CULTURE CRYPT

Review:

Zelden, eigenlijk nooit dat ik me direct kan herinneren, snijdt een film af naar de eindcredits waarbij mijn perceptie ervan plots in diepe verwarring is ondergedompeld. “Devil in the Dark” trok mijn aandacht en verloor die dan, mij achterlatend met de duidelijke indruk dat ik ergens een scène gemist had. Misschien wel meer dan één.

“Devil in the Dark” is een verhaal over twee broers. Als jongens werden de kiemen van vervreemding bevrucht toen Clint met hun vader omging door een wederzijdse interesse in het buitenleven, terwijl Adam comfortabel in zijn kamer strips zat te lezen. Hoe meer Clint en hun vader een band kregen door met geweren op herten te schieten, hoe verder Adam zich van beide mannen verwijderde.

Vader stierf enige tijd geleden en het is 15 jaar geleden dat de broers elkaar voor het laatst zagen. Terugkerende dromen over verdwaald zijn in het bos als kind dwingen Adam naar huis te komen, en Clint stelt een jachttrip voor om hun broederlijke band te herstellen. Adam stemt aarzelend toe, maar zijn aarzeling wordt groter als twee vrienden hem vertellen dat de plek waar hij wil gaan jagen de plek is waar een man op mysterieuze wijze wordt vermist.

Vroegere vetes laaien weer op als Adam en Clint de berg op gaan, overdag tegen elkaar strijdend, terwijl ze ’s avonds herinneringen ophalen rond hun kampvuur. Dan ontdekken de broers een uitgebrande open plek voor een onheilspellende grot. Adam is er zeker van dat hij hier eerder is geweest. Clint voelt alleen doodsangst. De demon die Adams dromen stalkt, loopt ook over dit plateau, en zijn doel is om de ware uitdaging voor Adam en Clint’s relatie te vormen.

“Duivel in het Donker” zet zijn wortels in een kleine stad bevolkt door mensen uit de arbeidersklasse. Carrières zijn hier in de bouw. Het nachtleven bestaat uit een duikbar met pool en een emmer Bud Lights. Er is een blauwe kraag aardigheid om de omgeving die atypisch is voor de ervaring in petto, maar komt over als herkenbaar, gastvrij, en de juiste toon voor het vastleggen van wat de film bedoelt te doen als een intiem drama eerste en een schrikfilm tweede.

Dit melodrama en die horror zijn niet in een haast om te groeien. “Devil in the Dark” ontwikkelt zich opzettelijk langzaam, zodat verschillende lagen hun weg naar binnen kunnen werken. Toch komt het probleem van de pacing niet zozeer van de tijd die nodig is om verhaal en personages te vormen, maar meer van de cuts die te laat komen op shots die te lang blijven hangen.

Meerdere plot beats hebben betrekking op de broers die van elkaar gescheiden worden of iemand die bewusteloos wordt geslagen. Dat zijn ongeïnspireerde methoden om twee personages te verplaatsen waar ze nodig zijn en herhaaldelijk terugkeren naar die bron benadrukt hoe de film zich beperkt tot een lethargische lull.

Een probleem met het rijden van een overbodig ritme gedurende 80 opeenvolgende minuten is dat de spanning niet kan worden volgehouden. Belangrijker in dit geval is dat de stimulans verloren gaat om te investeren in het begrijpen van de metaforische betekenis van de film.

“Devil in the Dark” is niet echt een monsterfilm. Het gaat over deze twee mannen. Het script heeft iets te zeggen over familie, over vervreemding, over demonen in de kast die maar niet weg willen gaan. Naar wat dat iets is kan ik echter alleen maar gissen, want de boodschap raakt verward in een melancholische lus van onsamenhangende puntjes die de climax niet met elkaar verbindt.

Net wanneer het lijkt alsof een laatste verrassing klaar is om te vallen, gebeurt dat niet. “Devil in the Dark” eindigt op een desoriënterende noot die in het beste geval als interpretatief vaag wordt omschreven en in het slechtste geval als onsuccesvol wordt uitgevoerd. Hoewel ik zeker het idee zou willen overwegen dat ik niet betrokken genoeg was om het te snappen, zou ik kunnen tegenspreken dat de film er niet in slaagt zijn emotionele doel volledig te formuleren.

Er is een belediging te maken over het feit dat de werktitel “The Plateau” is, waarbij de saaiheid van die naam een accurate weerspiegeling is van de vanillesmaak van de film. En ik heb die opmerking indirect gemaakt door geen geraffineerdere manier te vinden om die zin te structureren.

Het zou onoprecht zijn om kaal te suggereren dat “Devil in the Dark” een slecht gemaakte film is. Dat is hij niet. Het is het soort eerlijke indie film die geen criticus met plezier afraadt, omdat de bedoelingen duidelijk goed zijn. Elementen van acteren tot cinematografie zijn competent en bekwaam, zij het onopvallend. De film als geheel kan gewoon geen aanbeveling winnen zonder een stevige shot adrenaline aan zijn sfeer en dat is een naald die nooit komt.

Van verhaal tot stijl, “Devil in the Dark” doet me denken aan “Dark Was the Night” (review hier). Jammer genoeg word ik er tegelijkertijd aan herinnerd dat “Dark Was the Night” een meer volledig gerealiseerde creature feature is, gecombineerd met een karakterstudie, met een entertainmentquotiënt dat past bij het serieuze drama, waarvan “Devil in the Dark” geen van beide helemaal van de grond kan krijgen.

Review Score: 45