Diabulimia

Diabulimia jest terminem medialnym, który odnosi się do zaburzeń odżywiania u osób z cukrzycą, zazwyczaj cukrzycą typu I, gdzie osoba celowo ogranicza podawanie insuliny w celu utraty wagi. Niektórzy specjaliści medyczni używają terminu ED-DMT1, Eating Disorder-Diabetes Mellitus Type 1, który jest używany w odniesieniu do każdego rodzaju zaburzeń odżywiania współwystępujących z cukrzycą typu 1.

Wraz z intensywną koncentracją na jedzeniu, etykietach, liczbach (waga, glukoza we krwi, A1c) i kontroli, plus wielu zakłóceniach, które występują w systemie metabolicznym osoby, wiemy, że cukrzyca jest wysokim czynnikiem ryzyka dla rozwoju zaburzeń odżywiania. Tak więc, diabulimia lub ED-DMT1 może rozwinąć się u osoby w każdym wieku i w każdym momencie po rozpoznaniu cukrzycy. Czasami zaczyna się to od problemów z obrazem ciała lub chęci schudnięcia, a czasami od wypalenia zawodowego związanego z cukrzycą. Niezależnie od tego, jak się zaczyna, leczenie może stanowić wyzwanie, ponieważ osoby z cukrzycą typu 1 zwykle częściej niż inni pacjenci rezygnują z leczenia i osiągają gorsze wyniki. Schematy leczenia muszą uwzględniać zarówno aspekty związane z cukrzycą, jak i zaburzeniami odżywiania.

Diabulimia nie ma oddzielnego kodu diagnostycznego, więc specyficzna diagnoza danej osoby będzie zależała od jej zachowań związanych z zaburzeniami odżywiania. Podręcznik diagnostyczny DSM-5 klasyfikuje pomijanie insuliny jako zachowanie związane z oczyszczaniem organizmu, dlatego może być zakodowana jako bulimia nervosa, jeśli dana osoba się objada, a następnie ogranicza podawanie insuliny. Może być zdiagnozowana jako zaburzenie oczyszczania, jeśli osoba je normalnie i ogranicza insulinę lub anorexia nervosa, jeśli osoba poważnie ogranicza zarówno żywność, jak i insulinę. Diabulimia może być również zdiagnozowana jako inne określone zaburzenie odżywiania (OSFED).

OBJAWY OSTRZEGAWCZE & SYMPTOMY DIABULIMII

Emocjonalne i behawioralne

• Zwiększające się zaniedbanie postępowania w cukrzycy
• Zachowanie tajemnicy na temat leczenia cukrzycy
• Unikanie wizyt związanych z cukrzycą
• Obawa przed niskim poziomem cukru we krwi
• Obawa, że „insulina czyni mnie grubym”
• Obawa, że „insulina czyni mnie grubym”
• Wysoki wzrost liczby pacjentów z cukrzycą
• Niezwykłe zwiększenie lub zmniejszenie diety
• Niezwykły niepokój związany z obrazem ciała
• Ograniczenie niektórych pokarmów lub grup pokarmów w celu zmniejszenia dawek insuliny
• Unikanie jedzenia z rodziną lub w miejscach publicznych
• Kłopotliwe testowanie/wstrzykiwanie przy innych
• Nadmiernie rygorystyczne zasady dotyczące jedzenia
• Prefobia na punkcie jedzenia, wagą i/lub kaloriami
• Nadmierne i/lub sztywne ćwiczenia fizyczne
• Zwiększenie ilości snu
• Wycofanie się z aktywności wśród przyjaciół i/lub rodziny
• Depresja i/lub lęk
• Często wypełniane recepty

fizyczne

• A1c o wartości 9.0 lub wyższa w sposób ciągły
• A1c niezgodna z odczytami z glukometru
• Niewyjaśniona utrata wagi
• Ciągłe nudności i/lub wymioty
• Utrzymujące się pragnienie i częste oddawanie moczu
• Wielokrotne epizody DKA lub bliskie DKA
• Niski poziom sodu i/lub potasu
• Częste zakażenia pęcherza i/lub drożdży
• Irregularne miesiączki lub ich brak
• Pogarszające się lub nieostre widzenie
• Zmęczenie lub senność
• Suche włosy i skóra

ZDROWOTNE KONSEKWENCJE DIABULIMII

Ciało ludzkie jest zaskakująco odporne i osobom z diabulimią często udaje się funkcjonować z dużo wyższym poziomem cukru we krwi niż powinno być to możliwe. Tak więc, główne konsekwencje diabulimii lub ED-DMT1 są zwykle związane z przedłużającym się podwyższonym poziomem cukru we krwi. Powikłania te mogą być poważne i nieodwracalne, więc właściwe leczenie i wczesne wykrywanie są krytyczne

Pacjenci z ograniczeniem insuliny związanym z masą ciała mieli 3,2 razy większe szanse na śmierć w ciągu 11-letniego okresu badań i umierali średnio o 13 lat młodsi niż ci, którzy nie ograniczali insuliny. Jest niezwykle ważne, aby zrozumieć, na jak wiele sposobów zaburzenia odżywiania wpływają na osobę z cukrzycą.

Konsekwencje krótkoterminowe:

• Powolne gojenie się ran – wysoki poziom cukru we krwi powoduje słabe krążenie, zmniejsza funkcje czerwonych i białych krwinek oraz uszkadza małe naczynia krwionośne; wszystkie te czynniki opóźniają gojenie się ran i czasami mogą przekształcić się we wrzody u osoby z cukrzycą.
• Gronkowiec i inne infekcje bakteryjne – wysoki poziom cukru we krwi powoduje, że organizm wytwarza pewne enzymy i hormony, które negatywnie wpływają na układ odpornościowy i zmniejszają obronę organizmu przed infekcjami. To ryzyko infekcji oraz spowolnione gojenie zwiększają szanse danej osoby na rozwój gangreny, sepsy lub infekcji kości.
• Infekcje drożdżakowe – nadmiar cukru pozwala na przerost drożdżaków, często w okolicach pochwy.
• Zanik mięśni – bez insuliny organizm nie może wykorzystać pożywienia, a komórki zaczynają głodować, więc organizm zaczyna rozkładać mięśnie na paliwo.
• Zaburzenia miesiączkowania – bez wystarczającego odżywiania, poziom estrogenu u kobiety spada, co może powstrzymać menstruację od rozpoczęcia lub spowodować, że stanie się ona nieregularna lub zatrzyma się całkowicie; również kiedy ciało kobiety wyczuwa głód, zaprzestaje rozmnażania, aby zachować energię.
• Szerokie odwodnienie – niedobór insuliny wprowadza organizm w stan głodu powodując rozpad tkanek w celu wytworzenia ketonów do wykorzystania jako paliwo; w próbie wydalenia ketonów z moczem organizm kończy się wydalaniem zbyt dużej ilości płynów.
• Nierównowaga elektrolitowa – ponieważ nerki ekstrahują cukier i ketony, aby wydalić je z moczem, ekstrahują również sód i potas, co może prowadzić do skrajnej równowagi elektrolitowej, zwłaszcza w połączeniu z wymiotami, które często występują przy wysokim poziomie ketonów.
• Cukrzycowa kwasica ketonowa – osoby z cukrzycą typu 1 będą rozwijać niebezpieczne poziomy ketonów szybciej niż inni, ponieważ organizm potrzebuje insuliny do transportu ketonów z krwiobiegu do komórek; bez insuliny, ketony gromadzą się w krwiobiegu szybciej niż nerki mogą je usunąć, powodując zakwaszenie krwi. Kwaśna krew nie tylko uszkadza naczynia krwionośne, nerwy i narządy, ale nawet niewielka zmiana w pH krwi danej osoby może spowodować wyłączenie układów narządów, co prowadzi do śpiączki, a czasami do śmierci.

Konsekwencje długoterminowe:

Wysokie stężenie glukozy we krwi powoduje, że krew staje się jak papier ścierny, który skrobie i uszkadza ściany naczyń krwionośnych. Ponadto, krew, która jest kwaśna od ketonów może spowodować uszkodzenie naczyń krwionośnych. Konsekwencje tego uszkodzenia są często widoczne w oczach, gdzie drobne naczynia zaczynają przeciekać do wnętrza gałki ocznej.

• Retinopatia – małe czarne plamki lub „pływaki” zaburzające widzenie; krwawienie może zostać zatrzymane dzięki leczeniu, ale utrzymująca się lub nawracająca retinopatia może ostatecznie prowadzić do ślepoty.
• Obrzęk plamki żółtej – obrzęk gałki ocznej spowodowany nadmiarem płynu; nieleczony może ostatecznie spowodować trwałe uszkodzenie oka.

Włókna nerwowe są szczególnie wrażliwe na przedłużające się okresy wysokiego poziomu cukru we krwi. Wiele czynników może uszkodzić małe nerwy w organizmie, w tym zmniejszenie dostaw tlenu; gruba, lepka krew, która ma trudności z dostaniem się do małych naczyń włosowatych, które karmią nerwy; i zapalenie nerwów.

• Neuropatia obwodowa – kłujący/piekący/piekący ból, osłabienie lub drętwienie dłoni, stóp, nóg i/lub ramion.
• Gastropareza – spowolnione opróżnianie żołądka z uszkodzonych nerwów uniemożliwiające prawidłowe trawienie i powodujące ból brzucha, nudności i wymioty.
• Omdlenia wazowagalne – nieprawidłowe działanie układu nerwowego w odpowiedzi na stres lub zmianę pozycji powodujące nagły spadek ciśnienia krwi i tętna, a czasami omdlenia.
• Przewlekła biegunka lub zaparcia – kiedy nerwy kontrolujące pracę jelit i okrężnicy są uszkodzone, osoba może doświadczyć nieprawidłowego wchłaniania płynów lub spowolnionej motoryki.

Uszkodzenie innych narządów.

• Choroba nerek – wysokie stężenie cukru we krwi sprawia, że nerki pracują zbyt ciężko, powodując uszkodzenie systemu filtrującego nerek. Nerki zaczynają przeciekać białko do moczu i tracą zdolność do usuwania produktów odpadowych i nadmiaru płynów, pozwalając na gromadzenie się odpadów i płynów w organizmie; może to ostatecznie prowadzić do niewydolności nerek wymagającej częstych dializ lub przeszczepu nerki.
• Choroba wątroby – Chociaż specyficzny mechanizm nie jest dobrze poznany, wiemy, że niedobór insuliny powoduje niealkoholowe stłuszczenie wątroby – zbyt dużo tłuszczu gromadzi się w wątrobie w połączeniu ze stanem zapalnym; w ciężkich przypadkach może to postępować do marskości i niewydolności wątroby.
• Choroby serca – stwardnienie i zwężenie tętnic z wysokiego cholesterolu.

Wiele z powyższych konsekwencji może stać się śmiertelnych – czasami w czasie, takich jak choroby nerek lub serca, a czasami bardzo szybko, takich jak cukrzycowa kwasica ketonowa.

• Komora
• Uderzenie
• Śmierć

Bez insuliny organizm nie może wykorzystać niczego, co zjadł, wprowadzając ciało w stan niedożywienia lub głodu. W rezultacie, oprócz powyższych komplikacji, osoba z diabulimią może również ponieść takie same konsekwencje jak ktoś z anorexia nervosa. A jeśli osoba angażuje się w inne formy oczyszczania poza ograniczeniem insuliny, może rozwinąć konsekwencje związane z bulimią nervosa.

Dowiedz się więcej o konsekwencjach zdrowotnych >

Dowiedz się więcej o statystykach zaburzeń odżywiania >

TREATMENT

• Niezależnie od tego, gdzie ktoś jest w swoim zaburzeniu odżywiania lub powrotu do zdrowia, wielodyscyplinarny zespół jest niezbędny, aby zająć się wieloma uwikłanymi kwestiami obecnymi w diabulimii lub ED-DMT1. Najlepszym scenariuszem dla pacjenta jest spotkanie z endokrynologiem, dietetykiem, który posiada wiedzę zarówno na temat cukrzycy, jak i zaburzeń odżywiania oraz specjalistą zdrowia psychicznego, który specjalizuje się w zaburzeniach odżywiania.
• Zarówno pracownicy służby zdrowia, jak i pacjenci muszą pamiętać, że „wystarczająco dobre” zarządzanie cukrzycą jest celem, a nie „doskonała” kontrola. Dążenie do perfekcji może prowadzić do nasilenia wypalenia cukrzycowego i wzmocnienia myślenia typu „wszystko albo nic”, co z kolei może nasilać zaburzenia odżywiania.
• Pozostanie w warunkach ambulatoryjnych powinno być uzależnione od konsekwentnego przyjmowania minimalnej ilości insuliny, możliwości spożywania wystarczającej ilości pokarmów, aby utrzymać wagę, oraz niezaangażowania się w oczyszczanie, które powoduje niebezpieczne zaburzenia równowagi elektrolitowej.
• Jeśli zespół terapeutyczny zaleca wyższy poziom opieki, ważne jest, aby wybrać ośrodek leczenia, który specjalizuje się w diabulimii/ED-DMT1. Pacjenci i świadczeniodawcy mogą poprosić o przegląd protokołów ponownego wprowadzenia insuliny, zarządzania cukrzycą i szkolenia personelu w zakresie cukrzycy, aby określić prawdziwy poziom kompetencji ośrodka, lub skontaktować się z Diabulimia Helpline, która posiada ogólnokrajową bazę danych skierowań zarówno do ośrodków, jak i świadczeniodawców, którzy mają doświadczenie zarówno w cukrzycy, jak i zaburzeniach odżywiania.
• Pamiętaj, że diabulimia jest poważnym zaburzeniem psychicznym, dlatego nie można jej leczyć poprzez zwykłą edukację diabetologiczną lub podkreślanie niebezpieczeństwa powikłań cukrzycy.

Szczególne podziękowania dla Diabulimia Helpline: www.diabulimiahelpline.org

.