Waarom Tuscan Leather het beste Drake-nummer ooit is

Deel I:

In deze introtrack op Nothing Was The Same laat Drake ons dit album niet rustig binnengaan; hij begint rennend. Met een uniek gemixt, hoog geluid, heb je bijna het gevoel dat je in de studio zat met 40 en Drake toen ze het eens waren, ‘dit is het’. De beat is met tussenpozen, komt snel in en uit focus, en Drake rapt er moeiteloos en welsprekend overheen terwijl hij je voortstuwt naar zijn meest geanticipeerde album tot nu toe. Vanaf de eerste keer dat ik naar deze track luisterde (en tot op de dag van vandaag), is dit gedeelte van Tuscan Leather duidelijk een van Drake’s meest solide openingsverses. Maar, in klassieke Drake-stijl, weet de luisteraar dat er een substantiële speling wacht.

Part II (1:45):

Wanneer Drake rapt, “Yeah, Tom Ford Tuscan Leather smellin’ like a brick / Degenerates, but even Ellen love our shit / Rich enough that I don’t have to tell ‘em that I’m rich / Self explanatory, you just here to spread the story, wassup”, is de luisteraar nog steeds afgestemd op de originele beat, maar er is een merkbare verschuiving in de onderstroom van het geluid. Het instrumentale begint, stopt voor een bijna onwaarneembaar moment, en dan, dit is waar woorden falen: het daalt gewoon. De beat die het overneemt is etherisch. Je zou je kunnen voorstellen dat Drake en zijn team dit geluid in de loop der tijd langzaam hebben samengesteld en het in hun zak hebben bewaard, klaar om het te injecteren zodra de perfecte track voorbij kwam. Dit is die track, en naar mijn mening, het is een van de meest kunstig bewerkte druppels in de muziek als geheel, indicatief voor hoe agressief Drake van plan is te komen na de rap game – en iedereen in it.

Part 3 (3:07):

Na springen in de eerste twee verzen voor drie en een halve minuut, en nauwelijks het nemen van een adem, Drake vertraagt het. Hij stelt de retorische vraag: “hoeveel tijd besteedt deze neger aan de intro?”. Het dringt plotseling tot de luisteraar door dat wat ze zojuist hebben meegemaakt – de achtbaan van geestige oneliners, contrasterende beats en verschillende tempo’s – die een hele EP leek te duren, slechts het begin van een onvoltooide ballade besloeg. Met dit laatste couplet brengt Drake het anthem terug naar zijn kern, en rapt hij zowel kalm als zelfverzekerd over zijn jeugd in Forest Hills, waarbij hij die korte gedachten verweeft met terechte gevoelens van superioriteit, en een sporadische emotionele raadgeving aan zijn vrouwen. Deze triade is Drake’s eeuwige brood en boter. In wat een van Drake’s meest grimmige juxtaposities van begin tot eind lijkt te zijn, maakt hij het af met een strik door de initiële beat opnieuw te introduceren, en sluit af met de zin: “how much time is this nigga spendin’ on the intro?”. Nogmaals, wordt men eraan herinnerd dat deze inleidende ballade om af te trappen Drake’s meest verwachte album ooit – op meer dan 6 minuten – is allesbehalve conventioneel.

De outro bestaat uit een off-the-cuff citaat van soul legende Curtis Mayfield, waardoor de gebruiker voldoende ruimte om na te denken over de afgelopen 6 minuten. Je blijft zitten met de vraag, is Drake gewoon een rapper, of is Drake klaar om in de voetsporen van Curtis te treden, en een van de meest invloedrijke muzikanten aller tijden te blijken te zijn? Met een sprankelende en laid-back instrumentale achtergrond, fungeert de outro als een paletreiniger om de luisteraar voor te bereiden op de volgende track.

Het kan niet worden betwist dat Take Care Drake en NWTS Drake twee totaal verschillende dieren zijn. Take Care vertegenwoordigt een meer sceptische kelder artiest, iemand die nog steeds het vinden van hun identiteit voet, en het bewandelen van de fijne lijn tussen een onafhankelijke en mainstream stem. Met de release van NWTS, Drake verbrijzelt deze verwachtingen, en creëert een geheel nieuw genre voor zichzelf, en zichzelf alleen. Er zijn talloze opmerkelijke Drake-nummers, maar Tuscan Leather bewijst aantoonbaar dat Drake bereid is tot het uiterste te gaan om tot koning van de rap gekroond te worden. Zonder refrein, en terwijl hij moeiteloos over de drie unieke beats danst, bewijst Drake dat hij hevig competitief en ongekend dynamisch is. Aan het einde van Tuscan Leather wordt het overduidelijk dat Drake iedereen in deze ruimte kan overtreffen, en dat NWTS het buigpunt zal blijken te zijn dat de basis legt voor Drake’s dynastie, en dat zijn plek als een van de grootste muzieklegendes ooit bezegelt.