Fyrd

Germańscy władcy we wczesnośredniowiecznej Brytanii polegali na piechocie dostarczanej przez regionalne opłaty, czyli fyrd i to właśnie od tego systemu zależała potęga militarna kilku królestw wczesnosaksońskiej Anglii. W anglosaskich dokumentach służba wojskowa może być wyrażona jako fyrd-faru, fyrd-foereld, fyrd-socne lub po prostu fyrd. Fyrd był lokalną milicją w anglosaskim shire, w której musieli służyć wszyscy wolni ludzie. Ci, którzy odmawiali służby wojskowej, podlegali karze grzywny lub utraty ziemi. Zgodnie z prawem Ine:

Jeśli szlachcic posiadający ziemię zaniedbuje służbę wojskową, zapłaci 120 szylingów i utraci swoją ziemię; szlachcic nieposiadający ziemi zapłaci 60 szylingów; prostaczek zapłaci grzywnę w wysokości 30 szylingów za zaniedbanie służby wojskowej.

Do obowiązków shire fyrd należało radzenie sobie z lokalnymi najazdami. Król mógł powołać milicję narodową do obrony królestwa, jednak w przypadku najazdów typu „uderz i uciekaj”, szczególnie przez wikingów, problemy z komunikacją i zaopatrzeniem oznaczały, że milicja narodowa nie mogła być zebrana wystarczająco szybko, więc rzadko była wzywana.

Historycy są podzieleni co do ludzi, którzy byli częścią fyrd. Czy było to ciało chłopów w odróżnieniu od knechtów i najemników? Czy byli to chłopi i kneziowie razem? A może była to kombinacja wszystkich trzech? Początkowo siła ta składała się prawdopodobnie wyłącznie z piechoty. Jednakże od czasów Alfreda istniały siły piechoty konnej, która mogła szybko galopować w każde miejsce, zsiadać z koni i odpędzać wszelkie najazdy. Również po reorganizacji Alfreda istniały dwa elementy jego armii. Pierwszy z nich, znany jako select-fyrd, był najprawdopodobniej ściśle królewskim oddziałem konnej piechoty, składającym się głównie z thegns i ich utrzymanków, wspieranych przez earlów i reeves. Drugą stanowiła lokalna milicja lub general-fyrd, odpowiedzialna za obronę okręgu shire i borough, składająca się z wolnych strzelców, takich jak drobni dzierżawcy rolni, oraz ich lokalnych thegns i reeves. W XI wieku piechota została wzmocniona przez dodanie elitarnych sił w postaci domokrążców. Nowsze badania sugerują jednak, że istniał tylko select-fyrd, w którym element konny był dostarczany przez Wessex.

Staroangielski termin, którego Anglo-Saxon Chronicle używa w odniesieniu do duńskiej armii to „here”; Ine z Wessex w swoim kodeksie prawnym, wydanym w około 694 roku, podaje definicję „here” jako „an invading army or raiding party containing more than thirty-five men”, yet the terms „here” and „fyrd” are used interchangeably in later sources in respect of the English militia.

Dzierżawcy w anglosaskiej Anglii mieli potrójny obowiązek oparty na ich posiadaniu ziemi; tak zwane „wspólne ciężary” służby wojskowej, pracy w twierdzy i naprawy mostów. Nawet jeśli właściciel ziemi był zwolniony z innych królewskich świadczeń, te trzy obowiązki były zastrzeżone. Przykładem tego jest dokument z 858 roku, w którym Æthelberht z Kentu wymienił się ziemią ze swoim tegnem Wulflafem. Stanowi on, że ziemia Wulflafa powinna być wolna od wszelkich królewskich świadczeń i świeckich obciążeń z wyjątkiem służby wojskowej, budowy mostów i prac przy fortecach.

Zgodnie z prawami Knuta:

Jeśli ktokolwiek zaniedba naprawę fortec lub mostów albo służbę wojskową, zapłaci królowi 120s. jako odszkodowanie w okręgach na prawie angielskim, oraz kwotę ustaloną przez istniejące przepisy w Danelaw…

.