Francis Bellamy

In 1891 nam Daniel Sharp Ford, de eigenaar van de Youth’s Companion, Bellamy in dienst om samen te werken met Ford’s neef James B. Upham op de premieafdeling van het tijdschrift. In 1888 was de Youth’s Companion begonnen met een campagne om Amerikaanse vlaggen aan openbare scholen te verkopen als een premie om abonnementen te werven. Voor Upham en Bellamy was de vlagpromotie meer dan een louter zakelijke zet; onder hun invloed werd de Youth’s Companion een fervent voorstander van de schoolvlaggenbeweging, die ernaar streefde een vlag te plaatsen boven elke school in het land. Vier jaar later, in 1892, had het blad Amerikaanse vlaggen verkocht aan ongeveer 26.000 scholen. Tegen die tijd was de markt voor vlaggen aan het vertragen, maar nog niet verzadigd.

In 1892 had Upham het idee om de 400ste verjaardag van Christoffel Columbus die in 1492 de Amerika’s / het Westelijk Halfrond bereikte, te gebruiken om de schoolvlaggenbeweging verder te versterken. Het tijdschrift riep op tot een nationale Columbiaanse Openbare Schoolviering die zou samenvallen met de Columbiaanse Wereldtentoonstelling, die in 1893 in Chicago, Illinois, zou worden gehouden. Een vlagsaluut zou deel uitmaken van het officiële programma voor de viering van Columbusdag op 12 oktober, die op scholen in de hele VS zou worden gehouden.

De gelofte werd gepubliceerd in het nummer van 8 september 1892 van het tijdschrift, en onmiddellijk in de campagne gebruikt. Bellamy ging spreken op een nationale bijeenkomst van schooldirecteuren om de viering te promoten; de conventie vond het een goed idee en selecteerde een commissie van vooraanstaande onderwijzers om het programma uit te voeren, waaronder de onmiddellijk verleden voorzitter van de National Education Association. Bellamy werd gekozen als voorzitter. Na de officiële zegen van de opvoeders te hebben gekregen, had Bellamy’s comité nu de taak de boodschap over het hele land te verspreiden en een officieel programma te ontwerpen dat de scholen op de dag van de nationale viering moesten volgen. Zijn oorspronkelijke Pledge luidde als volgt:

I pledge allegiance to my Flag and to the Republic for which it stands, one nation, indivisible, with liberty and justice for all

De voordracht ging vergezeld van een groet aan de vlag, bekend als de Bellamy-salute, die in detail door Bellamy is beschreven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de groet vervangen door een hand-over-hart gebaar, omdat de oorspronkelijke vorm inhield dat de arm naar de vlag werd uitgestrekt op een manier die leek op de latere Hitlergroet. (Voor een geschiedenis van de pledge, zie Pledge of Allegiance).

In 1954, in antwoord op de waargenomen dreiging van seculier communisme, moedigde president Eisenhower het Congres aan om de woorden “onder God” toe te voegen, waardoor de 31 woorden tellende pledge ontstond die vandaag de dag wordt gereciteerd.

Bellamy beschreef zijn gedachten toen hij de taal van de gelofte creëerde:

Het begon als een intensief samenzijn met saillante punten uit onze nationale geschiedenis, vanaf de Onafhankelijkheidsverklaring; met de totstandkoming van de Grondwet… met de betekenis van de Burgeroorlog; met de aspiratie van het volk…

De ware reden voor trouw aan de Vlag is de ‘republiek waarvoor zij staat’. …En wat betekent dat laatste, de Republiek? Het is het beknopte politieke woord voor de Natie – de Ene Natie waarvoor de Burgeroorlog werd uitgevochten om te bewijzen. Om dat idee van één natie duidelijk te maken, moeten we specificeren dat het ondeelbaar is, zoals Webster en Lincoln plachten te herhalen in hun grote toespraken. En haar toekomst?

Hier ontstond de verleiding van de historische leuze van de Franse Revolutie die zoveel betekende voor Jefferson en zijn vrienden, ‘Vrijheid, gelijkheid, broederschap’. Nee, dat zou te fantasierijk zijn, te veel duizenden jaren ver weg in de realisatie. Maar wij als natie staan vierkant achter de doctrine van vrijheid en rechtvaardigheid voor allen…

Bellamy “zag zijn Pledge als een ‘inenting’ die immigranten en autochtone maar onvoldoende vaderlandslievende Amerikanen zou beschermen tegen het ‘virus’ van radicalisme en subversie.”