Com. v. Heidnik

526 Pa. 458 (1991)

587 A.2d 687

COMMONWEALTH of Pennsylvania, Appellee,v.Gary Michael HEIDNIK, Appellant.

Supreme Court of Pennsylvania.

Arguated December 3, 1990.

Decided March 7, 1991.

*459 *460 *461 A. Charles Peruto, Jr, Gaele McLaughlin Barthold, Deputy Dist. Atty., Ronald Eisenberg, Chief, Appeals Div., Hugh J. Burns, Jr…, Robert A. Graci, Główny Zastępca Prokuratora Generalnego, za odwołującego się.

Przed NIX, C.J., LARSEN, FLAHERTY, ZAPPALA, PAPADAKOS i CAPPY, JJ.

OPINIA TRYBUNAŁU

LARSEN, Justice.

W dniu 1 lipca 1988 r. ława przysięgłych w Sądzie Powszechnym Hrabstwa Philadelphia skazała skarżącego, Gary’ego M. Heidnika, za dwa zarzuty morderstwa pierwszego stopnia, sześć zarzutów porwania, pięć zarzutów gwałtu, cztery zarzuty napaści na tle seksualnym i dwa zarzuty nieumyślnego doprowadzenia do obcowania płciowego. Po orzeczeniu winy za dwa zarzuty morderstwa pierwszego stopnia, odbyło się oddzielne przesłuchanie skazujące zgodnie z 42 Pa.C.S.A. § 9711, i ta sama ława przysięgłych skazała skarżącego na karę śmierci za każde ze skazań za morderstwo pierwszego stopnia. Wnioski po ogłoszeniu wyroku zostały rozpatrzone i odrzucone, a sąd próbny wydał wyroki śmierci w dniu 2 marca 1989 r.

Po wydaniu wyroku, skarżący złożył bezpośrednie odwołanie do tego Sądu. Od tego czasu skarżący wyraził pragnienie, aby jego egzekucja została przeprowadzona tak szybko, jak to możliwe, i w związku z tym poinstruował obrońcę, aby nie kontynuował wspomnianej apelacji. Celem automatycznej, bezpośredniej apelacji do tego Sądu od wyroku śmierci jest zapewnienie, że wyrok jest zgodny ze statutem Commonwealthu dotyczącym kary śmierci. Commonwealth v. Appel, 517 Pa. 529, (1989). Oprócz naszego ustawowego obowiązku, Sąd ten jest zobowiązany do kontroli wystarczalności dowodów w przypadku wszystkich wyroków skazujących na karę śmierci. *463 Commonwealth v. Zettlemoyer, 500 Pa. 16, (1982), cert denied, 461 U.S. 970, 103 S. Ct. 2444, 77 L. Ed. 2d 1327 (1983).

Przy badaniu wystarczalności dowodów, obowiązującym standardem przeglądu jest to, czy przeglądając wszystkie dowody w świetle najbardziej korzystnym dla Commonwealth jako zwycięzcy werdyktu, ława przysięgłych mogła znaleźć każdy element przestępstwa ponad uzasadnioną wątpliwość. Commonwealth v. Bryant, 524 Pa. 564, (1990). Zgodnie z tym standardem uważamy, że dowody, tak jak zostały teraz przedstawione, są wystarczające ponad uzasadnioną wątpliwość, aby podtrzymać werdykt ławy przysięgłych w sprawie morderstwa pierwszego stopnia.

W dniu 24 marca 1987 roku Departament Policji w Filadelfii otrzymał telefon od kobiety, która oświadczyła, że była przetrzymywana w niewoli przez ostatnie cztery miesiące. Kiedy funkcjonariusze policji przybyli do płatnego telefonu, z którego wykonano połączenie, zauważyli kobietę, która była „wyraźnie roztrzęsiona” i która wielokrotnie powtarzała funkcjonariuszom: „Musicie mi pomóc.” (N.T. 6/21/88 na 274). Po tym, jak funkcjonariusze byli w stanie uspokoić kobietę, Josephina Rivera, powiedziała im, że była przetrzymywana w piwnicy przez mężczyznę o nazwisku Gary Heidnik (skarżący) przez ostatnie cztery miesiące i że trzy inne kobiety są nadal przetrzymywane w piwnicy. Pani Rivera wyjaśniła, że skarżący zaparkował w pobliżu, czekając na jej powrót z tego, co skarżący uważał za wizytę u rodziny.

Pani Rivera powiedziała również funkcjonariuszom, że skarżący zabił dwie z kobiet, które trzymał w niewoli i że obawiała się o życie trzech kobiet pozostałych w piwnicy. Pani Rivera podała funkcjonariuszom rysopis skarżącego i powiedziała, gdzie był zaparkowany. Kiedy funkcjonariusze zatrzymali skarżącego, zapytał on: „O co tu chodzi, panie władzo? Czy nie zapłaciłem alimentów?”

Postępując zgodnie z informacjami dostarczonymi przez panią Riverę, policjanci weszli do domu skarżącego w Północnej Filadelfii. W piwnicy domu znajdowały się dwie kobiety leżące na materacu. Kobiety były nagie od pasa w dół, a ich ciała były posiniaczone. Na kostce każdej z kobiet znajdowała się ciężka kajdana z długim łańcuchem. W rogu piwnicy funkcjonariusze usunęli worki z brudem z deski przykrywającej otwór. W otworze tym leżała naga kobieta z rękami skutymi kajdankami za plecami i skrępowaną kostką. Po powrocie na pierwsze piętro, funkcjonariusze znaleźli w kuchni sześć plastikowych toreb zawierających ludzkie części ciała.

Josephina Rivera i kobiety znalezione przez policję w piwnicy skarżącego 24 marca 1987 roku zostały tam sprowadzone przez skarżącego w podobnych okolicznościach w ciągu czterech miesięcy. Każda z nich zgodziła się towarzyszyć skarżącemu w jego domu po tym, jak podszedł do nich, gdy jechał ulicami Północnej Filadelfii. Każda z nich uprawiała z nim seks za obopólną zgodą, zanim została uduszona do utraty przytomności. Będąc nieprzytomną, każda z nich została zaniesiona do piwnicy skarżącego i przykuta do rury kanalizacyjnej. Aż trzy kobiety naraz były zamknięte w dziurze, którą skarżący wykopał w podłodze piwnicy. Każda z kobiet była bita przez skarżącego, a z wyjątkiem ostatniej kobiety, która została wzięta do niewoli, każda z nich była wielokrotnie gwałcona przez skarżącego. Chociaż Josephina Rivera i trzy kobiety uratowane 24 marca 1987 roku przeżyły okrucieństwa zadane im przez apelanta, dwie inne więźniarki, Sandra Lindsay i Debra Dudley, nie przeżyły.

Oprócz bicia i gwałcenia uwięzionych kobiet, apelant opracował osobny system karania każdej z nich, która krzyczała o pomoc lub próbowała uciec. Jedna z metod karania polegała na zmuszaniu nieposłusznej kobiety do stania zawieszonej za skuty nadgarstek na haku, który appellant zainstalował w krokwiach piwnicy. Taką karę stosowano wobec Sandry Lindsay przez okres trzech lub czterech dni w pierwszym tygodniu lutego 1987 roku. W tym czasie, jak również przez cały poprzedni tydzień, Sandra Lindsay była karmiona jedynie chlebem i wodą. Również w tym czasie, skarżący zmusił jednego z innych więźniów do bicia pani Lindsay, ponieważ pani Lindsay zbyt długo jadła chleb, który jej dawano. Trzeciego lub czwartego dnia kary pani Lindsay zasłabła po tym, jak powiedziała innym kobietom, że źle się czuje. Odwołujący się zdjął kajdanki z nadgarstka pani Lindsay i kopnął jej ciało w dziurę w podłodze piwnicy. Kiedy skarżący nie był w stanie wyczuć pulsu pani Lindsay, oznajmił pozostałym kobietom, że pani Lindsay nie żyje i zaniósł jej ciało do kuchni. Następnie dokonał dekapitacji i rozczłonkowania ciała. Głowa pani Lindsay została włożona do dużego garnka na kuchence i ugotowana. Inne części jej ciała zostały rozdrobnione w robocie kuchennym i wymieszane z karmą dla psów, którą następnie appellant nakarmił pozostałe kobiety. Jeszcze inne części ciała pani Lindsay zostały włożone do plastikowych toreb i umieszczone w jego zamrażarce.

W połowie marca, Appellant pokazał głowę pani Lindsay, nadal w garnku na kuchence, do innego z niewoli, Debra Johnson Dudley. Apelant powiedział pani Dudley, że jeśli nie zmieni swojego nastawienia, to skończy tak samo jak pani Lindsay. Apelujący wcześniej oświadczył pani Rivera, że uważa panią Dudley za „wrzód na tyłku” i że „chce się jej pozbyć”. (N.T. 6/20/88, str. 231, str. 154). W dniu 17 marca 1987 r. odwołujący się zastosował wstrząs elektryczny wobec pani Dudley i dwóch innych jeńców, którzy leżeli uwięzieni w otworze w piwnicy, który odwołujący się wypełnił wodą. Apelujący przymocował przewód elektryczny do metalowego łańcucha pani Dudley, powodując, że krzyczała ona z przedłużającego się bólu. Kiedy krzyki pani Dudley nagle ustały, skarżący podniósł deskę przykrywającą otwór i wyjął ciało pani Dudley. Następnie skarżący umieścił ciało w zamrażarce w swojej piwnicy; później pozbył się ciała w lesie stanowym w New Jersey. Po śmierci pani Dudley, skarżący kazał Josephinie Rivera napisać następującą notatkę: „Gary Heidnik i Josephina Rivera porazili prądem elektrycznym Debrę Dudley 17 marca w piwnicy przy 3520 North Marshall Street”. (N.T. 6/20/88 na 161). Następnie skarżący powiedział pani Rivera, że nie będzie już musiała być zakuta w kajdanki, ponieważ obciążająca notatka powstrzyma ją przed pójściem na policję. Skarżący powiedział również pani Rivera, że nawet gdyby został aresztowany, po prostu poszedłby do sądu i „udawał wariata” salutując sędziemu, między innymi. Odwołujący się wyjaśnił pani Rivera, że gdzieś w prawie jest napisane, że jeśli osoba zachowuje się jak szalona przez pewną ilość lat, jej sprawa zostaje ostatecznie odrzucona. (N.T. 6/20/88, str. 168).

Stan psychiczny skarżącego w czasie śmierci Sandry Lindsay i Debry Dudley był kwestią sporną na rozprawie. Skarżący powołał trzech biegłych sądowych w celu ustalenia, że był on niepoczytalny w chwili śmierci. Test na poczytalność prawną i odpowiedzialność karną w tym Commonwealth jest określany zgodnie z zasadą M’Naughten. Commonwealth v. Banks, 513 Pa. 318, (1987), cert. denied, 484 U.S. 873, 108 S. Ct. 211, 98 L. Ed. 2d 162 (1987). Zgodnie z M’Naughten, oskarżony jest prawnie niepoczytalny i zwolniony z odpowiedzialności karnej, jeżeli w czasie popełnienia czynu, z powodu defektu rozumu lub choroby umysłu, oskarżony albo nie znał natury i jakości czynu, albo nie wiedział, że czyn jest zły. Commonwealth v. Tempest, 496 Pa. 436, (1981). Aby niepoczytalność mogła stanowić obronę, oskarżony musi udowodnić niepoczytalność za pomocą przeważającego dowodu. 18 Pa.C.S.A. § 315(a).

Dr. Clancy McKenzie, pierwszy z dwóch psychiatrów powołanych przez skarżącego, zeznał, że skarżący cierpiał na schizofrenię i że w okresie, o którym mowa, skarżący nie odróżniał dobra od zła i nie był w stanie zrozumieć natury i jakości swoich czynów. Dr McKenzie stwierdził, że zachowanie skarżącego w tym okresie było kontrolowane przez „niemowlęcy mózg”, którego wiek chronologiczny wynosił 17 miesięcy. Dr McKenzie doszedł do tego wniosku na podstawie faktu, że matka skarżącego urodziła kolejne dziecko, gdy skarżący miał siedemnaście miesięcy. Kiedy w październiku 1986 r. zrażona żona odwołującego się poinformowała go, że urodziła dziecko, dr McKenzie stwierdził, że: „To cofnęło go do pierwszego momentu, kiedy najważniejsza dla niego kobieta na świecie, jego matka, opuściła go i urodziła dziecko. I w tym momencie trauma w teraźniejszości przywróciła go do traumy w wieku siedemnastu miesięcy, a on zaczął doświadczać świata oczami siedemnastomiesięczniaka. Rzeczywistość jest taka, że mamusia już nigdy nie odejdzie i mnie nie zostawi.” (N.T. 6/22/88, str. 622).

Dr Kenneth Kool, drugi psychiatra powołany przez odwołującego, zeznał co do długotrwałej choroby schizofrenicznej odwołującego. Dr Kool zeznał, że schizofrenia skarżącego wpłynęła na niego w taki sposób, że uniemożliwiła mu odróżnienie dobra od zła. W opinii dr Koola czyny skarżącego opierały się na „usystematyzowanym urojeniu, że Bóg chciał, aby miał on dużo dzieci, i że było to dla niego zasadniczo jak pakt z Bogiem”. (N.T. 6/24/88, str. 909).

Trzecim z biegłych sądowych odwołującego się był Jack A. Apsche, Ph.D., ekspert w dziedzinie psychologii doradczej. Dr Apsche dokonał przeglądu długiej historii leczenia skarżącego z powodu zaburzeń psychicznych sięgającej 1962 r. i stwierdził, że skarżący nie odróżniał dobra od zła i nie mógł zrozumieć natury i jakości swoich czynów w okresie od 26 listopada 1986 r. do 24 marca 1987 r., czyli w czasie, gdy pani Lindsay i pani Dudley zostały zamordowane.

Commonwealth przedstawił kilku świadków w celu obalenia obrony skarżącego przed niepoczytalnością. Dr Robert Sadoff, psychiatra sądowy, zeznał, że próbował zbadać skarżącego, ale skarżący nie odpowiedział na żadne z zadanych mu pytań. Dr Sadoff zeznał, że skarżący zareagował jednak na obecność swojego adwokata, salutując mu. Następnie dr Sadoff zapoznał się z obszerną historią medyczną i psychiatryczną skarżącego, jak również z informacjami dotyczącymi transakcji finansowych skarżącego oraz jego wcześniejszych kontaktów z systemem sądownictwa karnego i rodzinnego. W opinii doktora Sadoffa, mimo że skarżący cierpiał na schizofrenię, jego zachowanie w okresie od 26 listopada 1986 r. do 24 marca 1987 r. wskazuje, że jego zdolności poznawcze były nienaruszone i że był on w stanie zrozumieć charakter i jakość swoich czynów w tamtym czasie. Doktor Sadoff zeznał, że zachowanie skarżącego w tym okresie (od 26 listopada 1986 r. do 24 marca 1987 r.) wskazuje na to, że skarżący wiedział co robi i wiedział, że jest to złe. Ernestine Simpson, pracownik socjalny szpitala stanowego w New Jersey, zeznała, że jesienią 1986 r. przeprowadziła z nim wywiad w celu ustalenia, czy jest on wystarczająco odpowiedzialny, aby wyprowadzić ze szpitala pacjentkę, byłą żonę skarżącego. Pani Simpson uznała, że skarżący jest wystarczająco odpowiedzialny i przypomniała, że postrzegała skarżącego jako osobę schludną, czystą, uprzejmą, spokojną, rozsądną i inteligentną2.Robert Kirkpatrick, makler giełdowy skarżącego od 1974 roku, zeznał, że skarżący był bystrym inwestorem, który zwiększył swój portfel z 1.500 dolarów do 531.702 dolarów i że skarżący ostatni raz złożył zamówienie na zakup akcji 17 listopada 1986 roku.3) Shirley Carter, znajoma skarżącego od 1978 roku, zeznała, że rozmawiała z nim w październiku i listopadzie 1986 roku. Harold Wexler, protokolant sądowy, który nagrywał postępowanie z udziałem wnoszącego odwołanie w sądzie rodzinnym w styczniu 1987 r., odczytał ławie przysięgłych cały zapis tego postępowania. Sąd rozpatrujący sprawę, w swojej opinii uzasadniającej postanowienie o oddaleniu wniosków procesowych skarżącego, scharakteryzował zachowanie skarżącego podczas postępowania przed sądem rodzinnym jako przebiegłe i zwodnicze w odpowiedziach na pytania dotyczące jego prawdziwej wartości i obowiązku utrzymywania żony i syna, z których oboje byli na zasiłku.5David Pliner, sprzedawca samochodów, który przypomniał sobie, że w listopadzie 1986 r. skarżący przyszedł do jego salonu w celu zakupu Cadillaca, zeznał, że skarżący zachowywał się jak każdy inny klient i że skarżący oferował mu porady dotyczące inwestowania.6) Richard W. Hole, M.D., psychiatra z Przychodni Weteranów w Filadelfii, zeznał, że w grudniu 1986 r. skarżący, który ostatni raz był widziany przez dr Hole w lutym 1986 r., poprosił o wznowienie leczenia. Odwołujący się zaprzeczył, aby miał jakiekolwiek objawy psychiatryczne, takie jak lęki, halucynacje, depresje lub urojenia. Dr. Hole, mimo to, przepisał torazynę, lek uspokajający szeroko stosowany w leczeniu schizofrenii, chociaż nie widział żadnych problemów ani w tym czasie, ani kiedy skarżący wrócił w styczniu i lutym 1987 r.7) Eva Wojciechowski, psycholog sądowy, zeznała, że przeprowadziła test na inteligencję skarżącego w związku z jego próbą uzyskania częściowej opieki nad synem w marcu 1987 r. Test wykazał, że I.Q. skarżącego wynosił 148. Pani Wojciechowski zeznała, że wynik skarżącego plasuje go w górnej ½ 1% całej populacji.

Ława przysięgłych odrzuciła obronę skarżącego przed niepoczytalnością. Nasza analiza akt wykazała, że dowody są wystarczające ponad wszelką wątpliwość, aby poprzeć wniosek ławy przysięgłych, że skarżący był prawnie zdrowy, kiedy odebrał życie Sandrze Lindsay i Debrze Dudley. I ponownie, na podstawie powyższego przytoczenia faktów, stwierdzamy, że dowody są wystarczające ponad wszelką wątpliwość, aby podtrzymać werdykt ławy przysięgłych w sprawie morderstwa pierwszego stopnia.

Nasz ustawowy obowiązek wymaga, abyśmy ustalili, co następuje: 1) czy wyroki śmierci były produktem pasji, uprzedzeń lub jakiegokolwiek innego arbitralnego czynnika; 2) czy dowody nie potwierdzają stwierdzenia co najmniej jednej określonej okoliczności obciążającej; lub 3) czy wyroki są nadmierne lub nieproporcjonalne do kary wymierzonej w podobnych sprawach, biorąc pod uwagę zarówno okoliczności zbrodni, jak i charakter oraz przeszłość oskarżonego. 42 Pa.C.S.A. § 9711(h).

*470 W fazie postępowania karnego ława przysięgłych stwierdziła istnienie następujących okoliczności obciążających w odniesieniu do śmierci pani Lindsay: „… oskarżony popełnił zabójstwo w trakcie popełniania przestępstwa”, 42 Pa.C.S.A. § 9711(d)(6); oraz „Przestępstwo zostało popełnione przy użyciu tortur,” 42 Pa.C.S.A. § 9711(d)(8). Dla celów statutu skazującego, „tortury” są rozumiane jako zadawanie ofierze znacznej ilości bólu i cierpienia, które jest niepotrzebnie ohydne, okrutne lub okrutne, przejawiające wyjątkową deprawację. Commonwealth v. Pursell, 508 Pa. 212, (1985). Zabójstwo Sandry Lindsay miało miejsce w trakcie porwania, co potwierdza, że skarżący popełnił zabójstwo w trakcie popełniania przestępstwa. Dowody na to, że Sandra Lindsay była powieszona za nadgarstek na haku sufitowym przez trzy lub cztery dni, w tym czasie była karmiona tylko chlebem i wodą, i była poddawana biciu, gdy wisiała na haku, są wystarczające, aby uzasadnić stwierdzenie ławy przysięgłych, że skarżący zabił Sandrę Lindsay stosując tortury. Lindsay za pomocą tortur.

W odniesieniu do śmierci pani Dudley, ława przysięgłych stwierdziła istnienie tych samych okoliczności obciążających, które zostały stwierdzone w odniesieniu do śmierci pani Lindsay oraz stwierdziła następujące dwie dodatkowe okoliczności obciążające: „… oskarżony świadomie stworzył poważne ryzyko śmierci dla innej osoby oprócz ofiary przestępstwa”, 42 Pa.C.S.A. § 9711(d)(7); oraz „Oskarżony został skazany za inne morderstwo, popełnione przed lub w tym samym czasie co przedmiotowe przestępstwo.” 42 Pa.C.S.A. § 9711(d)(11). Podobnie jak w przypadku pani Lindsay, śmierć pani Dudley nastąpiła podczas porwania, co potwierdza ustalenie ławy przysięgłych, że skarżący zabił ją podczas popełniania przestępstwa. Dowody na to, że śmierć pani Dudley nastąpiła w wyniku porażenia prądem elektrycznym, podczas gdy ona leżała w dole wypełnionym wodą i krzyczała w agonii, wspierają ustalenie ławy przysięgłych, że pani Dudley również została zabita za pomocą tortur. Fakt, że dwie inne kobiety w metalowych łańcuchach znajdowały się w tym wypełnionym wodą dole razem z panią Dudley, kiedy skarżący *471 podawał jej ładunki elektryczne, przemawia za stwierdzeniem poważnego zagrożenia dla innych. Śmierć pani Lindsay, która nastąpiła przed śmiercią pani Dudley, przemawia za stwierdzeniem morderstwa popełnionego przed popełnieniem przedmiotowego przestępstwa.

Oprócz powyższych okoliczności obciążających, ława przysięgłych uznała istnienie następującej okoliczności łagodzącej w odniesieniu do morderstw zarówno pani Lindsay jak i pani Dudley: „Oskarżony nie ma znaczącej historii wcześniejszych wyroków karnych”. 42 Pa.C.S.A. § 9711(e)(1). Następnie ława przysięgłych jednogłośnie uznała, że ta okoliczność łagodząca została przeważona przez wyżej wymienione okoliczności obciążające i zgodnie z 42 Pa.C.S.A. § 9711(c)(1)(iv) ustaliła karę śmierci dla skarżącego za zabójstwo każdej z kobiet.

Wreszcie, zbadaliśmy akta i stwierdzamy, że wyrok śmierci był wynikiem dowodów, a nie wynikiem „pasji, uprzedzenia lub jakiegokolwiek innego czynnika”. 42 Pa.C.S.A. § 9711(h)(3). W oparciu o dane dostarczone przez Biuro Administracyjne Sądów Pensylwanii (zob. Commonwealth v. Frey, 504 Pa. 428, , cert. denied, 469 U.S. 963, 105 S. Ct. 360, 83 L. Ed. 2d 296 (1984) i załączony do niego Dodatek), stwierdzamy, że kary śmierci wymierzone skarżącemu nie są ani nadmierne, ani nieproporcjonalne do kar wymierzanych w podobnych sprawach, biorąc pod uwagę okoliczności zbrodni i przeszłość oskarżonego.

Z powyższych powodów, podtrzymujemy wyroki skazujące za morderstwo pierwszego stopnia i potwierdzamy wyroki śmierci.

*472 McDERMOTT, J., nie brał udziału w rozpatrywaniu ani podejmowaniu decyzji w tej sprawie.

NOTES

Odwołujący się został skazany przez sędziego procesowego na kary łączne za inne wyżej wymienione skazania za przestępstwa na dodatkową karę łączną pozbawienia wolności od 150 do 300 lat.

Ten Sąd ma bezpośrednią jurysdykcję apelacyjną dla takich odwołań. 42 Pa.C.S.A. §§ 722(4) i 9711(h)(1); Pa.R.A.P. 702(b). Inne wyroki skazujące skarżącego za przestępstwa nie zostały zaskarżone.

Pani Lindsay miała zdeformowaną szczękę, która uniemożliwiała jej całkowite zamknięcie ust.

Wyrok musi stanowić karę śmierci, jeśli ława przysięgłych jednogłośnie stwierdzi co najmniej jedną okoliczność obciążającą określoną w podsekcji (d) i brak okoliczności łagodzących lub jeśli ława przysięgłych jednogłośnie stwierdzi jedną lub więcej okoliczności obciążających, które przeważają nad wszelkimi okolicznościami łagodzącymi. We wszystkich innych przypadkach wyrok musi być skazaniem na dożywocie.

Prothonotary of the Supreme Court of Pennsylvania is directed to transmit the full and complete record of the trial, sentencing hearing, imposition of sentence and review by this Court to the Governor. 42 PA.C.S.A. § 9711(i).