Gene Rayburn
Kariera radiowaEdit
Przed pojawieniem się w telewizji Rayburn był aktorem i wykonawcą radiowym. Miał poranny drive time show radiowy w Nowym Jorku, najpierw z Jackiem Lescoulie (Anything Goes), a później z Dee Finch (Rayburn & Finch) na WNEW (obecnie WBBR). Parowanie Rayburna z Lescoulie i Finchem pomogło spopularyzować znany obecnie poranny format radiowy. W WNEW był w stanie lobbować za nagrywaniem piosenek, a tym samym za ich popularnością na listach przebojów, np. Music! Music!” (nagrana przez Teresę Brewer) i współautorstwo tekstu piosenki „Hop-Scotch Polka” z Carlem Sigmanem (obie 1949). Kiedy Rayburn odszedł z WNEW, Dee Finch kontynuowała format z Gene Klavanem. Rayburn przyjął później główną rolę w broadwayowskim musicalu Bye Bye Birdie, kiedy Dick Van Dyke opuścił produkcję, aby wystąpić w The Dick Van Dyke Show. W pewnym momencie swojej kariery scenicznej, stand-in Rayburna był przyszłym panelistą Match Game, Charlesem Nelsonem Reilly.
Kariera telewizyjnaEdit
Przechodząc do telewizji jako oryginalny spiker w programie Steve Allen’s Tonight, Rayburn rozpoczął długi związek z producentami teleturniejów Mark Goodson i Bill Todman w 1953 roku. Po raz pierwszy pojawił się w programie Roberta Q. Lewisa The Name’s the Same; Rayburn często zastępował stałego panelistę Carla Reinera. W 1955 roku przejął rolę gospodarza letniego teleturnieju Make the Connection od pierwotnego gospodarza Jima McKaya (i pojawił się wraz z jego następcą z porannego programu WNEW, Gene Klavanem). Następnie prowadził takie programy jak Choose Up Sides, Dough Re Mi oraz dzienną wersję Tic Tac Dough. W radiu, Rayburn stał się jednym z wielu gospodarzy programu NBC Monitor w 1961 roku i pozostał w programie do 1973 roku.
W nieakredytowanej roli (podobno nie chciał, aby jego nazwisko się pojawiło), Rayburn zagrał wywiadowcę telewizyjnego w filmie It Happened to Jane (1959) z Doris Day w roli głównej. Rayburn był również częstym panelistą w latach 60. i 70. w programach What’s My Line? i To Tell the Truth.
Match GameEdit
Od 1962 do 1969 roku Rayburn był gospodarzem programu The Match Game. W oryginalnej wersji, która była emitowana z Nowego Jorku na NBC, Rayburn czytał pytania do dwóch paneli, z których każdy składał się z gwiazdy i dwóch członków publiczności. Pytania w oryginalnej grze były zwyczajne, takie jak „Wymień rodzaj babeczki” lub „John kocha swoją ____________”. Rayburn zazwyczaj grał prosto, choć żartował, gdy sytuacja tego wymagała. Ponieważ był to program na żywo, bardzo niewiele odcinków zostało nagranych; wiadomo, że istnieją tylko cztery. Program został odwołany w 1969 roku, aby zrobić miejsce dla aktualnego, krótkotrwałego teleturnieju Letters to Laugh-In.
Goodson-Todman wskrzesił Match Game w 1973 roku dla CBS, tym razem jako kalifornijski teleturniej. Rayburn powrócił jako gospodarz i wprowadził nowy format, w którym dwóch zawodników próbowało dopasować odpowiedzi sześciu znanych osób. Scenarzysta Dick DeBartolo, weteran oryginalnego programu, stworzył zabawniejsze i często ryzykowne pytania („Po uderzeniu przez walec parowy, Norman musiał wsunąć swoje ____________ pod drzwi.”). Rayburn cieszył się z tego swobodnego podejścia i często używał śmiesznych głosów, dyskutował z gwiazdami i kpił z ekipy technicznej. Wkrótce stał się najwyżej oceniane show w telewizji daytime.
Od 1973 do 1977 roku, Match Game był numerem jeden wśród wszystkich dziennych sieci game shows-trzy z tych lat był najwyżej oceniane ze wszystkich programów dziennych. Dzień odrodzenie Match Game, który zawierał regularne panelistów Richard Dawson, Brett Somers, i Charles Nelson Reilly, prowadzony do 1979 na CBS i kolejne trzy lata w syndykacji pierwszego uruchomienia. Równoległa wersja nocna, Match Game PM, emitowana była w syndykacji od 1975 do 1981 roku. Rayburn był nominowany do dwóch Daytime Emmy Awards za wybitnego gospodarza lub hostessę w grze lub Audience Participation Show.
Podczas lat, kiedy Match Game został nagrany w Los Angeles (1973-1982), Rayburn mieszkał w Osterville, Massachusetts na Cape Cod. Dojeżdżał do Kalifornii co dwa tygodnie do taśmy 12 pokazów w ciągu weekendu (pięć pokazów dziennych i jeden nocny pokaz na dzień taping).
W 1983 roku, rok po syndykat Match Game zakończył, pokaz został ożywiony jako część Match Game-Hollywood Squares Hour. Rayburn był gospodarzem segmentów Match Game i „Super Match” i siedział na panelu dla segmentu Hollywood Squares. Program ten trwał przez dziewięć miesięcy w NBC. Rayburn, według większości relacji, był rozczarowany tym, jak wypadł ten program.
Inne programy gier i występy w telewizjiEdit
Podczas i pomiędzy latami prowadzenia Match Game, Rayburn służył jako gościnny panelista w dwóch innych programach Goodson-Todman, What’s My Line? i To Tell the Truth. Również podczas trwania Match Game w 1970 roku, Rayburn i jego żona Helen pojawili się w teleturnieju Tattletales, prowadzonym przez Berta Convy’ego. Rayburn był również gospodarzem niektórych odcinków Tattletales. Trzy lata po anulowaniu Match Game, Rayburn był gospodarzem krótkotrwałego programu Heatter-Quigley Productions The Amateur’s Guide to Love. W 1983 roku był gospodarzem pilota dla Reg Grundy Productions zatytułowanego Party Line, który później stał się Bruce Forsyth’s Hot Streak.
W 1980 roku, Rayburn był gwiazdą gościnną w programie telewizyjnym The Love Boat. Rayburn pojawił się jako zawodnik podczas turnieju gospodarzy teleturniejów w oryginalnej wersji Card Sharks w 1980 roku i był sławnym gościem w Password Plus kilka razy w latach 1980-1982. Pojawił się na Fantasy Island jako gospodarz teleturnieju – on i inny gospodarz grany przez Jan Murray byli rywalami w teleturnieju, którzy walczyli o kobietę, którą oboje kochali, tworząc ostateczny teleturniej, z konsekwencjami życia lub śmierci. Raz był gospodarzem lokalnego nowojorskiego show w WNEW-TV (obecnie WNYW), Helluva Town, a pomiędzy grami w latach 1982-1983, wrócił do WNEW jako gospodarz cotygodniowego lokalnego talk-show i lifestylowego show zatytułowanego Saturday Morning Live. Zakończył swoją krótką kadencję, aby powrócić jako współgospodarz Match Game-Hollywood Squares Hour.
Ostatnie obowiązki gospodarza teleturnieju Rayburna były w 1985 roku Break the Bank (został zastąpiony przez Joe Farago po 13 tygodniach) i The Movie Masters, teleturniej AMC, który działał od 1989 do 1990 roku. Tuż przed rozpoczęciem produkcji nowego wznowienia Match Game w 1987 roku, reporter Entertainment Tonight publicznie ujawnił, że Rayburn ma 69 lat, czyli jest znacznie starszy niż wielu sądziło. Rayburn miał potem problemy ze znalezieniem pracy, obwiniając reportera za ujawnienie jego wieku i narażenie go na dyskryminację ze względu na wiek. Jego córka Lynne obwiniała to, a następnie brak pracy, którą otrzymał, za wysłanie go w dół spirali.
Rayburn sportretował się na skeczu Saturday Night Live w 1990 roku, w którym wystąpiła Susan Lucci (jako jej postać z All My Children, Erica Kane). Wrócił jako jeden z wielu poprzednich mężów Kane, aby zatrzymać kolejne małżeństwo (sprawowane przez jego starego Wybierz się Sides co-star Don Pardo) z gospodarzem teleturnieju portretowanego przez Phila Hartmana. Kontynuował również występy w talk show w późnych latach 80-tych i 90-tych, zwykle w celu omówienia klasycznych gier, w tym występy w Vicki! i Maury Povich Show i The Late Show z Ross Shafer (Shafer gospodarzem 1990 Match Game revival). W 1992 r. Rayburn pojawił się również w nowojorskim programie Howarda Sterna jako jedna z gwiazd jego parodii Hollywood Squares, Homeless Howiewood Squares, w której rzekomo uczestnikami byli bezdomni.
Rayburn był współgospodarzem – wraz z żoną i Peterem Emmonsem – finałów Drum Corps International Mistrzostw DCI przez dwa lata, które były transmitowane na PBS z filadelfijskiego Franklin Field w 1976 r. i oryginalnego Mile High Stadium w Denver w 1977 r.
.
Leave a Reply