Fenway (parkway)

AchtergrondEdit

In 1875 keurden de kiezers van de stad Boston en de wetgevende macht van Massachusetts de oprichting van een parkcommissie goed om de aanleg van openbare parken in de stad te bevorderen. Frederick Law Olmsted, de landschapsarchitect van New York City’s Central Park, begon steeds meer tijd door te brengen in het gebied en werd in het midden van de late jaren 1870 door de parkcommissie gevraagd om jurylid te zijn bij een ontwerpwedstrijd voor de aanleg van een nieuw park waaraan 23 kandidaten meededen. Olmsted was van mening dat alle ingediende plannen onder de maat waren en ofwel geen rekening hielden met overstromingscontrole ofwel zich er te veel op concentreerden en het openbare parkaspect verwaarloosden. De Muddy River en de Stony Brook stroomden door de Back Bay Fens (de vennen) die in die tijd onderhevig waren aan getijdenstroming, overstromingen door stormen en lozing van rioolwater. De teleurgestelde parkcommissie vroeg Olmsted vervolgens om haar professionele adviseur en hoofdlandschapsarchitect te worden. Onder zijn leiding kreeg wat nu de Emerald Necklace wordt genoemd vorm. Hij liet de vennen uitbaggeren, egaliseren, beplanten en veranderde ze in een schijnbaar natuurlijk zoutmoeras om het stromende water te absorberen en te zuiveren. Vervolgens legde hij een reeks parken aan die zich uitstrekten van de Fens bij de bestaande Commonwealth Avenue Greenway tot Franklin Park enkele kilometers verderop. De parken werden met elkaar verbonden door schilderachtige parkwegen, waarvan de Fenway er een is rond de oostelijke en zuidelijke zijden van de Fens.

De sierlijke gevels van de gebouwen aan 80 en 84 Fenway.

Toen de plannen werden gemaakt, dacht men dat de gebouwen die aan de Fenway werden gebouwd onderdak zouden bieden aan welgestelde bewoners en dat het hele gebied een eersteklas buurt zou worden. Toen de waarde van het onroerend goed steeg, waren het echter de onderwijsinstellingen die langs de route van de Fenway verrezen. In 1907 waren er tweeëntwintig op onderwijs gerichte organisaties, waaronder negen hogescholen en universiteiten die zich aan de Fenway hadden gevestigd. Residentiële gebouwen die werden gebouwd moesten hun gevels laten goedkeuren door de Park Board, zodat een “slecht uitziend gebouw de waarde van de hele buurt deprecieert”. Bovendien kon de parkraad zelf bepalen of een voorgesteld gebouw geschikt was voor een gevel langs het park en de parkway. De hoop van deze bouwbeperkingen was dat de Fenway er beter uit zou gaan zien dan de omliggende straten.

Als onderdeel van het Metropolitan Park System of Greater Boston wordt de Fenway onderhouden door het Massachusetts Department of Conservation and Recreation (DCR), in plaats van de stad Boston.

NaamgevingEdit

In 1887 werd het stuk parkweg van Boylston Street tot Jamaica Pond door de Boston Park Commissioner oorspronkelijk aangeduid als een enkele groep genaamd “de Parkway”, waarbij de huidige namen Fenway, Jamaicaway en Riverway later dat jaar door de park commission werden goedgekeurd. Voorlopige namen voor de Fenway die in 1885 werden voorgesteld waren Rumford, Longview en Riverdale, hoewel de parkcommissie vond dat de naamgeving aan de volgende criteria moest voldoen. Voor het hele parkway-systeem moest elke wegnaam op een consistente manier eindigen, “natuurlijk helpen om het idee van continuïteit en eenheid vertrouwd te maken bij het publiek, en, als zo’n einde kort, eenvoudig en algemeen was, zou het in verschillende opzichten een gemak zijn”. Bovendien wensten zij dat de namen werden “afgeleid van een topografische of historische plaatselijke omstandigheid”. Bijvoorbeeld, “in plaats van de Riverdale Road Riverway te heten”. In een rapport uit 1879 waarin het plan voor de parken en wegen werd geschetst, werd het gebied waar de Fenway doorheen zou lopen beschreven als een “stinkende weide”. De parkcommissie koos vervolgens de “Back Bay Fens” als naam voor het park en “Fenway” als naam voor de parkway omdat deze er doorheen liep.

AanlegEdit

De Fenway was de eerste van de door Olmsted aangelegde parkways en het werk eraan begon in de jaren 1880, terwijl het werk aan de anderen in de jaren 1890 begon. Het werk begon bij de aansluiting op Boylston Street en een groot deel van de stoeptegels en goten in het gebied was in 1885 gelegd. In 1888 was de weg voltooid van Boylston Street tot Westland Avenue, maar kon niet verder naar het zuiden worden aangelegd vanwege vertraging bij het verkrijgen van meer vulmateriaal. Het verslag van de ingenieur van de stad Boston vermeldde een vertraging in de verwerving van eigendom van daar tot het eindpunt van Brookline Avenue als het probleem, aangezien de vulling bestond uit het opgebaggerde materiaal van het nieuwe pad van de Muddy River. De werkzaamheden werden voortgezet nadat de rest van het land was verworven en de weg was in 1890 voltooid tot aan het kruispunt van Parker en Huntington Avenue (tegenwoordig Forsyth Way bij het Museum of Fine Arts). De aanleg van de parkway eindigde begin 1893 en de voltooide lengte van de Fenway opende kort daarna.