Potentiële predatiepreventie: Herinner vee eraan dat ze kuddedieren zijn
Een horde nieuwsgierige koeien kijkt toe hoe Louchouarn een trailcamera plaatst op het veld van de Spruce Ranching Co-op in Alberta, Canada. Ingezonden foto
Om vee te beschermen tegen roofdieren in West-Canada, testen onderzoekers van de Universiteit van Wisconsin-Madison of vee dat wordt aangespoord om als een kudde te leven, zichzelf zal beschermen tegen wolven en beren.
Onderzocht wordt het back-to-the-future principe dat vee veiligheid zal vinden door terug te keren naar hun wortels als kuddedieren, zegt promovenda Naomi Louchouarn, die afgelopen voorjaar met het experiment begon.
“Als je een kudde wilde hoefdieren ziet, zeg gnoes of kariboes, die een bedreiging onder ogen zien,” zegt Louchouarn, “dan hebben ze altijd de grotere volwassenen aan de buitenkant, naar buiten gericht. Dat geeft meer ogen om problemen op te sporen, en het maakt ook veel meer lichamen voor een roofdier om mee om te gaan. Daarom proberen roofdieren – leeuwen, wolven, wat dan ook – één dier van de kudde te scheiden.”
Het experiment zal procedures testen die zijn ontwikkeld door veehouder Joe Englehart in de uitlopers van Alberta’s Rocky Mountains, net ten noorden van de Amerikaanse grens. Elke zomer houdt Englehart toezicht op ongeveer 6.500 stuks vee die eigendom zijn van 38 boerderijen in de Spruce Ranching Co-op, ongeveer 30 mijl ten zuidwesten van Calgary.
Englehart moedigt de kuddes voorzichtig aan om zich ’s middags te verzamelen – aangezien de meeste roofdieren ’s nachts aanvallen. Hij probeert ook de stress te verminderen door bijvoorbeeld herdershonden uit te sluiten als ze een bepaalde kudde “afschrikken”. Vermindering van stress kan, denkt hij, ziekten als longontsteking verminderen die de dieren kwetsbaarder kunnen maken voor carnivoren.
De koeien wordt niet geleerd te mediteren, maar ze worden wel geobserveerd. Het is een goed teken als ze wat tijd doorbrengen met liggen, “kauwen op hun knabbel.” Nerveus staan of bewegen zijn slechte tekenen.
“Als Joe een kudde verplaatst, zal hij ze langzaam verplaatsen, op een manier die natuurlijker aanvoelt,” zegt Louchouarn. “Als hij door meerdere velden moet, kan hij ze naar een tussenliggend veld brengen en ze daar een dag of twee laten blijven, totdat ze rustig lijken, voordat hij naar het volgende veld gaat. Hij zal het proces niet overhaasten.”
Onderzoeker Naomi Louchouarn, en Englehart, bespreken de plaatsing van camera’s op de veldlocatie. Photo curtesy Wolf Awareness Inc.
De effecten van Engelharts ongebruikelijke hoedmethoden waren duidelijk voor Louchouarn, die afgelopen zomer op het terrein doorbracht. “Als je naar hen toe loopt, zul je moeders horen schreeuwen om hun kalveren en ze zullen veranderen in een kudde waar je niet in de buurt kunt komen.”
Gedomesticeerde hoefdieren – runderen – worden gefokt op onderdanigheid in plaats van waakzaamheid – en de voordelen van Engelhart’s hoedtechnieken zijn niet bewezen. Aldus het experiment in Alberta, dat wordt gesteund door de non-profit Animal Welfare Institute. Afgelopen herfst gaf de groep haar Christine Stevens Wildlife prijs aan Louchouarn voor haar werk in Alberta.
Het vier maanden durende experiment verdeelt de kudde in tweeën. In de ene helft, gedurende een twee maanden durende controle periode, verzorgt Engelhart alleen een groep koeien. Gedurende de volgende twee maanden wordt zijn management aangevuld door een tweede veehouder die soortgelijke technieken gebruikt.
De andere helft van de dieren krijgt dezelfde ervaring, maar in de omgekeerde volgorde.
De studie is ondergebracht bij het Carnivore Coexistence Lab van UW-Madison. Louchouarns adviseur is Adrian Treves, een professor aan het Nelson Institute for Environmental Studies van UW-Madison, die het Lab leidt.
Treves zegt dat hij de principes van medische experimenten aanpast aan de interacties tussen mens en carnivoor. Wanneer hij dus de statistieken van Louchouarn’s studie analyseert, zal hij “blind” – onwetend – zijn over de controle- of behandelingsstatus van de groep. Hetzelfde geldt voor regeringsfunctionarissen die de sterfte in het veld beoordelen.
Het inzetten van veehouders – range riders – om predatie te ontmoedigen is een oud idee, zegt Louchouarn. “Cowboys doen het al heel lang, maar meestal richten ze zich op roofdieren, minder op vee. Als ze een wolf of een beer zien, proberen ze die te verjagen of te volgen, vaak proberen ze hem te doden. Maar Joe zegt dat dat niet werkt, omdat je uiteindelijk het vee achterlaat en ze gestrest raken, en de wolf en de grizzlybeer zijn veel sluwer dan wij.”
Een roedel wolven snuffelt rond voor een trail camera op het Spruce Ranching Co-op veld Foto met dank aan Wolf Awarness Inc.
Een grizzly beer gevangen door een veldcamera. Foto door Wolf Awareness Inc.
De effecten van roofdierbestrijding worden zelden getest, zegt Treves, maar als ze dat zijn, zijn niet-dodelijke controles vaak superieur aan dodelijke controles, zoals schieten of vergiftigen. In een studie uit 2016 bekeken Treves en collega’s gepubliceerde studies die, zegt hij, “voldeden aan de geaccepteerde standaard van wetenschappelijke gevolgtrekking.” Vijf studies maakten gebruik van niet-dodelijke methoden en zeven van dodelijke methoden. Vier niet-dodelijke en twee dodelijke methoden verminderden inderdaad de predatie door vee. Maar twee methoden – beide dodelijk – werden gekoppeld aan een toename van predatie, mogelijk omdat de verwijdering van toppredatoren kleinere roofdieren de kans gaf om te floreren.
De huidige studie is de eerste die een rigoureuze wetenschappelijke methode toepast op range riding, zegt Treves.
Als roofdieren – die in veel ecosystemen als de spil van het ecosysteem worden beschouwd – nog steeds worden lastiggevallen en gedood in naam van de veestapel, stelt Treves, “hebben we gerandomiseerde, gecontroleerde proeven nodig voordat boeren en het publiek advies krijgen over methoden voor roofdierbestrijding, en zeker voordat regeringen er middelen in investeren.”
Vreemd genoeg lijken in het studiegebied in Alberta de verliezen door vleeseters aanzienlijk lager dan de verliezen als gevolg van gif, weer en ziekte, zegt Louchouarn. De regering van Alberta compenseerde ranchers ongeveer $ 59.000 VS voor carnivoorverliezen in de regio tussen 2015 en 2018. “Niettemin zal de meerderheid van de ranchers die hier wonen op een bepaald moment verliezen ervaren van carnivoren,” zegt ze, “dus de perceptie van verliezen is nog steeds hoog.”
Dergelijke verkeerde percepties leiden vaak tot doden, zegt Treves. “Dit heeft vaak te maken met het feit dat een bepaalde familie misschien tot het punt wordt gedreven dat veehouderij onrendabel is en alle anderen zich zorgen maken dat dit met hen zal gebeuren, en ze lobbyen bij regeringen om roofdieren te doden.”
Treves ziet het samenleven van carnivoren als een op wetenschap gebaseerde evenwichtsoefening. “We houden ons bezig met mensen, wilde dieren en huisdieren, allemaal tegelijk. We hebben het niet zozeer over dierenwelzijn, we hebben het over een rechtvaardige afweging van dierbelangen. In ons lab zeggen we dat als we ons gaan bemoeien met het leven van dieren, we ervoor moeten zorgen dat het effectief en ethisch gebeurt.”
Deze studie werd gedeeltelijk gefinancierd door subsidies van het Animal Welfare Institute, het Yellowstone to Yukon Conservation Initiative, en Wolf Awareness Inc.
De manager van Spruce Ranching Co-op, Joe Englehart, controleert de veestapels op het land van de Co-op. Ingezonden foto
Leave a Reply