[The clinical meaning and academic significance of „endogenous depression” as an ideal type]

Założenie, że podstawowa grupa zaburzeń depresyjnych jest spowodowana nieciągłą zmianą funkcji układu mózgowego, sugeruje, że objawy podstawowej grupy zaburzeń depresyjnych powinny być odróżniane od objawów depresji niebędącej podstawową. Uważa się, że depresja rdzeniowa odpowiada depresji o charakterze endogennym, która ostatnio nie jest brana pod uwagę w diagnostyce zaburzeń nastroju. Jednak w diagnozowaniu depresji endogennej możemy zidentyfikować jej charakterystyczne objawy, odwołując się do tradycyjnej symptomatologii. Istotna staje się więc idea Verstehen (Jaspers, K), która jednak jest pomijana w czasopismach naukowych w krajach anglojęzycznych. Nastrój depresyjny w depresji endogennej może być zahamowaniem różnych rodzajów emocji, które nigdy nie mogą być doświadczane w ramach normalnego stanu emocjonalnego. Dlatego uważa się, że ma on charakter „unverstaendlich” (niezrozumiały). Hipoteza anhedonii” depresji z DSM-IV pozwala na włączenie grupy depresji non-core do dużej depresji, ponieważ pacjenci z typem endogennym cierpią nie tylko z powodu utraty przyjemności, ale także z powodu utraty smutku. Nowy typ depresji, nad którym ostatnio debatowano w Japonii, jest diagnozowany w DSM-IV jako duże zaburzenie depresyjne, ale wiele podejrzanych przypadków uważa się za spowodowane stanem psychogennym lub neurotycznym, ponieważ ich objawy są uważane za „verstaendlich” (zrozumiałe). Depresja endogenna może w prawie wszystkich przypadkach objawiać się jako zaburzenie maniakalno-depresyjne, ale lekarze psychiatrzy podjęli niezbędne środki ostrożności przeciwko ryzyku przejścia w stan maniakalny nawet podczas leczenia czystej depresji, która pozornie wydaje się nie mieć komponentu maniakalnego. Według najnowszych badań nad zaburzeniem dwubiegunowym, czysta mania nie jest stwierdzana empirycznie. W związku z tym biegun maniakalny może nie istnieć, a depresję endogenną możemy uważać za zaburzenie maniakalno-depresyjne na podstawie jej jednostki genetycznej. Dodatkowo, z punktu widzenia symptomatologii, istnieje jeden biegun depresji modyfikowany tendencjami maniakalnymi o różnym nasileniu. W niniejszej pracy postawiono hipotezę, że istnieje jedna jednostka chorobowa – depresja maniakalna, ale to, czy zaburzenie przejawia się jako choroba jedno- czy dwubiegunowa, zależy od regulacji przejawów maniakalnych przez skrupulatną, obsesyjno-kompulsywną osobowość, która została uznana za osobowość premorbidalną dla depresji jednobiegunowej.