Diabulimia

Diabulimia is een term uit de media die verwijst naar een eetstoornis bij iemand met diabetes, meestal diabetes type I, waarbij de persoon doelbewust de insuline beperkt om gewicht te verliezen. Sommige medische professionals gebruiken de term ED-DMT1, Eating Disorder-Diabetes Mellitus Type 1, die wordt gebruikt om te verwijzen naar elke vorm van eetstoornis die comorbide is met diabetes type 1.

Met de intense focus op voedsel, etiketten, cijfers (gewicht, bloedglucose, A1c) en controle, plus de vele verstoringen die optreden in het metabolische systeem van een persoon, weten we dat diabetes een hoge risicofactor is voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Een persoon kan dus op elke leeftijd en op elk moment na de diagnose diabetes diabulimia of ED-DMT1 ontwikkelen. Soms begint het met lichaamsbeeld problemen of een verlangen om gewicht te verliezen, en soms begint het als diabetes burnout. Hoe het ook begint, de behandeling kan een uitdaging zijn omdat mensen met type 1 diabetes vaker stoppen met de behandeling en slechtere behandelingsresultaten hebben dan andere patiënten. Behandelingsschema’s moeten zowel de diabetes- als de eetstoornisaspecten van de stoornis aanpakken.

Diabulimia heeft geen aparte diagnostische code, dus de specifieke diagnose van een persoon zal afhangen van hun eetstoornisgedrag. Het diagnostisch handboek, DSM-5, classificeert het weglaten van insuline als zuiveringsgedrag, daarom kan het worden gecodeerd als boulimia nervosa als de persoon eetbuien heeft en vervolgens insuline beperkt. Het kan worden gediagnosticeerd als zuiveringsstoornis als de persoon normaal eet en insuline beperkt, of als anorexia nervosa als de persoon zowel voedsel als insuline ernstig beperkt. Diabulimia kan ook worden gediagnosticeerd als Andere Gespecificeerde Voedings- en Eetstoornis (OSFED).

WAARSCHUWINGSSIGNAAMS & SYMPTOMEN VAN DIABULIMIE

Emotionele en gedragsmatige

• Het diabetesbeheer steeds meer verwaarlozen
• Secrecy over diabetes
• Afspraken in verband met diabetes vermijden
• Bang voor lage bloedsuikers
• Bang dat “insuline me dik maakt”
• Extreme verhoging of verlaging van dieet
• Extreme angst voor lichaamsbeeld
• Beperking van bepaalde voedingsmiddelen of voedingsgroepen om insulinedosering te verlagen
• Mijden van eten met familie of in het openbaar
• Geweld bij het testen/injecteren in het bijzijn van anderen
• Al te strikte voedingsregels
• Preoccupatie met eten, gewicht en/of calorieën
• Excessieve en/of rigide lichaamsbeweging
• Toename in slaappatroon
• Terugtrekking uit vrienden en/of familieactiviteiten
• Depressie en/of angst
• Nauwelijks gevulde recepten

Fysiek

• A1c van 9.0 of hoger op continue basis
• A1c inconsistent met meterstanden
• Onverklaarbaar gewichtsverlies
• Contstante vlagen van misselijkheid en/of braken
• Aanhoudende dorst en vaak urineren
• Meerdere DKA of bijna DKA episodes
• Weinig natrium en/of kalium
• Frequente blaas- en/of gistinfecties
• Onregelmatige of uitblijvende menstruatie
• Verlechterend of wazig zicht
• Vermoeidheid of lusteloosheid
• Droog haar en een droge huid

GEZONDHEIDSGEVOLGEN VAN DIABULIMIE

Het menselijk lichaam is verrassend veerkrachtig en mensen met diabulimie slagen er vaak in om met veel hogere bloedsuikers te functioneren dan mogelijk zou moeten zijn. De belangrijkste gevolgen van diabulimia of ED-DMT1 zijn dan ook meestal gerelateerd aan langdurig verhoogde bloedsuikers. Deze complicaties kunnen ernstig en onomkeerbaar zijn, dus een goede behandeling en vroege opsporing zijn van cruciaal belang

Patiënten met gewichtsgerelateerde insulinebeperking hadden 3,2 keer meer kans om te sterven gedurende een onderzoeksperiode van 11 jaar, en om gemiddeld 13 jaar jonger te sterven dan degenen die geen insulinebeperking hadden. Het is ongelooflijk belangrijk om de vele manieren te begrijpen waarop eetstoornissen een persoon met diabetes beïnvloeden.

Gevolgen op korte termijn:

• Vertraagde wondgenezing – een hoge bloedsuikerspiegel veroorzaakt een slechte bloedsomloop, vermindert de functie van rode en witte bloedcellen, en beschadigt kleine bloedvaten; dit alles vertraagt de wondgenezing en kan soms uitgroeien tot een zweer bij een persoon met diabetes.
• Staph en andere bacteriële infecties – een hoge bloedsuikerspiegel zorgt ervoor dat het lichaam bepaalde enzymen en hormonen produceert die een negatieve invloed hebben op het immuunsysteem en de verdediging van het lichaam tegen infectie verminderen. Dit infectierisico en de vertraagde genezing verhogen de kans op gangreen, sepsis of een botinfectie.
• Gistinfecties – een teveel aan suiker leidt tot overgroei van gist, vaak in het vaginale gebied.
• Spieratrofie – zonder insuline kan het lichaam geen voedsel gebruiken en beginnen de cellen te verhongeren, zodat het lichaam spieren begint af te breken voor brandstof.
• Storing van de menstruatie – zonder voldoende voeding daalt het oestrogeenniveau van een vrouw, waardoor de menstruatie niet op gang komt, onregelmatig wordt of helemaal stopt; ook wanneer het lichaam van een vrouw honger voelt, zal het de voortplanting staken om energie te sparen.
• Erge uitdroging – insulinetekort brengt het lichaam in een staat van verhongering waardoor het weefsels afbreekt om ketonen te maken om als brandstof te gebruiken; in een poging om de ketonen in de urine te verdrijven, eindigt het lichaam met het afvoeren van te veel vocht.
• Elektrolytenonevenwichtigheid – omdat de nieren suiker en ketonen extraheren om met de urine af te voeren, extraheren ze ook natrium en kalium, wat tot een extreme elektrolytenbalans kan leiden, vooral in combinatie met braken, wat vaak voorkomt bij hoge ketonengehalten.
• Diabetische ketoacidose – mensen met type 1 diabetes ontwikkelen sneller dan anderen gevaarlijke hoeveelheden ketonen omdat het lichaam insuline nodig heeft om ketonen vanuit de bloedbaan naar de cellen te transporteren; zonder insuline hopen de ketonen zich sneller op in de bloedbaan dan de nieren ze kunnen verwijderen, waardoor het bloed zuur wordt. Niet alleen beschadigt het zure bloed de bloedvaten, zenuwen en organen, maar zelfs een kleine verandering in de pH-waarde van iemands bloed kan ertoe leiden dat orgaansystemen worden uitgeschakeld, wat resulteert in coma en soms de dood.

gevolgen op lange termijn:

Hoge bloedglucose veroorzaakt dat het bloed wordt als schuurpapier dat de wanden van de bloedvaten schraapt en beschadigt. Bovendien kan bloed dat zuur is van ketonen vaatbeschadiging veroorzaken. De gevolgen van deze schade zijn vaak te zien in de ogen, waar kleine bloedvaatjes beginnen te lekken in de oogbol.

• Retinopathie – kleine zwarte vlekjes of “floaters” die het zicht van een persoon verstoren; het bloeden kan worden gestopt met een behandeling, maar aanhoudende of terugkerende retinopathie kan uiteindelijk leiden tot blindheid.
• Maculair oedeem – zwelling van de oogbol door overtollig vocht; indien onbehandeld kan het uiteindelijk permanente schade aan het oog veroorzaken.

Zenuwvezels zijn bijzonder kwetsbaar voor langdurige periodes van hoge bloedsuikerspiegel. Veel factoren kunnen de kleine zenuwen in het lichaam beschadigen, waaronder vermindering van de zuurstoftoevoer; dik, kleverig bloed dat moeite heeft om bij de kleine haarvaten te komen die de zenuwen voeden; en ontsteking van de zenuwen.

• Perifere neuropathie – stekende/brandende/tintelende pijn, zwakte of gevoelloosheid in de handen, voeten, benen en/of armen.
• Gastroparese – vertraagde maaglediging door beschadigde zenuwen die een goede spijsvertering verhinderen en maagpijn, misselijkheid en braken veroorzaken.
• Vasovagale syncope – storing van het zenuwstelsel als reactie op stress of positieverandering die een plotselinge daling van de bloeddruk en de hartslag veroorzaakt en soms flauwvallen.
• Chronische diarree of constipatie – wanneer de zenuwen die de darmen en de dikke darm controleren, beschadigd zijn, kan een persoon abnormale vochtopname of vertraagde motiliteit ervaren.

Andere orgaanschade.

• Nierziekte – Hoge bloedsuikers zorgen ervoor dat de nieren overmatig hard werken, waardoor schade aan het filtersysteem van de nieren ontstaat. De nieren beginnen eiwitten in de urine te lekken en verliezen hun vermogen om afvalstoffen en overtollig vocht te verwijderen, waardoor afval en vocht zich in het lichaam kunnen ophopen; dit kan uiteindelijk leiden tot nierfalen, waarvoor frequente dialyse of niertransplantatie nodig is.
• Leverziekte – Hoewel het specifieke mechanisme niet goed wordt begrepen, weten we dat insulinetekort leidt tot een niet-alcoholische dikkere lever – te veel vetophoping in de lever in combinatie met ontsteking; in ernstige gevallen kan dit leiden tot levercirrose en leverfalen.
• Hartziekten – verharding en vernauwing van de slagaders door een hoog cholesterolgehalte.

Veel van de bovenstaande gevolgen kunnen fataal worden – soms na verloop van tijd zoals nier- of hartziekten en soms zeer snel zoals diabetische ketoacidose.

• Coma
• Stroke
• Death

Zonder insuline kan het lichaam niets nuttigen van wat het eet, waardoor het lichaam in een staat van ondervoeding of verhongering komt te verkeren. Als gevolg hiervan kan iemand met diabulimia, naast de bovengenoemde complicaties, ook dezelfde gevolgen ondervinden als iemand met anorexia nervosa. En als een persoon zich bezighoudt met andere vormen van purgeren dan insulinebeperking, kan hij gevolgen ontwikkelen die in verband worden gebracht met boulimia nervosa.

Meer informatie over de gevolgen voor de gezondheid >

Meer informatie over statistieken over eetstoornissen >

TREATMENT

• Ongeacht waar iemand zich bevindt in zijn eetstoornis of herstel, een multidisciplinair team is nodig om de vele verstrengelde problemen aan te pakken die aanwezig zijn bij diabulimia of ED-DMT1. Het beste scenario voor een patiënt is om een endocrinoloog te zien, een diëtist die kennis heeft van zowel diabetes als eetstoornissen, en een geestelijke gezondheidsprofessional die gespecialiseerd is in eetstoornissen.
• Zowel zorgverleners als patiënten moeten onthouden dat “goed genoeg” diabetesbeheer het doel is, niet “perfecte” controle. Het streven naar perfectie kan leiden tot een toename van diabetes burn-out en het alles-of-niets-denken versterken, wat op zijn beurt de eetstoornis kan stimuleren.
• Het blijven in een ambulante setting zou afhankelijk moeten zijn van het consequent innemen van een minimale hoeveelheid insuline, in staat zijn om voldoende te eten om op gewicht te blijven, en zich niet bezighouden met gradaties van purgeren die gevaarlijke elektrolytenonbalans veroorzaken.
• Als het behandelteam een hoger niveau van zorg aanbeveelt, is het belangrijk om een behandelcentrum te kiezen dat gespecialiseerd is in diabulimia/ED-DMT1. Patiënten en zorgverleners kunnen vragen om de protocollen voor herintroductie van insuline, diabetesbeheer en opleiding van personeel in diabetes te bekijken om het ware expertiseniveau van een centrum te bepalen, of contact opnemen met Diabulimia Helpline die een landelijke verwijzingsdatabase heeft voor zowel centra als providers die ervaring hebben met zowel diabetes als eetstoornissen.
• Vergeet niet dat diabulimia een ernstige psychische stoornis is, en dus niet kan worden behandeld door alleen maar de diabeteseducatie te versterken of de nadruk te leggen op de gevaren van diabetescomplicaties.

Speciale dank aan Diabulimia Helpline: www.diabulimiahelpline.org