Preston, Ann (1813-1872)

Amerykańska lekarka i pedagog. Urodzona 1 grudnia 1813 r. w West Grove, Pensylwania; zmarła 18 kwietnia 1872 r. w Filadelfii, Pensylwania; córka Amosa Prestona (ministra kwakrów) i Margaret (Smith) Preston; Female Medical College (później Woman’s Medical College of Philadelphia), M.D., 1851; nigdy nie wyszła za mąż; nie miała dzieci.

Otrzymała stopień medyczny (1851); została profesorem fizjologii (1855); założyła Woman’s Hospital w Filadelfii (1861); założyła szkołę pielęgniarską (1863); mianowana dziekanem Woman’s Medical College (1866).

Ann Preston urodziła się 1 grudnia 1813 roku w West Grove w Pensylwanii, niedaleko Filadelfii, jako drugie z dziewięciorga dzieci Margaret Smith Preston i Amosa Prestona, ministra wpływowego w kwakierskiej społeczności znanej z postępowych idei i nietolerancji wobec ucisku. Oboje rodzice byli zaangażowani w ruch abolicjonistyczny i walkę o prawa kobiet, a Lucretia Mott była przyjaciółką rodziny. Dom Prestonów często służył jako schronienie dla zbiegłych niewolników. Przy pewnej okazji, gdy Preston usłyszała, że do domu zbliżają się łapacze niewolników, eskortowała zbiegłą niewolnicę ubraną w kwakierskie ubranie i ciężki welon, która przeszła obok grupy łowców w bezpieczne miejsce.

Ann uczęszczała do lokalnej szkoły kwakierskiej, a następnie do szkoły z internatem Friends (opartej na kwakrach) w Chester w Pensylwanii. Jednak z powodu słabego zdrowia matki, Preston porzuciła szkołę i wróciła do domu, by opiekować się domem i młodszymi braćmi. Sugeruje się, że śmierć w dzieciństwie jej dwóch młodszych sióstr, w połączeniu z coraz większym inwalidztwem matki, którego była świadkiem, wywarła głęboki wpływ na Preston i jej późniejszą karierę medyczną, ponieważ była w stanie skontrastować ich słabe zdrowie z doskonałym zdrowiem jej sześciu braci, z których wszyscy spędzali dużo czasu pracując na świeżym powietrzu. Mniej więcej w tym czasie Preston stała się również aktywną członkinią lokalnego Clarkson Anti-Slavery Society oraz ruchu umiarkowania. W miarę jak jej bracia dorastali, a jej obowiązki w domu malały, uczyła w szkole, a w 1849 r. wydała książkę z rymowankami dla dzieci „Cousin Anne’s Stories”. Uczyła się także samodzielnie kilku przedmiotów, w tym łaciny, i uczestniczyła w programach miejscowego stowarzyszenia literackiego, które przedstawiało tak znanych mówców, jak Lucy Stone, Elizabeth Cady Stanton, Susan B. Anthony, James Russell Lowell i Wendell Phillips.

Prawdopodobnie w połączeniu z jej zaangażowanie z ruchu umiarkowania, Preston ostrej świadomości niezdrowego stylu życia kobiet w jej klasy społecznej, którzy byli zachęcani do pozostania w swoich domach, powstrzymać się od ćwiczeń, i uniknąć szczepienia ich mózgi z wyzwaniem edukacji, sparked jej zainteresowanie fizjologii człowieka. Szczególnie interesowała się fizjologią kobiet i na początku lat czterdziestych XIX wieku zaczęła uczyć kobiety fizjologii i higieny. Dzięki wpływowi i wsparciu społeczności kwakrów Preston została zachęcona do zdobycia wykształcenia medycznego. W 1847 r. została praktykantką medyczną u dr Nathaniela R. Mosely’ego w Filadelfii. Po dwuletnim stażu złożyła podanie do wszystkich czterech uczelni medycznych w Filadelfii i odmówiono jej przyjęcia ze względu na płeć. Mniej więcej w tym czasie William T. Mullen, młody człowiek, który miał doświadczenie zarówno w biznesie, jak i w medycynie, dostrzegł rosnące zainteresowanie kobiet studiami medycznymi i zaczął planować utworzenie szkoły medycznej dla kobiet. W marcu 1850 r. grupa kwakrów pod przewodnictwem Mullena założyła Female Medical College of Pennsylvania (później nazwany Woman’s Medical College). Następnej jesieni, gdy miała skończyć 37 lat, Ann Preston, wraz z siedmioma innymi kobietami, w tym Hannah E. Longshore, wstąpiła do pierwszej klasy Female Medical College. W swojej rozprawie argumentowała przeciwko powszechnym praktykom oczyszczania i upuszczania krwi, a także rozwijała idee o chorobach psychosomatycznych. Te same osiem kobiet tworzyło pierwszą klasę kończącą studia 31 grudnia 1851 roku. Było to wydarzenie bez precedensu, które wzbudziło wiele gniewu. Na uroczystość przybyło ponad 500 studentów medycyny płci męskiej, a 50 filadelfijskich policjantów było potrzebnych do ochrony bezpieczeństwa absolwentów. Do czasu śmierci Preston, mniej niż 20 lat później, ponad 130 kobiet ukończyło Female Medical College.

Preston spędziła rok po ukończeniu studiów na pracy podyplomowej, a w 1853 roku została mianowana profesorem fizjologii i higieny w Female Medical College. Kolegium to odniosło ogromny sukces, a inne uczelnie medyczne, między innymi Penn Medical School, zaczęły przyjmować kobiety do swoich programów. Liczba praktykujących kobiet lekarzy w Filadelfii gwałtownie wzrosła, a wiele z nich rozwinęło dobrze prosperujące prywatne praktyki. W reakcji na to, całkowicie męska rada cenzorów Filadelfijskiego Towarzystwa Medycznego w 1858 roku formalnie wpisała na czarną listę wszystkie kobiety-lekarzy, zabraniając im leczenia pacjentów lub instruowania studentów w publicznych klinikach oraz wstępowania do lokalnych towarzystw medycznych. W następnym roku Pennsylvania State Medical Society oświadczyło, że jego członkom nie wolno wchodzić w żadne interakcje z absolwentkami medycyny. W konsekwencji pacjenci Preston (i innych kobiet lekarzy) nie mogli być przyjmowani w miejscowych szpitalach, a jej studenci nie mogli zdobywać doświadczenia klinicznego w miejscowych szpitalach. W obliczu braku wsparcia ze strony istniejącej instytucji medycznej, Preston zorganizowała grupę kobiet i zebrała fundusze, aby w 1861 roku założyć Szpital Kobiecy. Szpital był, w zasadzie, rozszerzenie kolegium, tak, że studenci mogą uzyskać kliniczne instruction.

Początek wojny secesyjnej w 1861 roku zmusił do zamknięcia Female Medical College, ale szpital został otwarty mimo to. Preston również poszedł do przodu z jej planu, aby wysłać dr Emeline Horton Cleveland , anatom, do studiowania w Szkole Położnictwa w Maternité w Paryżu. Kiedy Cleveland wróciła do Filadelfii, została głównym rezydentem nowego szpitala, który był również obsadzony kilkoma mężczyznami z pierwotnego wydziału kolegium medycznego i czterema absolwentkami. W 1862 r. Female Medical College został ponownie zarejestrowany i otwarty jako Woman’s Medical College, a w następnym roku Preston założył szkołę pielęgniarską. W 1866 r. została dziekanem Woman’s Medical College, stając się pierwszą kobietą mianowaną w ten sposób zarówno w tej szkole, jak i w jakiejkolwiek innej szkole medycznej w Stanach Zjednoczonych. Jako dziekan Preston rozpoczęła walkę z ustawodawstwem uchwalonym przez Pennsylvania State Medical Society w 1859 roku. Jej formalny apel został zignorowany, podobnie jak drugi, wysłany w następnym roku, zanim w końcu towarzystwo wydało manifest, w którym wymieniło wszystkie argumenty przemawiające za trzymaniem kobiet z dala od medycyny, w tym słabość, zaniedbywanie domu i niezręczność zajmowania się kimś przeciwnej płci. Preston odpowiedział artykułem, opublikowanym w Medical and Surgical Reporter z 4 maja 1867 roku, który obalił ciasne rozumowanie stowarzyszenia. W następnym roku jej studentki zostały wreszcie dopuszczone do pracy w ogólnych klinikach Szpitala Filadelfijskiego, choć nie obyło się bez wielu głosów sprzeciwu. Jednym z głównych punktów protestu był fakt, że mężczyźni i kobiety mieliby być kształceni razem. Złożona i elokwentna odpowiedź Preston, opublikowana 15 listopada 1869 roku w gazetach filadelfijskich, jest nadal uważana za klasyczny argument na rzecz kobiet w medycynie.

Preston pozostała dziekanem i profesorem fizjologii w Woman’s Medical College aż do swojej śmierci 18 kwietnia 1872 roku w wieku 58 lat; od wielu lat cierpiała na reumatoidalne zapalenie stawów. Pozostawiła college’owi wszystkie swoje instrumenty medyczne i książki medyczne, jak również zapisała 4.000 dolarów na stypendium. Dopiero w 1888 roku, 16 lat później, pierwsza kobieta została przyjęta do Philadelphia Medical Society. Za to uznanie jej statusu mogła w dużej części podziękować zaangażowaniu w edukację kobiet i wytrwałości Ann Preston.

źródła:

James, Edward T., ed. Notable American Women, 1607-1950. Cambridge, MA: The Belknap Press of Harvard University, 1971.

Magill, Frank, ed. Great Lives from History: American Women Series. Pasadena, CA: Salem Press, 1995.

McHenry, Robert, ed. Famous American Women. NY: Dover, 1980.

Read, Phyllis J., and Bernard L. Witlieb. The Book of Women’s Firsts. NY: Random House, 1992.

Uglow, Jennifer S., comp. and ed. The International Dictionary of Women’s Biography. NY: Continuum, 1985.

sugerowana lektura:

Alsop, Gulielma Fell. History of the Woman’s Medical College, Philadelphia, Pennsylvania, 1850-1950. Philadelphia, PA: J.B. Lippincott, 1950.

Lerner, Gerda . The Female Experience: An American Documentary. Indianapolis, IN: Bobbs-Merrill, 1977.

Lopate, Carol. Kobiety w medycynie. Baltimore, MD: The Johns Hopkins University Press, 1968.

Morantz-Sanchez, Regina Markell. Sympathy and Science: Women Physicians in American Medicine. NY: Oxford University Press, 1985.

Walsh, Mary Roth. „Doctors Wanted: No Women Need Apply”: Sexual Barriers in the Medical Profession, 1835-1975. New Haven, CT: Yale University Press, 1977.

collections:

.