Herdenking van HMS Hood, het machtige oorlogsschip dat in Clydebank te water werd gelaten

Er is in Clydebank een ceremonie gehouden ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de tewaterlating van een van de grootste oorlogsschepen van Groot-Brittannië.

De slagkruiser HMS Hood werd op 22 augustus 1918 op de scheepswerf van John Brown in Clydebank te water gelaten.

Tot de ingebruikname van het nieuwe vliegdekschip HMS Queen Elizabeth was er nooit een groter Brits oorlogsschip geweest dan “The Mighty Hood”.

Het schip werd in 1941 door het Duitse slagschip Bismarck tot zinken gebracht, waarbij op drie na alle bemanningsleden van de 1.418 man omkwamen.

Clydebuilt

Het leggen van de kiel voor HMS Hood begon op 1 september 1916 op de John Brown Scheepswerf in Clydebank en het werd twee jaar later te water gelaten, net voor het einde van de Eerste Wereldoorlog.

Lady Hood lanceerde Hood in 1918 ter nagedachtenis aan haar overleden echtgenoot Rear Admiral Sir Horace Hood, die sneuvelde op zijn schip, HMS Invincible, in de Slag bij Jutland op 31 mei 1916.

Hood was de laatste slagkruiser gebouwd voor de Royal Navy.

Battlecruisers waren qua grootte en offensief vermogen vergelijkbaar met slagschepen, maar hadden gewoonlijk minder bepantsering zodat ze hogere snelheden konden bereiken.

Het schip was uitgerust met acht 15-inch kanonnen en kon 32 knopen halen.

HMS Hood werd meer dan 20 jaar lang vereerd als het machtigste oorlogsschip ter wereld en verdiende de bijnaam “The Mighty Hood”.

Maar in mei 1941 – tijdens de slag om de Straat van Denemarken in de Noord-Atlantische Oceaan – werd het tot zinken gebracht door het Duitse slagschip Bismarck.

De Britse en Duitse schepen werden gescheiden door ongeveer 10 mijl zee, maar de Bismarck vond al snel zijn doel.

De Bismarck was waarschijnlijk het krachtigste oorlogsschip dat op dat moment in dienst was en de Hood was eerder een slagkruiser dan een slagschip.

Dit betekende dat het minder bepantsering had dan een slagschip, met name horizontale bepantsering tegen scherpvuur – granaten die van grote hoogte op grote afstand neerkomen.

HMS Hood werd getroffen door verschillende Duitse granaten in de buurt van zijn munitiemagazijnen, die vervolgens ontploften, waardoor het schip zonk.

HMS Hood werd getroffen door verschillende Duitse granaten in de buurt van zijn munitiemagazijnen, die vervolgens ontploften, waardoor het schip zonk.

HMS Hood startte een grootscheepse achtervolging van de Royal Navy op de Bismarck, die drie dagen later werd vernietigd. Meer dan 2.000 Duitse matrozen verloren hun leven.

• Zinking van WO2-schip HMS Hood herdacht
• HMS Hood’s bel onthuld 75 jaar nadat beschoten schip zonk
• Hoe Schotland hielp de Bismarck te laten zinken

Raaradmiraal Philip Wilcocks, de voorzitter van de HMS Hood Association, vertelde BBC Radio’s Good Morning Scotland: “Hood was het grootste schip in de Royal Navy tot onze twee nieuwe vliegdekschepen.

“Ze was, in het interbellum, de iconische figuur voor de Royal Navy, voor het land, en in die dagen, voor het Rijk.”

Raar Admiraal Wilcocks zei dat de John Brown werf in Clydebank gewend was om grote schepen te bouwen, maar toen Hood te water werd gelaten was het de grootste ooit in het Verenigd Koninkrijk.

Hij zei dat Hood het grootste deel van haar tijd patrouilleerde rond de UK of in de Middellandse Zee.

“Maar in 1923 ging ze de wereld rond met het Special Service Squadron,” zei hij.

“Ze ging naar Zuid-Afrika, Sri Lanka, Maleisië, Singapore, Nieuw-Zeeland, terug over de Stille Oceaan naar de Verenigde Staten.

“Op dat moment was ze een van de grootste schepen die door het Panamakanaal ging.

“Ze eindigde in Canada en kwam daarna terug. Ze was bijna een jaar bezig met een reis rond de wereld.”

Rear Admiral Wilcocks zei dat het zinken een tragedie was, die leidde tot een van de grootste verliezen van levens voor de Royal Navy.

“Het was het equivalent van drie bataljons aan troepen die in drie minuten verloren gingen,” zei hij.

“Mijn oom, de jongste broer van mijn vader, kwam aan boord om het leven.”

“Mijn grootmoeder was kapot van het verlies, maar zij was slechts een van de velen die het verlies van zoveel mensen moesten verwerken.”