The Grisly History of Brooklyn’s Revolutionary War Martyrs
Wanneer de meeste Amerikanen aan de Revolutionaire Oorlog denken, komen namen als Bunker Hill, Camden, Valley Forge en Brandywine snel in hun gedachten op. New York City is een bijzaak, als het al deel uitmaakt van het gesprek. De uitgestrekte boog die loopt van Boston naar Lexington, Saratoga, Philadelphia, Yorktown en zuidwaarts naar Savannah werd bepaald door heldendaden en getekend met bloed. Loyalistisch New York bezweek vroeg, en offerde niets op.
Of zo gaat het verhaal. In werkelijkheid speelde New York een cruciale rol in de Revolutie. De grootste slag van de oorlog – met meer dan 30.000 strijders, terwijl New York slechts 25.000 inwoners telde – werd niet in New England of de Chesapeake uitgevochten, maar in Brooklyn. De Slag om Brooklyn was een verpletterend verlies voor de Amerikanen, met meer dan 1.500 doden, gewonden of gevangenen.
De riskante nachtelijke terugtocht van George Washington van Brooklyn naar Manhattan was een soort koloniaal tijdperk van Duinkerken. Net als bij de epische evacuatie in 1940 van de door de Duitsers omsingelde Britse troepen uit Duinkerken en andere stranden in West-Frankrijk, vluchtten de Amerikanen voor een vroege aftocht en vochten ze gehard verder.
Maar voor wat betreft de pure, verpletterende verschrikking, komt niets in de buurt van het lijden en de opoffering waarvan men getuige was tijdens de oorlog aan boord van Britse gevangenisschepen. In deze natte, houten bastilles in de wateren van New York stierven meer Amerikanen dan in alle gevechten van de Revolutionaire Oorlog bij elkaar. Meer dan 8.000 Amerikanen stierven in de strijd tussen 1776 en 1783. Ondertussen stierven meer dan 11.000 gevangenen op schepen die voor anker lagen of, vaker nog, aan de grond liepen in de East River. In die gestripte “hulken” werden gevangengenomen soldaten en zeelui onderdeks gepropt in omstandigheden die beestachtig genoemd konden worden als de typering geen belediging voor wilde dieren was.
De meeste zeelieden die in de hulken terechtkwamen, waren afkomstig van kapers en niet van marineschepen. Amerika had geen marine tot oktober 1775. Tijdens de oorlog werden de meeste Amerikaanse zeegevechten gevoerd door particuliere schepen met een Letter of Marque – een vergunning van de regering, waarmee Amerikaanse schepen de Britse schepen mochten aanvallen. De eigenaars, kapiteins en bemanningen van de particuliere schepen maakten winst wanneer buitgemaakte vijandelijke schepen door de Amerikaanse autoriteiten werden veroordeeld en doorverkocht.
De hulken waren niet de enige beruchte gevangenissen die tijdens de oorlog in gebruik waren: verlaten kerken, “suikerhuizen” (of raffinaderijen) en andere gebouwen verspreid over de koloniën boden onderdak aan gevangenen in erbarmelijke omstandigheden, terwijl een groot aantal gevangen genomen Amerikanen en geallieerde strijders naar Engeland werd gestuurd om daar hun straf uit te zitten. Maar de verhalen over actieve brutaliteit en dodelijke verwaarlozing aan boord van de gevangenisschepen – de beruchte HMS Jersey bijvoorbeeld, een voormalig 60-kanon linieschip dat door zijn gevangenen de bijnaam “Hel” kreeg – doen vermoeden dat in die met water verzadigde doodskisten de ergste nachtmerries van de Amerikaanse krijgsgevangenen tot leven kwamen.
In een editie van juli 1778 van de Connecticut Gazette wordt bijvoorbeeld melding gemaakt van de ervaring van ene Robert Sheffield, een van de weinige mannen die ontsnapten aan de hulken in Wallabout Bay (vandaag de dag de plaats van de Brooklyn Navy Yard).
De hitte was zo intens dat we allemaal naakt waren, wat ook goed van pas kwam om het ongedierte kwijt te raken, maar de zieken werden levend opgegeten. Hun ziekelijke gelaatstrekken en afschuwelijke blikken waren werkelijk afschuwelijk; sommigen vloekten en lasterden; anderen huilden, baden en wrongen hun handen; en liepen rond als geesten; weer anderen ijlden, tierden en stormden, allen snakkend naar adem; sommigen dood, en bedorven. De lucht was zo smerig dat men soms geen lamp kon laten branden, waardoor men de lichamen pas miste toen ze tien dagen dood waren. Na zonsondergang werd slechts één persoon tegelijk op het dek toegelaten, waardoor veel vuil in het ruim liep en zich met het lenswater vermengde…
Ook de maaltijden waren dodelijk. Gevangenen moesten zich voeden met beschimmeld brood, ranzig vlees van verdachte herkomst en “soep” gekookt in grote koperen ketels met water uit de East River. De East River is helemaal geen echte rivier, het is een zeestraat. Gekookt in koper produceert het brakke water iets dat meer weg heeft van een giftig slib dan van voedsel.
Iedere dag werden lijken overboord gegooid van de hulken – vijf tot tien lichamen per dag alleen al van de Jersey. Duizenden volledige en gedeeltelijke overblijfselen spoelden uiteindelijk aan langs de kust van Brooklyn. Brooklyners verzamelden er zoveel mogelijk om ze in een plaatselijke tombe te begraven; uiteindelijk werden de stoffelijke resten overgebracht naar een crypte in Fort Greene Park, ongeveer een halve mijl ten zuiden van Wallabout Bay.
In de eerste jaren van de 20e eeuw voegde het beroemde architectenbureau McKim, Mead and White een torenhoge, 149 voet hoge Dorische zuil toe, met daarop een acht ton wegende bronzen vuurkorf, en een 100 voet brede trap die naar het plein boven de Fort Greene crypte leidde. In november 1908 wijdde president William Howard Taft officieel het monument in dat vandaag bestaat.
Veel van de namen van de duizenden die stierven op de gevangenisschepen zijn bekend. Maar niemand is zeker van de namen die in verband worden gebracht met de overblijfselen van de crypte, of zelfs hoeveel het er zijn. Ze liggen door elkaar, botten en stof, in arduinen kisten onder een terrasvormige heuvel in Brooklyn.
“Dit waren gewone burgers,” zegt Brooklyn Parks Commissioner Martin “Marty” Maher, “vechtend voor een land dat nog maar net geboren was. Elke man kreeg vrijheid aangeboden als hij zou zweren te stoppen met vechten. Maar er is geen bewijs dat iemand op het aanbod is ingegaan. Geen enkele gevangene heeft de revolutie afgezworen om zijn vrijheid te krijgen. Niet één.”
Iedere dag vullen talloze mensen Fort Greene Park, op weg naar hun werk, kinderen naar school brengen, tennissen, kletsen op bankjes. Het is een levendige plek die, sinds mensenheugenis, grotendeels werd gemeden door de gezagsgetrouwe lokale bevolking.
Net als andere Brooklyn buurten is Fort Greene getransformeerd door gentrificatie en andere economische en culturele dynamiek. De buurt heeft zichzelf door de jaren heen herhaaldelijk opnieuw uitgevonden, maar het 110 jaar oude Martyrs Monument is een herinnering aan een tijd waarin het onduidelijk was of de Verenigde Staten überhaupt zouden overleven.
Nu bestudeert de National Parks Service dit grotendeels vergeten, gruwelijke hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis – en het zou van invloed kunnen zijn op hoe toekomstige generaties de mensen begrijpen die daar begraven liggen. De NPS overweegt de haalbaarheid om het Prison Ship Martyrs Monument aan te wijzen als een eenheid van het nationale parksysteem. De aanwijzing zou een primeur zijn voor Brooklyn.
“Elk potentieel nieuw park of monument moet aan een aantal reeds lang bestaande criteria voldoen voordat de Park Service aanbeveelt om het aan het systeem toe te voegen,” zegt NPS-gemeenschapsplanner Amanda Jones. “Als een site niet aan één van de criteria voldoet, stoppen we meteen met de studie. De lat ligt erg hoog.”
Zo hoort het ook. En als de Park Service besluit om verder te gaan, spelen de Minister van Binnenlandse Zaken, het Congres en de President allemaal een rol in het lange proces, zonder garantie dat er aan het eind überhaupt een park komt.
Voor Commissaris Maher is alle aandacht voor het Martyrs Monument – ongeacht de uitkomst van de NPS-studies – niet alleen welkom, maar een zaak van zowel persoonlijk als nationaal belang. Maher houdt toezicht op honderden parken, monumenten en speelplaatsen van de Brooklyn Bridge tot Coney Island. Hij mag geen favorieten hebben. Maar als hij over het Martyrs Monument spreekt, zijn zijn passie en trots voelbaar.
“Deze plek is speciaal,” zegt hij, terwijl hij op een paar honderd meter van de crypte staat. Het is een warme, late winterochtend. De zuil van het monument, ooit de hoogste in zijn soort, verheft zich in een zilverkleurige, bewolkte lucht. Het park is levendig met forenzen, joggers en honden die tennisballen najagen die door goed gecafeïneerde baasjes worden gegooid.
“Er is een reden waarom David McCullough zei dat elke Amerikaan hier een bezoek zou moeten brengen,” zegt Maher, “op dezelfde manier waarop elke Amerikaan Arlington National Cemetery zou moeten bezoeken. Het is heilige grond.”
Voor Maher herdenkt het monument een verhaal van moed en veerkracht dat weinig Amerikanen leren kennen, en dat elke Amerikaan zou moeten weten. “Hoe kunnen we vergeten wat zij hebben opgeofferd, zodat wij hier vandaag als Amerikanen kunnen staan? “Dit is een deel van onze erfenis. Op een bepaalde manier, is het waar Amerika begon.”
Leave a Reply