Mammals of the Adirondacks:Eastern Coyote (Canis latrans var)

Mammals of the Adirondacks: Kojot wschodni jest przedmiotem ożywionej debaty wśród badaczy, którzy nie zgadzają się co do jego taksonomii, struktury społecznej, diety i niszy ekologicznej. Eastern Coyote w Essex County (10 września 2018).

The Eastern Coyote (Canis latrans var), jeden z trzech psowatych, które żyją w Adirondacks, jest oportunistycznym drapieżnikiem w domu w szerokiej gamie siedlisk. Nazwa „kojot” pochodzi od azteckiego słowa „coyotl”. Nazwa naukowa (Canis latrans) to po łacinie „szczekający (lub wyjący) pies.”

To zwierzę było przedmiotem ożywionej debaty wśród specjalistów od psowatych, którzy nie zgadzają się co do jego taksonomii, struktury społecznej, diety i niszy ekologicznej.

• Kojoty na północnym wschodzie są zwykle większe niż ich odpowiedniki na zachodzie, chociaż źródła nie zgadzają się co do tego, o ile większe.
• Kojoty na północnym wschodzie są genetycznie bardziej podobne do wilka w wyglądzie i zachowaniu niż ich odpowiedniki na zachodzie, chociaż źródła nie zgadzają się co do względnego udziału kojota, wilka i psa w genomie tego ssaka.
• Kojoty na północnym wschodzie są bardziej zależne od większych ofiar (takich jak jelenie) niż ich odpowiedniki na zachodzie, chociaż źródła nie zgadzają się co do względnego udziału dużych vs małych ofiar w diecie kojotów, jak również stopnia, w jakim te ssaki poruszają się w niszy ekologicznej niegdyś zajmowanej przez wilki.
• Kojoty na północnym wschodzie wykazują większą tendencję do polowania w rozszerzonych grupach rodzinnych niż ich odpowiedniki na zachodzie, choć źródła nie zgadzają się co do zakresu.

Te nieporozumienia podsyciły trwające kontrowersje na temat tego, jak odnosić się do tego ssaka i czy jest to oddzielny gatunek zasługujący na własną nazwę.

• Niektórzy twierdzą, że kojot z północnego wschodu (który jest postrzegany jako hybryda między kojotami, wilkami i psami domowymi) powinien być uznany jako oddzielny gatunek, zwany „Coywolf,” z naukową nazwą „Canis oriens.”
• Inni badacze przyznają, że ten psowatych zajmuje unikalną niszę ekologiczną i reprezentuje hybrydyzację między kojotami, wilkami szarymi i psami domowymi, ale sprzeciwiają się tworzeniu nowego gatunku, argumentując, że nazwy „Eastern Coyote” i „Canis latrans var” odpowiednio oddają różnice, które odróżniają to zwierzę od jego odpowiedników na Zachodzie.
• Zintegrowany System Informacji Taksonomicznej jak dotąd pominął całą tę kontrowersję, nadal wymieniając tego ssaka jako Kojota (Canis latrans), z 19 rozpoznanymi podgatunkami.

Nazwa przyjęta tutaj w odniesieniu do kojotów zamieszkujących Park Adirondack – Eastern Coyote (Canis latrans var) – odzwierciedla nazwę używaną obecnie przez New York State Department of Environmental Conservation.

Kojot wschodni: Description

Mammals of the Adirondacks: Kojoty w Adirondacks mają tendencję do bycia pomarańczowo-szarymi lub szarobrązowymi. Eastern Coyote in Essex County (10 września 2018).

Eastern Coyotes są największym dzikim psowatym w Parku Adirondack. Wyglądają coś jak mały owczarek niemiecki, z gęstym futrem, krzaczastymi ogonami zakończonymi czarnym, i dużymi wzniesionymi uszami. Nasze kojoty z Adirondack są zazwyczaj pomarańczowo-szare lub szaro-brązowe z wierzchu i bledsze pod spodem. Przednie powierzchnie dolnych kończyn są czarne, podczas gdy zewnętrzne strony nóg są tan lub rufowe. Oczy są żółtawe, z okrągłymi źrenicami.

Źródła są sprzeczne co do wielkości wschodnich kojotów. Niektóre źródła podają ich średnią wagę jako 20 do 35 funtów. Inne sugerują nieco większe wagi (24 do 45 funtów lub 32 do 36 funtów). Średnie te kontrastują z tymi u kojotów na zachodzie, o których mówi się, że ważą średnio 20-25 funtów. Odnotowano kilka przypadków kojotów z Adirondack, które ważyły 50-55 funtów. Istnieją pewne dowody na to, że masa ciała kojota wzrasta w miarę przemieszczania się na północ. Ponadto, czaszki kojotów na północnym wschodzie są podobno większe i mają cechy czaszkowo-dentalne podobne do czaszek wilków.

Zasugerowano dwa możliwe (ale niekoniecznie wzajemnie się wykluczające) wyjaśnienia różnicy wagi między naszymi wschodnimi kojotami a kojotami żyjącymi na zachodzie.

• Jedną z możliwości jest to, że większe rozmiary ciała kojotów na północnym wschodzie są odpowiedzią na wielkość i dostępność ofiar.
• Inna możliwość jest taka, że większe rozmiary kojotów na północnym wschodzie wynikają z hybrydyzacji z wilkami i/lub psami domowymi.

Źródła nie zgadzają się co do względnego udziału innych psowatych w genomie kojota.

• Naukowcy, którzy stoją na czele wysiłków, aby dać kojotom żyjącym na Wschodzie ich własny gatunek, podkreślają znaczenie materiału genetycznego nie kojota, twierdząc, że ten ssak jest około 60 procent kojota, 30 procent wilka i 10 procent psa domowego.
• Specjaliści Canid, którzy sprzeciwiają się tym wysiłkom, zwracają uwagę, że wkład wilków jest różny. Kojoty na północnym wschodzie wykazują mieszankę 62% zachodniego kojota, 14% zachodnich wilków, 14% wschodnich wilków i 11% psa domowego, podczas gdy kojoty w Wirginii średnio więcej psa niż wilka (85%:2%:13% kojot:wilk:pies).

Kojot wschodni: Dieta

Mammals of the Adirondacks: Zając Snowshoe Hare jest ważną pozycją w menu kojota. Snowshoe Hare at John Brown Farm (8 May 2018).

Although Eastern Coyotes są członkami rzędu Carnivora, który obejmuje zróżnicowaną grupę ssaków z zębami i pazurami przystosowanymi do łapania i jedzenia innych zwierząt, kojoty są wszystkożercami. Podobnie jak amerykańskie niedźwiedzie czarne i szopy (dwaj inni przedstawiciele rzędu Carnivora, którzy żyją w Parku Adirondack), są one w stanie uzyskać składniki odżywcze zarówno z materiałów roślinnych, jak i zwierzęcych.

Kojoty wschodnie mają zróżnicowane menu, które zmienia się w ciągu roku i obejmuje zarówno materiały zwierzęce, jak i roślinne. Wśród ofiar znajdują się jelenie (głównie cielęta do 20 dnia życia), zające szaraki, bobry i ptaki. Zdrowe dorosłe jelenie mogą być i są z powodzeniem upolowane przez kojoty (polujące w grupie), ale większość dorosłych jeleni zjedzonych przez kojoty to padlina lub jelenie osłabione wcześniejszymi urazami. Kojoty żerują również na małych ssakach, takich jak gryzonie, ale odgrywają one mniejszą rolę u naszych kojotów niż u kojotów na Zachodzie. Materiały roślinne (szczególnie owoce) są ważnym pożywieniem w okresie letnim.

Badania ekologii żerowania kojotów w regionie Adirondack wskazują, że dieta kojotów zmieniała się wraz z dostępnością ofiar.

• Analiza sierści kojota w całym regionie Adirondacks w latach 1956-1961 wykazała, że zimą w diecie kojota dominował zając szarak śnieżny, a latem zając szarak śnieżny, jeleń wirginijski, owoce i owady. Owoce i owady stanowiły prawie jedną trzecią letniej diety.
• A 1975-80 badania sierści kojota zebrane w pobliżu Newcomb w Essex County stwierdził, że White-tailed Deer składały się z podstawowej żywności we wszystkich porach roku, a następnie Snowshoe Hare. Małe ssaki były znacznie mniej ważne (6,6% próbki letniej).
• Badanie szczątków kojotów przeprowadzone w centralnej części Adirondacks w latach 1986-1989 również wykazało sezonową zmienność w menu kojotów. Znacznie większą rolę odgrywał jeleń, który stanowił 82% objętości skotów zimowych, 55% objętości skotów wiosennych, 45% objętości skotów letnich i 18% objętości skotów jesiennych.

Najnowsze dane, pochodzące z badania ekologii żerowania kojotów w środkowej części Adirondacks, oparte na analizie skatów kojotów zebranych w latach 2009-2011, sugerują zmianę w menu kojota wschodniego w Parku Adirondack.

• Zmniejszyło się znaczenie jelenia szlachetnego. Chociaż jeleń był nadal najbardziej rozpowszechnionym składnikiem pokarmu w obu sezonach, jego występowanie w diecie zmniejszyło się do 42% skatów w lecie (62-94% w poprzednich badaniach) i 59% skatów w zimie (89-94% w poprzednich badaniach).
• Drugim i trzecim najczęstszym gatunkiem ofiar ssaków były bóbr amerykański i zając szarak.

Mammals of the Adirondacks: Bobry amerykańskie stały się kluczową zdobyczą dla kojotów w Adirondacks. American Beaver on Heron Marsh (7 maja 2018).

Ta zmiana w diecie kojotów w Adirondacks wydaje się odzwierciedlać zmiany w dostępności ofiar. Zgodnie z tą hipotezą, zające Snowshoe i bobry amerykańskie stanowią podstawowe ofiary kojota, podczas gdy jelenie White-tailed reprezentują drugorzędną zdobycz.

• Kiedy kojoty po raz pierwszy zaczęły kolonizować Adirondacks w latach 50-tych XX wieku, populacje bobrów były niskie, a populacje zajęcy śnieżnych malały, co skłaniało kojoty do opierania się w tym czasie głównie na jeleniach.
• Populacje bobrów wzrosły w czasie, gdy populacje zajęcy nadal malały, co spowodowało większe wykorzystanie bobrów przez kojoty i mniejsze wykorzystanie jeleni.
• Wykorzystanie jeleni przez kojoty nie wydaje się być związane z liczebnością jeleni, ponieważ było najniższe w czasie, gdy populacja jeleni była najwyższa. Jeleń zdominował dietę kojota w Adirondacks tylko wtedy, gdy bóbr i zając były rzadkością.

Jeśli ta hipoteza jest poprawna, kojot wschodni nie jest specjalistą od jeleni i nie wypełnia niszy ekologicznej wilka.

Kojot wschodni: Reprodukcja i życie rodzinne

Większość wiedzy na temat reprodukcji i życia rodzinnego kojotów opiera się na badaniach populacji kojotów poza Parkiem Adirondack. Ten korpus badań wskazuje, że kojoty są społecznie monogamiczne, chociaż źródła nie zgadzają się co do tego, czy więź w parze jest na całe życie. Zaloty trwają około dwóch do trzech miesięcy, z kryciem od stycznia do marca.

Po okresie ciąży około 63 dni, samice rodzą w kwietniu lub maju miot składający się z około sześciu szczeniąt w podziemnej jamie, opuszczonym budynku, wydrążonej kłodzie lub skalnej szczelinie. Wielkość miotu zależy od zagęszczenia populacji i dostępności pożywienia podczas poprzedniej zimy. Badania nad wielkością miotu na obszarach północnych sugerują, że wielkość miotu zmienia się w zależności od liczebności zająca szaraka.

Młodymi kojotów opiekują się oboje rodzice i często inni pomocnicy, zwykle roczne kojoty z poprzedniego roku. Podczas wychowywania młodych samice kojotów pozostają w pobliżu legowiska, natomiast samce mogą przemieszczać się na większe odległości w poszukiwaniu dodatkowego pożywienia.

Szczeniaki kojotów są odstawiane od matki w wieku od pięciu do siedmiu tygodni i są w pełni rozwinięte w wieku dziewięciu miesięcy. W miarę wzrostu szczeniąt, stają się one bardziej niezależne, ale nadal poruszają się razem jako grupa rodzinna, stając się bardziej wokalne późnym latem i wczesną jesienią. W tym czasie, często można usłyszeć grupy kojotów wyjących i jipczących.

Eastern Coyote: Behavior

Mammals of the Adirondacks: Kojoty wschodnie mogą być czasami widziane w ciągu dnia w Adirondacks. Eastern Coyote w pobliżu Lake Placid w Essex County (10 września 2018 r.).

Organizacja społeczna kojota i zasięg domowy są bardzo zmienne, w zależności od siedliska i wielkości ofiary. Tam, gdzie głównymi zdobyczami przez cały rok są małe gryzonie, kojoty mają tendencję do bycia samotnikami. Na obszarach, gdzie dostępne są duże zwierzęta, takie jak łosie i jelenie, kojoty mają tendencję do tworzenia grup. W obrębie tych grup, kojoty wykazują hierarchię dominacji podobną do tej u wilków, chociaż większość specjalistów od psowatych uważa je za mniej społeczne niż wilki.

Badania wschodnich kojotów w centralnej części Adirondacks sugerują, że nasze kojoty zajmują duże obszary domowe (7,5 mil kwadratowych). Mają tendencję do podróżowania i polowania w stadach podczas zimy i jako samotne osobniki podczas lata. Struktura watahy umożliwia eksploatację dużych ofiar, takich jak jeleń szlachetny.

Kojoty komunikują się poprzez znakowanie zapachem i grupowe wycie. Oznaczają swoje terytoria przez złożenie scat i moczu w widocznych miejscach wzdłuż szlaków. Wokalizacje kojota obejmują warczenie, szczekanie, wycie, skowyt i jazgot. Grupowy skowyt, często rozpoczynający się serią okrzyków i kończący się serią krótkich skowytów, jest najwyraźniej przeznaczony do sygnalizowania granic terytorialnych lub do ponownego połączenia stada po polowaniu.

Chociaż wycie grupy jest najczęściej słyszane w nocy, kojoty są aktywne również w ciągu dnia i nie jest niczym niezwykłym zobaczyć kojoty w ciągu dnia.

• Badania ekologii drapieżnictwa kojotów wschodnich w centralnej części Adirondacks wykazały, że zwierzęta te przemieszczają się średnio na odległość 24,4 km dziennie.
• Najbardziej aktywne czasy występują o zmierzchu i pierwszych kilku godzinach ciemności.
• Ostatnie badania nad kojotami wschodnimi, które zamieszkują tereny podmiejskie sugerują, że kojoty żyjące w pobliżu ludzi mają tendencję do ograniczania swojej aktywności do godzin nocnych.

Jeśli chodzi o tolerancję na zakłócenia ze strony człowieka, badania nad Kojotami Wschodnimi w Górach Adirondack sugerują, że nasze kojoty czują się dość komfortowo w środowiskach zmodyfikowanych przez człowieka. W przeciwieństwie do Bobcatów, które są najmniej tolerancyjne wobec ludzi, zarówno Kojoty Wschodnie jak i Lisy Czerwone wykazują dość wysoką tolerancję na działalność człowieka.

Eastern Coyote: Mortality and Predators

Although coyotes reportedly may live as long as 18 years in captivity, life expectancy in wild populations is shorter (apparently averaging about 14 years). Głównym źródłem śmiertelności kojotów wschodnich w Parku Adirondack jest człowiek. Polowania, odłowy i kolizje z pojazdami mechanicznymi są przyczyną zdecydowanej większości zgonów kojotów.

W stanie Nowy Jork kojot wschodni jest jednym z dziesięciu gatunków zwierząt łownych, na które można polować lub odławiać.

• Myśliwi, którzy muszą zakupić licencję myśliwską, mogą zabijać kojoty o każdej porze dnia i nocy, od 1 października do 31 marca. Jedynymi częściami stanu Nowy Jork zamkniętymi dla myśliwych na kojoty są Nowy Jork i Long Island. Myśliwi mogą zabijać kojoty z broni ręcznej, strzelby, karabinu, łuku lub kuszy. Nie ma ograniczeń co do liczby kojotów, które myśliwy może zabić.
• Sezon na odławianie kojotów w północnej części stanu Nowy Jork trwa od 25 października do 15 lutego. Traperzy muszą posiadać licencję. Nie ma limitów na liczbę kojotów zabitych w ten sposób.

Wydział Ochrony Środowiska stanu Nowy Jork przeprowadził ankietę wśród myśliwych obejmującą sezon polowań 2015-16 i 2017-18. Wyniki ankiety przyniosły szacunkową liczbę prawie 21 000 kojotów zabitych w sezonie. W ankiecie nie podzielono liczb według regionów. Liczba kojotów zabitych przez traperów nie jest znana.

Kojot wschodni: Distribution

Kojoty wschodnie są względnymi nowicjuszami w Parku Adirondack. Najbardziej powszechnie akceptowaną teorią kolonizacji naszego obszaru przez kojota jest to, że obecność tego drapieżnika tutaj stanowi rozszerzenie pierwotnego zasięgu kojota w środkowej części Ameryki Północnej.

• Według tego wyjaśnienia, kojoty były kiedyś ograniczone do środkowo-zachodnich prerii i jałowego południowego zachodu.
• Kojoty były w stanie rozszerzyć swój zasięg na Góry Adirondack po tym, jak wilki zostały wytępione z silnie zalesionych regionów stanu Nowy Jork i innych części północnego wschodu.

W każdym razie, kojoty osiągnęły Nowy Jork i północny wschód we wczesnych latach trzydziestych i czterdziestych, pojawiając się najpierw w hrabstwie Franklin w połowie lat dwudziestych i rozprzestrzeniając się do kieszeni w Essex, Herkimer i Oneida hrabstw w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, podróżując przez Ontario w Kanadzie i wchodząc do północnego Nowego Jorku przez przekroczenie Rzeki Świętego Wawrzyńca.

Do początku lat siedemdziesiątych, kojot rozszerzył swój zasięg do co najmniej szesnastu północnych hrabstw Nowego Jorku. W latach osiemdziesiątych kojoty zadomowiły się w całym stanie. Te psowate do tego czasu krzyżowały się z wilkami i psami, stając się nieco większe, przyjmując niektóre aspekty wilczej struktury społecznej i zmieniając swoje zachowania żerowiskowe, aby polegać na większych ofiarach.

Kojot wschodni jest obecnie najliczniejszym dużym drapieżnikiem w Parku Adirondack. Szacunki dotyczące liczebności i zagęszczenia kojota w stanie Nowy Jork są różne.

• Badania przeprowadzone przez naukowców z SUNY College of Environmental Science and Forestry sugerują, że w stanie Nowy Jork w okresie letnim występuje około 14 500 par hodowlanych kojotów. Szacunki zagęszczenia kojotów na podstawie reakcji na wezwanie wskazują, że największe zagęszczenie kojotów występuje w regionie Adirondacks i Tug Hill, z 2,5 parami/10 mil kwadratowych.
• Badacze z Uniwersytetu Cornell znaleźli nieco większe zagęszczenie w krajobrazach podmiejskich, z zagęszczeniem kojotów szacowanym na 4,5 par hodowlanych/10 mil kwadratowych.

Siedliska Kojota Wschodniego

Kojoty wschodnie zajmują szeroki zakres siedlisk leśnych i polnych. Znane są z występowania na obrzeżach lasów drugiego rzędu, na starych polach, na terenach leśnych powstałych w wyniku pożaru lub wyrębu oraz na terenach zurbanizowanych.

Wykorzystanie siedlisk przez kojoty wschodnie w Parku Adirondack nie zostało dobrze zbadane.

• Badania ekologii żerowania kojotów w centralnej części Adirondacks w latach 1986-89 wykazały, że wykorzystanie siedlisk przez kojoty różniło się w zależności od pory roku. Zimą kojoty wschodnie preferowały siedliska z gęstymi pod- i śródpiętrami, a także siedliska otwarte, takie jak łąki bobrowe i zamarznięte jeziora.
• W badaniu z 2008 r. dotyczącym rozmieszczenia i liczebności kojotów w Adirondacks sprawdzono obecność kojotów za pomocą badań skatu. Badanie to wykazało, że kojoty występowały najliczniej w krajobrazie leśnym, szczególnie w lasach zniszczonych, z bardziej otwartymi koronami po wyrębie i w naturalnych siedliskach krawędziowych wzdłuż mokradeł i linii brzegowych. Kojoty były mniej liczne w dojrzałych lasach i na obszarach o dużym zasiedleniu przez ludzi.

The Coyote’s Ecological Role in the Adirondacks

Mammals of the Adirondacks: White-tailed Deer, szczególnie jeleń, stanowią główną zdobycz dla Eastern Coyotes w Adirondacks. White-tailed Deer near Jay, Essex County (11 września 2018 r.)

Naukowcy wciąż porządkują ekologiczne konsekwencje ekspansji zasięgu kojota. Przyszłość wschodniego kojota i jego niszy ekologicznej w Parku Adirondack zależy od rozwoju sytuacji mającego wpływ zarówno na ich gatunki ofiar (w tym jelenie White-tailed Deer, Snowshoe Hare i bóbr amerykański), jak i inne ssaki, które żerują na tych samych gatunkach (w tym Bobcat, Red Fox i Gray Fox).

• Choć jeleń biały jest częstą ofiarą kojotów wschodnich, zwłaszcza zimą, ostatnie badania nad ekologią żerowania kojotów w centralnej części Adirondacks sugerują, że kojoty nie są specjalistami od jeleni i nie wypełniają niszy ekologicznej powstałej w wyniku wytępienia wilków. Jeśli ta analiza jest poprawna, samo drapieżnictwo kojotów prawdopodobnie nie wpływa znacząco na liczebność jeleni. Rzeczywiście, ostatnie badania wpływu kolonizacji przez kojoty na populacje jeleni białych w sześciu wschodnich stanach wykazały, że kojoty nie kontrolują populacji jeleni, a populacje jeleni białych wykazują pozytywny wzrost po pojawieniu się kojotów.
• Zając śnieżny, kolejna kluczowa ofiara kojotów wschodnich, doświadcza długotrwałego spadku populacji w stanie Nowy Jork. Spadek ten może być związany ze zmianami klimatycznymi, które zmieniły czas i długość zalegania pokrywy śnieżnej i zmniejszyły skuteczność zająca w unikaniu drapieżników.
• Zmniejszające się populacje zajęcy, zbiegające się w czasie z odbudowującymi się populacjami bobra amerykańskiego, mogły być czynnikiem leżącym u podstaw zwiększonej zależności kojota wschodniego od bobra amerykańskiego. Szacuje się, że bóbr jest obecnie drugą najczęstszą ofiarą kojotów w środkowej części Adirondacks.

Rozwiązania wpływające na populacje kojota wschodniego w Adirondacks mają również implikacje dla drapieżników, które dzielą ich zasięg: Red Fox, oraz Gray Fox i Bobcat.

• Dieta zarówno Rudych Lisów jak i Szarych Lisów pokrywa się w pewnym stopniu z dietą Kojotów Wschodnich, które nie tolerują ich obecności. Jednym z możliwych sposobów koegzystencji lisów rudych z rosnącą populacją kojotów jest przeniesienie się na tereny zdominowane przez ludzi, ponieważ lisy rude wykazują wysoką tolerancję na obecność ludzi.
• Lis szary, mniej tolerancyjny na działalność człowieka, może być w stanie uniknąć drapieżnictwa kojotów dzięki swojej zdolności do wspinania się na drzewa, co daje mu przewagę nad lisem rudym i pozwala mu zajmować te same siedliska, co kojotom wschodnim.
• Wpływ kojotów wschodnich na bobry jest niepewny. Bobkoty, które również nie są dobrze tolerowane przez kojoty, dzielą niektóre z tych samych ofiar. W przeciwieństwie do kojotów wschodnich, lisów rudych i szarych, które uzupełniają swoją dietę materiałem roślinnym (szczególnie latem i jesienią), bobry są obligatoryjnymi drapieżnikami i są niemal całkowicie uzależnione od ofiar. Co więcej, są nietolerancyjne na zakłócenia ze strony człowieka i mało prawdopodobne jest, że w reakcji na konkurencję ze strony kojotów będą eksploatować obszary zdominowane przez człowieka.

Adirondack Mammal List

New York State Department of Environmental Conservation. Eastern Coyote. Retrieved 16 February 2019.

Dan Bogan, „Rise of the Eastern Coyote”, New York State Conservationist, Volume 68, Number 6 (June 2014), pp. 20-23. Retrieved 9 November 2019.

A.W. Bromley, „Re Adirondack Coyotes,” New York State Conservationist, Volume 10, Number 4 (February-March 1956), pp. 8-9. Retrieved 9 November 2019.

Robert E. Chambers, Peter Gaskin, Roger A. Post, and Stuart Cameron, „The Coyote,” New York State Conservationist, Volume 29, Number 2 (October-November 1974), pp. 5-7. Retrieved 9 November 2019.

C.W. Severinghaus, „The Coyote Moves East,” New York State Conservationist, Volume 29, Number 2 (October-November 1974), pp. 8, 36. Retrieved 9 November 2019.

William Hamilton, „Food Habits of the Coyote in the Adirondacks,” New York Fish and Game Journal, Volume 21, Number 2 (July 1974), pp. 177-181. Retrieved 9 November 2019.

C . W. Severinghaus, „Notes on the History of Wild Canids in New York”, New York Fish and Game Journal, Volume 21, Number 2 (July 1974), pp. 117-125. Retrieved 9 November 2019.

New York State Department of Environmental Conservation. Small Game Hunting. Retrieved 4 February 2019.

New York State Department of Environmental Conservation. Furbearer Hunting. Retrieved 4 February 2019.

New York State Department of Environmental Conservation. Coyote Hunting Seasons. Retrieved 16 February 2019.

David Figura. DEC survey: Jakie zwierzęta są najbardziej popularne wśród nowojorskich myśliwych polujących na drobną zwierzynę? Retrieved 28 January 2019.

New York State Department of Environmental Conservation. The Status and Impact of Eastern Coyotes in Northern New York (Bureau of Wildlife, June 1991). Retrieved 19 March 2017.

State University of New York. College of Environmental Science and Forestry. Coyote. Retrieved 28 March 2017.

Gary Brundige. Predation Ecology of the Eastern Coyote (Canis latrans var.) in the Central Adirondacks, New York. Ph.D. Dissertation, State University of New York, College of Environmental Science and Forestry, Syracuse, 1993. Abstrakt. Retrieved 10 February 2019.

Julie L. Tesky. Canis latrans w systemie informacji o skutkach pożarów (FEIS). Species Reviews. Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (United States Department of Agriculture, 1995). Retrieved 20 January 2019.

Marc Bekoff, „Canis Latrans,” Mammalian Species, Number 79 (15 June 1977), pp. 1-9. Retrieved 29 March 2017.

Integrated Taxonomic Information System On-line Database. Canis latrans. Retrieved 22 February 2019.

University of Michigan. Animal Diversity Web. Coyote. Canis latrans. Retrieved 22 February 2019.

D. Andrew Saunders. Adirondack Mammals (Adirondack Wildlife Program. State University of New York. College of Environmental Science and Forestry, 1988 ), s. 147-151.

William K. Chapman. Mammals of the Adirondacks. A Field Guide (North Country Books, 1991), pp. 89-91, Plate 14.

John O. Whitaker, Jr. i William J. Hamilton, Jr. Mammals of the Eastern United States (Cornell University Press, 1998), pp. 393-403.

William J. Hamilton and John O. Whitaker, Jr. Mammals of the Eastern United States. Second Edition (Cornell University Press, 1979), pp. 260-264. Retrieved 9 February 2019.

iNaturalist. Adirondack Park Sightings. Coyote. Canis Latrans. Retrieved 23 February 2019.

Alexander C. Martin, Herbert S. Zim, and Arnold L. Nelson. American Wildlife & Plants. A Guide to Wildlife Food Habits (Dover Publications, 1951), s. 227-228. Retrieved 14 February 2019.

James M. Ryan. Adirondack Wildlife. A Field Guide (University of New Hampshire Press, 2008), s. 210-211.

Donald W. Stokes i Lillian Q. Stokes. A Guide to Animal Tracking and Behavior (Little, Brown and Company, 1986), str. 266-275.

William Henry Burt. A Field Guide to the Mammals of North America North of Mexico. Third Edition (Houghton Mifflin Company, 1980), pp. 69-70, Plate 7.

National Geographic Society. Wild Animals of North America (National Geographic Society, 1995), s. 220-222.

Adrian Forsyth. Mammals of North America. Temperate and Arctic Regions. (Firefly Books, 1999), s. 169-170.

Richard M. DeGraaf i Mariko Yamasaki. New England Wildlife: Habitat, Natural History, and Distribution (University Press of New England, 2001), str. 318-319, 327-328, 330-331, 340-343, 347-352, 356-357, 420, 454. Retrieved 11 February 2019.

Marc Bekoff i Eric M. Gese, „Coyote. Canis latrans,” in George A. Feldhamer, Bruce C. Thompson, and Joseph A. Chapman (Eds). Wild Mammals of North America: Biology, Management, and Conservation. Second Edition (The Johns Hopkins University Press, 2003) pp.467-481.

Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, New York. Birds of North America. Subscription Web Site. Eastern Whip-poor-will; Eastern Phoebe; Ruffed Grouse; Mallard; Spruce Grouse; Wild Turkey; and American Black Duck. Retrieved 24 February 2019.

Scott A. Warsen. Evolving Niche Of Coyotes In The Adirondack Mountains of New York: Long-Term Dietary Trends and Interspecific Competition. Praca dyplomowa złożona w częściowym wypełnieniu wymagań dla Master of Science Degree State University of New York, College of Environmental Science and Forestry (Syracuse, New York. Maj 2012). Retrieved 18 January 2019.

Northeastern States Research Cooperative. Adirondack Study Exposes Evolving Niche of the Coyote in Northeastern Forests (Badanie w Adirondack ujawnia ewoluującą niszę kojota w północno-wschodnich lasach). Retrieved 19 January 2019.

Jacqueline Frair and Mark Teece. Evolving Niche of the „Coy-wolf” in Northeastern Forests and Implications for Biodiversity (Ewoluująca nisza kojota w północno-wschodnich lasach i implikacje dla bioróżnorodności). Undated. Retrieved 19 January 2019.

Jacqueline Frair, James Gibbs, Gordon Batcheller, and Paul Jensen. Population Status and Foraging Ecology of Eastern Coyotes in New York State (2014). Retrieved 10 January 2019.

Jacqueline Frair. Top Dog? Exploring the Ecological Role of Coyotes in NY. Webinarium Northeastern States Research Cooperative. 11 November 2015. Retrieved 22 February 2019.

Project Coyote. Coyote Ecology. Retrieved 23 February 2019.

Dana Kobilinsky, ” Wolves and Coyotes Play Different Ecosystem Roles”, The Wildlife Society. 21 March 2017. Retrieved 19 January 2019.

John F. Benson, Karen M. Loveless, Linda Y. Rutledge, Brent R. Patterson, „Ungulate Predation and Ecological Roles of Wolves and Coyotes in Eastern North America”, Ecological Applications, Volume 27, Number 3 (April 2017), pp. 718-733. Abstrakt. Retrieved 23 March 2019.

James W. Hody i Roland Kays, „Mapping the Expansion of Coyotes (Canis latrans) Across North and Central America,” ZooKeys, 759: 81-97. 22 May 2018. Retrieved 19 January 2019.

Eugenia V. Bragina, Roland Kays, Allison Hody, Christopher E. Moorman, Christopher S. Deperno, and L. Scott Mills, „Effects on White-tailed Deer Following Eastern Coyote Colonization,” The Journal of Wildlife Management, 20 marca 2019. Retrieved 22 March 2019.

Roland Kays, Abigail Curtis, and Jeremy J. Kirchman, „Rapid Adaptive Evolution of Northeastern Coyotes via Hybridization with Wolves,” Biology Letters, Volume 6, Issue 1 (29 July 2009), pp. 89-93. Retrieved 23 March 2019.

Josée-Anne Otis, Dan Thornton, Linda Rutledge, and Dennis L. Murray, „Ecological Niche Differentiation Across a Wolf-coyote Hybrid Zone in Eastern North America,” Diversity and Distributions, Volume 23 (2017), pp. 529-539. Retrieved 18 February 2019.

Maggie Bordas, Niche Alteration and Range Expansion of the Eastern Coyote (Canis latrans): An Examination of Predator Ecology (Badanie ekologii drapieżników). 2016. Retrieved 19 February 2019.

Roland Kays, „Yes, Eastern Coyotes Are Hybrids, But the 'Coywolf’ Is Not a Thing,” The Conservation, 13 listopada 2015. Retrieved 19 February 2019.

Jonathan G. Way, „Why the Eastern Coyote Should be a Separate Species: The 'Coywolf'”, The Conversation, 11 maja 2016 r. Retrieved 18 February 2019.

Jonathan G. Way ” Taxonomic Implications of Morphological and Genetic Differences in Northeastern Coyotes (Coywolves) (Canis latrans × C. lycaon), Western Coyotes (C. latrans), and Eastern Wolves (C. lycaon or C. lupus lycaon),” The Canadian Field-Naturalist, Volume 127, Number 1 (January-March 2013), pp. 1-16. Retrieved 19 February 2019.

Jonathan G. Way i William S. Lynn, „Northeastern Coyote/coywolf Taxonomy and Admixture: A Meta-analysis,” Canid Biology & Conservation, Volume 19, Number 1 (2016), pp. 1-7. Retrieved 19 February 2019.

J. Monzón, R. Kays and D. E. Dykhuizen,” Assessment of Coyote-wolf-dog Admixture Using Ancestry-informative Diagnostic SNPs,” Molecular Ecology, Volume 23, Number 1 (January 2014), pp. 182-197. Retrieved 22 February 2019.

Robert E. Chambers, „Diets of Adirondack Coyotes and Red Foxes,” Transactions of the Northeast Section, the Wildlife Society, Volume 44 (1987), p. 90.

Javier Monzón. Rapid Evolution of Northeastern Coyotes. A Dissertation Presented in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of Doctor of Philosophy in Ecology and Evolution, Stony Brook University. December 2012. Retrieved 8 February 2019.

Matthew E. Gompper. The Ecology of Northeast Coyotes: Current Knowledge and Priorities for Future Research. WCS Working Paper Number 17 (lipiec 2002). Retrieved 10 February 2019.

Cecilia A. Hennessy, Jean Dubach, and Stanley D. Gehrt, „Long-term Pair Bonding and Genetic Evidence for Monogamy Among Urban Coyotes (Canis latrans),” Journal of Mammalogy, Volume 93, Issue 3 (28 June 2012),pp. 732-742. Retrieved 5 March 2019.

Paul D. Curtis, Daniel A. Bogan, and Gordon Batcheller, „Suburban Coyote Management And Research Needs: A Northeast Perspective,” Wildlife Damage Management Conferences – Proceedings. Paper 80. Retrieved 5 March 2019.

Dietland Muller-Schwarze. The Beaver: Its Life and Impact. Second Edition (Cornell University Press, 2011), s. 124-127.

Kelly F. Robinson, Duane R. Diefenbach, Angela K. Fuller, Jeremy E. Hurst And Christopher S. Rosenberry, ” Can Managers Compensate for Coyote Predation of White-Tailed Deer?” The Journal of Wildlife Management, Volume 78, Number 4 (May 2014), pp. 571-579. Retrieved 10 February 2019.

Joanne M. Thurber and Rolf O. Peterson, „Changes in Body Size Associated with Range Expansion in the Coyote (Canis latrans),” Journal of Mammalogy, Volume 72, Number. 4 (November, 1991), pp. 750-755. Retrieved 23 February 2019.

Heather M. Fener, Joshua R. Ginsberg, Eric W. Sanderson, And Matthew E. Gompper, „Chronology of Range Expansion of the Coyote, Canis latrans, in New York,” The Canadian Field-Naturalist, Volume 119, Number 1 (January-March 2005), pp. 1-5. Retrieved 11 February 2019.

Tyler J. Wheeldon and Brent R. Patterson, „Comment on „Northeastern Coyote/coywolf” Taxonomy and Admixture,” Canid Biology & Conservation, Volume 20 (2017), pp. 14-15. Retrieved 10 January 2019.

Lauren L Mastro, Eric M. Gese, Julie K. Young, and John A. Shivik. Coyote (Canis latrans), 100+ Years in the East: A Literature Review” Addendum to the Proceedings of the 14th Wildlife Damage Management Conference (2012). Retrieved 23 February 2019.

Roland W. Kays, Matthew E. Gompper i Justina C. Ray, „Landscape Ecology of Eastern Coyotes Based on Large-Scale Estimates of Abundance,” Ecological Applications, Volume 18, Number 4 (June 2008), pp. 1014-1027. Retrieved 10 February 2019.

Mammals of the Adirondack Park

.