FUO

2. każda choroba charakteryzująca się znacznym wzrostem temperatury ciała. W przypadku konkretnych chorób należy zapoznać się z nazwą eponimiczną lub opisową, np. gorączka plamista Gór Skalistych lub dur brzuszny. Inne warunki związane z podwyższoną temperaturą ciała obejmują wyczerpanie cieplne i udar cieplny.
Normalna temperatura ciała w stanie spoczynku wynosi 37°C (98,6°F). Jest to średnia lub średnia temperatura ciała, która zmienia się u poszczególnych osób i z godziny na godzinę u poszczególnych osób. Sposób, w jaki mierzona jest temperatura ciała, ma wpływ na odczyt. Normalna temperatura w jamie ustnej wynosi od 36° do 37,5°C (96,8° do 99,5°F). Jeśli temperatura jest mierzona doodbytniczo, norma będzie o 0,5°C (1°F) wyższa. Temperatura pod pachą będzie o 0,5°C (1°F) niższa. Ze względu na te różnice, po numerze zawsze powinna następować droga, którą temperatura została pobrana podczas zapisu.
Faktory, które mogą spowodować tymczasowe podwyższenie temperatury ciała obejmują wiek, aktywność fizyczną, stres emocjonalny i owulację. Jeśli dana osoba ma stale podwyższoną temperaturę, mówi się o gorączce. Gorączka o niskim stopniu oznacza temperaturę pomiędzy 37,5° a 38,2°C (99,5° a 101°F) po przyjęciu doustnym. Gorączka wysokiego stopnia jest obecna, gdy temperatura w jamie ustnej jest wyższa niż 38,2°C (101°F).
Typy gorączki obejmują gorączkę ciągłą lub nieustającą, taką, która trwa dłużej niż 24 godziny bez znaczących zmian lub jakiegokolwiek powrotu do normalnej temperatury ciała; gorączkę przerywaną, w której przynajmniej raz w ciągu 24-godzinnego okresu skoki gorączki są oddzielone powrotem do normalnej temperatury ciała; gorączkę nawracającą, w której podwyższona temperatura ciała wykazuje wahania każdego dnia, ale nigdy nie wraca do normy; oraz gorączkę nawracającą, w której okresy gorączki i normalnej temperatury ciała występują naprzemiennie i trwają około 5 do 7 dni każdy.
Regulacja temperatury ciała jest pod kontrolą podwzgórza. Termoliza, lub rozproszenie ciepła ciała, jest regulowana przez przednie podwzgórze w połączeniu z przywspółczulnym układem nerwowym. Ogólny efekt utraty ciepła jest osiągany poprzez rozszerzenie obwodowych naczyń krwionośnych, zwiększone pocenie się oraz zmniejszenie aktywności metabolicznej i mięśniowej. Produkcja i zachowanie ciepła w organizmie, czyli termogeneza, jest regulowana przez tylne podwzgórze w połączeniu ze współczulnym układem nerwowym. Mechanizmy, przez które ciepło ciała jest produkowany i konserwowane są w opozycji do tych, które zwiększają utratę ciepła, to jest, przez zwężenie skórnych naczyń krwionośnych, zmniejszenie aktywności gruczołów potowych i zwiększenie aktywności metabolicznej i muscular.
Fever rozwija się, gdy istnieje pewne zaburzenia w homeostatycznych mechanizmów, przez które podwzgórze utrzymuje równowagę między produkcją ciepła i obwodowej utraty ciepła. Chociaż odwodnienie, krwotok mózgowy, udar cieplny, tyroksyna i niektóre inne leki mogą powodować podwyższoną temperaturę ciała lub hipertermię, gorączka, w dokładnym znaczeniu tego słowa, występuje w wyniku zapalenia lub infekcji, lub obu. Podczas procesów zakaźnych i zapalnych w organizmie wytwarzane są pewne substancje zwane pirogenami. Te endogenne pirogeny są wynikiem reakcji zapalnych, takich jak te, które występują w uszkodzeniu tkanek, martwicy komórek, odrzucenia przeszczepionych tkanek, nowotworów i reakcji antygen-przeciwciało. Egzogenne pirogeny są wprowadzane do organizmu, gdy jest on zaatakowany przez bakterie, wirusy, grzyby i inne rodzaje organizmów zakaźnych.
Endogenne pirogeny działają bezpośrednio na podwzgórze, wpływając na jego funkcje termostatyczne poprzez „resetowanie” go do wyższej temperatury. Kiedy tak się dzieje, wszystkie czynności fizjologiczne związane z produkcją i ochroną ciepła działają w celu utrzymania temperatury ciała na wyższym poziomie. Objawy chłodu i dreszcze są wynikiem zwiększonej aktywności mięśniowej, która jest próbą podniesienia temperatury ciała do wyższej wartości. Tej wzmożonej aktywności mięśniowej towarzyszy wzrost tempa przemiany materii, co z kolei zwiększa zapotrzebowanie na składniki odżywcze i tlen. Zewnętrzne oznaki tych wewnętrznych działań obejmują wyższe tętno, zwiększone oddychanie i pragnienie spowodowane utratą wody pozakomórkowej przez płuca. Tętno wzrasta w tempie około ośmiu do dziesięciu uderzeń na minutę na każdy stopień wzrostu temperatury.
Odkąd temperatura ciała osiąga wartość zadaną termostatu podwzgórza, mechanizmy produkcji ciepła i utraty ciepła utrzymać go na dość stałym poziomie i gorączka trwa. Jest to czasami nazywane drugim etapem gorączki. Jeśli trwa ona nadal, utrata płynów i elektrolitów staje się coraz bardziej dotkliwa i pojawiają się dowody na odwodnienie komórkowe. Podczas tego etapu może wystąpić delirium u osób starszych oraz drgawki u niemowląt i dzieci. Uważa się, że drgawki gorączkowe u dzieci są ściśle związane z uszkodzeniem mózgu, które uwidacznia się w postaci drgawek gorączkowych w późniejszym okresie życia.
Przedłużająca się gorączka ostatecznie prowadzi do zniszczenia tkanek z powodu katabolizmu białek ustrojowych. Z tego powodu pacjent doświadcza bóle mięśni i osłabienie, złe samopoczucie, i wydalanie albuminy w moczu. Pojawia się również anoreksja. Jeśli organizm nie otrzymuje wystarczającej ilości energii z pożywienia, aby zaspokoić swoje potrzeby metaboliczne, katabolizuje własne tłuszcze i białka. Pacjent szybko traci na wadze i może rozwinąć ketozę i kwasicę metaboliczną.
Okres, w którym gorączka ustępuje nazywany jest okresem dekompensacji. Może on wystąpić gwałtownie i dramatycznie, ponieważ temperatura spada od wartości szczytowej do normalnej w ciągu kilku godzin. Nazywa się to kryzysem, czyli punktem krytycznym, w którym gorączka zostaje zburzona. Bardziej stopniowe resetowanie termostatu i powolny spadek gorączki nazywany jest rozwiązaniem gorączki przez lizę.

.