False Statements / False Claims

United States v. Bowling, 770 F.3d 1168 (7th Cir. 2014)

De verdachte werd beschuldigd van het afleggen van een valse verklaring op een vuurwapenformulier dat hij invulde om een vuurwapen te kunnen kopen. Hij ontkende dat hij een veroordeelde misdadiger was. In feite was hij een veroordeelde misdadiger (een feit dat hij tijdens het proces erkende), maar hij beweerde dat hij zich in de feiten vergiste toen hij het formulier invulde, omdat hij, toen hij schuld bekende aan het basisdelict, dacht dat het een misdrijf was. Hij trachtte tijdens het proces inzake de valse verklaring bewijs aan te voeren dat de openbare aanklager in de vorige zaak een aanbod had gedaan aan de advocaat van de verdediging in die zaak waarin een strafvermindering werd aangeboden, die de advocaat vervolgens aan de beklaagde had meegedeeld. Dit, zo stelde hij, was de bron van zijn verwarring. Het uitsluiten van dit bewijs was reversible error.

United States v. Hale, 762 F.3d 1214 (10th Cir. 2014)

Tijdens de vergadering van schuldeisers in een faillissementszaak werd de verdachte gevraagd: “Naar uw beste weten en overtuiging, is de informatie in uw verzoekschrift, verklaringen, schema’s en gerelateerde faillissementsdocumenten waar, volledig en nauwkeurig?” Deze vraag is dubbelzinnig, omdat niet duidelijk is of de waarheidsgetrouwheid van het antwoord wordt afgemeten aan het tijdstip waarop de verklaring is afgelegd (d.w.z. de faillissementsschema’s zijn ingediend) of aan het tijdstip van de bijeenkomst van schuldeisers. In dit geval was de dubbelzinnigheid belangrijk, omdat de verweerder na de indiening van de schema’s vernam dat een van de activa aanzienlijk meer waard was dan wat hij op het schema had vermeld. Vanwege deze dubbelzinnigheid kon de verdachte niet worden veroordeeld voor het afleggen van een valse verklaring in een faillissementsprocedure.

United States v. Ashurov, 726 F.3d 395 (3rd Cir. 2013)

Het is een misdrijf onder 18 U.S.C. §1546, om willens en wetens een valse verklaring onder ede af te leggen van een document dat vereist is door de immigratiewetten. Het is ook een misdrijf “om willens en wetens een dergelijk document te overleggen dat een dergelijke valse verklaring bevat”. Dit laatste artikel is dubbelzinnig met betrekking tot de vraag of het document onder ede moet zijn afgelegd. Het woord “such” suggereert dat het document onder ede moet zijn, maar die tweede wet verwijst alleen naar een “valse verklaring” die in het document staat. De Third Circuit, met toepassing van de Rule of Lenity, oordeelt dat de laatste bepaling ook het bewijs vereist dat het document onder ede is afgelegd.

United States v. White Eagle, 721 F.3d 1108 (9th Cir. 2013)

Het louter niet onthullen van het misdrijf van een ander is niet voldoende om een valse verklaring strafbaar te stellen onder § 1001. Het feit dat de verdachte een verklaring aflegde over het gedrag van een andere persoon (een gedeeltelijke onthulling), en naliet te onthullen dat de andere persoon een strafbaar feit had gepleegd, is geen “stilzwijgende verklaring” die een veroordeling ondersteunt. Zie ook United States v. Safavian, 528 F.3d 957 (D.C.Cir. 2008).

United States v. Phillips, 731 F.3d 649 (7th Cir. 2013)

In deze en banc beslissing oordeelde de Seventh Circuit dat de gedaagden bewijs hadden moeten mogen introduceren dat de gedaagden (die werden beschuldigd van het afleggen van een valse verklaring aan een bank in strijd met § 1014) door hun makelaar werden verteld dat liegen in antwoord op bepaalde vragen op een leningaanvraagformulier was toegestaan. Th bewijs was relevant voor de vraag of de verdachten daadwerkelijk wisten dat hun antwoorden vals waren en of zij geloofden dat het op die manier beantwoorden van de vragen de beslissing van de bank zou “beïnvloeden”.

United States v. Castro, 704 F.3d 125 (3rd Cir. 2013)

De verdachte werd veroordeeld voor het afleggen van een valse verklaring toen hij zei dat hij geen geld had ontvangen van de smeergeld-betaler. Hij pleitte later schuldig aan gerelateerde aanklachten en tekende een afstandsverklaring van beroep. Wat de veroordeling voor het afleggen van een valse verklaring betreft, was wat hij zei in werkelijkheid waar (zonder dat hij het wist), omdat het geld was betaald door een overheidsagent die zich voordeed als een medeplichtige van de omkoper. De Third Circuit oordeelde dat de veroordeling voor het afleggen van een valse verklaring niet kon worden gehandhaafd, omdat wat de verdachte zei waar was en het bovendien een manifest onrecht zou zijn om de afstand van beroep op deze telling van de veroordeling te handhaven.

United States v. Kurlemann, 736 F.3d 439 (6th Cir. 2013)

Een materiële weglating op een aanvraag voor een banklening is geen “valse verklaring” onder 18 U.S.C. § 1014. Een materiële omissie kan neerkomen op fraude, maar § 1014 verbiedt alleen valse verklaringen, geen fraude.

United States v. Alexander, 679 F.3d 721 (8th Cir. 2012)

Om te slagen in een § 1014 valse verklaring vervolging, moet de overheid vaststellen dat het slachtoffer financiële instelling was FDIC verzekerd. In dit geval bewees de overheid dat Bank of America FDIC-verzekerd was, maar niet dat Bank of America, N.A. of Bank of America Mortgage FDIC-verzekerd was of dat de laatste twee instellingen dochterondernemingen van Bank of America waren, zodat zij in aanmerking kwamen voor § 1014.

United States v. Fontenot, 665 F.3d 640 (5th Cir. 2011)

De verdachte, een staatspoliticus, “leende” geld van twee zakenmannen. De lening was in contanten en was illegaal volgens de campagnefinancieringswetten van de staat. Later vulde de verdachte een leningaanvraag in bij een bank en verzuimde deze “schuld” te vermelden en werd vervolgd voor het afleggen van een valse verklaring onder zowel § 1001 als § 1014. De Fifth Circuit oordeelde dat het niet vermelden van een onwettige schuld geen valse verklaring is. Als de schuld niet afdwingbaar is, kwalificeert deze niet als “schuld” zoals die term in het algemeen wordt opgevat.

United States v. Spurlin, 664 F.3d 954 (5th Cir. 2011)

Omwille van enige dubbelzinnigheid in de vraag op het formulier die de verdachte naar verluidt onjuist beantwoordde, kon een veroordeling wegens valse verklaring niet worden volgehouden.

United States v. Smith, 641 F.3d 1200 (10th Cir. 2011)

De plaats van vervolging wegens valse verklaring is de plaats waar de verklaring werd afgelegd. In dit geval probeerde de overheid de verdachte te vervolgen in het rechtsgebied waar de valse verklaring was afgelegd. De regering voerde aan dat er een “substantial contacts” test was voor de plaats van vervolging. De Tiende Circuti verwierp deze theorie.

United States v. Ford, 639 F.3d 718 (6th Cir. 2011)

De verdachte maakte zijn financiële relatie met bepaalde entiteiten niet bekend op zijn staatsopenbaarmakingsformulieren (hij was een senator van de staat). De Sixth Circuit oordeelt dat deze “valse verklaringen” niet binnen de jurisdictie van een federaal agentschap vielen en daarom niet de basis konden vormen voor een § 1001-overtreding. Het feit dat het onderwerp van de niet-openbaarmaking een entiteit was die federale financiering ontving, maakte de valse verklaring niet binnen de jurisdictie van een federale instantie.

United States v. Goyal, 629 F.3d 912 (9th Cir. 2010)

De beklaagde werd beschuldigd van effectenfraude in verband met de methode waarmee hij bepaalde verkopen boekte. Volgens de regering was de methode in strijd met de GAAP. Het bewijs tijdens het proces slaagde er echter niet in om de materialiteit van de onjuiste voorstellingen die op de financiële overzichten werden gegeven, te bewijzen. De rechtbank heeft ook de aanklacht met betrekking tot het liegen tegen accountants nietig verklaard. De reden voor de verwerping van deze aanklachten was deels dat niet was bewezen dat de verdachte een verwijtbare geestesgesteldheid had (d.w.z. opzettelijke en bewuste misleiding).

United States v. Saybolt, 577 F.3d 195 (3rd Cir. 2009)

Vervolging op grond van 18 U.S.C. § 286 voor samenspanning om de overheid te bedriegen door een valse, frauduleuze of fictieve claim bij de overheid in te dienen, vereist bewijs dat de verdachten samenspannen om een materiële valse verklaring in te dienen. Anderzijds vereist § 287, dat eenvoudigweg het indienen van een valse vordering verbiedt, geen bewijs van materialiteit.

United States v. Hayes, 574 F.3d 460 (8th Cir. 2009)

Hoewel de overheid bewees dat het formulier dat naar de overheidsinstantie werd gestuurd in verband met het thuiszorgagentschap van de beklaagde een valse verklaring bevatte, was er onvoldoende bewijs dat de beklaagde wist dat de valse verklaring bij de instantie werd ingediend. Het formulier was ingevuld door een mede-samenzweerder.

United States v. Ali, 557 F.3d 715 (6th Cir. 2009)

De beklaagde werd beschuldigd van het afleggen van een valse verklaring op een naturalisatiedocument. Hij was getrouwd geweest met een Canadese vrouw en vervolgens, voordat de scheiding werd afgerond, trouwde hij met een vrouw in Georgia. Hij antwoordde op een vraag op een naturalisatieformulier dat hij nooit met twee vrouwen tegelijk getrouwd was geweest. De beklaagde beweerde dat hij niet schuldig kon zijn aan het afleggen van een valse verklaring omdat een bigamiehuwelijk volgens de wet van Georgia ab initio nietig is, en hij dus nooit echt getrouwd was met de vrouw in Georgia. De regering verzocht om deze verdediging te verwerpen op basis van de theorie dat het een “rechtsdwaling” verdediging was. De Sixth Circuit was het daar niet mee eens en oordeelde dat indien de beklaagde in feite geloofde dat hij niet gehuwd was, op basis van het void ab initio principe, hij niet schuldig was aan het bewust afleggen van een valse verklaring.

United States v. Safavian, 528 F.3d 957 (D.C. Cir. 2008)

De beklaagde was vroeger de stafchef van de Government Services Administration. Hij overwoog een golftrip te maken met een lobbyist, Jack Abramoff, en vroeg om een ethisch advies over de vraag of het toelaatbaar was voor hem om op reis te gaan. Hij verzuimde de ethisch ambtenaar te vertellen dat Abramoff aantoonbaar zaken deed, of wilde doen, met de GSA. Dit verzuim om de relevante feiten op te nemen in zijn ethisch onderzoek kan niet de basis vormen voor een vervolging wegens valse verklaring volgens 18 U.S.C. § 1001(a)(1). Wanneer het gaat om een “verzwijging” van een valse verklaring, moet de overheid bewijzen dat de beklaagde een plicht had om de verzwegen feiten bekend te maken. Een dergelijke plicht bestond niet in dit geval, waar de verdachte vrijwillig een ethisch advies vroeg.

United States v. Manning, 526 F.3d 611 (10th Cir. 2008)

Wanneer een verdachte valse informatie verstrekt aan een reclasseringsambtenaar in verband met het opstellen van een presentierapport, kan hij worden vervolgd voor een overtreding van § 1001. Hoewel het rapport door de reclasseringsambtenaar aan de rechtbank wordt verstrekt, kan een dergelijke verklaring niet worden aangemerkt als een “verklaring, voorstelling, geschrift of document dat aan een rechter wordt voorgelegd”, en komt zij dus niet in aanmerking voor de uitzondering van § 1001(b) op de werkingssfeer van het statuut. De reclasseringsambtenaar is niet het equivalent van een koerier, die de verklaring alleen maar doorgeeft aan de rechter.

United States v. Robison, 505 F.3d 1208 (11th Cir. 2007)

De veroordeling van de verdachte tot het afleggen van een valse verklaring werd teruggedraaid. De beschuldiging was dat hij een milieurapport bij de EPA indiende en verklaarde dat het waar was, terwijl het rapport in feite valse informatie bevatte. In de verklaring stond echter alleen dat hij wist dat het rapport was opgesteld door een deskundig persoon en dat hem door die persoon was verteld dat het rapport juist was. De regering bracht geen bewijs aan dat de rapporten niet door een bekwaam persoon waren opgesteld, of dat de bekwame persoon de beklaagde niet had verteld dat de rapporten accuraat waren.

United States v. Horvath, 492 F.3d 1075 (9th Cir. 2007)

De beklaagde legde een valse verklaring af aan een reclasseringsambtenaar in verband met een presentie-interview. De Ninth Circuit oordeelt dat dit gedrag valt onder de uitzondering voor verklaringen van een partij aan een rechter of magistraat. 18 U.S.C. § 1001(b). Zie ook de verschillende opinies ingediend in verband met de afwijzing van het verzoek van de regering voor rehearing, en banc, 522 F.3d 904 (2008).

United States v. Jiang, 476 F.3d 1026 (9th Cir. 2007)

Het bewijs was onvoldoende om de veroordeling van de verdachte te ondersteunen. Vanwege de onzekerheid over de aard van de vragen die door de wetshandhaver werden gesteld en de antwoorden die de verdachte gaf over zijn export van versterkers, kon een veroordeling niet worden volgehouden. In het beste geval was de uitwisseling dubbelzinnig.

United States v. Hoover, 467 F.3d 496 (5th Cir. 2006)

De tenlastelegging van de jury breidde de tenlastelegging op ongepaste wijze uit door een theorie aan te bieden op grond waarvan de jury kon vaststellen dat de door de beklaagde afgelegde verklaring vals was, op een andere wijze dan in de tenlastelegging was uiteengezet. In de tenlastelegging werd gesteld dat hij een valse verklaring had afgelegd over het aantal mensen dat bij hem had geklaagd over een financieringsregeling van zijn autohandelaar. Specifiek werd in de aanklacht gesteld dat “hij wist dat de verklaring vals was omdat “meer dan één persoon hem vertelde over de ‘dubbele vloerplanning'”. De jury kreeg echter de instructie dat hij schuldig kon worden bevonden als hij wist dat de verklaring die hij tegen de politie aflegde vals was, maar er werd geen beperking gesteld aan de basis op basis waarvan hij wist dat die verklaring vals was. De Sixth Circuit oordeelde dat, op grond van Stirone v. United States, 361 U.S. 212 (1960), indien de regering ervoor kiest om specifiek de manier aan te klagen waarop de verklaring van de verdachte vals is, van de regering moet worden verlangd dat zij bewijst dat de verklaring om die reden onwaar is.

United States v. Cacioppo, 460 F.3d 1012 (8th Cir. 2006)

De verdachten werden vervolgd voor het afleggen van een valse verklaring in verband met ERISA-rapporten, 18 U.S.C. §1027. De rechtbank instrueerde de jury ten onrechte dat een veroordeling kon worden gebaseerd op de bevinding dat de beklaagde roekeloos veronachtzaamde of zijn verklaring al dan niet vals was. Het statuut vereist het bewijs van “bewuste” valse verklaringen en roekeloze veronachtzaming van de waarheidsgetrouwheid van een verklaring is niet hetzelfde als weten dat een verklaring vals is.

United States v. Stewart, 420 F.3d 1007 (9th Cir. 2005)

Het herhalen van dezelfde valse verklaring aan een wetshandhaver bij twee afzonderlijke gelegenheden vormt geen twee afzonderlijke misdrijven van overtreding van § 1001, indien de tweede valse verklaring niet zelfstandig een overheidsonderzoek heeft geschaad.

United States v. Gibson, 409 F.3d 325 (6th Cir. 2005)

De verdachten werden beschuldigd van het afleggen van valse verklaringen (en het nalaten van het doen van verplichte mededelingen) in verband met mijnveiligheidsrapportagevereisten. Een aanklacht was ontoereikend, omdat het specifieke verzuim om te rapporteren dat door de voorschriften wordt vereist, niet naar behoren was aangegeven. Een vonnis van vrijspraak was ook op die aanklacht passend.

United States v. Bruno, 383 F.3d 65 (2nd Cir. 2004)

De samenzweerders konden niet voorzien dat zes jaar nadat zij aan een moord hadden deelgenomen, een van hun medeplichtigen tegen onderzoekers zou liegen over de misdaad. Onder een Pinkerton-theorie kon een veroordeling voor het afleggen van een valse verklaring niet worden gehandhaafd.

United States v. Blankenship, 382 F.3d 1110 (11th Cir. 2004)

De verweerders dienden contracten en huurcontracten voor uitrusting bij de regering in om de bonafide relatie van de partijen aan te tonen (teneinde in aanmerking te komen voor een overheidsopdracht). In werkelijkheid hadden de partijen niet de bedoeling om die relatie te hebben, maar dienden zij de documenten in om het contract in de wacht te slepen. De Eleventh Circuit concludeerde dat dit gedrag niet neerkomt op een valse verklaring in de zin van § 1001. Een contract is geen “valse verklaring” tenzij het frauduleus is, of daadwerkelijk valse feitelijke verklaringen bevat. Een contract zoals dat waar het in deze zaak om gaat, is niet te vergelijken met een garantie die een partij nooit van plan was na te komen (wat een valse verklaring zou kunnen zijn). Een contract kan worden geschonden zonder dat er sprake is van strafrechtelijke verwijtbaarheid. Het bestaan van het contract werd in feite niet betwist, ook al waren de partijen nooit van plan de voorwaarden ervan na te leven of de andere partij voor het schenden van het contract te vervolgen. In een afzonderlijk arrest oordeelde de rechtbank dat andere valse verklaringen van een van de beklaagden niet onder de jurisdictie van een federale instantie vielen en bijgevolg niet de basis konden vormen voor een vervolging op grond van § 1001.

United States v. Karaouni, 379 F.3d 1139 (9th Cir. 2004)

18 U.S.C. § 911 maakt het een misdaad om valselijk te beweren een Amerikaans staatsburger te zijn. Op een I-9 arbeidsformulier heeft de verdachte een vakje aangevinkt dat aangaf dat hij een Amerikaans “onderdaan” was. Het aankruisen van dit vakje was geen overtreding van § 911. Hoewel alle burgers onderdanen zijn, zijn niet alle onderdanen burgers.

United States v. Finn, 375 F.3d 1033 (10th Cir. 2004)

De beklaagde was een ordehandhaver bij HUD. Zijn auto werd weggesleept en ondanks zijn pogingen om het sleepbedrijf te intimideren om zijn auto vrij te geven, weigerde het bedrijf de auto vrij te geven zonder betaald te worden. Uiteindelijk riep hij de hulp in van een collega om de auto van het terrein te rijden, waarbij hij over een hek liep. Toen hij zich realiseerde dat er problemen zouden komen, liet hij de vriend wat kleingeld meenemen uit het HUD-kantoor en het sleepbedrijf terugbetalen. Op het uitgavenformulier en het ontvangstbewijs van de overheid streepte de beklaagde de zin “schade aan omheining” door en voegde hij het woord “opslag” toe. De Tenth Circuit concludeert dat het veranderen van de term “damage to fence” in “storage” geen materiële valse verklaring was.

United States v. McBride, 362 F.3d 360 (6th Cir. 2004)

De verdachte werd beschuldigd van het overtreden van de false claim statue (18 U.S.C. § 287) door het uitschrijven van een slechte cheque om de belastingschuld van zijn vriendin te dekken. Een slechte cheque die aan de overheid wordt geschreven om een schuld te betalen is geen valse claim.

United States v. McNeil, 362 F.3d 570 (9th Cir. 2004)

Een valse verklaring in een CJA-23 (financiële beëdigde verklaring die wordt gebruikt om de benoeming van een raadsman in een strafzaak te ondersteunen) valt niet onder § 1001. De false statement statute exempts expressly statements made during the course of judicial proceedings and an application to have appointed counsel and the accompanying financial affidavit is covered by the judicial proceeding exemption.

United States v. Dunne, 324 F.3d 1158 (10th Cir. 2003)

Het afleggen van een valse verklaring is geen voortdurend strafbaar feit voor verjaringsdoeleinden.

United States v. Pickett, 353 F.3d 62 (D. C. Cir. 2004)

Om te kwalificeren als een strafrechtelijke valse verklaring onder 18 U.S.C. § 1001(c), moet een valse verklaring aan de wetgevende tak in verband staan met een onderzoek of herziening van een commissie, subcommissie, commissie of bureau van het Congres. Het aanvoeren van dit element van het misdrijf is essentieel in een tenlastelegging. In dit geval maakte de beklaagde (een bewaker van het Capitool) een “slechte grap” – hij liet wat “suikervervanger” achter op een bureau bij de ingang van het Capitool en suggereerde dat het antrax was. Op basis van het briefje dat hij naast de stof had achtergelaten, beschuldigde de openbare aanklager hem van het afleggen van een valse verklaring in een zaak waarbij de wetgevende macht betrokken was. Het D.C. Circuit oordeelde dat het valse briefje niet het eigenlijke voorwerp was van een vervolging op grond van § 1001.

United States v. Baird, 134 F.3d 1276 (6th Cir. 1998)

De beklaagde werd beschuldigd van het afleggen van een valse verklaring aan de overheid in een poging om een vooruitbetaling te verkrijgen voor een bouwproject van de overheid. De beklaagde diende een verzoek tot betaling in op basis van “gemaakte kosten”, hoewel de beklaagde nog niet had betaald voor het product waarvoor hij een voortgangsbetaling aanvroeg. Vanwege de verwarring over de definitie van de term “gemaakte kosten”, had de rechtbank de jury over dit aspect van de aanklacht moeten instrueren.

United States v. Brown, 151 F.3d 476 (6th Cir. 1998)

De Sixth Circuit oordeelt dat een verklaring die impliciet vals is, kan worden vervolgd op grond van 18 U.S.C. § 1001. In dit geval werd de veroordeling van de hoofdverdachte op basis van deze theorie bevestigd. Van de tweede beklaagde werd echter niet aangetoond dat hij de criminele opzet van de hoofdbeklaagde deelde en haar veroordeling werd teruggedraaid. De beklaagden, die in dienst waren van de Detroit Housing Authority, vulden verschillende HUD-formulieren in waarop stond dat bepaalde mensen “in aanmerking kwamen” voor deelname aan een programma voor huisvesting met een laag inkomen. Hoewel die mensen technisch gezien “in aanmerking kwamen” (d.w.z. dat ze een laag inkomen hadden), werden ze niet in de juiste volgorde van de wachtlijst gehaald en in sommige gevallen hadden ze de hoofdverdachte omgekocht om in het programma te worden opgenomen. Van de tweede beklaagde werd niet aangetoond dat hij enige kennis had van de wachtlijst, of de betekenis van de lijst voor het bepalen van de werkelijke geschiktheid.

United States v. Whiteside, 285 F.3d 1345 (11th Cir. 2002)

De veroordelingen van de beklaagden werden teruggedraaid op grond van toereikendheid. De verdachten werden beschuldigd van het afleggen van valse verklaringen in verband met Medicare kostenvergoedingsrapporten en samenzwering om de overheid te bedriegen. In de kostenrapportages meldden de verdachten dat een deel van de jaarlijkse kosten van hun ziekenhuis bepaalde rentebetalingen omvatte op een nota die een kapitaaluitgave vertegenwoordigde. Volgens de regering hadden deze rentebetalingen niet als kapitaaluitgaven mogen worden opgegeven. De jury veroordeelde de verdachten. De Eleventh Circuit oordeelde dat het verre van duidelijk was wat de juiste definitie is van een “kapitaaluitgave” in de context van rentebetalingen voor de schuldbekentenis. Bijgevolg konden de beklaagden rechtens niet schuldig worden bevonden aan het afleggen van een valse verklaring. De rechtbank oordeelde: “In een zaak waarin de waarheid of valsheid van een verklaring draait om een interpretatieve rechtsvraag, rust op de overheid de last om buiten redelijke twijfel te bewijzen dat de verklaring van de verdachte niet waar is volgens een redelijke interpretatie van de wet”. Id. 285 F.3d at 1351.