Revisiting The Chris Sale Extension

The Red Sox byli tak zajęci jak każda inna drużyna podczas zeszłorocznego wiosennego flurry extension, inking a pair of star players to long-term deals that kept them out of the 2019-2020 free agent market. Jednym z przedłużeń była sześcioletnia umowa z Xanderem Bogaertsem warta 120MM $ w gwarantowanych pieniądzach, kontrakt, który teraz wygląda na całkiem solidną inwestycję, biorąc pod uwagę, jak Bogaerts podążył za silnym sezonem 2018 z jeszcze lepszą kampanią 2019.

Drugie przedłużenie już rozpoczęło się od trudnego startu. Chris Sale podpisał pięcioletni, $145MM pakt obejmujący sezony 2020-24, z opcją klubu/vesting na kampanię 2025 wartą co najmniej $20MM. Po tym, jak znacznie przewyższył swoje przedłużenie umowy z White Sox (które skończyło się jako siedmioletnia, 59-milionowa umowa po wykonaniu obu lat opcji), Sale miał teraz nową umowę, która lepiej odzwierciedlała jego status jako jednego z lepszych miotaczy w ostatniej dekadzie.

Dokładnie rok po tym, jak przedłużenie zostało podpisane, jednak umowa wyłania się jako znaczący niewypał dla Red Sox na kilku różnych poziomach. Klub ogłosił w czwartek, że Sale przejdzie operację Tommy’ego Johna, która wyłączy go z gry w sezonie 2020 i najprawdopodobniej w połowie sezonu 2021. Operacja przychodzi na pięty Sale jest zamknięty w sierpniu ubiegłego roku z powodu zapalenia łokcia, a podczas gdy zastrzyk z osocza bogatopłytkowego i kilka miesięcy odpoczynku wyglądało na to, że lewy hander z powrotem na torze wcześniej tej zimy, Sale został zamknięty ponownie wcześniej w tym miesiącu po cierpieniu flexor strain.

W krótkim okresie, oznacza to, że Boston traci swój najlepszy miotacz na 2020. Jest to poważny cios dla rotacji, która była tylko w porządku w 2019 roku, a już stracił Davida Price’a po tym, jak Sox sprzedał weterana southpaw i Mookie Betts do Dodgers w lutym. Podczas gdy Sale mógłby conceivably wrócić do czegoś zbliżonego do swojej starej formy po operacji i nadal dobrze pitchować przez resztę swojego kontraktu, handel Betts / Price odgrywa krytyczną rolę w ocenie wpływu big-picture przedłużenia Sale’a.

Tak bardzo, jak własność Red Sox próbowała temu zaprzeczyć, podatek od luksusu był wyraźnie głównym powodem, dla którego zespół był skłonny rozstać się z Betts i Price. Dzięki przeniesieniu pensji Bettsa o wartości $27.7MM i połowy z $96MM pozostałej w umowie Price’a, Sox znaleźli się poniżej progu $208MM Competitive Balance Tax, przy czym Roster Resource przewiduje, że aktualna liczba podatków wyniesie $196MM dla Red Sox w 2020 roku.

Po dwóch sezonach przekroczenia progu podatkowego, zejście poniżej limitu CBT w 2020 roku pozwoliłoby Red Sox zaoszczędzić miliony w przyszłych płatnościach podatkowych, i teoretycznie pozwoliłoby im wydać poza próg ponownie już w 2021 roku z tylko minimalną karą „first-timer” dołączoną. Jak wielu bostońskich fanów ze złością zauważyło zimą, oczywiście, handlowanie Bettsem było dość ekstremalnym środkiem do osiągnięcia oszczędności z tytułu podatku od luksusu i jest to środek, którego można było uniknąć, gdyby Red Sox nie wydali tyle pieniędzy gdzie indziej…. na przykład na przedłużenie kontraktu Sale’a.

Dzięki odroczonym pieniądzom i strukturze przedłużenia, kontrakt Sale’a ma numer podatku od luksusu w wysokości $25.6MM na sezon od 2020-24. Ogólna lista płac Bostonu z podatkiem od luksusu wynosiła na początku listopada około $236.3MM, więc odjęcie pensji Sale’a obniżyłoby ich liczbę do $210.7MM, czyli już w zasięgu wzroku od progu $208MM. Od tego momentu byłoby o wiele łatwiejsze dla głównego oficera baseballowego Chaima Blooma, aby dokonać kilku kolejnych cięć i kaczka pod linią $ 208MM bez konieczności przenoszenia Betts lub Price.

Sale nie jest jedyną problematyczną pensją na liście płac Bostonu, oczywiście, ponieważ czteroletnia, $ 68MM umowa wolnego agenta Nathan Eovaldi podpisana w zeszłym offseasonie również wygląda na wątpliwą po kontuzji Eovaldi’s injury-plagued 2019. To powiedziawszy, Red Sox byli daleko od jedynego zespołu, który uważał, że Eovaldi odwrócił róg w swojej przełomowej kampanii 2018, i musieli przebić rynek, aby ponownie go podpisać.

W przypadku Sale’a, Sox niekoniecznie musieli dążyć do tego przedłużenia, szczególnie biorąc pod uwagę, że kilka czerwonych flag było już widocznych. Sale stracił trochę skuteczności w dół odcinka w sezonie 2017, a miał jeszcze bardziej chwiejny koniec jego 2018, jak problemy z ramieniem ograniczyły go do zaledwie 17 regularnych inningów sezonu po 27 lipca tego roku. The Red Sox byli tak rozsądni, jak to tylko możliwe w rozstawieniu występów Sale’a podczas postseason, kiedy to zamieścił 4.11 ERA w ciągu 15 1/3 inningów w drodze do mistrzostwa Bostonu w World Series.

While Sale był bardzo wytrzymałym miotaczem przez większą część swojej kariery, pozornie uciekając z pary w kolejnych sezonach prawdopodobnie powinien był wystarczyć, aby dać Red Sox trochę przerwy przed zagwarantowaniem mu $ 145MM przez jego sezony 31-35 lat. Jak zauważył niedawno Peter Abraham z The Boston Globe, Sox mogli być zmotywowani do zatrzymania Sale’a z powodu utrzymującego się żalu za sytuacją Jona Lestera z 2014 roku, kiedy to zespół był być może zbyt sztywny w rozmowach o przedłużeniu przed ostatnim sezonem Lestera pod kontraktem, co doprowadziło do tego, że Lester został sprzedany do Athletics w połowie sezonu, a następnie udał się na dostarczenie kilku kolejnych pięknych lat po podpisaniu z Cubs.

Abraham argumentuje, że czekanie do czasu po ostatnim sezonie Sale’a mogło być bardziej rozważną decyzją dla Sox, ponieważ mieliby dodatkowe informacje o numerach Sale’a w 2019 roku. Podczas gdy kontuzja łokcia była największym zmartwieniem, 36% hard-hit ball rate Sale’a był najwyższy w jego karierze, a jego średnia prędkość fastballu spadła o 1,5 mph (do 93,2) w stosunku do jego prędkości z 2018 roku. Sezon 2019 Sale’a był najgorszym w jego dziesięcioletniej karierze w MLB, choć biorąc pod uwagę jego wysokie standardy, „zły” sezon Chrisa Sale’a wciąż był bardzo solidny – 4.40 ERA, 5.89 K/BB rate, 13.3 K/9 na przestrzeni 147 1/3 inningów i bogactwo zaawansowanych metryk (3.39 FIP, 2.93 xFIP, 3.00 SIERA) sugerujące, że 4.40 ERA Sale’a było wynikiem pecha, takiego jak 1.47 HR/9, które znacznie przekroczyło jego poprzedni rekord kariery.

Czy ten platformowy rok wystarczyłby, aby Sale stał się wielkim graczem w wolnej agenturze? Widzieliśmy wiele najlepszych broni wynik większych niż oczekiwano umów tej zimy, choć żaden z Gerrit Cole, Stephen Strasburg, Madison Bumgarner i spółka miał mid-August zamknięcia wiszące nad ich głowami. Prawdopodobnie można bezpiecznie założyć, że Sale nadal wylądowałby na całkiem pokaźnym wieloletnim kontrakcie, gdyby był wolnym agentem, choć to również zakłada, że w ogóle przetestowałby rynek. Jego kontuzja łokcia mogła doprowadzić do tego, że Sale zaakceptowałby jednoroczną ofertę kwalifikacyjną wartą 17,8 mln dolarów, aby pozostać w Bostonie, w nadziei, że w 2020 roku wróci do zdrowia i zaliczy świetny sezon, który doprowadzi do podpisania większej umowy w offseasonie 2020-21.

Dodając kolejną zmarszczkę do miksu, być może Red Sox nawet nie wydają Sale’owi QO w tym scenariuszu z obawy, że mógłby go zaakceptować. Podejście Bostonu do płac wydawało się radykalnie zmienić od początku sezonu 2019 do końca, ponieważ prezydent operacji baseballowych Dave Dombrowski został zwolniony i ostatecznie zastąpiony Bloomem, który był pod tym dość niezdarnie wydanym edyktem, aby przyciąć pensje. W następstwie sezonu 2019 Sale’a, być może Red Sox byliby wygodni po prostu pozwalając Sale’owi całkowicie odejść, usuwając w ten sposób jeszcze jeden problem kontraktowy z ich książek.

Drużyna o dużym rynku, taka jak Sox, może przetrwać duży kontrakt, który nie wypali, ale narzucone przez franczyzę pragnienie uniknięcia podatku od luksusu nagle stawia wiele dużych transakcji ery Dombrowskiego (przedłużenie Sale’a, plus podpisanie Price’a, Eovaldiego, a może nawet J.D. Martineza, biorąc pod uwagę czyste dolary) pod radarem. To powiedziawszy, obwinianie Dombrowskiego za sytuację finansową Bostonu jest niesprawiedliwe, ponieważ te dziewięciocyfrowe transakcje nie zdarzają się bez zielonego światła od właściciela.

Przedłużenie Sale’a jest doskonałym przykładem tego, że żadna transakcja nie istnieje w próżni, ponieważ każde podpisanie/rozszerzenie/trade/release/etc. jest samo w sobie odpowiedzią na jakiś inny ruch, a także uruchamia reakcję łańcuchową innych ruchów. Jak zauważył Abraham, kto wie, czy właściciel Red Sox wykonałby taki ruch, gdyby postąpił inaczej z Lesterem te wszystkie lata temu, czy może Sale (lub Price, lub Eovaldi, lub nawet Dombrowski) skończyłby w Bostonie niezależnie od tego, co by było, gdyby Sox wciąż mieli Lestera w swojej rotacji. Niestety dla Sale’a i Red Sox, zgadywanie na temat przedłużenia umowy będzie trwało co najmniej do czasu, aż południowiec będzie mógł w końcu wrócić na kopiec.