Gwinea Francuska

W ramach przygotowań do konferencji pokojowej, która miała się odbyć po I wojnie światowej, wiosną 1917 roku brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych utworzyło specjalną sekcję odpowiedzialną za przygotowanie informacji ogólnych do wykorzystania przez brytyjskich delegatów na konferencję. Gwinea Francuska to numer 103 z serii ponad 160 opracowań przygotowanych przez tę sekcję, z których większość została opublikowana po zakończeniu konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku. Kolonia Gwinea Francuska powstała w drugiej połowie XIX wieku, kiedy to Francja nabyła terytoria na zachodnim wybrzeżu Afryki na mocy traktatu z lokalnymi mieszkańcami i ustaliła granice tych terytoriów z sąsiednimi koloniami brytyjskimi (Sierra Leone) i portugalskimi (Gwinea Portugalska, dzisiejsza Gwinea Bissau) oraz z niepodległą Republiką Liberii. W 1904 roku Gwinea Francuska weszła w skład Generalnego Gubernatorstwa Francuskiej Afryki Zachodniej. Książka obejmuje geografię fizyczną i polityczną, historię polityczną oraz warunki ekonomiczne. (Warunki społeczne i polityczne są traktowane w numerze 100 w serii, Francuska Afryka Zachodnia). Liczba ludności kolonii w 1916 roku jest podana jako szacunkowa 1.808.893, z głównymi grupami etnicznymi Fula, Mandinka (tj. Malinke) i Susu. Całkowita liczba ludności europejskiej wynosiła tylko 1,166. Gospodarka kolonii była w dużej mierze oparta na produkcji kauczuku, który stanowił 73 procent eksportu w okresie 1900-1914. W aneksie znajdują się wyciągi z głównych traktatów określających granice kolonii oraz tabele ze szczegółowymi statystykami handlowymi. Gwinea Francuska stała się niepodległą Republiką Gwinei 2 października 1958 r.

.