Ukryci współlokatorzy: duże pchły i ich małe pchły

Dręczy? Może nie, ale twój kot lub pies może być. Jeśli mieszkasz w którymś z głównych miast nadmorskich w Australii, nie jest ci obcy drapiący się pies lub kot. Możesz winić pchły, a dokładniej ich ukąszenia i ślinę, na które Twój zwierzak jest nadwrażliwy.

Czy T. rex miał pchły?

Pchły to cudowne stworzenia! Są ektopasożytami (pasożytami, które żyją poza ciałem swoich żywicieli), wykorzystującymi swoich żywicieli zarówno poprzez używanie ich do odżywiania, jak i do pozostania dobrze chronionymi przed surowym środowiskiem zewnętrznym poza futrem swojego żywiciela.

Duże pchły mają nawet małe „pchły” również swoje własne, ale więcej na ten temat trochę później. Nagłówek zaczerpnąłem z książki Roberta Hegnera, który w 1938 roku użył wspaniałych ilustracji i narracji, aby wyjaśnić świat parazytologii. To z kolei być może pochodzi z rymowanki dla przedszkolaków, The Siphonaptera (grupa owadów, do której należą pchły):

Duże pchły mają małe pchły,
Upon their backs to bite ’em,
A little fleas have lesser fleas,
and so, ad infinitum.

Istnieje około 80 różnych gatunków pcheł w Australii i ponad 2000 globalnie. Nawet ptaki mają swoje pchły, a ponieważ ptaki są w zasadzie dinozaurami, stawiam pytanie: czy Tyrannosaurus rex też czuł to pchle ukąszenie?

Kiedy pchły zaczęły żyć z nami?

Pies jest najbliższym towarzyszem człowieka, a bezczelny kot – bliskim drugim. Kiedy ten związek się ukształtował, aż do niedawna, dzieliliśmy nasze ludzkie pchły z psami i kotami, i vice versa.

Wraz z lepszymi warunkami sanitarnymi i poprawą warunków mieszkaniowych, pchła ludzka zasadniczo zniknęła z Australii. Pozostawił to pojedynek między pchłą kocią a pchłą psią. Wyraźnym zwycięzcą jest pchła kocia, która obecnie dominuje w australijskich miastach i jest głównym sprawcą świądu, który powszechnie dotyka koty i psy.

Kocia pchła odnosi takie sukcesy, ponieważ miasta, domy, a w zasadzie australijski klimat jest po prostu idealny dla tego pasożyta. Kocia pchła nie mogłaby prosić o więcej.

Dorosłe pchły kocie są krwiopijne, więc pozostają na psie lub kocie (a nawet na nas!). Ich niedojrzałe jaja spadają na ziemię, gdzie rozwijają się w larwy. Larwy te potrzebują piaszczystej gleby, 80% wilgotności i 25℃ ciepła – całkiem blisko tego, czym cieszymy się na co dzień w wielu częściach nadmorskiej Australii.

Pchły ewoluowały przez tysiąclecia, aby pić krew i produkować dużą liczbę jaj. Each dorosła kobieta może produkować wokoło 40 jaj dzień. To jest dużo jaj, jeśli twój zwierzak ma tylko 20 dorosłych i połowa z nich to samice. To daje 400 dziennie i 12 000 w ciągu miesiąca! Co więcej, 20 pcheł to nie tak dużo jak na australijskiego psa; niektóre psy lub koty są siedliskiem setek pcheł.

Pchły są krwiożerczymi stworzeniami, ale ich przewód pokarmowy nie może wykorzystać całej krwi i dlatego duża jej część wydostaje się na zewnątrz w postaci wysuszonych odchodów („pchli brud”).

Ta wyschnięta krew wpada do futra zwierzęcia i dalej spada wszędzie tam, gdzie zwierzę spędza najwięcej czasu. Może na kanapie, może na dywanie. Dokładnie tam też spadają jaja. Larwy, które wykluwają się z jaj, otoczone są kawałkami zaschniętej krwi – ich codziennym posiłkiem. Dorosłe pchły żywią się w ten sposób nie tylko sobą, ale także swoim potomstwem.

Miło jest żyć z ludźmi. Stanowimy doskonałą niszę nie tylko dla naszych pupili, ale także dla ich pcheł.

Ale wracając do naszego T. rexa. Co ciekawe, najnowsze analizy pokazują, że pchły najpierw wyewoluowały, by żywić się ssakami z rodziny marsupials. Pchły były prawdopodobnie niezrozumiałą grupą podczas ery dinozaurów.

Pchły doszły do głosu po wymarciu dinozaurów, prawdopodobnie z powodu nowych nisz na wściekłych ssakach, które przetrwały prawdopodobną kolizję asteroid, która spowodowała chmurę pyłu i ochłodzenie Ziemi.

Elitarni sportowcy

Wysoki skok jest ulubionym wydarzeniem pcheł. Larwy, które żywią się zaschniętą krwią, tworzą następnie kokon z nowym dorosłym osobnikiem w środku. Nowa pchła nie wykluje się od razu. Będzie czekać i czekać (przez kilka miesięcy).

Jeśli widziałeś film Aliens, możesz przypomnieć sobie scenę, w której obce „jaja” są aktywowane przez obecność ludzkich bohaterów. Dokładnie na to samo czekają pchły w swoich kokonach. Psy lub nawet Ty spacerujesz, a pchła wyłania się i uwalnia swoją siłę sprężynujących nóg, by wylądować na nowym żywicielu.

Pchły mogą skakać do 25 cm wysokości!

W silnie zarobaczonych gospodarstwach domowych, ludzkie ofiary mają ugryzienia pcheł na nogach do 25 cm od ziemi – jest to znak rozpoznawczy zarażenia. Taki skok oznaczałby, że ludzki sportowiec skoczyłby na wysokość aż 305 m nad wieżą w Sydney. Przyspieszenie jest porównywalne do startu wahadłowca kosmicznego.

Żyć lepiej z pchłami

W nadmorskiej Australii walka z pchłami trwa przez cały rok. Czy kiedykolwiek będziemy w stanie wyeliminować je wszystkie razem? Mało prawdopodobne!

Pchły są tu po to, by zostać. Zmniejszenie ich liczby jest uzasadnione, nie tylko z powodu swędzenia, które powodują u naszych zwierząt domowych. Pchły mogą przenosić niektóre ze swoich własnych małych pcheł lub chorób ludzkich z nimi. Choroby takie jak koci tyfus pchli (Rickettsia felis) i gorączka kociego zadrapania (Bartonella henselae) są przenoszone przez pchły.

Roczna kontrola za pomocą środków przeciwpasożytniczych (istnieje wiele dobrych do wyboru) z odrobiną kontroli środowiskowej (odkurzanie) jest drogą do zrobienia. Nie rozpaczaj, porozmawiaj z weterynarzem. Są oni ekspertami w zarządzaniu pchłami.

Ten artykuł jest częścią serii profilującej naszych „ukrytych współlokatorów”. Czy jesteś badaczem, który ma pomysł na historię o „ukrytych współlokatorach”? Skontaktuj się z nami.