Spartacus Educational

Golven van opstand verspreidden zich over zwarte gemeenschappen met het nieuws van King’s moord. Memphis, Birmingham, Chicago, Detroit, New York, en een score van andere steden barstten dat weekend uit. Washington, DC, ging in vlammen op. In de Bay Area overspoelden politiewagens zwarte buurten, en de Nationale Garde werd in staat van paraatheid gebracht. Garry kreeg het arrestatiebevel voor Bobby Seale ingetrokken, en ze hielden een persconferentie in het gerechtsgebouw op vrijdag. Bobby had zijn snor en baard afgeschoren om zich te vermommen, en zijn gezicht kreeg een jonge, onschuldige uitstraling. Bobby benadrukte dat de Black Panther Party tegen rellen was, omdat die zowel nutteloos als zelfdestructief waren, want zwarte buurten werden altijd het zwaarst getroffen. Hij sprak op radio, televisie en op rally’s in een marathonpoging om de ramp die zich om ons heen voltrok, een halt toe te roepen. Eldridge vertelde me dat het alles was wat het personeel kon doen om uit te leggen hoe zinloos het was aan de honderden mensen die zich naar ons kantoor haastten, schreeuwend om wapens om hun woede op een ongeorganiseerde manier te uiten.

Op zaterdag ontmoetten Eldridge en ik elkaar bij de ingang van Sproul Plaza in Berkeley om naar de bijeenkomst te gaan die hij op de campus zou houden. Staande op het trottoir keek ik naar hem op, zijn zwarte leren jack glimmend in de zon. Met zijn zwarte coltrui, zwarte broek, zwarte laarzen, en zwarte zonnebril, leek hij gehuld in de dood. Ik huiverde. De gedachte flitste door mijn hoofd dat ik hem nooit meer zou zien. Ik duwde het weg – er kon van alles gebeuren – maar ik wilde er nu niet aan denken. Een golf van tederheid overspoelde me, toen ik dacht aan hoe achteloos Eldridge zijn leven riskeerde om Huey uit de gaskamer te houden.

Eldridge hield een opzwepende toespraak. Hij wilde niet bij de bijeenkomst blijven, maar drong erop aan terug te gaan naar het Panterkantoor. “Is er geen plek waar ik je heen kan brengen voor een paar uur?” vroeg hij. “Ik wil je vandaag niet op kantoor hebben, en ik denk dat het te warm voor je is om terug naar huis te gaan.”

“Zet me af bij Kay’s huis,” zei ik. “Ik heb haar de laatste tijd niet gezien, en ze woont vlakbij de campus.”

Kay was een afgestudeerde studente aan Berkeley. Zij en ik waren bevriend sinds we kinderen waren in Tuskegee, waar haar neef Sammy Younge was vermoord vanwege zijn betrokkenheid bij de burgerrechtenbeweging. Nadat hij was neergeschoten, was ik gestopt met mijn studie en had ik me aangesloten bij de beweging. Die avond bij haar thuis spraken Kay en ik over onze levens tot haar man, Bill, thuiskwam.

Na het eten keken we met z’n allen in de huiskamer naar het late nieuws. Scènes van lokale herdenkingsbijeenkomsten voor Dr. King en rellen die in het hele land uitbraken overheersten. Kay en Bill gingen na het nieuws naar bed en ik legde de telefoon op de salontafel tegenover de bank, me afvragend waarom Eldridge er zo lang over deed om me op te halen.

Er flitste een bericht op het scherm over een schietpartij waarbij de politie van Oakland betrokken was – er werd geen plaats of tijd genoemd. Ik herinnerde me mijn eerdere voorgevoel over Eldridge’s dood, en viel toen flauw op de bank, wachtend tot de telefoon zou gaan. Ik sliep zo vast dat geen van de telefoontjes me wakker maakte tot de volgende ochtend rond vijf uur. Ik nam de rinkelende telefoon op. Alex Hoffman, een van Huey’s advocaten, zei met zijn lage, vermoeide stem: “Ik denk dat je het nu wel gehoord hebt, Kathleen, maar Eldridge zit in San Quentin.”

Alex vertelde verder dat Eldridge en zeven andere Panthers gisteravond waren gearresteerd na een schietpartij in de buurt van het huis van David Hilliard, en dat Bobby Hutton was vermoord.

Ik werd gevoelloos van schrik.

“Ik neem je mee naar de gevangenis om Eldridge te zien, zodra ik de details heb uitgewerkt,” zei Alex. “Laat altijd een nummer achter waarop ik je kan bereiken. Tegen de tijd dat ik Alex op zondag zag, was Eldridge naar de gevangenis in Vacaville gebracht, zo’n 50 mijl ten noorden van de Bay Area, waardoor hij geïsoleerd was van de rest van de gevangen Panthers. Alex en ik zaten te wachten in een saaie ruimte voor advocaten toen ik zag dat Eldridge in een rolstoel door de gang werd geduwd. Hij zag eruit als een gevangen reus, snijwonden en schrammen op zijn gezicht, het haar van zijn hoofd gebrand, zijn voet bedekt met een groot wit verband. Toen de bewaker hem de kamer in reed, kon ik zien dat Eldridge’s ogen opgezwollen waren, zijn gezicht gezwollen, en zijn baard mat.

De aanblik liet me te verdwaasd om te huilen. Nu begreep ik de glazige uitdrukking die ik had gezien op foto’s van de gezichten van mensen wier huizen of kerken waren gebombardeerd, alsof ze niet konden geloven waar ze naar keken. Anticiperen op of lezen over afschuwelijk geweld bereidt je niet voor om het te accepteren. Ik was te bang voor wat er met Eldridge zou kunnen gebeuren in die beruchte gevangenis om stil te staan bij hoe dicht hij bij de dood was geweest de avond ervoor.

Sinds ik hem voor het laatst had gezien, had hij vastgezeten in een kelder in Oakland waar hij en Bobby Hutton dekking hadden gezocht nadat er geweerschoten waren gevlogen tussen twee Oakland politieagenten en een aantal auto’s vol Black Panthers. Een aanvalsmacht van vijftig man beukte kogels in het huis waar ze zich negentig minuten hadden verstopt. Toen een traangasbus die in de kelder was gegooid vlam vatte, stemden Eldridge en Bobby ermee in zich over te geven. Eldridge was niet in staat te lopen omdat een kogel zijn been had geraakt. Hij vroeg Bobby zijn kleren uit te trekken zodat de politie hem er niet van kon beschuldigen een wapen te verbergen, maar Bobby trok alleen zijn shirt uit. Toen hij met zijn handen in de lucht in de schijnwerpers voor het huis liep, werd hij ter plekke gedood door een hagelbui van kogels. Alleen het geschreeuw van de menigte, aangetrokken door het geweervuur, redde Eldridge van een onmiddellijke dood toen hij achter Bobby de kelder uit kroop.