CULTURE CRYPT

Review:

Rzadko, w zasadzie nigdy, że mogę natychmiast przypomnieć sobie, film tnie do napisów końcowych z moim postrzeganiem go nagle zanurzonym w głębokiej konfuzji. „Devil in the Dark” przykuł moją uwagę, a potem ją stracił, pozostawiając mnie z wyraźnym wrażeniem, że gdzieś przegapiłem jakąś scenę. Może więcej niż jedną.

„Diabeł w ciemności” to opowieść o dwóch braciach. Jako chłopcy, nasiona wyobcowania zostały zapłodnione, gdy Clint chummed do ich ojca poprzez wspólne zainteresowanie w plenerze, podczas gdy Adam był wygodny w swoim pokoju czytanie komiksów. Im bardziej Clint i ich ojciec związany nad strzelaniem z karabinów na jelenie, tym bardziej Adam oddalił się od obu mężczyzn.

Tata zmarł jakiś czas temu i minęło 15 lat, odkąd bracia po raz ostatni widzieli się nawzajem. Powracające sny o byciu zagubionym w lesie jako dziecko zmusiły Adama do powrotu do domu, a Clint sugeruje wyprawę na polowanie, aby naprawić ich braterską więź. Adam niezdecydowanie zgadza się, z jego niechęć rośnie bardziej stanowczy, gdy dwaj przyjaciele mówią mu miejsce, gdzie planuje polować jest gdzie człowiek poszedł tajemniczo missing.

Former feuds reheat jak Adam i Clint zrobić ich sposób w górę góry, aleting głowy w dzień podczas wspominając wokół ich ogniska w nocy. Następnie bracia odkrywają spaloną polanę przed złowrogą jaskinią. Adam jest pewien, że już tu kiedyś był. Clint odczuwa jedynie przerażenie. Cokolwiek demon prześladuje sny Adama, chodzi również po tym płaskowyżu, a jego celem jest dostarczenie prawdziwego wyzwania dla relacji Adama i Clinta.

„Devil in the Dark” zapuszcza korzenie w małym miasteczku zamieszkałym przez ludzi z klasy robotniczej. Kariery tutaj są w budownictwie. Życie nocne składa się z basenu baru i wiadra Bud Lights. Istnieje niebieski stójkowy ziemistość do środowiska, które jest nietypowe dla doświadczenia w sklepie, ale natknął się jako relatable, przyjazny, i odpowiedni ton do uchwycenia tego, co film oznacza do zrobienia jako intymny dramat pierwszy i film strachu sekund.

Ten melodramat i że horror nie są w pośpiechu, aby rozwijać. „Devil in the Dark” celowo rozwija się powoli, aby różne warstwy mogły się w nim odnaleźć. Jednak problem w tempie pochodzi mniej z czasu wziętego dla historii i postaci, aby utworzyć, a bardziej z cięć, które przychodzą późno na strzały lingering zbyt długo.

Multiple plot beats involve braci są rozdzielone lub ktoś dostaje knocked unconscious. Są to nieinspirowane metody poruszania się dwóch postaci tam, gdzie są one potrzebne, a powrót do tej studni wielokrotnie podkreśla, jak film ogranicza się do letargicznego lulka.

Kwestia jazdy zbędnym rytmem przez 80 kolejnych minut jest taka, że suspens nie może być podtrzymywany. Co ważniejsze w tym przypadku, traci się motywację do inwestowania w zrozumienie metaforycznego znaczenia filmu.

„Devil in the Dark” nie jest tak naprawdę filmem o potworach. Chodzi o tych dwóch mężczyzn. Scenariusz ma coś do powiedzenia o rodzinie, o wyobcowaniu, o demonach w szafie, które nie chcą odejść. Co to jest to coś mogę tylko zgadywać jednak, ponieważ wiadomość staje się zamglona w melancholijnej pętli bezładnych kropek kulminacja nie łączy.

Just when it seems like one last surprise is ready to drop, it doesn’t. „Devil in the Dark” kończy się na dezorientującej nucie, opisanej jako interpretacyjnie niejasna w najlepszym przypadku i jako nieudana egzekucja w najgorszym. Podczas gdy ja z pewnością rozważałbym pomysł, że nie byłem wystarczająco zaangażowany, by to zrozumieć, mógłbym kontrargumentować, że filmowi nie udało się w pełni sformułować swojego emocjonalnego celu.

Istnieje obraza, którą można by zrobić o roboczym tytule „The Plateau”, z nijakością tej nazwy będącej dokładnym odzwierciedleniem waniliowego smaku filmu. A ja pośrednio uczyniłem tę zniewagę, nie znajdując bardziej wyrafinowanej drogi wokół struktury tego zdania.

Byłoby nieuczciwe bezczelnie sugerować, że „Devil in the Dark” jest słabo zrobionym filmem. Nie jest. To taki uczciwy, niezależny film, którego żaden krytyk nie odstrasza, bo jego intencje są oczywiście dobre. Elementy filmu, od aktorstwa po zdjęcia, są kompetentne i zdolne, choć niebanalne. Ogólny film po prostu nie może zdobyć rekomendacji bez solidnego zastrzyku adrenaliny do jego atmosfery, a to jest igła, która nigdy nie nadchodzi.

Od historii do stylu, „Devil in the Dark” przypomina mi „Dark Was the Night” (recenzja tutaj). Niestety, jednocześnie przypomniało mi się, że „Dark Was the Night” to lepiej zrealizowany creature feature połączony ze studium postaci, z rozrywką na miarę poważnego dramatu, z których żaden z „Devil in the Dark” nie jest w stanie ruszyć z miejsca.

Review Score: 45