Patton Oswalt May Have Won the KFC Bowl Battle, but He Didn’t Win the War

Ten kawałek jest napisany jako część serii Eater’s Bowl Bowl, celebracji Super Bowl…. i misek.

W 2006 roku KFC wprowadziło swoją Famous Bowl, nazwę, która służyła jako omen, a może tylko życzenie, do tego, co pozycja menu stanie się. Wewnątrz Famous Bowl znajdowały się puree ziemniaczane z sosem, kukurydzą, serem i kawałkami smażonego kurczaka, jedno danie, które w tamtych czasach wydawało się szaleństwem. Mieliśmy obsesję na punkcie tego, dlaczego tak się dzieje, co skłoniło szefa marketingu KFC do wyjaśnienia koncepcji warstwowych smaków. Mimo to logika wydawała się obrzydliwa, dla nikogo bardziej niż dla komika Pattona Oswalta.

Sławna Miska mogłaby nie doczekać się swojej nazwy, gdyby nie wirusowy stand-up Oswalta na ten temat. Była to jednak relacja korzystna dla obu stron. W 2007 roku Oswalt pracował już od prawie dwóch dekad, a nawet dostał regularny występ w serialu Król królów i podkładał głos Remy’emu w Ratatouille. Był wreszcie wschodzącą gwiazdą, co ugruntowało się, gdy wydał Werewolves and Lollipops, swój drugi album komediowy, z wyróżniającym się riffem o Famous Bowl i o tym, jak reprezentuje wszystko, co zdeprawowane w amerykańskiej psychice.

W tym kultowym kawałku Oswalt opisuje hipotetyczną genezę miski, w której klient KFC otrzymuje rekomendację różnych pozycji (chrupiąca kukurydza, kremowe puree ziemniaczane, zabawny nowy kurczak z popcornem) i pyta: „Czy możesz wziąć wszystkie te produkty żywnościowe i umieścić je w jednej misce dla mnie?”. Następnie odgrywa zdezorientowanego sprzedawcę KFC: „Tak, możemy ułożyć to w misce, ale możemy też ułożyć to na talerzu, jakbyś był dorosłym człowiekiem z szacunkiem do siebie i godnością.”

„To ich najpopularniejsza pozycja” – kontynuuje Oswalt. „Ameryka przemówiła. Pile my food in a fucking bowl like I’m a dog.” On żartuje dalej, że Amerykanie chcieliby ich obiad mieszane i wstrzykiwany do ich tętnic (co brzmi prawie jak Soylent, odżywcze zawiesiny, która trafiła na rynek siedem lat później).

Przez pewien czas, aby mówić o Oswalt było zaproszenie dla kogoś do cytowania jego Famous Bowl bit na długości, a każda miska może być dubbingowany stos awarii. W 2008 roku, Oswalt nawet próbował jedną z misek dla A.V. Club, pisząc, że prawie miał nadzieję, że będzie jak to, ale że „slouched w dół gardła” i ledwo mógł go wykończyć. On nadal kojarzy pojęcie miski z depresją (który Oswalt sam zmaga się z), pisząc „Shut-ins, ludzie dotknięci zespołem Pradera-Williego, i maniakalno-depresyjne” stos wszystko, co chcą jeść do miski slop, i „jeśli próbujesz zrobić fortunę w branży żywności i napojów, są to trzy demograficzne strzelać do.”

Z wzrostem lunchu biurko, bit Oswalt teraz brzmią daty. Jak on wymienia składniki i przywołuje obrazy brudu i niedbalstwa, wszystko, co mogę myśleć, to że miska brzmi rodzaj atrakcyjności i jestem teraz głodny. Jego pasja naprawdę powinna była wymazać Famous Bowl z menu na całym świecie. Ale 13 lat później, nasza zdolność do zamówienia KFC „kupa awarii w misce smutku” pozostaje, i pozostaje popularny.

2007, kiedy Oswalt wydał Werewolves and Lollipops, był bardzo specyficzny rok w żywności. Był to rok, w którym Michael Pollan opublikował „Dylemat wszystkożercy”, a rozmowy o zrównoważonym rozwoju i ruchu slow food stały się głównym nurtem. Whole Foods był w trakcie ekspansji, otwierano niekończące się mikrobrowary, a każda restauracja serwowała małe talerze z organicznych produktów. Było to również trzy lata po ukazaniu się „Supersize Me” i lata przed tym, jak wahadło wychyliło się z powrotem w stronę lowbrow i każdy szef kuchni z dumą opowiadał o swojej miłości do Dominos. Fast foody były zarówno złe dla ciebie, jak i oznaką złego smaku. Więc jako kultura, byliśmy przygotowani i gotowi do nienawiści na misce. Oswalt nie był jedynym, który ją potępił. W „Time” Lisa Cullen nazwała ją „boffo, fat-assed, best-selling bonanza” i przypisała jej sukces faktowi, że Amerykanie są „żarłokami” i „co gorsza, udajemy, że nimi nie jesteśmy”. To ocena ociekająca pogardą.

Ale dieta, za którą opowiadał się Pollan, była (i nadal jest) poza zasięgiem większości Amerykanów. Choć recesja jeszcze oficjalnie nie uderzyła, w 2007 roku presja ekonomiczna wpłynęła na drugi zestaw trendów żywieniowych, które objęły „komfort” i niedrogi odpust. Recesja przyniosła ruch food trucków i wszechobecność nadziewanych tater tots. Popularność Food Network zainspirowała ludzi do większej kreatywności w ich własnych kuchniach, niezależnie od tego, jak skromne są składniki. I pewnego rodzaju macho pozowania, inspirowane przez widok męskich szefów kuchni jako „badasses”, dał początek „epickie” szaleństwa żywności, które piled bekon na innym mięsie, smothered go w ser, umieścić whisky we wszystkim, z nary warzyw, aby być postrzegane, chyba że był to smażony ogórek.

Miska stała się idealnym naczyniem dla obu tych stron. Po stronie Pollana, sieci fast-casual takie jak Sweetgreen (założona w 2007 roku) i Cava Grill oferowały miski z taką samą prędkością i poręcznością jak McDonald’s, ale z pozornie zdrowszymi opcjami. Miska stała się synonimem „zdrowego” – pełne ziarna zamiast chleba, ciemna zielenina, sezonowe składniki, grillowany kurczak hodowany bez antybiotyków. Niedawno książę Harry i Meghan Markle podali na swoim ślubie „jedzenie z miski”, które według BBC łatwiej zjeść na stojąco niż z półmisków. Po mniej wyrafinowanej stronie, gorąca miska skrobi i mięsa i sera jest powszechnie uznawana za satysfakcjonującą, łatwą do wykonania zarówno w domu, jak i w kuchni Chipotle. Oswalt miał niezamierzoną rację co do ich atrakcyjności. Jeśli cokolwiek, miski oznaczają komfort i łatwość. Nawet jeśli jesz z niej jarmużowy cezar za 15 dolarów, jest to coś, co możesz trzymać blisko klatki piersiowej, gdy wkładasz jedzenie widelcem do ust, coś, co wybacza umiejętności dekoracyjne i artystyczną aranżację. To jest kojące, czy potrzebujesz ukojenia, bo jesteś przygnębiony, czy jesteś spłukany, czy jesteś głodny, czy jesteś zajęty.

„Szacunek dla siebie i godność”? W tej gospodarce? 4570>