Anticoagulans

Geïnfractioneerde heparineEdit

Versnelt de werking van antitrombine III en inactiveert factor Xa van de stollingscascade. Intraveneus of subcutaan toegediend. Controle van de geactiveerde gedeeltelijke tromboplastinetijd (APTT) is vereist. De werking wordt omgekeerd met protaminesulfaat.

Laag moleculair gewicht heparines bewerken

Laag moleculair gewicht heparines (LMWH) versterken de anti-factor Xa werking van antitrombine. Zij worden subcutaan toegediend en hebben een langere halfwaardetijd. Zij vereisen geen analytische controle om de therapeutische doses aan te passen.

Voorbeelden: enoxaparine, dalteparine, tinzaparine, bemiparine, nadroparine.

Selectieve Factor Xa-remmersEdit

Drugs zoals fondaparinux, rivaroxaban en apixaban.

Oorale antistollingsmiddelenEdit

Vitamine K-remmers: coumarinesEdit

Drugs zoals acenocoumarol of warfarine. Zij remmen de lever-synthese van vitamine K-afhankelijke stollingsfactoren. Ze zijn gecontra-indiceerd bij zwangerschap vanwege de teratogene effecten. Zij vereisen controle van de protrombinetijd, uitgedrukt als INR.

Directe trombineremmersEdit

Eén van deze is dabigatran, dat direct en reversibel trombine remt, eliminatie via de nieren. Het heeft een halfwaardetijd van 14 uur, zijn antistollingsactiviteit is voorspelbaar en hoeft niet te worden gecontroleerd. Het wordt niet gemetaboliseerd door cytochroom P450-isoenzymen, met weinig geneesmiddeleninteracties.

Andere geneesmiddelen in deze groep: dehirudine, lepirudine, argatroban.

Directe factor Xa-remmersEdit

Deze groep omvat momenteel de volgende anticoagulantia rivaroxaban, apixaban en edoxaban, die alle drie werken door binding aan het actieve centrum van factor Xa en deze op reversibele en competitieve wijze inhiberen. Hun effect is voorspelbaar en hoeft niet te worden gecontroleerd, zij hebben weinig wisselwerkingen met geneesmiddelen, een korte halfwaardetijd en een beter risico/voordeelprofiel dan vitamine K-antagonisten. Ze worden via de nieren en de feces uitgescheiden.

Directe trombine- en factor Xa-remmers worden samen directe orale anticoagulantia (OAC’s) of nieuwe orale anticoagulantia (NOAC’s) genoemd en zijn een alternatief voor de preventie van beroerten en andere trombo-embolische verschijnselen bij patiënten met niet-valvulair atriumfibrilleren (NVAF).

Het juiste gebruik ervan blijft een uitdaging in de dagelijkse praktijk, hetgeen heeft geleid tot de publicatie van verschillende richtlijnen over antistolling in het algemeen en OACD’s in het bijzonder. Er is onlangs een artikel verschenen dat kan worden beschouwd als de laatste update van de European Heart Rhythm Association (EHRA) over het gebruik van OACD’s bij patiënten met NVAF.

Clinical utilityEdit

Ze worden gebruikt in de secundaire preventie van DVT en PTE, met een minimale behandelingsduur van 3 maanden. Ook bij atriumfibrillatie, mechanische klepprothesen, profylaxe van recidiverende trombose, trombofilieën, enz. Therapeutische INR-waarden voor de preventie van DVT en PTE zijn 2 tot 3.