Vrouwen tegen vaderschapsfraude – Hoeveel slachtoffers van vaderschapsfraude?

Niemand weet met zekerheid hoeveel slachtoffers van vaderschapsfraude er zijn. Het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Welzijn (HHS) besteedt ongeveer 4 miljard dollar per jaar aan de handhaving van kinderalimentatie. Verder sponsort het enorme onderzoeksinspanningen en demonstratieprojecten, en claimt het krediet voor het vaststellen van meer dan een miljoen vaderschappen per jaar. Het onderhoudt een enorme website.

HHS heeft tot voor kort besloten geen onderzoek te doen naar het aantal slachtoffers van vaderschapsfraude. Deze beslissing was eerder een keuze dan een gebrek aan bewustzijn. In het verslag van de Inspecteur-Generaal van de HHS over de vaststelling van het vaderschap, dat in april 2000 werd gepubliceerd, werd opgemerkt: “Wij hebben in ons onderzoek geen poging gedaan om het aandeel te bepalen van de standaard vaderschapsbeschikkingen die uiteindelijk ongedaan werden gemaakt.”

Het verslag van de Inspecteur-Generaal is een van de weinige overheidsdocumenten die zelfs maar erkennen dat valse vaststelling van het vaderschap het waard zou kunnen zijn om te worden gekwantificeerd.

Zoals in een online-artikel wordt opgemerkt, heeft de regering:

Het vinden van slachtoffers van vaderschapsfraude is niet moeilijk. Televisiepresentator Maury Povich heeft er een carrière van gemaakt om schandalige verhalen over vaderschapsfraude in heel Amerika aan de man te brengen, maar de kinderbijslagbureaucratie heeft ervoor gekozen om ze niet te kwantificeren of te identificeren.

Het enige inzicht van betekenis in het aantal slachtoffers van vaderschapsfraude komt van de American Associations of Blood Blanks, die jaarlijks meldt dat bij ongeveer achtentwintig procent van alle vaderschapstests de beoogde man wordt uitgesloten. In Californië waren er in 2000 158.000 standaard vaderschapsvaststellingen.

Aannemende dat de ongehuwde paren die een groot deel van die standaard vonnissen uitmaken even monogaam waren als het gemiddelde paar dat een DNA-test ondergaat, zouden er in Californië elk jaar ongeveer 44.000 valse vaderschapsvaststellingen zijn op basis van standaard vonnissen. In achttien jaar zouden dat alleen al in Californië bijna 800.000 valse vaderschapsvaststellingen zijn.

Veroordelingen bij verstek zijn niet de enige manier om een valse vaderschapsvaststelling te verkrijgen. Mannen die met de moeder getrouwd zijn wanneer een kind wordt verwekt of geboren, zijn volgens de wet automatisch de “vermoedelijke vader”. De man heeft een zeer beperkte tijd om het vaderschap te betwisten, waardoor nog meer slachtoffers van vaderschapsfraude worden gemaakt. Na de geboorte van een kind vragen ziekenhuizen de vader, of de vermoedelijke vader, om “Erkenning van het vaderschap-formulieren” te ondertekenen, of zij nu zeker weten dat het kind van hen is of niet. Het niet ondertekenen van het formulier wordt negatief beoordeeld. Zelfs als later uit een DNA-test blijkt dat hij niet de vader is, wordt hij toch aansprakelijk gesteld.

In aanmerking genomen alle bronnen van valse vaderschapsvaststellingen en de achttien- tot eenentwintigjarige levensduur van een kinderalimentatiebevel, is een schatting van een miljoen plichtsgetrouwe slachtoffers van vaderschapsfraude in de Verenigde Staten wellicht aan de voorzichtige kant.

Of het aantal nu één miljoen, honderdduizend of tienduizend is, er zijn aanzienlijke aantallen slachtoffers van vaderschapsfraude en zij lijden onder de lasten die worden opgelegd door valse vaststelling van het vaderschap. Helaas is er geen belangstelling voor het tellen of identificeren van het aantal slachtoffers, wat te wijten kan zijn aan het feit dat elke vaderschapsfraude als een schande voor de kinderbijslagbureaucratie wordt beschouwd. Elk slachtoffer van vaderschapsfraude is een potentiële vermindering van de prestatiestatistieken. Alleen de slachtoffers willen geteld worden en zij hebben geen controle over het onderzoeksbudget.