Bar dla gejów

Klub nocny Mixei w Tammela, Tampere, jest najstarszym, wciąż działającym barem dla gejów w Finlandii, po raz pierwszy otworzył swoje drzwi w 1990 roku.

Miejsca zgromadzeń ulubione przez homoseksualistów działały od wieków. Już w XVII wieku odnotowano istnienie barów i klubów, które zaspokajały lub przynajmniej tolerowały otwartą homoseksualną klientelę w kilku dużych miastach europejskich. The White Swan (stworzony przez Jamesa Cooka i Yardleya, pełna nazwa nieznana), przy Vere Street w Londynie, w Anglii, został napadnięty w 1810 roku podczas tak zwanej Vere Street Coterie. Nalot doprowadził do egzekucji Johna Hepburna i Thomasa White’a za sodomię. W miejscu tym odbywały się rzekome małżeństwa gejowskie prowadzone przez wielebnego Johna Churcha.

Nie jest jasne, które miejsce jest pierwszym barem gejowskim we współczesnym znaczeniu. W Cannes, we Francji, taki bar został otwarty już w 1885 roku, a w Berlinie było ich znacznie więcej około 1900 roku. W Wielkiej Brytanii i Holandii bary gejowskie powstawały przez cały pierwszy kwartał XX wieku.

FrancjaEdit

Bardzo pierwszym barem gejowskim w Europie i prawdopodobnie na świecie był Zanzibar w Cannes na Riwierze Francuskiej. Zanzibar został otwarty w 1885 roku i istniał przez 125 lat, zanim został zamknięty w grudniu 2010 roku. Wśród jego gości było wielu artystów, takich jak aktor Jean Marais i komicy Thierry Le Luron i Coluche.

Paryż stał się znany jako centrum kultury gejowskiej w XIX wieku, czyniąc miasto stolicą queer na początku XX wieku, kiedy to dzielnice Montmartre i Pigalle były miejscami spotkań społeczności LGBT. Chociaż Amsterdam, Berlin i Londyn miały więcej miejsc spotkań i organizacji niż Paryż, ten ostatni był znany z „krzykliwości” dzielnic LGBT i „widoczności” celebrytów LGBT.

Paryż zachował wizerunek stolicy LGBT po zakończeniu II wojny światowej, ale centrum miejsca spotkań przesunęło się na Saint-Germain-des-Prés. W latach 50. i 60. policja i władze tolerowały homoseksualistów tak długo, jak długo ich zachowanie było prywatne i poza zasięgiem wzroku, ale zdarzały się naloty na bary gejowskie i zdarzało się, że właściciele barów byli zaangażowani w ułatwianie tych nalotów. Lesbijki rzadko odwiedzały bary gejowskie i zamiast tego spotykały się w kręgach przyjaciół. Lesbijki, które chodziły do barów, często wywodziły się z klasy robotniczej. Chez Moune, otwarty w 1936 roku, i New Moon były XX-wiecznymi kabaretami lesbijskimi znajdującymi się na Place Pigalle, które przekształciły się w kluby z muzyką mieszaną w XXI wieku.

Od lat 80. dzielnica Le Marais jest centrum sceny gejowskiej w Paryżu.

NiemcyEdit

Gejowski klub Eldorado w Berlinie, 1932

W Berlinie już około 1900 roku istniało nocne życie gejów i lesbijek, które przez całe lata 20. stało się bardzo otwarte i żywe, zwłaszcza w porównaniu z innymi stolicami. Szczególnie w dzielnicy Schöneberg wokół Nollendorfplatz było wiele kawiarni, barów i klubów, które przyciągały również gejów, którzy musieli uciekać z własnego kraju w obawie przed prześladowaniami, jak na przykład Christopher Isherwood. Gejowski klub Eldorado przy Motzstraße był znany na całym świecie z pokazów transwestytów. Stosunkowo dużo było też miejsc dla lesbijek. W ciągu kilku tygodni po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 roku zamknięto czternaście najbardziej znanych lokali gejowskich. Po tym, jak homoseksualizm został zdekryminalizowany w 1969 roku, w Berlinie Zachodnim otwarto wiele barów gejowskich, co zaowocowało ożywioną sceną gejowską.

Wielka BrytaniaEdit

W XVIII wieku molly houses były tajnymi klubami, w których homoseksualni mężczyźni mogli się spotykać, pić, tańczyć i uprawiać ze sobą seks. Jednym z najsłynniejszych był Mother Clap’s Molly House.

Pierwszym gejowskim barem w Wielkiej Brytanii w nowoczesnym znaczeniu była The Cave of the Golden Calf, założona jako klub nocny w Londynie. Został on otwarty w podziemnym miejscu przy 9 Heddon Street, tuż przy Regent Street, w 1912 roku i stał się miejscem dla bogatych, arystokratycznych i bohemy. Jego twórczyni Frida Strindberg z domu Uhl założyła go jako awangardowe i artystyczne przedsięwzięcie. Klub dostarczył solidny model dla przyszłych klubów nocnych.

Po tym, jak homoseksualizm został zdekryminalizowany w Wielkiej Brytanii w 1967 roku, kultura barów gejowskich stała się bardziej widoczna i stopniowo Soho stało się centrum londyńskiej społeczności LGBT, która została „mocno ugruntowana” na początku lat 90-tych. Gejowskie bary, kawiarnie, restauracje i kluby skupiają się na Old Compton Street.

Inne miasta w Wielkiej Brytanii również mają dzielnice lub ulice z koncentracją barów gejowskich, jak na przykład Stanley Street Quarter w Liverpoolu, Canal Street w Manchesterze i Birmingham Gay Village.

HolandiaEdit

Café 't Mandje przy Zeedijk w Amsterdamie

W Amsterdamie już w pierwszej ćwierci XX wieku istniało kilka barów gejowskich. Najbardziej znanym był The Empire , w Nes, o którym pierwsza wzmianka pojawiła się w 1911 roku i istniał do końca lat 30-tych. Najstarszym, który nadal istnieje jest Café 't Mandje, który został otwarty w 1927 roku przez lesbijkę Bet van Beeren. Zamknięto ją w 1982 roku, ale została ponownie otwarta w 2008 roku.

Po II wojnie światowej władze miejskie Amsterdamu działały raczej pragmatycznie i tolerowały istnienie barów gejowskich. W latach 60. ich liczba szybko rosła i skupiły się one w i wokół kilku ulic, choć było to ograniczone do barów, klubów i sklepów i nigdy nie stały się one dzielnicami mieszkalnymi dla gejów, jak wioski gejowskie w USA.

Od późnych lat 50. główną ulicą gejowską w Amsterdamie była Kerkstraat, która została zastąpiona przez Reguliersdwarsstraat na początku lat 80., kiedy to otworzyły się tu pierwsze otwarcie gejowskie miejsca, jak słynna kawiarnia April w 1981 r., a następnie dancing Havana w 1989 r. Inne ulice, na których wciąż znajdują się skupiska barów gejowskich to Zeedijk, Amstel i Warmoesstraat, ta ostatnia jest centrum amsterdamskiej sceny skórzanej, gdzie pierwszy skórzany bar został otwarty już około 1955 roku.

DaniaEdit

Bar Centralhjørnet w Kopenhadze został otwarty w 1917 roku i stał się barem gejowskim w latach 50. XX wieku. Obecnie twierdzi, że jest jednym z najstarszych barów gejowskich w Europie. Główną dzielnicą gejowską w Kopenhadze jest Dzielnica Łacińska.

RosjaEdit

Z powodu wysokiego rozpowszechnienia homofobii w Rosji, patroni tamtejszych barów gejowskich często musieli być czujni na zastraszanie i ataki. W 2013 r. największy moskiewski bar gejowski, Central Station, został ostrzelany z broni palnej, w tłumie 500 osób wypuszczono szkodliwy gaz, a jego sufit został niemal zerwany przez gang, który chciał zmiażdżyć znajdujących się tam ludzi. Niemniej jednak, gejowskie życie nocne wzrasta w Moskwie i Petersburgu, oferując pokazy drag i rosyjską muzykę, z niektórymi barami oferującymi również dyskretne usługi taksówkowe tylko dla gejów.

HiszpaniaEdit

Pod rządami dyktatury generała Francisco Franco w latach 1939-1975 homoseksualizm był nielegalny. Jednak w 1962 roku pierwszy hiszpański bar gejowski, Tony’s, został otwarty w Torremolinos, a tajna scena barów gejowskich pojawiła się również w latach 60. i na początku lat 70. w Barcelonie.

Stany ZjednoczoneEdit

W Stanach Zjednoczonych istnieje wiele instytucji, które twierdzą, że są najstarszym barem gejowskim w tym kraju. Ponieważ prohibicja zakończyła się w 1933 roku, istnieje wiele miejsc otwartych i nieprzerwanie działających od tej daty:

• The Atlantic House w Provincetown, Massachusetts, został zbudowany w 1798 roku i był tawerną i przystankiem dyliżansów, zanim stał się de facto barem gejowskim po tym, jak artyści i aktorzy, w tym Tennessee Williams, zaczęli spędzać lato w Provincetown w latach dwudziestych.
• Bar Czarny Kot, założony w 1906 r. i działający ponownie po zakończeniu prohibicji w 1933 r., znajdował się w dzielnicy North Beach w San Francisco i był przedmiotem jednego z najwcześniejszych zwycięstw ruchu homofilskiego. W 1951 r. Sąd Najwyższy Kalifornii potwierdził prawo homoseksualistów do zgromadzeń w sprawie wniesionej przez heteroseksualnego właściciela baru.
• Jednym z pierwszych barów lesbijskich był słynny Eve’s Hangout, zwany również Eve Adams Tearoom. Zamknięto go po nalocie policji w 1926 roku. Właścicielka, Eva Kotchever, została deportowana do Europy i zamordowana w Auschwitz.
• The Black Cat Tavern otwarto w listopadzie 1966 roku i był jednym z wielu barów LGBT do nalotu, który miał miejsce w Nowy Rok w 1967 roku. Obecnie jest uznawana za zabytek historyczno-kulturalny Los Angeles.
• Double Header w Seattle’s Pioneer Square jest uważany za najstarszy bar gejowski na północnoamerykańskim Zachodnim Wybrzeżu, działający od 1933 roku.
• Esta Noche był pierwszym latynoskim barem gejowskim, który został otwarty w 1979 roku. Mieścił się na Mission Street i 16th Street. Został zamknięty w 1997 roku jako jeden z ostatnich latynoskich barów gejowskich w Mission District.

Cafe Lafitte in Exile na Bourbon Street w Nowym Orleanie, otwarta w 1933 roku, ma bogatą przeszłość, pełną duchów i sław.

• Maud’s Study (961 Cole Street San Francisco), przedstawiony w filmie Last Call at Maud’s, był lesbijskim barem, który został założony przez Rikki Streicher w 1966 roku i zamknięty we wrześniu 1989 roku. W momencie zamknięcia twierdził, że jest najstarszym nieprzerwanie działającym barem lesbijskim. Został zamknięty podczas kryzysu AIDS, kiedy mentalność „czystych i trzeźwych” doprowadziła do upadku wielu barów.
• W Nowym Jorku, nowoczesny bar gejowski datuje się do Julius Bar, założony przez lokalnego socjety Matthew Nicol, gdzie Mattachine Society wystawił „Sip-In” w dniu 21 kwietnia 1966 r. wyzwanie New York State Liquor Authority zasady zakazu serwowania napojów alkoholowych do gejów na podstawie, że były one uważane za zakłócanie porządku. Orzeczenie sądu w tej sprawie, że geje mogą pokojowo gromadzić się w barach, doprowadziło do otwarcia w 1967 roku Stonewall Inn, przecznicę na południowy zachód, co z kolei doprowadziło do zamieszek w Stonewall w 1969 roku. Julius jest najstarszym nieprzerwanie działającym barem gejowskim w Nowym Jorku.
• Korner Lounge (1933) w Shreveport, Louisiana jest uważany za drugi najstarszy nieprzerwanie działający bar gejowski w kraju.
• Cafe Lafitte in Exile w Nowym Orleanie, z 1933 roku i końca prohibicji, twierdzi, że jest najstarszym nieprzerwanie działającym barem gejowskim w Stanach Zjednoczonych.
• The White Horse Inn w Oakland w Kalifornii, również działający legalnie od czasów prohibicji, ale prawdopodobnie w okresie, kiedy sprzedaż alkoholu była zakazana w USA, również twierdzi, że jest najstarszym działającym barem gejowskim.

MeksykEdit

Ulica Amberes w Zona Rosa w mieście Meksyk jest wyłożona barami gejowskimi.

Z powodu obławy na bal przebierańców w mieście Meksyk w 1901 r., kiedy to aresztowano 41 mężczyzn, liczba 41 stała się symbolem męskiego homoseksualizmu w meksykańskiej kulturze popularnej, pojawiając się często w żartach i w przypadkowych przekomarzaniach. Po nalocie na „Taniec 41” nastąpił mniej nagłośniony nalot na lesbijski bar 4 grudnia 1901 roku w Santa Maria. Pomimo międzynarodowej depresji lat 30-tych i rewolucji społecznej pod kierownictwem Lázaro Cárdenasa (1934-1940), rozwojowi miasta Meksyk towarzyszyło otwieranie barów gejowskich i łaźni gejowskich. W czasie II wojny światowej w mieście Meksyk działało od dziesięciu do piętnastu barów gejowskich, a w co najmniej dwóch, El África i El Triunfo, dozwolone były tańce. Względna wolność od oficjalnych prześladowań trwała do 1959 roku, kiedy to burmistrz Ernesto Uruchurtu zamknął wszystkie bary gejowskie po makabrycznym potrójnym morderstwie. Pod koniec lat 60-tych w wielu meksykańskich miastach pojawiły się bary dla gejów, a później kluby taneczne w stylu amerykańskim. Miejsca te były niekiedy tajne, ale tolerowane przez lokalne władze, co często oznaczało, że pozwalano im istnieć tak długo, jak długo właściciele płacili łapówki. Dość widoczna obecność została rozwinięta w dużych miastach, takich jak Guadalajara, Acapulco, Veracruz i Mexico City. Obecnie w mieście Meksyk znajdują się liczne bary gejowskie, wiele z nich zlokalizowanych jest w Zona Rosa, szczególnie na ulicy Amberes, podczas gdy szerokie i zróżnicowane gejowskie życie nocne kwitnie również w Guadalajara, Acapulco, w Cancun przyciągającym światowych turystów, Puerto Vallarta, które przyciąga wielu Amerykanów i Kanadyjczyków, oraz Tijuana ze swoim transgranicznym tłumem. Jednak w większości dużych miast znajduje się co najmniej kilka barów gejowskich.

SingapurEdit

Pierwsze odnotowane użycie terminu „gay bar” znajduje się w pamiętnikach homoseksualnego brytyjskiego komika Kennetha Williamsa: „16 stycznia 1947. Went round to the gay bar which wasn’t in the least gay.” W tym czasie Williams służył w armii brytyjskiej w Singapurze. W latach 70. kluby nocne dla heteroseksualistów zaczęły otwierać swoje drzwi dla gejowskiej klienteli w wyznaczone noce tygodnia. W latach 80. w Far East Plaza otwarto lesbijski bar o nazwie Crocodile Rock, który do dziś pozostaje najstarszym lesbijskim barem w Singapurze. Obecnie na odcinku Neil Road znajduje się wiele barów gejowskich, od Taboo i Tantric, po Backstage Bar, May Wong’s Café, DYMK i Play. Mega-kluby takie jak Zouk i Avalon są również dużą atrakcją dla tłumu gejów.

ChinyEdit

Najstarszym barem gejowskim w Pekinie jest Half-and-Half, który w 2004 roku był otwarty ponad dziesięć lat. Pierwszym barem lesbijskim był Maple Bar, otwarty w 2000 roku przez piosenkarkę pop Qiao Qiao. Qiao Qiao otworzyła również inny popularny bar lesbijski, Feng bar, znany również jako Pipes, który został zamknięty przez policję w 2009 roku. The On/Off był popularnym barem zarówno dla gejów, jak i lesbijek. Wzrost liczby chińskich barów dla gejów i lesbijek w ostatnich latach jest związany z otwarciem Chin na globalny kapitalizm i jego konsekwentną restrukturyzacją gospodarczą i społeczną.

JaponiaEdit

Najstarszy nieprzerwanie działający japoński bar gejowski, New Sazae, został otwarty w Tokio w 1966 roku. Większość barów gejowskich w Tokio znajduje się w dzielnicy Shinjuku Ni-chōme, w której znajduje się około 300 barów. Każdy bar może mieć tylko miejsce do siedzenia dla około tuzina osób; w rezultacie wiele barów jest wyspecjalizowanych w zależności od zainteresowania.

Korea PołudniowaEdit

Bar Lesbos w Sinchon, Seul, Korea Południowa 레스보스

W Seulu większość barów gejowskich była początkowo zgromadzona w pobliżu obszaru Itaewon w Seulu, w pobliżu bazy wojskowej USA. Jednak w ostatnich latach więcej klubów ulokowało się w dzielnicy Sinchon, co wskazuje na to, że „bezpieczne przestrzenie” dla koreańskich osób LGBT rozszerzyły się poza strefy zagraniczne, które tradycyjnie były bardziej tolerancyjne. Jeden z bywalców barów powiedział, że koreańska kultura barowa nie jest tak bezpośrednia jak w Stanach Zjednoczonych, gdzie klienci okazują swoje zainteresowanie innym klientem zamawiając mu drinka przez kelnera. Najstarszym lesbijskim barem w Seulu jest Lesbos, który rozpoczął działalność w 1996 r.

JordaniaEdit

Najsłynniejszym i najstarszym przyjaznym gejom lokalem w Jordanii jest połączenie baru/kawiarni/restauracji i księgarni w Ammanie o nazwie Books@cafe, otwarte w 1997 roku. Kiedy bar został otwarty po raz pierwszy, został zinfiltrowany przez tajnych agentów rządowych, którzy obawiali się jego wpływu na moralność publiczną i ujawnili właściciela jako homoseksualistę przed jego rodziną i przyjaciółmi. Teraz jednak właściciel twierdzi, że nie ma problemu z rządem i od tego czasu otworzył drugi lokal.

RPAEdit

Historia barów dla gejów i lesbijek w RPA odzwierciedla podziały rasowe, które rozpoczęły się w epoce apartheidu i trwają, do pewnego stopnia, w XXI wieku.

Pierwszy biały bar gejowski otwarto w hotelu Carlton w centrum Johannesburga pod koniec lat 40. ubiegłego wieku, obsługując wyłącznie mężczyzn zamożnych. W latach 60-tych, inne miejskie bary zaczęły się otwierać, które przyciągnęły więcej białych mężczyzn z klasy średniej i robotniczej; lesbijki były wykluczone. Język Gayle miał swoje korzenie w kolorowym Cape i afrikaans mówiących podziemnej kultury barów gejowskich. W 1968 roku, kiedy rząd zagroził uchwaleniem represyjnych przepisów antygejowskich, kultura queer zeszła jeszcze bardziej do podziemia, co oznaczało, że kluby i bary były często jedynymi miejscami spotkań. Bary te często stawały się celem policyjnych nalotów. Dekada lat 70. to czas, kiedy miejskie kluby gejowskie zapuściły korzenie. Najpopularniejszym klubem gejowskim w Johannesburgu był The Dungeon, który przyciągał zarówno kobiety, jak i mężczyzn, i działał aż do lat 90. Atak policji w 1979 roku na New Mandy’s Club, w którym patroni walczyli, został określony jako RPA Stonewall.

W latach 80-tych, naloty policji na białych klubów gejowskich mniej jak siły rządowe apartheidu znalazł się do czynienia z coraz większym oporem z czarnej populacji. W czarnych townshipach, niektóre z shebeens, nielicencjonowanych barów założonych w domach i garażach ludzi, były przeznaczone dla klientów LGBTQ. Podczas walki z apartheidem, niektóre z tych shebeenów były ważnymi miejscami spotkań dla czarnych gejów i lesbijek walczących w ruchu oporu. Lee’s, shebeen w Soweto, na przykład, był używany jako miejsce spotkań dla czarnych gejów, którzy należeli do Gay Association of South Africa (GASA), ale nie czuli się mile widziani w biurach GASA.

Po ustanowieniu post-apartheid 1996 konstytucji, która zakazała dyskryminacji ze względu na orientację seksualną, jak również rasę, RPA gejowskie życie nocne eksplodowało, choć wiele barów nadal były posegregowane według rasy, a mniej czarnych niż białych chodzić do miejskich barów. Inauguracyjny 2005 gej Shebeen Tour był reklamowany jako gej pub crawl, który zapewni możliwość dla RPA i cudzoziemców, aby „doświadczyć prawdziwej afrykańskiej gejowskiej kultury Shebeen”.

.