Golf van Mexico

De Golf van Mexico, en zijn buur de Caraïbische Zee, is een maritiem gebied van de Atlantische Oceaan dat bijna volledig omgeven is door het Amerikaanse continent en de eilanden. Om deze reden wordt de combinatie van de twee door sommigen aangeduid als de Amerikaanse Middellandse Zee. Mexico heeft uitgestrekte continentale plateaus die tot diep in de zee reiken, de Caribische plateaus zijn kleiner en eindigen in afgronden die 2000 tot 3000 meter diep zijn. In beide zeeën is overvloedig wetenschappelijk onderzoek verricht; de geschiedenis van hun geologische evolutie vertoont echter nog belangrijke leemten in de kennis. Terwijl de Caraïbische Zee geïsoleerde seismische gebeurtenissen en vulkaanuitbarstingen vertoont, is het bekken van de Golf van Mexico geologisch meer georganiseerd.

Beide zeegebieden zijn met de Atlantische Oceaan verbonden door talrijke zeestraten en doorgangen die, via talrijke kanalen, uitmonden in de Stille Oceaan. De uitwisseling van watermassa’s tussen de verschillende zeebekkens is echter beperkt, aangezien de communicatiegebieden meestal ondiep water zijn. Het Kanaal van Yucatan verbindt de Caribische Zee met de Golf van Mexico. Het water van het Caribisch gebied is helder, heeft een lager zoutgehalte dan dat van de Atlantische Oceaan en stroomt tegen de wijzers van de klok in. Het water stroomt het Caribisch gebied binnen, hoofdzakelijk via de zeestraten van de Kleine Antillen, waar het opwarmt en het gebied verlaat via het Kanaal van Yucatan in de richting van de Golf van Mexico. Deze wateren vormen hier de bronnen van de Golfstroom. De Caraïbische Zee ligt in de noordelijke zone van de passaatwinden en wordt derhalve gekenmerkt door de constante aanwezigheid van oostelijke winden. De zwaarste regenval doet zich voor tijdens de hete tropische zomer. Dit is ook de tijd waarin de meeste orkanen uit de Atlantische Oceaan de Amerikaanse Middellandse Zee bereiken, terwijl plaatselijk gevormde tropische cyclonen zeldzaam zijn.

De warme wateren van de Golf van Mexico en de Caribische Zee herbergen een van de meest spectaculaire en biologisch diverse ecosystemen op aarde. Naast zeldzame soorten zoals zeekoeien, speelse gevlekte dolfijnen en reusachtige walvishaaien, zijn er zeeschildpadden, alligators en verschillende soorten kraanvogels in overvloed. Vooral de Golf van Mexico staat bekend om zijn rijke visserij, waarvan de belangrijkste soorten bijvoorbeeld zeeforel, zalm, tong, makreel, tonijn, zeilvis, mojarra, tandbaars en cubera zijn.

De regio heeft te kampen met ernstige milieuproblemen. Toerisme, sportvisserij en commerciële visserij hebben reeds enkele kleine koraaleilanden verwoest. Lokale garnaalvissers komen in conflict met schildpaddenbeschermers en natuurbeschermers maken zich zorgen over de grote bijvangst van bedreigde diersoorten. De achteruitgang van sommige pelikaan- en kraanvogelsoorten is de laatste jaren echter tot staan gebracht, en milieugroeperingen zijn nu actief in het beschermen van veel van de kleine eilanden.

Olie en aardgas, ijzererts, bauxiet, suiker, koffie en bananen zijn enkele van de belangrijkste handelsgoederen van de Amerikaanse Middellandse Zee. In deze maritieme regio bevinden zich duizenden olie-exploratieplatforms en raffinaderijen, waardoor accidentele lekkages en platformbranden bijna onvermijdelijk zijn en moeilijk te controleren. Bovendien is deze regio economisch sterk afhankelijk van de Amerikaanse en Europese handel, alsmede van de toeristenindustrie.

Afbakeningsovereenkomsten zeegrenzenEdit

• Verenigde Mexicaanse Staten en de Republiek Cuba. Overeenkomst betreffende de afbakening van de maritieme ruimten van de Verenigde Mexicaanse Staten en de Republiek Cuba, in de gebieden waar deze ruimten aan elkaar grenzen als gevolg van de instelling van de exclusieve economische zone van Mexico en de eventuele instelling van een economische zone van Cuba (of het equivalent daarvan), van 26 juli 1976.

• Verenigde Mexicaanse Staten en de Verenigde Staten van Amerika. Verdrag tot regeling van grens- en hangende geschillen en tot handhaving van de Bravo- en de Coloradorivier als internationale grens tussen de Verenigde Mexicaanse Staten en de Verenigde Staten van Amerika, van 23 november 1970; Verdrag inzake zeegrenzen tussen de Verenigde Mexicaanse Staten en de Verenigde Staten van Amerika, van 4 mei 1978; en Verdrag tussen de regering van de Verenigde Mexicaanse Staten en de regering van de Verenigde Staten van Amerika inzake de afbakening van het continentaal plat in het westelijk deel van de Golf van Mexico, buiten 200 zeemijl, van 9 juni 2000.

• Verdrag tussen de regering van de Verenigde Mexicaanse Staten en de regering van de Verenigde Staten van Amerika inzake de afbakening van het continentaal plat in het westelijk deel van de Golf van Mexico, buiten 200 zeemijl, van 9 juni 2000.

• Verenigde Staten van Amerika en Republiek Cuba. Overeenkomst inzake de zeegrenzen tussen de Verenigde Staten van Amerika en de Republiek Cuba, 16 december 1977.

GeschiedenisEdit

Hoewel Christoffel Columbus wordt genoemd als de ontdekker van Amerika, bereikte geen van de schepen op zijn vier reizen de Golf van Mexico. In 1492 nam hij namens de Spaanse kroon bezit van de Bahamas, in de overtuiging dat hij een nieuwe zeeroute naar Azië had gevonden. Op zijn volgende reizen voer Columbus alleen in de wateren van de Caribische Zee, rond de eilanden Cuba en Hispaniola. De eerste Europeaan die de wateren van de Golf van Mexico verkende was Amerigo Vespucci in 1497. Hij volgde de continentale kustlijn van Midden-Amerika alvorens terug te keren naar de Atlantische Oceaan door de Straat van Florida, tussen het schiereiland Florida en het eiland Cuba. In zijn brieven beschreef Vespucio deze reis, en toen Juan de la Cosa terugkeerde naar Spanje produceerde hij een beroemde kaart waarop Cuba al als een eiland staat afgebeeld (Juan de la Cosa kaart).

In 1506 nam Hernán Cortés deel aan de verovering van Hispaniola en Cuba, en kreeg voor zijn inspanningen een groot landgoed en indiaanse slaven. In 1510 vergezelde hij Diego Velázquez de Cuéllar, een adjudant van de gouverneur van Hispaniola, op diens expeditie om Cuba te veroveren. In 1518 gaf Velázquez hem het bevel over een expeditie om het binnenland van Mexico te verkennen en veilig te stellen voor kolonisatie.

In 1517 ontdekte Francisco Hernández de Córdoba het schiereiland Yucatán, de eerste Europeaan die op het Amerikaanse continent een geavanceerde beschaving aantrof, met stevig gebouwde gebouwen en een complexe sociale organisatie die hij als vergelijkbaar met die van de Oude Wereld beschouwde; hij had ook reden om te hopen dat het nieuwe land goud zou bevatten. Dit alles zette aan tot nog twee expedities, de eerste in 1518, onder leiding van Juan de Grijalva, en de tweede in 1520, onder leiding van Hernán Cortés, die leidden tot Spaanse verkenning, militaire invasie en uiteindelijk de vestiging en kolonisatie die bekend staat als de verovering van Mexico. Hernández heeft de voortzetting van zijn werk niet meer mogen meemaken: hij stierf in 1517, het jaar van zijn expeditie, ten gevolge van verwondingen en extreme dorst opgelopen tijdens de reis, en teleurgesteld toen hij vernam dat Diego Velázquez aan Grijalva voorrang had gegeven als kapitein van de volgende expeditie naar de Yucatán.

In 1523 zeilde Ángel de Villafañe naar Mexico-stad, maar leed onderweg schipbreuk langs de kust van Padre Island, Texas, in 1554. Toen het nieuws van de ramp Mexico Stad bereikte, verzocht de onderkoning om een reddingsvloot en stuurde Villafañe onmiddellijk op pad om over land de met schatten beladen schepen te zoeken. Villafañe reisde naar Pánuco en huurde een schip om hem naar de plaats te vervoeren, die vanuit die gemeenschap reeds was bezocht. Hij kwam op tijd om García de Escalante Alvarado (neef van Pedro de Alvarado), de bevelhebber van de bergingsoperatie, te begroeten toen Alvarado op 22 juli 1554 over zee aankwam. Het team werkte tot 12 september om de schat van Padre Island te bergen. Dit verlies, in combinatie met andere scheepsrampen in de Golf van Mexico, was de aanleiding tot een plan om een nederzetting te stichten aan de noordkust van de Golf om de scheepvaart te beschermen en de redding van schipbreukelingen te bespoedigen. Als gevolg daarvan werd de expeditie van Tristán de Luna y Arellano uitgezonden, die op 15 augustus 1559 in de baai van Pensacola aan land ging.

Op 11 december 1526 verleende Karel V aan Pánfilo de Narváez een vergunning om aanspraak te maken op wat nu de golfkust van de Verenigde Staten is, bekend als de Narváez-expeditie. Het contract gaf hem een jaar de tijd om een leger op de been te brengen, Spanje te verlaten, groot genoeg te zijn om ten minste twee steden van elk 100 mensen te stichten, en nog twee forten ergens langs de kust te belegeren. Op 7 april 1528 zagen zij land ten noorden van wat nu Tampa Bay is. Hij draaide naar het zuiden en zeilde twee dagen lang op zoek naar een grote haven die Miruelo, de meesterloods, kende. Ergens in die twee dagen ging een van de resterende vijf schepen verloren op de ruige kust, maar verder is er niets over hem bekend.

Hoewel Spanje de controle over dit zeegebied gedurende de volgende eeuwen behield, werden er ook kolonies gesticht op de oostelijke Caribische eilanden door andere landen zoals Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland en Denemarken.In 1697 zeilde Pierre Le Moyne d’Iberville uit Frankrijk en werd door de Minister van Marine gekozen om een expeditie te leiden om de monding van de Mississippi te ontdekken en het door de Engelsen begeerde Louisiana te koloniseren. Iberville’s vloot zeilde op 24 oktober 1698 uit Brest. Op 25 januari 1699 kwam Iberville aan op Santa Rosa Island bij Pensacola, gesticht door de Spanjaarden, zeilde van daar naar Mobile Bay en verkende Massacre Island, later omgedoopt tot Dauphin Island. Hij liet het anker vallen tussen Cat Island en Ship Island, en op 13 februari 1699 verhuisde hij naar het vasteland, Biloxi, met zijn broer Jean-Baptiste Le Moyne de Bienville. Op 1 mei 1699 was een fort voltooid aan de noordoostkant van Biloxi Bay, net achter wat nu Ocean Springs, Mississippi is. Dit fort stond bekend als Fort Maurepas of Oud Biloxi. Enkele dagen later, op 4 mei, zeilde Pierre Le Moyne naar Frankrijk, zijn tienerbroer, Jean-Baptiste Le Moyne, achterlatend als tweede bevelhebber van het Franse detachement.

Tot het begin van de 19e eeuw stond de Golf van Mexico bekend onder de naam Seno Mexicano of Seno Mejicano.

In de 19e eeuw waren er veel Amerikaanse koopvaardijschepen die de Golf van Mexico bevoeren.

Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn veel Caribische eilanden de thuisbasis van Amerikaanse militaire bases, die werden opgericht om het Panamakanaal te beschermen. De marinebasis van Guantánamo Bay, Cuba (gebouwd in 1899), is de oudste Amerikaanse militaire installatie in het Caribisch gebied.

In het gedeelte van de Golf van Mexico dat overeenkomt met de noordkust van het schiereiland Yucatan, in de richting van het Kanaal van Yucatan, zou 65 miljoen jaar geleden een meteoriet zijn neergekomen, die een krater met een diameter van 180 km heeft gevormd, de Chicxulub-krater genaamd, en die het uitsterven van dinosaurussen en andere diersoorten heeft veroorzaakt.