Remembering The Trade That Brought Carmelo Anthony To The knicks

Siedem i pół roku później, jak poszedł handel Melo?

Now that Melo is long gone from the New York Knicks, how did the trade actually turn out?

February 21st, 2011 was one of the most exciting days for me as a Knicks fan. Po nadziei na trafienie Grand Slam z lądowaniem Lebron i lub gracza jak Dwyane Wade i Chris Bosh, Knicks trafili singla z ekscytującym, ale często kontuzjowanym, Amare Stoudemire.

Amare był świetny przez te pierwsze kilka miesięcy, kiedy był podstawową opcją punktową otoczoną przez graczy z rolami. Knicks byli konkurencyjni i związani z playoffami, ale wszyscy wiedzieliśmy, że potrzebują kolejnej znaczącej gwiazdy.

W lipcu 2011 roku, wtedy gwiazda Denver Nuggets Carmelo Anthony miał stać się niezastrzeżonym wolnym agentem i wyraził poważne zainteresowanie powrotem do domu i dołączeniem do Knicks. Nowy Jork miał cap space do podpisania kolejnej umowy max i nie trzeba było zrobić duży trade.

Well, Knicks jest Knicks nie chciał podjąć żadnych szans i sprzedał całkiem dużo cały obsada wspierająca do Amare show. Knicks przehandlowali Wilsona Chandlera, Raymonda Feltona, Danilo Gallinariego, Timofeya Mozgova, swój pierwszorundowy pick w drafcie 2014 i prawa do wymiany w 2016 roku. W zamian otrzymali Melo i Chaunceya Billupsa.

W tamtym czasie, jak każdy fan drużyny, która pozyskuje gracza z top 10, wielu kibiców było niezwykle podekscytowanych. Melo był jednym z najlepszych czystych strzelców w lidze i od razu stał się najlepszym graczem Knicks od czasów Patricka Ewinga. Chauncey Billups też był fajnym elementem (mimo, że zmarnowali na niego klauzulę amnestii).

Niektórzy fani mieli pewne uzasadnione wahania co do tego handlu. Sporo zostało oddane, w tym ulubieniec fanów Wilson Chandler i wschodzący Danilo Gallinari. Poza tym, handlowanie przyszłymi pierwszorundowcami zazwyczaj nie jest dobrą rzeczą. Po co handlować tym wszystkim, skoro można go podpisać w off-season? Bardzo rozsądne obawy.

Patrząc wstecz na wszystkie aktywa, którymi handlowali, żaden z tych graczy nigdy nie stał się bliski graczowi, jakim był Melo. Chandler to role player na całe życie, Gallo był często kontuzjowany i nigdy tak naprawdę nie stał się gwiazdą, którą fani Knicks chcieli, żeby się stał, gdy go wybierali. Felton był solidny, ale nikt nie stracił snu nad tą decyzją, a Mozgov był pół przyzwoity, ale znowu nikt nie stracił snu.

Pickami draftu, którymi handlowali okazali się Dario Saric i Jamal Murray. Obaj są już kontrybutorami, a Murray wydaje się być na dobrej drodze do gwiazdorstwa. Czy Knicks wybraliby ich obu, czy nawet mieliby te picki? There is no way tell.

Carmelo Anthony był najlepszym graczem, który wchodził do Ogrodu na zasadzie nightly podczas tego stulecia. Zespół z 54 zwycięstwami w 2013 roku był zdecydowanie najlepszym sezonem Knicks od czasu, gdy ostatni raz zrobili Finały NBA. Prawdziwym powodem, dla którego nie udało im się ostatecznie przywieźć mistrzostwa na ulice Manhattanu, jest po prostu kiepskie zarządzanie. Handel Andreą Bargnanim był absolutnym albatrosem. Melo zawsze grał lepiej z dobrym point guardem, a Knicks przesadnie się zaniepokoili i podpisali Tysona Chandlera, nie zostawiając miejsca dla CP3, który zrobił wszystko poza tym, że kazał Knicks oszczędzać cap space dla niego. Jak już wcześniej wspomniano, amnestia została zmarnowana na Billupsa, a powinna być wykorzystana na Amare. Melo i Amare nigdy nie byli dobrze dopasowani obok siebie i żaden z nich nie sprawił, że drugi stał się lepszy.

Overall, myślę, że to był dobry trade. Mieli perennial All-Star, który nie cofnął się przed Lebronem czy Bostonem. Żaden z graczy, których przehandlowali nie okazał się wielki, a w erze, w której sukces drużyny opiera się na posiadaniu 3 Hall of Famerów, tacy goście pomagają, ale ostatecznie nic dla Ciebie nie wygrywają.

If the Knicks management did a better job building around Melo, they’ve been a better team and could have attracted some better free agents. To był właściwy handel, nawet jeśli mogliby go dostać mniej niż 5 miesięcy później za bez zastawiania przyszłości. Jak widzimy dzisiaj (patrz George, Paul), umysły mogą się zmienić w ciągu kilku miesięcy i nie ma żadnych gwarancji.