. Chociaż Gropius nie mógł dać jej piaskowej podłogi i szklanego sufitu, o które prosiła, dał jej prywatny taras na dachu, aby mogła spać pod gwiazdami.

KrajobrazEdit

Podtrzymując filozofię Bauhausu, każdy aspekt domu i otaczającego go krajobrazu został zaplanowany z myślą o maksymalnej wydajności i prostocie. Gropius starannie umiejscowił dom, aby uzupełnić jego siedlisko w Nowej Anglii, na trawiastym wzniesieniu otoczonym kamiennymi murami oporowymi, pośród mokradeł i 90-drzewnego sadu jabłoniowego, któremu Gropiusowie pozwolili rosnąć naturalnie, z wyjątkiem koszenia w sezonie wegetacyjnym. Gropius chciał, aby przestrzeń zewnętrzna wokół domu była równie „cywilizowana” i stworzył trawnik rozciągający się na dwadzieścia stóp wokół całego domu, z ogrodem bylinowym rozciągającym się na południe przy ganku. Chociaż dom stoi na dość płaskiej działce, dzięki utrzymaniu lasów Gropiusowie zachowali szerokie widoki na południe, wschód i zachód. Ganek został umieszczony w taki sposób, aby podzielić teren wokół domu na wiele stref, porównywalnych do pomieszczeń wewnątrz domu. Dom został pomyślany jako część organicznego krajobrazu, w którym Gropius wykorzystał przestrzenie wewnętrzne i zewnętrzne, aby podkreślić relacje między strukturą a miejscem.

Zanim projekt domu został ukończony, Walter Gropius ciężko pracował nad stworzeniem idealnego krajobrazu. Wybrał dojrzałe drzewa z sąsiedniego lasu i pomógł przesadzić je na swoje przyszłe podwórko. Ise była dominującym architektem krajobrazu w rodzinie: ona i Walter wybrali szkocką sosnę, sosnę białą, wiąz, dąb i buk amerykański, które uzupełniały otoczenie. Gropiusowie dodali również „ocalone” głazy i drewniane kraty ozdobione różowymi różami pnącymi i winoroślami Concord, aby spłaszczyć krajobraz Nowej Anglii. Słodko-gorzka winorośl i winorośl trąbkowa również połączyły dom z naturą. Ise spędzała wiele godzin każdego tygodnia na sadzeniu, pieleniu i przycinaniu. Wypełniała też i konserwowała ponad tuzin karmników i domków dla ptaków na terenie posiadłości i twierdziła, że osobiście zna ponad dziewięćdziesiąt ptaków. Po podróży do Japonii w latach pięćdziesiątych Ise usunęła byliny i pokryła ziemię warstwą szarego żwiru, na którym posadziła azalie, wiciokrzewy, irgę i jeden duży klon japoński o czerwonych liściach.

.