10 Best ‘Game of Thrones’ Moments So Far

2. Off With Ned’s Head (“Baelor,” Season One)
Het moment waarop Game of Thrones volledig Game of Thrones werd.

3. Hodor houdt de deur vast (“The Door,” Seizoen Zes)
Jarenlang was de lieve bediende van de Starks een figuur van zachte komische opluchting geweest, gesponnen rond zijn doelbewuste gebruik van het onzinwoord, “hodor,” dat de naam werd die iedereen hem noemde. Maar Bran Stark’s mentale krachten reiken terug om te onthullen dat Hodor’s hele leven een wrede, kosmische grap was geweest: Hier was de ooit spraakzame staljongen genaamd Wylis, die zichzelf opofferde om te voorkomen dat een leger van monsters Bran zou bereiken, en die het commando “Hou de deur tegen!” zo diep en pijnlijk indrukte dat hij niet meer in staat was iets anders te zeggen dan een verkorte versie van die zin. Wylis werd Hodor omdat hij altijd de deur zou vasthouden, en in het proces werd hij een verwoestend symbool voor alle nederige personages die nevenschade worden in deze oorlog onder de adel.

4. Jon Snow Meets the Night King (“Hardhome,” Seizoen Vijf)
De aanval van de ondoden van de Night King’s troepen op de wildling enclave in Hardhome liet elke andere show op televisie weten dat het aan het strijden was om een verre tweede plaats in spektakel. Een meedogenloze mix van actie en horror (opnieuw geregisseerd door Sapochnik), de sequentie bouwt zich geleidelijk op totdat de krachten die Jon Snow, Tormund en de andere wildlings tegenwerken zo overweldigend zijn, dat het de kijker niet kwalijk kan worden genomen dat hij na een tijdje vergeet adem te halen. De Night King’s opgeheven-arm taunt van Jon kan hebben gelanceerd meer memes dan enig ander moment in de serie run, maar het is ook een huiveringwekkende demonstratie van hoe onmogelijk de taak van de mensheid tegen de White Walkers zal zijn in het laatste seizoen.

5. The Red Wedding (“The Rains of Castamere,” Seizoen Drie)
Het nog bloediger vervolg op Ned’s executie, en een bevestiging dat de serie niet een comfortabele verteltraditie zou volgen waarin de heldhaftige personages lijden maar onvermijdelijk zegevieren.

6. The Kingslayer Takes a Bath (“Kissed By Fire,” Seizoen Drie)
Van de vele sets van onwaarschijnlijke reisgenoten in de serie, is het meest complexe en aantrekkelijke duo misschien wel Jaime Lannister en Brienne of Tarth, die een verrassend diepe band ontwikkelen als ze probeert een belofte na te komen om hem terug te brengen naar zijn zus. Hoewel Jaime in de eerste seizoenen vaak werd gepresenteerd als het zelfvoldane personage van de show, onthulde zijn gepijnigde verhaal aan Brienne over hoe hij aan de bijnaam “The Kingslayer” kwam, en wat het hem emotioneel kostte, dat hij veel meer was dan een opschepperige schurk – een eenzame man die smeekt om bij zijn voornaam te worden genoemd nadat hij in de armen van zijn statige beschermer is ingestort.

7. De Moeder der Draken Spreekt Haar Moedertaal (“And Now His Watch Is Ended,” Seizoen Drie)
Daenerys’ reizen door het continent Essos verliepen vaak in een tergend langzaam tempo, om haar aankomst in Westeros en de overduidelijke militaire superioriteit van haar draken ten opzichte van alles wat de Lannisters te bieden hadden, beter te kunnen uitstellen. Maar telkens als het leek dat haar verhaal in cirkels meanderde, greep de serie terug naar haar meest succesvolle formule: Daenerys schreeuwt plus slechteriken branden is gelijk aan geweldigheid. In deze scène pronkt ze niet alleen met de kracht van haar jonge draken, maar ook met haar bedrieglijke slimheid (ze blijkt de taal te spreken die haar tegenstanders gebruiken om haar te bespotten) en haar toewijding aan eerlijkheid (even nadat ze de diensten van het slavenleger van de Unsullied heeft gekocht, laat ze haar aanklagers vrij in de overtuiging, terecht, dat ze hoe dan ook voor haar zullen vechten). Tremendous visuals and characterization all at once.

Dany laat haar kunsten zien. Photo credit: Keith Bernstein/HBO

Keith Bernstein/HBO

8. Tyrion Confesses (“The Laws of Gods and Men,” Season Four)
Hoewel Ned in seizoen één het dichtst in de buurt kwam van een hoofdpersonage, was Peter Dinklage’s werk als de slimme, bittere imp Tyrion Lannister de duidelijke doorbraakprestatie vanaf het begin. De schrijvers en Dinklage hebben de neiging om een scherpe lijn te trekken tussen Tyrion’s snelle humor en de levenslange pijn die zijn grappen verhullen. Zo nu en dan komt zijn woede naar buiten, maar nooit zo krachtig als tijdens het proces waarin hij ten onrechte wordt beschuldigd van de moord op zijn gruwelijke neef. “Ik heb Joffrey niet vermoord, maar ik wou dat ik het wel had gedaan!” dondert hij tegen zijn vader, zus en alle anderen die hem hebben beoordeeld op hoe hij eruit ziet in plaats van de man die hij heeft geprobeerd te zijn. “Ik wou dat ik het monster was dat jullie denken dat ik ben!” Een oogverblindende nederlaag (“The Mountain and the Viper,” Seizoen Vier)
De serie heeft zoveel personages geïntroduceerd die aanspraak maken op het zijn van de grootste vechter in heel Westeros, dat het een wonder is dat er niet een heel seizoen is gewijd aan een rondtoernooi. Toch hebben we in de loop der jaren al genoeg sensationele kampioenschapsgevechten gezien, of Brienne nu de Hound van een klif afslaat of dit gevecht tussen de toepasselijk genaamde Mountain en de sluwe Oberyn Martell. Martell’s flitsende stijl maakt verrassend snel werk van zijn massieve tegenstander, maar hij is zo gefocust om de Berg de moord op Oberyn’s zus te laten bekennen dat hij te lang wacht om de genadeslag toe te dienen. De overwinning van de berg op het nippertje is zo snel, wreed en gedenkwaardig dat het het middelpunt werd van de beste Super Bowl-reclame van dit jaar.

10. An Eath to Fight a Giant (“The Watchers on the Wall,” Seizoen Vier)
Net als Hodor’s ondergang is dit een nobel offer van een minder belangrijk personage (Jon Snow’s maatje Grenn, die in het beste geval zijn op twee na beste vriend was in de Night’s Watch), en nog een geval waarin de dood er veel minder toe doet dan de aanloop ernaartoe. Als een half dozijn rangers zich schrap zetten om een letterlijke reus af te weren die de binnenmuur van Castle Black doorbreekt, weten ze dat ze al dood zijn, en sommigen willen wegrennen. In plaats daarvan roept Grenn de troepen bijeen door de eed van de Night’s Watch te reciteren, die tegen die tijd zo’n bekend ritueel was geworden in de serie dat velen in het publiek hem waarschijnlijk ook hardop zeiden. De aflevering knipt slim weg als de reus nadert, en keert pas veel later terug naar de plek voor een bitterzoete coda waar Jon niet alleen de lijken van Grenn en de anderen ontdekt, maar ook van de reus die ze net genoeg moed en bedrog hebben gevonden om te stoppen. We hoeven het gevecht zelf niet te zien; de eed is wat het speciaal maakt.