Dlaczego Tuscan Leather jest najlepszą piosenką Drake’a w historii

Część I:

W tym utworze wprowadzającym na Nothing Was The Same, Drake nie ułatwia nam wejścia na ten album; on zaczyna od biegu. Z unikalnym zmiksowanym, wysokim dźwiękiem, prawie czujesz się, jakbyś siedział w studiu z 40 i Drake’iem, kiedy wspólnie zgodzili się, „to jest to”. Bit jest przerywany, szybko pojawia się i znika z pola widzenia, a Drake bez wysiłku i elokwentnie rapuje nad nim, napędzając cię do swojego najbardziej oczekiwanego albumu. Od pierwszego przesłuchania tego kawałka (i do dziś), ta część Tuscan Leather jest wyraźnie jednym z najsolidniejszych otwierających wersów Drake’a. Ale, w klasycznym stylu Drake’a, słuchacz wie, że czeka go spory zwrot akcji.

Część II (1:45):

Kiedy Drake rapuje, „Yeah, Tom Ford Tuscan Leather smellin’ like a brick / Degenerates, but even Ellen love our shit / Rich enough that I don’t have to tell ’em that I’m rich / Self explanatory, you just here to spread the story, wassup”, słuchacz wciąż jest dostrojony do oryginalnego bitu, ale jest zauważalna zmiana w podtorze dźwięku. Instrumental nabiera tempa, zatrzymuje się na niemal niezauważalną chwilę, a potem, tu słowa zawodzą: po prostu opada. Bit, który przejmuje kontrolę jest eteryczny. Można sobie wyobrazić, że Drake i jego ekipa powoli, z biegiem czasu, pielęgnowali to brzmienie i trzymali je w kieszeni, gotowi wstrzyknąć je, gdy tylko pojawi się idealny utwór. To jest ten utwór i moim zdaniem jest to jeden z najbardziej artystycznie wykonanych dropów w muzyce jako całości, wskazujący na to, jak agresywnie Drake planuje przyjść po grze rapowej – i wszystkich w niej.

Część 3 (3:07):

Po wskoczeniu w pierwsze dwa wersy przez trzy i pół minuty, i ledwo biorąc oddech, Drake zwalnia. Zadaje retoryczne pytanie: „ile czasu ten czarnuch spędza na intro?”. Nagle do słuchacza dociera, że to, czego właśnie doświadczył – rollercoaster dowcipnych one linerów, kontrastujących bitów i rozpiętości tempa – które wydawało się trwać całą EP-kę, rozciągnęło się jedynie na początkowe partie niedokończonej ballady. Z tym końcowym wersem, Drake sprowadza hymn z powrotem do jego sedna i rapuje zarówno spokojnie, jak i pewnie o swoim dzieciństwie w Forest Hills, przeplatając te krótkie myśli z prawowitym poczuciem wyższości i sporadycznymi emocjonalnymi poradami dla swoich kobiet. Ta triada to odwieczny chleb powszedni Drake’a. W tym, co wydaje się być jednym z najbardziej drastycznych zestawień Drake’a od początku utworu do jego końca, wiąże go z kokardą poprzez ponowne wprowadzenie początkowego bitu i zamyka linią, „how much time is this nigga spendin’ on the intro?”. Po raz kolejny przypomina się, że ta wstępna ballada na rozpoczęcie najbardziej oczekiwanego albumu Drake’a – trwająca ponad 6 minut – nie jest niczym konwencjonalnym.

Outro składa się z cytatu legendy soulu Curtisa Mayfielda, dając użytkownikowi dużo miejsca na refleksję nad minionymi 6 minutami. Pozostaje pytanie, czy Drake jest tylko raperem, czy może podąża śladami Curtisa, stając się jednym z najbardziej wpływowych muzyków wszech czasów? Z scyntylacyjnym i laid-back instrumentalnym tłem, outro działa jako oczyszczacz palety, aby przygotować słuchacza do następnego utworu.

Nie można kwestionować, że Take Care Drake i NWTS Drake to dwa zupełnie różne zwierzęta. Take Care reprezentuje bardziej sceptycznego artystę z piwnicy, kogoś, kto wciąż znajduje swoją tożsamość i kroczy po cienkiej linii między niezależnym i mainstreamowym głosem. Wraz z wydaniem NWTS, Drake burzy te oczekiwania i tworzy zupełnie nowy gatunek dla siebie i tylko dla siebie. Istnieją niezliczone niezwykłe piosenki Drake’a, ale Tuscan Leather demonstracyjnie udowadnia, że Drake jest gotów pójść na każdą długość, aby zostać koronowanym na króla rapu. Bez refrenu, tańcząc bez wysiłku na trzech unikalnych bitach, Drake udowadnia, że jest zaciekle konkurencyjny i bezprecedensowo dynamiczny. Pod koniec „Tuscan Leather” staje się niezwykle jasne, że Drake może prześcignąć każdego w tej przestrzeni, a NWTS okaże się punktem zwrotnym, który położy podwaliny pod dynastię Drake’a i przypieczętuje jego miejsce jako jednej z największych legend muzyki w historii.