Chance the Rapper Hosted SNL Again. Chaos was het gevolg.

Zat er deze week iets in de lucht in de zalen van Studio 8H? Moest de hele cast van Saturday Night Live iets uit hun systeem krijgen? Bijna elke sketch in de aflevering van gisteravond voelde als een oefening in gecontroleerde chaos. Bij de meeste brak minstens één artiest, en er verscheen zelfs een wilde Jason Momoa. Het resultaat was een koortsdroom van een aflevering die volledig leek te zijn opgebouwd uit 10-op-1 sketches – het soort vreemde of ongebruikelijke stukjes die meestal tegen het einde van de uitzending worden ingelast.

Vreemd genoeg werkte het, grotendeels dankzij Chance the Rapper, die als gastheer en muzikale gast de cast leek te hebben geïnfecteerd met een off-kilter, heilzame goofiness. De artiest – die er niet alleen was om The Big Day te promoten, zijn laatste album dat in juli uitkwam, maar ook om te pleiten voor de stakende Chicago Teachers Union van zijn woonplaats – schitterde in elke sketch buiten de koude opening en “Weekend Update”. Zelfs in een avond met de SNL-veteranen Alec Baldwin, Fred Armisen en Darrell Hammond, was Chance de baas over de aflevering terwijl hij zijn komische bereik liet zien. Chance was de man van de hetero of de excentrieke mafkees en genoot er duidelijk van om op het SNL podium te staan. In feite, hoe meer hij uiteindelijk zijn karakter brak of zichtbaar zijn lach inhield, hoe meer de cast reageerde op zijn energie.

En jongen, braken ze vaak. Na “Weekend Update,” de sketches daalde in chaos. Aidy Bryant sloot zich aan bij Chance in het lachen tijdens “Choir Fashion,” een hilarisch specifieke uitsplitsing van de frumpy kleding die tieners gedwongen worden te dragen in showkoor. Chance’s lachen om Kenan Thompson’s gekwelde kreten van “the mooooon” in de sketch “Dance Rehearsal” brak bijna nieuw castlid Bowen Yang.

More Stories

Het spectaculairst was “Love at First Sight”, een lastige sketch met tuigjes die Chance en castleden Cecily Strong en Beck Bennett de lucht in tilde. De acteurs begonnen te giechelen tijdens een scène waarin ze ad-libden terwijl ze blijkbaar wachtten tot een tuigje aan Bennett was vastgemaakt. Normaal gesproken zou zo’n scenario ongemakkelijk zijn geweest, maar de sketch ging al meer over de bizarre manoeuvres dan over de premisse. Eerder in de scène hadden Chance en Strong een ongelukje gehad toen ze in de verkeerde richting vlogen. In plaats van de fout in de weg te laten staan, leunde het duo erop, waarbij de belachelijkheid van de technische ambitie van de sketch werd uitgespeeld. Het deed me denken aan 2018’s “Girlfriends Game Night,” waarin de gastheer, Bill Hader, probeerde een gemotoriseerde rolstoel te bedienen zonder een spier te bewegen, alleen om Melissa Villaseñor over de set te duwen-een beweging die meer lachsalvo’s trok dan een van de grappen. Het is duidelijk dat het verprutsen op live tv niet het doel van SNL zou moeten zijn, maar wanneer het gebeurt met een aanpasbare gastheer, kan een fout een haperende sketch veranderen in iets gedenkwaardigs.

Dat gezegd hebbende, een spelpresentator levert niet altijd een succesvolle aflevering op. Gelukkig voor Chance had de verzameling sketches die werden uitgezonden een vergelijkbare gevoeligheid; de meeste waren opmerkelijk donker in hun humor, waardoor de aflevering een thematische samenhang kreeg. (De Halloween-hanger hielp ook.) Afgezien van de eerste twee sketches – de eerste is een spot voor Chance’s nu terugkerende personage, de sportverslaggever Lazlo Holmes, en de tweede gaat over een rechtszaal die wordt voorgezeten door Chance’s ongeduldige rechter Barry – bevat bijna elke volgende sketch een dosis galgenhumor. Een digitale korte reclame voor naschoolse snacks had een bloederige twist. In een sketch over Halloween, waarin geesten over hun dood vertelden, was Chance te zien als een geest die stierf vanwege een letterlijk schokkende fetisj. Een trailer voor een film genaamd Space Mistakes stak de draak met hoe gemakkelijk mensen omkomen in films over astronauten.

Maar als de nootachtige energie de absurditeit van de meeste sketches verhoogde, hielp het helaas ook om enkele off-color grappen te verdoezelen. In de sketch Judge Barry achtte Chance’s personage een mannelijke exotische danser-Yang met een lange pruik en een hemdje meteen schuldig, voordat hij vroeg om een zaak met “normale mensen”. Chance’s geamuseerde reactie op Yang’s outfit trok meer lachsalvo’s, en toen kwam de acteur Jason Momoa binnen en flubde een zin op een toegegeven grappige manier (“certified paraplegic-legal”), zodat het moment voorbij was. Later, tijdens een “Weekend Update”-segment, vergeleek Michael Che onhandig de veranderende stijl van Kanye West met de overgang van Caitlyn Jenner. Het publiek kreunde, en Che’s co-host, Colin Jost, probeerde het ternauwernood te redden, maar de volgende verschillende sketches werkten om af te leiden van de misstap.

In sommige opzichten onderstreepten de blunders van de aflevering wat een verschil een enthousiaste, flexibele en charismatische gastheer kan maken op SNL. Chance, in zijn tweede keer hosting – hij verscheen voor het eerst als een muzikale gast in 2015, dan officieel gehost in 2017 – versterkte zichzelf als een performer die comfortabel is met live sketchcomedy. Zijn goofiness had off-putting kunnen zijn; in plaats daarvan bracht het wat leven in zelfs de meest dead-on-arrival sketches. Hoe graag de show ook cameo’s gebruikt om applaus te oogsten, het boeken van dergelijke optredens is gemakkelijk voor de instelling in vergelijking met het vinden van beroemdheden die regelmatig evenveel lachsalvo’s kunnen scoren als de cast. Na dit weekend zou SNL er verstandig aan doen om Chance in zijn gastrotatie te houden.