Getankt worden: One Writer’s 60 Minutes in Sensory Deprivation

Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd in augustus 2015.

Het was niet echt in me opgekomen om bang te zijn om in een pikdonkere, top-sealed tank te drijven, totdat een moedigere en beter aangepaste vriendin zei dat ze altijd al een geheime hunkering had gevoeld om het te proberen, maar bang was. “Bang voor wat?” vroeg ik, hoewel mijn gedachten toen al op hol sloegen: de zware lucht, de angst voor de afsluiting, het risico om in slaap te vallen en water in te ademen. Ik stelde me voor hoe ik uit de tank werd gehaald, zoals Jason Bourne uit de Middellandse Zee, technisch nog in leven, maar zonder herinneringen aan het leven. (“Ik heb professionele vaardigheden die ik niet begrijp!” schreeuwde ik. “Ik kan extreem lang achter een bureau zitten!”) Floaten, bekend als Restricted Environmental Stimulation Therapy (REST), belooft veel voordelen voor de levensstijl, waaronder blijvende rust, verhoogde creatieve gedachten, en een soepelere huid. Toen het uur van mijn eerste onderdompeling naderde, begon ik me echter af te vragen of ik mezelf misschien rustiger zou vinden op een plek die niet de exacte ervaring van de dood nabootste.

Tanks voor sensorische deprivatie, ooit populair bij stoners, wetenschappelijke genieën en het soort mensen dat het liefst hun eigen chakra-kristallen oppoetst, doen opnieuw hun intrede in onze cultuur in meer gangbare therapeutische vormen. Het is nu mogelijk om er na de lunch in te gaan liggen, net zoals je een kuuroord zou bezoeken – behalve dat tanks, in tegenstelling tot kuuroorden, niet alleen bedoeld zijn om het lichaam te helpen maar ook om de geest te dienen. Een REST-tank is gevuld met ongeveer tien centimeter water, waarin duizend pond Epsomzout is opgelost. Deze oplossing, die bijna verzadigd is, is zo drijvend dat men er niet in kan blijven drijven, zelfs met inspanning. En het water is precies op lichaamstemperatuur, waardoor het normale gevoel van afzonderlijke ledematen in de ruimte wordt verduisterd; de oren van de drijver zinken net onder de waterlijn, waardoor slechts twee zintuigen – reuk en smaak – onaangeroerd blijven. De meeste mensen hebben geen tijd doorgebracht zonder zicht, geluid en gevoel sinds ze de baarmoeder verlieten. Een groot deel van de intrige van de floatcabines gaat over de vraag hoe de hersenen in zulke bizarre omstandigheden reageren.

Ik hoopte het te kunnen proberen zonder al te ver van huis te gaan, letterlijk of figuurlijk. Ik was de laatste tijd niet zo op mijn gemak – chagrijnig, ongeduldig, geïrriteerd door het werk – maar in New York was net een gloednieuw, luxe floatcentrum geopend, Lift / Next Level Floats, kennelijk om tegemoet te komen aan mensen die net zo omzichtig en wereldmoe zijn als ik. Het klonk veelbelovend. Op een middag, na een aantal geestdodende telefoontjes, ging ik naar Lift, in de buurt van het centrum van Brooklyn, voor mijn onderdompeling. De oprichters, Gina Antioco en David Leventhal, ontmoetten me in hun lichte, loft-achtige lounge. Ze boden thee aan.

“We wilden een omgeving creëren die massa-aantrekkingskracht had,” legde Antioco, die een korte broek en een T-shirt droeg, uit. Ze was vroeger een catering manager die aan slapeloosheid leed; ze probeerde zintuiglijk-deprivatie floaten als een oplossing. Op een conferentie in Portland in 2013 ontmoette ze Leventhal, een gespierde man van middelbare leeftijd met een Clubmaster bril. Jarenlang was hij partner geweest bij een advocatenkantoor. Toen besloot hij dat hij wilde gaan floaten. “De industrie heeft net een verbazingwekkende opleving doorgemaakt,” zei Leventhal. “Veel centra in het verleden hebben zichzelf opgekrikt – ze zijn schraperig en vindingrijk.” Met Lift, dat tot nu toe zo’n achthonderd New Yorkers heeft laten floaten, streefden ze ernaar om de hogere mainstream van de markt te vangen – mensen die misschien hun bedenkingen hebben over floaten in het appartement van een vreemde, wat van oudsher de manier is waarop veel centra werkten – en om een bedrijf te creëren dat elders zou kunnen worden uitgebreid als de populariteit ervan zou groeien.