Podstawowa zasada bodhicitty

Zdjęcie autorstwa Bo Insogna.

Relatywna bodhiczitta to sposób, w jaki uczymy się kochać siebie i innych, według Czogjama Trungpy Rinpoczego. Podstawową zasadą ostatecznej bodhicitty jest spoczywanie w fundamentalnym stanie świadomości, zanim zostanie ona podzielona na 'ja’ i 'inny’.

Szczodrość jest samoistną otwartością, całkowitą otwartością. Ostateczna zasada przebudzonego serca opiera się na rozwijaniu transcendentalnej szczodrości. Nie podlegasz już kultywowaniu własnego schematu czy projektu. A najlepszym sposobem na otwarcie się jest zaprzyjaźnienie się ze sobą i z innymi.

Tradycyjnie istnieją trzy rodzaje hojności. Pierwszy z nich to zwykła hojność, dawanie dóbr materialnych lub zapewnianie innym komfortowych sytuacji.

Drugi to dar nieustraszoności. Uspokajasz innych i uczysz ich, że nie muszą czuć się całkowicie udręczeni i przerażeni swoją egzystencją. Pomagasz im zobaczyć, że istnieje podstawowe dobro i praktyka duchowa. Istnieje dla nich sposób na podtrzymanie ich życia.

Trzecim rodzajem hojności jest dar dharmy. Pokazujecie innym, że istnieje ścieżka, która składa się z dyscypliny, medytacji i intelektu lub wiedzy. Poprzez wszystkie trzy rodzaje szczodrości, możecie otworzyć umysły innych ludzi. W ten sposób ich zamknięcie, nędza i małe myślenie mogą zostać przekształcone w większą wizję.

To jest podstawowa wizja buddyzmu mahajany: pozwolić ludziom myśleć więcej, myśleć bardziej. Możemy pozwolić sobie na otwarcie się i dołączenie do reszty świata z poczuciem ogromnej hojności, dobroci i bogactwa. Im więcej dajemy, tym więcej zyskujemy – choć to, co możemy zyskać, nie powinno być szczególnie naszym powodem do dawania. Raczej im więcej dajemy, tym bardziej jesteśmy zainspirowani do ciągłego dawania. A proces zyskiwania zachodzi naturalnie, automatycznie, zawsze.

Przeciwieństwem hojności jest skąpstwo, powstrzymywanie się – posiadanie mentalności ubóstwa. Podstawową zasadą ostatecznych sloganów bodhicitty jest spoczywanie w ósmej świadomości, czyli alaya, i nie podążanie za naszymi dyskursywnymi myślami. Alaja to sanskryckie słowo oznaczające „podstawę”, a czasem „siedzibę” lub „dom”, jak w Himalajach lub „siedzibie śniegu”.”

Więc alaya ma tę ideę rozległego zakresu. Jest to podstawowy stan świadomości, zanim zostanie ona podzielona na „ja” i „inne” lub na różne emocje. Jest to podstawowy grunt, na którym rzeczy są przetwarzane, gdzie rzeczy istnieją.

Aby odpocząć w naturze alaya, musicie wyjść poza swoje ubogie nastawienie i uświadomić sobie, że wasza alaya jest tak samo dobra jak alaya każdego innego. Masz poczucie bogactwa i samowystarczalności. Możesz to zrobić i możesz sobie pozwolić również na dawanie.

Współczucie pochodzi z prostego i podstawowego doświadczenia uświadomienia sobie, że możesz mieć czułe serce w każdej sytuacji. Z naszego podstawowego treningu w medytacji, zaczynamy zdawać sobie sprawę z naszej podstawowej dobroci i pozwalać sobie na to. Zaczynamy odpoczywać w naturze alaya – nie troszcząc się i będąc bardzo naiwnym i zwyczajnym, nawet przypadkowym.

Gdy pozwolimy sobie odejść, zaczynamy mieć poczucie dobrego istnienia w sobie. To może być postrzegane jako bardzo zwyczajna i trywialna koncepcja dobrej zabawy. Niemniej jednak, kiedy mamy dobre intencje wobec siebie, to nie dlatego, że próbujemy coś osiągnąć – po prostu próbujemy być sobą.

Jak to się mówi, możemy przyjść tacy, jakimi jesteśmy. W tym momencie mamy naturalne poczucie, że możemy pozwolić sobie na danie sobie wolności. Możemy sobie pozwolić na relaks. Możemy sobie pozwolić na lepsze traktowanie siebie, większe zaufanie do siebie i pozwolić sobie na dobre samopoczucie. Podstawowa dobroć alaya jest zawsze obecna. To właśnie to poczucie zdrowia, wesołości i naiwności prowadzi nas do urzeczywistnienia względnej bodhicitty.

Względna bodhicitta jest związana z tym, jak zaczynamy uczyć się kochać siebie i innych. To wydaje się być podstawową kwestią. Bardzo trudno jest nam nauczyć się kochać. Kiedy decydujemy się kogoś kochać, zazwyczaj oczekujemy, że ta osoba spełni nasze pragnienia i będzie zgodna z naszym kultem bohatera. Jeśli nasze oczekiwania mogą zostać spełnione, możemy się zakochać, idealnie.

Więc w większości naszych spraw miłosnych, to co zwykle się dzieje, to fakt, że nasza miłość jest absolutnie warunkowa. Jest to bardziej transakcja biznesowa niż prawdziwa miłość. Nie mamy pojęcia, jak przekazywać poczucie ciepła. Kiedy zaczynamy komuś przekazywać poczucie ciepła, stajemy się bardzo spięci. A kiedy obiekt naszej miłości próbuje nas rozweselić, staje się to obelgą.

To jest bardzo agresywne podejście. W Mahajanie, szczególnie w tradycji kontemplacyjnej, miłość i uczucie są w dużej mierze oparte na wolnej, otwartej miłości, która nie prosi o nic w zamian. To jest wzajemny taniec. Nawet jeśli podczas tego tańca nadepniecie sobie na palce, nie jest to uważane za problem czy obrazę. Nie musimy wsiadać na naszego wysokiego konia lub być drażliwi z tego powodu.

Nauczyć się kochać, nauczyć się otwierać, jest jedną z najtrudniejszych rzeczy ze wszystkich dla nas. Jednak jesteśmy uwarunkowani przez pasję przez cały czas. Ponieważ jesteśmy w ludzkiej sferze, naszym głównym celem lub cechą jest pasja i pożądanie. Więc to na czym opierają się nauki Mahajany to idea komunikacji, otwartości i bycia bez oczekiwań.

Gdy zaczniemy zdawać sobie sprawę, że natura zjawisk jest wolna od koncepcji, pusta sama w sobie, że krzesła, stoły, dywany, zasłony i ściany nie stoją już na przeszkodzie, wtedy możemy rozszerzyć nasze pojęcie miłości w nieskończoność. Moglibyśmy wypełnić całą przestrzeń uczuciem miłości – miłości bez oczekiwania, bez żądania, bez posiadania. To jest jedna z najpotężniejszych rzeczy, które Buddyzm Mahajany ma do wniesienia.

Związek matki i dziecka jest główną analogią używaną w rozwijaniu współczucia. Zgodnie ze średniowiecznymi tradycjami indyjskimi i tybetańskimi, tradycyjnym sposobem kultywowania względnej bodhicitty jest wybranie matki jako pierwszego przykładu kogoś, do kogo czujesz miękkość.

Tradycyjnie, czujesz ciepło i życzliwość w stosunku do swojej matki. We współczesnym społeczeństwie, może być z tym problem. Jednakże, mógłbyś wrócić do średniowiecznej idei zasady matki. Mógłbyś docenić jej sposób poświęcania własnego komfortu dla Ciebie. Moglibyście pamiętać jak budziła was w środku nocy gdy płakaliście, jak was karmiła, zmieniała pieluchy i całą resztę.

Więc aby rozwinąć względną bodhicittę, względną budzącą się łagodność, używamy naszej matki jako przykładu i jako naszego światła pilotowego. Myślimy o niej i uświadamiamy sobie jak wiele dla nas poświęciła. Jej dobroć jest doskonałym przykładem tego, że inni są ważniejsi od ciebie. Możesz być całkowicie sfrustrowaną osobą, ale nadal możesz myśleć o swoim dzieciństwie i o tym, jak miła była dla ciebie twoja matka. Mógłbyś o tym myśleć, pomimo swojej agresji i pretensji. Możesz pamiętać, że był czas, kiedy ktoś poświęcił swoje życie dla twojego życia i wychował cię na osobę, którą jesteś teraz.

Ten rodzaj współczucia jest bardzo dosłowny i bardzo bezpośredni. Z tym zrozumieniem możemy zacząć rozszerzać nasze poczucie nieagresji, niefrustracji, niegniewu i niereprezentacji. Tradycyjnie, używamy naszej matki jako przykładu, a następnie rozszerzamy to na naszych przyjaciół i ogólnie na innych ludzi. Wreszcie, staramy się nawet czuć lepiej w stosunku do naszych wrogów, do ludzi, których nie lubimy. Więc próbujemy rozszerzyć to poczucie łagodności, miękkości i wdzięczności.

Punktem wyjścia jest uświadomienie sobie, że inni mogą być w rzeczywistości ważniejsi od nas samych. Inni ludzie mogą dostarczać nam ciągłych problemów, ale nadal możemy być dla nich mili. Zgodnie z logiką względnej bodhicitty, powinniśmy poczuć, że jesteśmy mniej ważni, a inni są ważniejsi – wszyscy inni są ważniejsi! Robiąc to, zaczynamy czuć się tak, jakby ogromny ciężar został zdjęty z naszych barków. Wreszcie uświadamiamy sobie, że jest miejsce na dawanie miłości i uczucia gdzie indziej, do czegoś więcej niż tylko do tej rzeczy zwanej „ja”. „Ja jestem tym, ja jestem tamtym, ja jestem głodny, ja jestem zmęczony, ja jestem bla bla bla”. Moglibyśmy rozważyć innych.

Spójrz na swój podstawowy umysł, po prostu prostą świadomość, która nie jest podzielona na sekcje, proces myślowy, który istnieje w tobie. Po prostu spójrz na to, zobacz to. Badanie nie oznacza analizowania. Jest to po prostu oglądanie rzeczy takimi, jakimi są, w zwykłym sensie.

Powód, dla którego nasz umysł jest znany jako nienarodzona świadomość jest taki, że nie mamy pojęcia o jego historii. Nie mamy pojęcia, gdzie ten umysł, nasz szalony umysł, zaczął się na początku. Nie ma on żadnego kształtu, żadnego koloru, żadnego szczególnego portretu czy charakterystyki. Zazwyczaj migocze, włącza się i wyłącza, wyłącza się i włącza przez cały czas. Czasami jest w stanie hibernacji, czasami jest wszędzie. Przyjrzyj się swojemu umysłowi. Twój umysł ciągle się waha, w przód i w tył, w przód i w tył. Spójrz na to, po prostu spójrz na to!

Możesz dać się złapać w fascynację uznawania wszystkich dharm za sny [poprzednie hasło] i utrwalać niepotrzebne wizje i fantazje wszelkiego rodzaju. Dlatego bardzo ważne jest dotarcie do tego hasła, „Zbadaj naturę nienarodzonej świadomości.”

Gdy patrzysz poza sam poziom percepcyjny, gdy patrzysz na swój własny umysł (czego w rzeczywistości nie możesz zrobić, ale udajesz, że to robisz) odkrywasz, że nic tam nie ma. Zaczynasz zdawać sobie sprawę, że nie ma się czego trzymać. Umysł jest nienarodzony, ale w tym samym czasie jest świadomością, ponieważ wciąż postrzegasz rzeczy. Jest świadomość i jasność. Dlatego powinieneś kontemplować to widząc, kto tak naprawdę postrzega dharmę jako sen.

Jeśli spojrzysz dalej i dalej, na korzeń twojego umysłu, jego podstawę, odkryjesz, że nie ma on koloru i kształtu. Twój umysł jest, w zasadzie mówiąc, nieco pusty. Nie ma w nim nic. Zaczynamy kultywować pewnego rodzaju możliwość pustki; chociaż w tym przypadku możliwość ta jest dość prymitywna, w sensie prostoty i wykonalności. Kiedy patrzymy na korzeń, kiedy próbujemy dowiedzieć się, dlaczego widzimy rzeczy, dlaczego słyszymy dźwięki, dlaczego czujemy i dlaczego czujemy zapachy – jeśli spojrzymy poza to i poza to – znajdujemy rodzaj pustki.

Ta pustka jest związana z mindfulness. Na początku jesteś świadomy czegoś: jesteś świadomy siebie, jesteś świadomy swojej atmosfery i jesteś świadomy swojego oddechu. Ale jeśli spojrzysz na to, dlaczego jesteś uważny, poza to, czego jesteś świadomy, zaczynasz odkrywać, że nie ma korzenia. Wszystko zaczyna się rozpływać. To jest idea badania natury nienarodzonej świadomości.

Z „Training the Mind and Cultivating Loving-Kindness,” by Chögyam Trungpa. Ukaże się nakładem Shambhala Publications w grudniu 1994 roku. Przedrukowano za zgodą Shambhala Publications, Inc.

.