Grant Green

Grant Green urodził się 6 czerwca 1935 roku w St. Louis, Missouri w rodzinie Johna i Marthy Green. Jego ojciec był w różnych czasach robotnikiem i policjantem w Saint Louis.

Green po raz pierwszy wystąpił w profesjonalnym otoczeniu w wieku 13 lat jako członek zespołu muzyki gospel. Jego wpływy były Charlie Christian, Charlie Parker, Lester Young, i Jimmy Raney, on najpierw grał boogie-woogie przed przejściem do jazzu. Louis dokonał pierwszych nagrań z saksofonistą tenorowym Jimmym Forrestem dla wytwórni United, gdzie Green grał razem z perkusistą Elvinem Jonesem. Green nagrał z Jonesem kilka albumów w połowie lat 60-tych. W 1959 roku Lou Donaldson, który odkrył Greena grającego w barze w St. Louis, zatrudnił go w swoim zespole koncertowym. Green przeniósł się do Nowego Jorku w pewnym momencie w latach 1959-60.

Lou Donaldson przedstawił Greena Alfredowi Lionowi z Blue Note Records. Lion był pod takim wrażeniem, że zamiast najpierw używać Greena jako sidemana, co było zwykłą praktyką Blue Note, Lion zaaranżował dla niego nagrywanie początkowo jako lidera grupy. Jednak ze względu na brak pewności siebie Greena początkowa sesja nagraniowa została wydana dopiero w 2001 roku jako First Session.

Pomimo odłożenia na półkę jego pierwszej sesji, związek nagraniowy Greena z Blue Note miał trwać, z kilkoma wyjątkami, przez całe lata 60. W latach 1961-1965 Green wystąpił na płytach Blue Note częściej niż ktokolwiek inny, jako lider lub sideman. Pierwszym wydanym albumem Green’a jako lidera był Grant’s First Stand. Jeszcze w tym samym roku ukazały się Green Street i Grantstand. Grant został uznany za najlepszą nową gwiazdę w ankiecie krytyków Down Beat, w 1962 roku. Często stanowił wsparcie dla innych ważnych muzyków na Blue Note, w tym saksofonistów Hanka Mobleya, Ike’a Quebeca, Stanleya Turrentine’a i organisty Larry’ego Younga.

Sunday Mornin’ , The Latin Bit i Feelin’ the Spirit to wszystkie luźne albumy koncepcyjne, każdy podejmujący temat muzyczny lub styl: odpowiednio gospel, latynoski i spirituals. W tym okresie Grant zawsze z sukcesem artystycznym realizował swoje bardziej komercyjne plany. Idle Moments (1963), z udziałem Joe Hendersona i Bobby’ego Hutchersona, oraz Solid (1964), są opisywane przez profesjonalnych krytyków jazzowych jako dwa z najlepszych nagrań Greena.

Wiele nagrań Granta Greena nie zostało wydanych za jego życia. Należy do nich kilka albumów z pianistą Sonny Clarkiem nagranych w latach 1961-1962 oraz dwa albumy z 1964 roku (Matador i Solid), na których pojawili się McCoy Tyner i Elvin Jones z John Coltrane Quartet. W 1966 roku Green opuścił Blue Note i nagrywał dla kilku innych wytwórni, w tym Verve. Od 1967 do 1969 roku Green był przez większość czasu nieaktywny z powodu problemów osobistych i skutków uzależnienia od heroiny. W 1969 roku Green powrócił z nowym zespołem grającym muzykę funk-influenced. Jego nagrania z tego okresu obejmują komercyjnie udany Green Is Beautiful oraz ścieżkę dźwiękową do filmu The Final Comedown.

Green ponownie opuścił Blue Note w 1974 roku, a kolejne nagrania, których dokonał z innymi wytwórniami, dzielą opinie: niektórzy uważają Greena za „Ojca Acid Jazzu” (a jego późne nagrania były samplowane przez artystów, w tym US3, A Tribe Called Quest i Public Enemy), podczas gdy inni je odrzucili (producent reedycji Michael Cuscuna napisał w notach na rękawie albumu Matador: „W latach 70. zrobił kilka całkiem kiepskich płyt”).

Green spędził większą część 1978 roku w szpitalu i wbrew radom lekarzy wrócił na trasę, aby zarobić pieniądze. Podczas pobytu w Nowym Jorku, aby zagrać w Breezin’ Lounge George’a Bensona, zasłabł w swoim samochodzie na atak serca i zmarł 31 stycznia 1979 roku. Został pochowany na cmentarzu Greenwood w rodzinnym St. Louis, Missouri, a przeżyło go sześcioro dzieci. Od śmierci Greena, jego reputacja wzrosła i istnieje wiele kompilacji, zarówno z jego wcześniejszych (post-bop/straight ahead i soul jazz) i późniejszych (funkier/dancefloor jazz) okresów.