Sorry, Graphology Isn’t a Real Science

Donald Trump jest analitykiem pisma ręcznego – lub tak twierdzi. W tweecie wysłanym po mianowaniu Jacka Lwa, byłego sekretarza skarbu, Trump napisał: „Pismo Lew’a pokazuje, choć dziwne, że jest on bardzo skryty – niekoniecznie jest to zła rzecz.”

Jestem analitykiem pisma ręcznego. Pismo Jacka Lwa pokazuje, choć dziwne, że jest on bardzo skryty – niekoniecznie jest to zła rzecz.

– Donald J. Trump (@realDonaldTrump) January 14, 2013

Według innych analityków pisma odręcznego podpis Trumpa może zapewnić wgląd w charakter prezydenta, ale nie zgadzają się oni co do tego, jakie są te wglądy: albo „brakuje mu empatii i pragnie władzy, prestiżu i podziwu” (Michelle Desbold w Politico), albo ma „ostrą analityczność i błyskawiczne szybkie myślenie” (Kathi McNight dla CNN).

Analiza pisma ręcznego-znana również jako grafologia-została uznana za pseudonaukę przez większość. Został on wymyślony w XVIII wieku, zyskał trakcji w 19, kiedy psychologia narodziła się, i wystartował na początku XX wieku, wraz z pojęciami indywidualnej jaźni, które zbiegły się z obawami o jednostce w wieku modernizacji i kultury masowej. W sądach, ważność pisma ręcznego jako dowód – uwierzytelniając pisarza manuskryptu, na przykład – zawsze był wątpliwy, a wiele z technik stosowanych dzisiaj są takie same jak te stosowane w renesansowej Anglii.

Pomysł, że pismo ręczne oferuje okno do wnętrza siebie po raz pierwszy powstał na Zachodzie w epoce romantyzmu (późno XVIII i początku XIX wieku), kiedy spontaniczność, oryginalność i indywidualność były cenione. Edgar Allan Poe napisał serię artykułów dla magazynu Graham’s, w których analizował pismo odręczne znanych postaci literackich. Poe twierdził, że William Cullen Bryant, którego pisma Poe nie lubił, miał pismo, które wyglądało jak „jedna z najzwyklejszych rąk urzędnika, jaką kiedykolwiek spotkaliśmy, i nie ma w sobie nic poza charakterem dziennika i księgi”. Niewidoczna obecnie autorka wykazywała „silną skłonność do stycznych odlotów.”

Pomysł grafologii jako formalnego przedsięwzięcia i teorii pojawił się później w XIX wieku, kiedy francuski duchowny, Abbé Jean-Hippolyte Michon, dodał empiryczną naukę do mieszanki. Założył on czasopismo La Graphologie: Journal de l’autographes (Grafologia: Dziennik Autografów), które w swoim inauguracyjnym numerze z 18 listopada 1871 roku po raz pierwszy użyło terminu „grafologia”. Michon zaoferował darmową analizę pisma ręcznego pierwszym abonentom czasopisma. Następnie wygłosił wykład ogłaszający jego nową naukę, podróżując po Europie, aby wyjaśnić i zademonstrować grafologię. Michon ewangelizował na rzecz swojej sprawy: „Grafologia okazała się nowym narzędziem dla świata moralnego… takim, które pojawiło się dzięki boskiej interwencji na szczycie postępu materialnego, spowodowanego odkryciem maszyny parowej i elektryczności.”

Michon opublikował dwie kolejne książki wyjaśniające jego system, La méthode pratique de graphologie (Praktyczne metody grafologii) i Système de graphologie (System grafologii). Trzeci tekst, Histoire de Napoléon ler d’après son écriture (Historia Napoleona przez pryzmat jego pisma), poświęcony był analizie pisma Napoleona. W książkach tych Michon wpajał czytelnikom, jak ważne jest naukowe uprawianie grafologii, co oznaczało prowadzenie żmudnych i szczegółowych badań. „Zacząłem od sklasyfikowania mojej kolekcji autografów autorów o silnej woli i autorów o słabej woli” – pisał Michon o swojej rygorystycznej metodzie naukowej. „Badania porównawcze tysięcy próbek pisma ręcznego wykazały, że wszyscy ludzie o słabej woli słabo stawiają krzyżyk na swoim 't’. Linia jest zawsze słaba, cienka i zakończona ledwo zauważalną główką od szpilki… Dla kontrastu, wszyscy pisarze o silnej woli stawiają krzyżyki mocno i stanowczo, wywierając silny nacisk na swoje pióra.”

Michon twierdził, że dusza pokazuje się naukowo poprzez pismo ręczne, gdy ktoś „wchodzi w spontaniczne i wolne życie i chce wyrazić swoje myśli i uczucia wobec innych ludzi szybko, bez wysiłku, bez studiów, bez troski w najmniejszym stopniu o formowanie liter dobrze lub źle.”

Michon pomysły złapał się w Niemczech później w XIX wieku. W 1890 roku w Niemczech, głównym zwolennikiem grafologii był Wilhelm Preyer, fizjolog, który stwierdził, że pismo ręczne jest „pismem mózgu”. Preyer podzielił mózg na „umysł”, który jest racjonalny (ego), i „duszę”, nad którą mamy mniejszą kontrolę (id), i argumentował, że umysł i dusza ujawniają się poprzez działania motoryczne, które podejmujemy podczas pisania. Uczeń Preyera, Ludwig Klages, wyjaśnił, że w piśmie odręcznym ruch między umysłem a duszą jest „uchwycony” i może być interpretowany. W miarę jak Niemcy zajmowali się grafologią, koncepcja duszy Michona była powoli zastępowana przez freudowskie i jungowskie teorie instynktownych popędów i kompleksów psychologicznych. Niemieccy psychoanalitycy-grafolodzy dodali więcej znaków identyfikacyjnych; jeśli ktoś wywierał duży nacisk na pióro, na przykład, miał silne libido. Jeśli stosował „pociągnięcia w dół”, miał ziemską naturę. Wraz z rozprzestrzenianiem się freudowskich i jungowskich teorii indywidualnej psychiki, rozprzestrzeniała się również psychologiczna analiza pisma ręcznego.

Podczas rozprzestrzeniania się grafologii dołączyła ona do innych pseudonauk, takich jak frenologia i eugenika, które wykorzystywały fałszywy empiryzm do dyskryminacji. Frenolodzy twierdzili, że pomiar wielkości czaszki i obszarów mózgu może określić charakter. Frenologia była wykorzystywana do uzasadniania wyższości Europejczyków nad innymi rasami – nawet do tworzenia hierarchii ras na podstawie kształtu czaszki – oraz do twierdzenia o wyższości mężczyzn nad kobietami. Eugenika badała cechy dziedziczne, aby wysuwać podobne fałszywe twierdzenia o wyższości ras, grup etnicznych i płci, i opowiadała się za reprodukcją pożądanych cech dziedzicznych i eliminacją niepożądanych.

Grafologia odegrała rolę w podobnie problematycznych praktykach: Thomas Byerley, brytyjski dziennikarz, argumentował, że fizyczny akt pisania nie może być sfałszowany, a więc może być wykorzystany do określenia przestępczości i choroby psychicznej. Od tak zwanych reguł grafologii robiono wyjątki, aby pomóc w wygładzeniu problematycznych wniosków. Na przykład, geniusze ze złym pismem odręcznym byli usprawiedliwieni od bycia nazwanymi idiotami lub przestępcami, ponieważ „ludzie intelektu czasami pracują pod wielkim napięciem nerwowym. Widzą przed siebie i czują ducha tego, co piszą, a myśli płyną zbyt szybko dla pióra.” Wykwity i wzloty pisma danej osoby stały się powszechnym narzędziem oceny pracowników, aby ustalić, na przykład, czy kandydaci są kontrolowani przez ich umysły, „wskazane przez gładkość, równomierność i wyrafinowanie ich pociągnięć pióra; inni są kontrolowani przez ich cielesne apetyty, jak wskazano przez grubość i szorstkość pociągnięć”, napisał jeden z ekspertów. Grafolodzy mieli stały biznes doradzając ludziom, jak odpowiedzieć na propozycje małżeństwa, jak również.

Grafologia nadal popularne, jeśli nieco mniej tak, przez coraz bardziej empiryczne dwudziestego wieku. Dziś jest to praktykowane przez licencjonowanych ekspertów, a w niektórych przypadkach pracodawcy mają pismo kandydatów do pracy analizowane przez grafologa jako warunek wstępny zatrudnienia. Praktyka nawet zyskał walutę w marketingu jako środek „w celu uzyskania lepszego zrozumienia zachowań konsumentów”, jak James U. McNeal, profesor marketingu, napisał w Journal of Marketing Research.

Jeden z czołowych grafologów XX wieku, Eric Singer, miał jego 1950 Alfabet grafologa ilustrowane uroczych rysunków linii, które tylko manifestują, jak absurdalnie metaforyczne i kulturowo specyficzne są tak wiele grafologicznych „ustaleń”. Pętla g zamknięta poziomo wskazuje na „domową tyranię, często spowodowaną rozczarowaniem seksualnym”, a zmieniający się kąt reprezentuje rozdwojenie osobowości. Jeśli zamkniesz swój podpis w kółku, masz „chłopską sprytność” i „pajęczą postawę.”

Andrea McNichol’s 1991 Handwriting Analysis: Putting It to Work for You oferuje strategie dla osób do analizy ludzi w ich życiu, takich jak „kto kłamie o jego wieku, który potencjalny kolega jest bardziej rozważny, który oszukał swojego klienta i który opiekunka jest na narkotyki.” McNichol, której bio autora stwierdza, że była „konsultowana przez FBI, Departament Sprawiedliwości USA, Scotland Yard, Departament Obrony USA i firmy z listy Fortune 500”, wyjaśnia, że ludzie, którzy nie stawiają kropki nad „i” są nieuporządkowani, a ci, którzy piszą wszystkimi wielkimi literami są egoistami. Stabilni ludzie stawiają kropkę nad „t” w połowie wstępu (kreski w górę). Ci, którzy pochylają swoje słowa w prawo, patrzą do przodu, podczas gdy ci, którzy pochylają się w lewo, patrzą do tyłu. Jeśli używasz długich zstępników, jak w dolnej części litery g, jesteś smutny, a jeśli między literami są zbyt duże odstępy, jesteś nienormalny. Jak wyjaśnia McNichol: „Nienormalnie szerokie odstępy są niezwykle dziwne i nienormalne, ponieważ tak niewielu ludzi to robi. Za każdym razem, gdy widzisz pismo, które jest nienormalne, oznacza to, że pisarz jest nienormalny… . . Nienormalny dystans, jaki stawia między każdą literą, symbolizuje nienormalny dystans, jaki stawia między sobą a innymi ludźmi. Więc ta osoba jest społecznie odizolowana.”

Rozumowanie grafologii może być często kłopotliwe. McNichol twierdzi, że osoba, która napisała „Do you want cake?” z „małymi liniami wewnątrz owali” jest kłamcą, ponieważ „badania ludzi uznanych za 'chronicznych kłamców’ pokazują, że przytłaczający procent z nich ma te nakłute owale w całym swoim piśmie. Podobnie, przytłaczający procent ludzi, którzy stale stabilne owale są uznane za kłamców.” Kontynuuje, aby pomóc nam zapamiętać tę lekcję: „dobrym sposobem na zapamiętanie cechy kłutych owali jest myślenie o owalach jako o małych ustach. Pisarz, który kłuje swoje owale może być uważany za 'tego, który mówi z rozwidlonym językiem’. Jeśli „otwierasz owale”, „otwierasz usta – i słowa po prostu wypływają”. Jeśli jesteś skryty, wkładasz pętlę do swojego owalu. Jeśli jesteś bardzo skryty, umieszczasz podwójną lub potrójną pętlę w swoim owalu.”

Może to była książka McNichola, którą czytał Trump; owale w podpisie Lew’a są również informacją dla Trumpa. Ale przeczytaj inną książkę na temat grafologii – lub zrób szybkie wyszukiwanie w Google – a znajdziesz twierdzenia, że pętle w owale ujawniają zdolność do negocjacji lub pragnienie uczucia.

Wbrew temu, co Donald Trump może wierzyć, nasze pismo ręczne nie ujawnia naszego wnętrza. Jednak wiara w grafologię – że pismo odręczne ujawnia duszę, psychikę lub osobowość – jest wymowna.

.